Κώστας Μπίγαλης: Μοιράστηκα με τον κόσμο κομμάτια της ψυχής μου

Συνθέτης και ερμηνευτής με γνώμονα την καρδιά του και τις αγωνίες του έγραψε χρυσές σελίδες στην ελληνική δισκογραφία - Μια γενιά «κρέμασε» στην κιθάρα του αναμνήσεις, όνειρα, μελωδίες και τον χειροκροτεί επί 3 δεκαετίες

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο

Με τη μουσική του σαγήνεψε κάποτε τον Απόλλωνα και εκείνος έπαιξε για εκείνον «Του Αιγαίου τα blues», έκανε όνειρα με «μικρές (παμπόνηρες) μέλισσες» και τις ακολουθούσε μέσα σε «τρεχαντήρια» για ατελείωτα «μουσικά ταξίδια».

Ο Κώστας Μπίγαλης εξαίρετος μουσικός, ανήσυχο πνεύμα μα αυθεντικός άνθρωπος.

Μιλά στο «Καρφί» για την καριέρα του, για το γεγονός ότι τα τραγούδια του νίκησαν τον χρόνο και τα ζητούν στα live, για την δισκογραφία που «απεβίωσε» στο βωμό της πειρατείας και του διαδικτύου αλλά και για τον μύθο πίσω από το Big-Alice.

Αντιστάρ, μα το αποτύπωμα του έντονο σε μια εποχή που ο έρωτας και ο ρομαντισμός και η αγνότητα κυριαρχούσαν.

Προβληματισμένος για τις οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις αλλά και για το πώς κάποια από τα τραγούδια του αποδείχθηκαν προφητικά στην Ελλάδα του 2019, όπως αυτό «του πολέμου το παιδί» και το «άγριες νύχτες».

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στις 2 Νοεμβρίου 2019 στην εφημερίδα Καρφί:

Στο Κύτταρο μια παρέα που μας μεταφέρει σε βραδιές 90’s. Πως το καλωσόρισε όλο αυτό το project ο κόσμος;

«Ο κόσμος το αγκάλιασε. Στις εμφανίσεις (5 και 12 Οκτωβρίου) στο Κύτταρο επικράτησε το αδιαχώρητο. Και γενικά όπου εμφανιζόμαστε τραγουδάμε πιο όμορφα από ποτέ και γι’ αυτό έχουμε και μεγάλο ρεύμα.

Ωστόσο στο «Κύτταρο» δεν ερμηνεύαμε τραγούδια μόνο των 90’s αλλά και με τον Δάκη μαζί μας τραγουδούσαμε επιτυχίες των 60’s, των 70’s, των 80’s αλλά και των 90’s. Ένα μουσικό ποτ-πουρί πολύ όμορφο, νοσταλγικό και ρυθμικό.

Είναι πολύ τιμητικό που τα τραγούδια μας σαγηνεύουν ακόμη τους ακροατές μας και τους θυμίζουν όμορφες στιγμές τους.

Ο κόσμος αγαπά τις αναμνήσεις και τις αναπολεί.

Νιώθω ευγνώμων που τα τραγούδια τα δικά μου είναι τόσο αγαπητά και είναι στα χείλη πολλών ανθρώπων τόσα χρόνια μετά την «γέννηση» τους».

Γιατί επιμένουμε και ακούμε αυτά τα τραγούδια; Είναι η γενιά μας που μεγάλωσε με αυτά ή εκεί σταμάτησε η μουσική βιομηχανία στην Ελλάδα;

«Σίγουρα τα τραγούδια που άκουσε κάποιος στην εφηβεία του να έχουν αποτυπωθεί στο μουσικό του υποσυνείδητο. Αυτή είναι και η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι η πειρατεία και το διαδίκτυο φρέναραν την «γέννηση» της μουσικής.

Πλέον δεν υπάρχει δισκογραφία και πολύ δύσκολα ξεχωρίζουμε νέα ωραία κομμάτια σήμερα. Αυτός είναι σημαντικός λόγος που ο κόσμος στα ακούσματα του αναζητά την ποιότητα και ανατρέχει στις μουσικές του αναμνήσεις».

Big-Alice, ένα λογοπαίγνιο του ονόματος σας (Μπίγαλης) και το I miss you.

Είναι δύο περιουσιακά στοιχεία που σας τα αποδίδουν ως σήμερα. Τι σημαίνουν για εσάς;

«Το I miss you ήταν ένα βιωματικό μου κομμάτι. Βγήκε πολύ αυθόρμητα. Η έλλειψη που δημιούργησε αναμνήσεις και όλο αυτό ρευστοποιήθηκε σε μουσική.

Ήταν η πρώτη μου επιτυχία. Σκεφτείτε ότι ήταν στην κορυφή πολλών top-10 ακόμη και στο περιοδικό (μύθο) Ποπ&Ροκ

Το Big-Alice είναι λογοπαίγνιο από το όνομα μου. Μέσα από το όνομα 'Big Alice' προέκυψε εκείνη η εύσωμη κυρία που ανέβαινε τη σκάλα. Αυτή ήταν η 'Μεγάλη Αλίκη'. Ήταν έξυπνο γιατί δημιούργησε κι έναν μύθο, που με ακολουθεί έως σήμερα».

«Ο ήλιος στους ιχθείς» ήταν ο πρώτος σας ελληνόφωνος δίσκος. Ακόμη και σήμερα τραγουδάμε το «Ρίνα- Κατέρινα». Ήταν δύσκολη η αφετηρία αυτή;

«Ήταν ένα εγχείρημα όχι εύκολο και αυτό επειδή προερχόμουν από μία απόπειρα να κάνω κάτι στο εξωτερικό. Δεν έπιασε, λόγω ενός λάθους από έναν μάνατζερ. Η ζωή συνεχίζεται και έπρεπε να βρω τα πατήματα μου. Αποφάσισα να κάνω κάτι διαφορετικό για τα δικά μου δεδομένα. Και έτσι προέκυψε «Ο ήλιος στους ιχθείς».

Το « Ρίνα-Κατερίνα» όμως έκανε μεγάλο σουξέ και αποφασίσαμε να το οπτικοποιήσουμε και εκεί άρχισε η επιτυχία η μεγάλη. Στην συνέχεια ήρθαν και «Του αιγαίου τα blues»…».

Μικρή μου μέλισσα, Μουσικό Ταξίδι, Ήλιε μου φίλε μου, Ο έρωτας σου θάλασσα.

Δίσκοι ιδιαίτεροι, χρυσοί, χρυσές εποχές.

Τι κρατάτε από αυτά το άλμπουμ των αναμνήσεων;

«Χαίρομαι αρχικά που 26 χρόνια μετά από την σύνθεση των τραγουδιών και την ερμηνεία τους, τα συζητάμε σήμερα. Σίγουρα δεν το περίμενα. Αλλά ήταν δίσκοι που γινόντουσαν με πολύ μεγάλη αγάπη και προσοχή. Τα έδινα όλα, τα άκουγα ξανά και ξανά πριν τα δώσω στον κόσμο. Και αυτό ίσως ήταν και είναι η ανταμοιβή μου. Πως μοιραζόμουν κομμάτια της ψυχής μου τα οποία «αναπνέουν» ακόμη. Όπως είπα και πριν αυτό με τιμά πολύ».

Πόσο ωραία εποχή μακριά από τα κινητά, που μπορούσε να ερωτευτεί κανείς «την κόρη του περιπτερά», ή την «γειτόνισσα» και να περιμένει απ’ αυτήν «να ρίξει τα μαλλιά της»;

Τελικά τα social σκοτώνουν την αγνή πλευρά του έρωτα;

«Θα έλεγα πως ναι, την σκοτώνουν και την αφανίζουν. Η ταχύτητα στην επικοινωνία έχει αντίστροφο αποτέλεσμα. Πίσω από το πληκτρολόγιο δεν κρύβεται ο έρωτας. Ο έρωτας είναι σε μια ματιά, σε ένα χορό. Δεν είναι fast-food ο έρωτας και ούτε τα βέλη του είναι κάτω από τα πλήκτρα και τα κινητά. Εμείς ζήσαμε σε εποχές που κάναμε πάρτι και αδημονούσαμε όλοι την στιγμή των blues. Πόσο όμορφη εποχή, πόσο ερωτική».

«Άγριες νύχτες και εμείς θεατές», πόσο προφητικό το τραγούδι αυτό;

«Διαχρονικό τελικά. Και ίσως σήμερα πιο έντονο. Ήταν ένα τραγούδι που περιέγραφε την αισθητική και την αναλγησία της τηλεόρασης της δεκαετίας του 90. Ποιος θα περίμενε στην συνέχεια ακόμη περισσότερο ολίσθημα και επικράτησε του αντιπολιτισμού και της μηδενικής ανοχής στην αξιοπρέπεια του κόσμου;»

«Ζητάει φωτιά, ζητάει ζωή και παίρνει φωτιά και καμένη γη. Η αντάρα της μάχης στο νου του βαθιά κακός εφιάλτης που παραμιλά. Γιατί είναι του πολέμου το παιδί», πόσο επίκαιρο τραγούδι για τα παιδιά της Συρίας. Τελικά τίποτα δεν άλλαξε στα 26 χρόνια που μεσολάβησαν;

«Λυπάμαι πολύ! Που από τότε που μέσα από τη μουσική μου περιέγραφα την κατάσταση στην Γιουγκοσλαβία σήμερα μιλάμε για τα παιδιά στη Συρία. Οι πόλεμοι γίνονται στην γειτονιά μας. Η θρησκεία είναι το φυτίλι και οι φωτιές καίνε κυρίως τους άμαχους. Το εμπόριο όπλων που κάνουν τα μεγάλα κεφάλια είναι πολύ επικερδές.

Το αίμα τόσων ανθρώπων για τα βρώμικα λεφτά τους».

Τέλος αν η κοινωνία ήταν χτισμένη σε πεντάγραμμο, τι μελωδία θα είχε;