Ανθή Σαββάκη: Να μάθουμε να μοιραζόμαστε ειλικρινά και θαρραλέα

Οι βαθιές αναμνήσεις και οι εικόνες της Τέχνης που είχε μέσα της από παιδί ώθησαν την Ανθή Σαββάκη στην υποκριτική.

Μια «φρέσκια» ηθοποιός με πάθος για τη δουλειά της εμφανίζεται αυτή την περίοδο στο θέατρο Ήβη, στο έργο του Γιώργου Καπουτζίδη «Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του» υποδυόμενη την Νατάσα, ξετυλίγει στο Πινάκιο για τα όνειρα της.

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο για το Πινάκιο 

Τονίζει πως στην παράσταση, που είναι μια εκ των πρωταγωνιστών, αναδύονται πολλά κοινωνικά θέματα ενώ η ίδια επισημαίνει πως «τα στερεότυπα που μας έχει φορέσει η κοινωνία και μας στενεύουν και μας πληγώνουν».

Το μήνυμα που στέλνει είναι να μάθουμε να μοιραζόμαστε ειλικρινά και θαρραλέα.

Η Ανθή Σαββάκη θα γράψει την δική της ιστορία στην Τέχνη της και αξίζει την προσοχή σας…

Ανθή πρωταγωνιστείς στην κωμωδία του Γιώργου Καπουτζίδη που παίζεται στο θέατρο «Ήβη» όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του.

Θα μας δώσεις μια γεύση από την παράσταση; Τι θα δει ο θεατής;

«Θα δει μια παρέα τριαντάρηδων να προβληματίζεται γύρω από τον έρωτα, την απιστία, τη φιλία και τις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα. Είναι ένα γρήγορο, φρέσκο, αστείο και ταυτόχρονα βαθιά συγκινητικό έργο. Η πλοκή, σχετικά απλή: είναι νύχτα, παραμονή του γάμου της Νατάσας, χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού της Δήμητρας και μπαίνει μέσα η τρίτη φίλη της παρέας, που είναι και η κουμπάρα, η Κική, μεθυσμένη και πολύ αναστατωμένη, καθώς μόλις έμαθε ότι ο άντρας την απατάει. Πολύ σύντομα χτυπάει ξανά το κουδούνι της εξώπορτας και αυτή τη φορά είναι η νύφη, η Νατάσα, η οποία ανακοινώνει: «νομίζω ότι αυτός ο γάμος είναι ένα λάθος και δεν θέλω να γίνει». Για να μην μακρηγορώ, πολλά ακόμα κουδούνια χτυπάνε, έρχονται στο σπίτι πρώην, νυν, μαμάδες, υδραυλικοί …αλλά δεν θα αποκαλύψω ποιοι και γιατί σηκώνουν τελικά το χέρι τους!».

Θα μας χαρτογραφήσεις τον δικό σου  ρόλο; Τι να περιμένουν από εσένα οι θεατές;

«Εγώ έχω αναλάβει το ρόλο της Νατάσας, της νύφης που παντρεύεται σε 16 ώρες.

Η αρχή του έργου την βρίσκει πάρα πολύ μπερδεμένη. ΄Έχει γυρίσει ο πρώην της, ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής της, τη διεκδικεί και αυτή παλεύει να καταλάβει τι είναι σωστό να κάνει. Η Νατάσα είναι ένας περίπλοκος χαρακτήρας, που με την πρώτη ματιά μπορεί να φαντάζει σχεδόν αντιπαθητικός. Κατά τη διάρκεια των προβών όμως – και ο Γιώργος με βοήθησε πολύ σε αυτό – συνειδητοποίησα ότι το δίλημμα της δεν είναι το αναμενόμενο: «ποιον από τους δύο άντρες να διαλέξω». Αυτό είναι ένα από τα πολλά – κοινωνικά και θεατρικά – στερεότυπα που το έργο αρνείται και καταρρίπτει. Η πραγματική ανάγκη της Νατάσας, όπως και όλων των ανθρώπων, είναι να μάθει πώς να είναι ο εαυτός της, να σταματήσει να ασχολείται με τα «πρέπει» και να αφουγκραστεί τα «θέλω» της. Για όλους αυτούς τους λόγους είναι μια ηρωίδα, που άργησε μεν, αλλά έχει κερδίσει την καρδιά μου για πάντα!».

Παρότι κωμωδία περνά έντονα κοινωνικά μηνύματα…

«Ναι, δεν θεωρώ ότι είναι καθαρόαιμη κωμωδία, με την έννοια ότι οι θεατές θα κρατάνε την κοιλιά τους από τα γέλια από την αρχή ως το τέλος. Η πρωταρχική ανάγκη του Γιώργου γράφοντας το ήταν, πιστεύω, να ακουμπήσει ευαίσθητα κοινωνικά θέματα, όπως την ομοφυλοφιλία στην Αθήνα του 2019, τη σχέση μεταξύ μάνας και κόρης, την δυσκολία των ανθρώπων να είναι ειλικρινείς στις σχέσεις τους, την επιφανειακότητα των social media και πολλά άλλα. Όλα αυτά, λοιπόν, ο Γιώργος τα έχει βάλει στο «δοχείο» της κωμωδίας, γιατί ξέρει πολύ καλά ότι οι άνθρωποι στις μεγαλύτερες μας χαρές συννεφιάζουμε, και στις χειρότερες λύπες μας έχουμε την ανάγκη για γέλιο και φως».

«Φοβάμαι να είμαι ο εαυτός μου για να μην πληγωθώ», πόσο βαθιά είναι αυτή η φράση που ακούγεται στο έργο;

«Αυτή είναι μια φράση της Δήμητρας που τη λέει στη μητέρα της αφού της έχει μόλις αποκαλύψει τη σεξουαλική της ταυτότητα, την οποία κρατούσε κρυφή πολλά χρόνια. Είναι βαθιά γιατί είναι αληθινή. Όλα αυτά τα στερεότυπα που μας έχει φορέσει η κοινωνία και μας στενεύουν και μας πληγώνουν, θέλει πολύ θάρρος για να τα τινάξεις από πάνω σου. Γιατί το πιο εύκολο είναι να υιοθετήσεις μια μάσκα που θα σε κάνει αρεστό στους άλλους, άρα και ακίνδυνο. Αλλά, όπως λέει και η γιαγιά μου η Μαγδαληνή, αν αρέσεις σε όλους δεν είσαι κανένας».

Το πουλόβερ παρομοιάζεται με την ηρεμία. Το να έχεις υπομονή και να πλέκεις για να φθάσεις σε ένα αποτέλεσμα. Πρέπει να μάθουμε να «πλέκουμε πουλόβερ» στην ζωή μας;

«Ηρεμία, υπομονή, επιμονή και στοχοπροσήλωση είναι από τις πιο αξιοθαύμαστες αρετές και, ίσως, ένας από τους πιο γόνιμους δρόμους προς την ευτυχία».

«Έχω κολυμπήσει πολύ στη ζωή μου, μια ζωή σκάσε και κολύμπα», μια φράση που υποδουλώνει την καταπίεση;

«Αυτή είναι μία φράση της Κατιάνας, στη σκηνή της δικής της εξομολόγησης προς την κόρη της. Ναι, ξεκάθαρα, νομίζω, υποδηλώνει την καταπίεση και τον κακώς νοούμενο «σεβασμό» προς τις ανάγκες των άλλων, είτε αυτός είναι η οικογένειά σου, το αφεντικό σου στη δουλειά, ή η κοινωνία ολόκληρη».

Η σπουδαιότερη απόφαση είναι με ποιον θα ζήσουμε, με ποιον θα μοιραστούμε τη ζωή μας, ισχύει αυτό και για την Ανθή Σαββάκη;

«Δεν ξέρω…Η ζωή είναι πολλές στιγμές. Νιώθω ότι πάντα οι άνθρωποι μοιραζόμαστε μόνο όσα θέλουμε και όσα μπορούμε από αυτές τις στιγμές μας με κάποιον άλλο. Είτε είναι φίλος, είτε σύντροφος, είτε οικογένεια. Όποτε το ζητούμενο είναι όχι μόνο να μάθουμε να διαλέγουμε σωστά τους ανθρώπους γύρω μας, αλλά και να μάθουμε να μοιραζόμαστε ειλικρινά και θαρραλέα. Και αυτό το δεύτερο είναι που θα μας κάνει πιο ευτυχισμένους, νομίζω».

Ποια είναι τα επόμενα σου σχέδια;

«Μόλις ολοκλήρωσε τις παραστάσεις της η πρώτη δουλειά που σκηνοθέτησα με την ομάδα μου, την ομάδα RODEZ, με τίτλο «VITA BREVIS ή η ζωή είναι σύντομη και εμείς ξέρουμε τόσα λίγα». Ήταν το πρώτο μας θεατρικό εγχείρημα με την Ηλέκτρα Σαρρή, την Σόνια Καλαϊτζίδου και το Μάριο Κρητικόπουλο για το οποίο είμαι εξαιρετικά περήφανη. Όσο για τα επόμενα επαγγελματικά μου σχέδια, δεν είναι ακόμα κάτι ανακοινώσιμο».

Αλήθεια ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία και αν έχεις μια ειδική για τα Χριστούγεννα που σ’ αρέσει να βλέπεις ξανά και ξανά στις γιορτές;

«Η αγαπημένη μου ταινία είναι «Τα Φτερά του Έρωτα» του Wim Wenders. Ήταν η πρώτη ταινία που θυμάμαι να τη βλέπω και να λέω: «δεν ήξερα ότι γίνονται αυτά στον κινηματογράφο!». Εκπληκτικές ερμηνείες, εξαιρετική εικόνα. Στις γιορτές, όμως, μου αρέσουν οι «comfort movies», με χαλαρώνουν. Μία που σίγουρα βλέπω ξανά και ξανά είναι το «The Holiday» της Nancy Meyers».

Έχεις ζηλέψει ποτέ ρόλο, που έχεις πει αυτός είναι κομμένος και ραμμένος για εμένα;

«Όταν διαβάζεις ένα θεατρικό έργο όχι ως απλός αναγνώστης αλλά ως ηθοποιός, καταλαβαίνεις ότι αυτό που σε συγκινεί δεν είναι οι ρόλοι, αλλά οι σχέσεις πάνω στη σκηνή. Τι θα ήταν η Νίνα αν δεν ερχόταν στη ζωή της ο Τριγκόριν; Τι θα ήταν η Μήδεια αν δεν την πρόδιδε ο Ιάσονας; Άρα σε πρώτο επίπεδο ζηλεύω σκηνικές σχέσεις. Και όταν πια γίνεσαι επαγγελματίας ηθοποιός καταλαβαίνεις ότι ακόμα πιο σημαντικό από τις σκηνικές σχέσεις είναι οι καλλιτεχνικές συνεργασίες. Δηλαδή δεν αρκεί να σου έρθει ο ρόλος που επιθυμείς. Πρέπει να αναρωτηθείς: Ποιος το ανεβάζει; Γιατί; Που; Με ποιους;…»

Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να γίνεις ηθοποιός;

«Όλες οι παραστάσεις θεάτρου και όπερας που έχω δει και με έχουν μαγέψει, όλα τα λογοτεχνικά βιβλία που με έχουν συνταράξει, όλοι οι πίνακες που έχω θαυμάσει, όλες οι ταινίες που έχουν μείνει ανεξίτηλες στη μνήμη μου. Γενικά, όσο περνάνε τα χρόνια, πείθομαι ότι δεν θα μπορούσα να είχα ασχοληθεί επαγγελματικά με κάτι που δεν θα είχε σχέση με την Τέχνη. Θεωρώ ότι είναι ύψιστο προνόμιο να αφιερωθείς στην διερεύνηση του ανθρώπινου ψυχισμού, της φαντασίας και του πολιτισμού και να βάλεις και εσύ ένα ελάχιστο λιθαράκι στην εξέλιξή τους».

Ο Πλιάτσικας σε ένα τραγούδι του έλεγε πως «αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα θα ξανά έβαφα γαλάζια τη θάλασσα», η Ανθή Σαββάκη τι θα μπορούσε να κάνει για να αλλάξει τον κόσμο;

«…Νομίζω πως η προηγούμενή μου απάντηση καλύπτει και αυτήν την ερώτηση. Νομίζω ότι το πιο σπουδαίο που κάνω είναι να παλεύω συνεχώς για την προσωπική μου εξέλιξη και μετά να την εκθέτω - μέσα από διάφορους ρόλους - πάνω στη σκηνή, από το μετερίζι που έχω επιλέξει, το θέατρο».