Κοντέινερς όπως…Lego στο λιμάνι

Κείμενο και φωτογραφίες: Λευτέρης Χ. Θεοδωρακόπουλος

Από τον ιερό ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος  ξεπροβάλει στο βάθος το λιμάνι. Αυτό το λιμάνι που μέσα του έχει βυθίσει ιστορίες ναυτικών, ναυτεργατών, ανθρώπων που έστυβαν την πέτρα για ένα μεροκάματο. 

Ανθρώπων τίμιων αλλά και ξεχασμένων από τα ανατολικά, τα βόρεια και τα νότια προάστια αυτής της πόλης, αλλά δεν τους πείραξε η αδιαφορία ποτέ…Κάθε άλλο. Παρέμεναν προσηλωμένοι σαν τους προσκυνητές πάνω από τις σάπιες -πολλές φορές- λαμαρίνες και τις μεταμόρφωναν για να πλέουν αυτές καμαρωτές στα πέλαγα.

Άλλωστε το  μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να πάνε στο μικρό τους σπίτι αυτό το ξεροκόμματο, για το οποίο έχυσαν ιδρώτα πάνω στα μεγάλα γρανάζια των γερασμένων πλοίων.

Πλοία που όταν έφευγαν από το Πέραμα τους βούιζαν και τους  σφύριζαν ικανοποιημένα και εκείνοι ανταπέδιδαν με ένα χαμόγελο μικρό δείγμα της αρρενωπότητας τους.  

Σήμερα λήθη…και αγνώστων προελεύσεων  λέξεις ακούγονται από τα βάθη του λιμανιού και τίποτα δεν θυμίζει την εποχή που ο ιδρώτας γέμιζε την βαθιά θάλασσα.

Η λέξη ανάπτυξη δεν τους εντάσσει στην χαρτογράφηση της πολιτικής και αναζητούν δουλειές για να δραπετεύσουν από την ανέχεια και την απειλή της πτώχειας.

Και εκεί που βυθίζονται σε σκέψεις και η απόγνωση φλερτάρει μαζί τους, το βλέμμα πέφτει και κοιτάει αχόρταγα το λιμάνι. Εκεί που κοντέινερς με κινεζικά ιδεογράμματα στέκουν αγέρωχα στον χώρο που ήταν άλλοτε το πεδίο δράσης τους. 

 Ζήτησαν και στα νέα αφεντικά τα «κίτρινα» δουλειά, για να εισπράξουν μια μεγαλοπρεπή άρνηση και ένα ειρωνικό και τυπικό χτύπημα στον ώμο.

Κοιτάνε το πορτοφόλι λεφτά ούτε για κουλουράκι δεν υπάρχουν, πόσο μάλλον για παιχνίδια στα μικρά. Κι όμως από το παγκάκι  της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος τα κοντέινερς μοιάζουν με τα lego. Μια χούφτα τουβλάκια που άλωσαν το λιμάνι αλλά και τις ζωές τους…