Χάρισαν ξανά το χαμόγελο σε ένα 12χρονο αγόρι

Από τις σπάνιες φορές που το Πινάκιο κάνει αναπαραγωγή μια είδηση και δεν είναι δική του, είναι αυτή της εφημερίδας «Μακεδονία» και της συναδέλφου Νικολλέτας Μπούκα. Την διαλέξαμε αυτή (σ.σ την είδηση) καθώς είναι από τις λίγες -αν όχι από τις ελάχιστες- ευχάριστες και ελπιδοφόρες που κυκλοφορούν τις τελευταίες ώρες στο διαδίκτυο. Όταν ένα παιδί γυρίζει στη ζωή με την αρωγή των γονιών, των φίλων του και των γιατρών τότε όλα τα μνημόνια σβήνουν και δίνουν τη θέση τους στο χαμόγελο του μικρού Μάριου. Συγχαρητήρια στην Νικολέττα Μπούκα που αυτές τις δύσκολες ώρες αναδεικνύει ανθρώπινα θέματα...

Της Νικολέττας Μπούκα
nikolettabouka@yahoo.gr

Ο μικρός Μάριος χαμογελάει πλατιά. Τα μάτια του λάμπουν από ενθουσιασμό και χαρά. Διαβάζει τα μαθήματά του με όρεξη και παίζει ανέμελος με τους φίλους του στην αυλή του σχολείου. Οι μέρες που πονούσε και δεν μπορούσε ούτε καν στο μάθημα της γυμναστικής να συμμετέχει έχουν πια περάσει κι ο 12χρονος μπορεί και πάλι να ονειρεύεται.

Ο μικρός μαθητής χειρουργήθηκε πριν από λίγες ημέρες, καθώς έπασχε εκ γενετής από βουβωνοκήλη. Πρόκειται για μία διόγκωση (μόρφωμα) που εμφανίζεται στο κάτω δεξί ή αριστερό πλάγιο τμήμα της κοιλιάς και συγκεκριμένα στην περιοχή που ονομάζεται βουβωνική χώρα. Φύλακες-άγγελοί του στάθηκαν ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων και η διευθύντρια του 17ου δημοτικού σχολείου Θεσσαλονίκης, στο οποίο φοιτά, αλλά και οι γιατροί της παιδοχειρουργικής κλινικής και η διοίκηση του νοσοκομείου «Γ. Γεννηματάς» της Θεσσαλονίκης.
Όλοι μαζί άνοιξαν μια τεράστια αγκαλιά για τον 12χρονο, οι γονείς του οποίου είναι ανασφάλιστοι, χωρίς μόνιμη εργασία και δεν διέθεταν τα χρήματα προκειμένου να υποβληθεί ο γιος τους στην αναγκαία χειρουργική επέμβαση. «Με πονάει η φούσκα που έχω στην κοιλιά μου. Ξέρω ότι πρέπει να χειρουργηθώ, αλλά οι γονείς μου δεν έχουν χρήματα», έλεγε στους δασκάλους του ο Μάριος, όταν τον ρωτούσαν γιατί πονάει.
Έτσι, ο σύλλογος του σχολείου κινητοποιήθηκε και το νοσοκομείο ανταποκρίθηκε, αναλαμβάνοντας να καλύψει πλήρως τα έξοδα της επέμβασης, η οποία έγινε με απόλυτη επιτυχία, δίνοντας την ευκαιρία στον μικρό Μάριο να κάνει Πρωτοχρονιά στο σπίτι του. Πρόκειται για μία πράξη, που στους δύσκολους καιρούς που ζούμε αποδεικνύει ότι η αλληλεγγύη και η διάθεση προσφοράς στον συνάνθρωπο είναι ζωντανές.

Αλληλεγγύη και καλοσύνη
Οι γονείς του μικρού Μάριου εργάζονταν παλιότερα στη Γαλλία. Η εύρεση εργασίας στην Ελλάδα είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη υπόθεση και η ανατροφή της πολυμελούς οικογένειάς τους απαιτούσε θυσίες. Ο πατέρας του είναι από την Αρμενία κι η μητέρα του από τη Γεωργία. Ζώντας στην Ελλάδα, ο πατέρας του προσπαθεί να κάνει όποια δουλειά μπορεί, προκειμένου να συντηρήσει την οικογένειά του.
«Κάποια στιγμή με κάλεσε η διευθύντρια του σχολείου να με ρωτήσει πώς μπορεί ένα ανασφάλιστο παιδί, οι γονείς του οποίου δεν έχουν χρήματα, να υποβληθεί σε αναγκαία χειρουργική επέμβαση. Είχε εντοπίσει το πρόβλημα υγείας του Μάριου και ήθελε να βοηθήσει. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται, αλλά θέλησα να το ψάξω, μήπως βρω κάποια άκρη», εξηγεί στη «ΜτΚ» το μέλος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του 17ου δημοτικού σχολείου Θεσσαλονίκης, παιδίατρος Ζαφείρα Χατζησυμεών.


Η ίδια επικοινώνησε με τη διοίκηση του «Γ. Γεννηματάς», καθώς στο συγκεκριμένο νοσοκομείο είχε κάνει την ειδικότητά της. Η ανταπόκριση ήταν άμεση και πολύ εγκάρδια. Όπως τονίζει, ο διοικητής, σε συνεργασία με τον διευθυντή της παιδοχειρουργικής κλινικής Κωνσταντίνο Καλλέργη την ενημέρωσαν την ίδια κιόλας ημέρα ότι οι γονείς έπρεπε να φέρουν το παιδί σε μέρα εφημερίας. Ακολούθησε ενημέρωση του συλλόγου γονέων του σχολείου κι όλα τα μέλη του έδειξαν προθυμία να βοηθήσουν και να συμβάλουν και οικονομικά για ό,τι χρειαζόταν και ζητούσε το νοσοκομείο.
«Κάτι τέτοιο, όμως, δεν χρειάστηκε. Το νοσοκομείο δεν ζήτησε ούτε ένα ευρώ. Στις 27 Δεκεμβρίου 2012 το ‘Γ. Γεννηματάς’ εφημέρευε. Έγινε εισαγωγή του μικρού Μάριου και την αμέσως επόμενη μέρα χειρουργήθηκε. Σε δύο μέρες πήρε εξιτήριο κι έκανε Πρωτοχρονιά στο σπίτι του», τονίζει η κ. Χατζησυμεών και προσθέτει ότι «πλέον είναι χαρούμενος, έχει αλλάξει η διάθεσή του. Δεν πονάει πια. Όσο για τους γονείς του, μέσα στη συγκίνησή τους το μόνο που μπορούσαν να πουν ήταν ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσοι βοήθησαν να γίνει καλά το παιδί τους».
Σύμφωνα με την κ. Χατζησυμεών, τέτοια παραδείγματα ανθρωπιάς κι αλληλεγγύης μπορούν να ταρακουνήσουν και να εμπνεύσουν κι άλλους συνανθρώπους μας, ώστε στο βαθμό που ο καθένας μπορεί να βοηθάει τον συνάνθρωπό του. Ιδιαίτερα εν μέσω οικονομικής κρίσης, οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων και οι επιτροπές δασκάλων στα σχολεία θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι, ώστε να αντιλαμβάνονται τυχόν παρόμοιες καταστάσεις που χρήζουν βοήθειας.

Η ευχαριστήρια επιστολή
Η άμεση ανταπόκριση των γιατρών και της διοίκησης του «Γ. Γεννηματάς» ξάφνιασαν ευχάριστα τη διευθύντρια και τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του 17ου δημοτικού σχολείου Θεσσαλονίκης, οι οποίοι θεώρησαν ότι το λιγότερο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να τους στείλουν μια ευχαριστήρια επιστολή από καρδιάς. Διαβάστε την συνέχεια εδώ