Με το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας μπήκαν στην κούρσα των
Πανελλαδικών Εξετάσεων και οι περίπου 12.000 υποψήφιοι των ΕΠΑΛ - ομάδα Α' .
Οι υποψήφιοι των ΕΠΑΛ κλήθηκαν να απαντήσουν με βάση
απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Γραμματικάκη «Ένας αστρολάβος του Ουρανού
και της Ζωής»:
«Την Ελλάδα χαρακτηρίζει η ποικιλία του τοπίου και μία
απέραντη φυσική ομορφιά, που συνυπάρχουν με τα διάσπαρτα ίχνη σπουδαίων
πολιτισμών. Παράλληλα, ένα ήπιο κλίμα και η διαύγεια του φωτός αναδεικνύουν τα
χαρακτηριστικά αυτά και καθιστούν τη χώρα μας μοναδική. […]1 Φαίνεται, όμως,
ότι τον τόπο μας δεν τον αγαπούμε, αν και υμνούμε τις ομορφιές του και τονίζουμε
τις πολλές του χάρες. Μας αρέσουν «τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα», ενώ η
αλήθεια είναι άλλη και πληγώνει. Τον τόπο μας τον θεωρούμε στρέμματα προς
εκμετάλλευση, δάση προς οικοπεδοποίηση, ακρογιαλιές για ιδιωτικό όφελος. […]1
Υπάρχει μια σημαντική αλλοίωση του ελληνικού περιβάλλοντος, που συντελείται
σιωπηλά, ύπουλα. Μόνος στόχος η τουριστική ανάπτυξη, που σαν επιδημία απαξιώνει
τις ωραίες γωνιές της πατρίδας και εξουθενώνει τοπία και ανθρώπους. Βασική
αιτία του φαινομένου υπήρξε η αλόγιστη επιδίωξη του αριθμού των τουριστών, σε
βάρος της ποιότητάς τους. Έτσι, μοναδικά τοπία ενταφιάζονται στο μπετόν και
παραδίδονται στην ευτέλεια2 και το κέρδος. Όσο για τους «τουρίστες», λίγοι
ενδιαφέρονται για την ελληνική ιδιαιτερότητα. Είναι μάζες μετακινούμενες, που
ψάχνουν τον πλαστικό ήλιο και τη φτήνια, ενώ προσθέτουν το δικό τους άχρωμο
βλέμμα στις ήδη άχρωμες τουριστικές περιοχές.
Στους υποψηφίους, και πέραν των γραμματικών ασκήσεων,
ζητήθηκε να γράψουν μια περίληψη 80-100 λέξεων, καθώς και άρθρο 400-500 λέξεων
για τα οφέλη του τουρισμού,αλλά και τα αρνητικά αποτελέσματα της υπερβολικής
τουριστικής ανάπτυξης στη σύγχρονη εποχή.
Α. Ο συγγραφέας θίγει τα
προβλήματα που εντοπίζονται στον ελληνικό τουρισμό. Αρχικά, επισημαίνει τα
φυσικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά της χώρας που αναδεικνύουν τη
σπουδαιότητά της , τα οποία ο Έλληνας αντί να τα αξιοποιεί τα εκμεταλλεύεται
για την επίτευξη του κέρδους. Χάριν, λοιπόν, της ανάπτυξης χωρίς ποιοτικά
κριτήρια τόσο το φυσικό και οικιστικό περιβάλλον όσο και το ανθρώπινο
υποβαθμίζονται. Και ενώ η επιδίωξη του κέρδους αποτελεί μόνιμο στόχο , η
τουριστική πραγματικότητα φανερώνει την παρακμή του κλάδου. Η ευθύνη έγκειται,
κατά τον συγγραφέα, τόσο στα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα όσο και στην
αδράνεια των πολιτών . Παρ’ όλα αυτά,
επισημαίνει την προσπάθεια
ιδιωτικών και δημόσιων φορέων για την αναβάθμιση του τουρισμού.