Γη και ύδωρ ονειρεύεται ο Ερντογάν

Με μια συνθήκη αντίστροφης αυτής των Σεβρών

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

Τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου φέρεται να είναι η λογική που έχει ασπαστεί ο Σουλτάνος.

Ο Ερντογάν ανεβάζει διαρκώς την ένταση και προκαλεί.

Αυτή η τακτική της Τουρκίας αποδίδει συνεχώς εδώ και δεκαετίες. Η επεκτατική της πολιτική να φυτρώνει εκεί που δεν την σπέρνουν της δίνει συνεχώς κτήσεις εντός και εκτός εισαγωγικών.

Στο πλαίσιο αυτό, κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξης που έδωσε το βράδυ της Κυριακής, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν  έφθασε στο σημείο να ισχυριστεί ότι η συμφωνία της Τουρκίας με τη Λιβύη «είναι στην πραγματικότητα η αντιστροφή (της συνθήκης) των Σεβρών»,

Ο Ερντογάν υποστήριξε ουσιαστικά ότι η Τουρκία με το μνημόνιο συνεργασίας με την κυβέρνηση της Τρίπολης για τις θαλάσσιες ζώνες κατάφερε να αποτρέψει μία Συνθήκη των Σεβρών, δηλαδή μία αρνητική συμφωνία για τα τουρκικά συμφέροντα, στην ανατολική Μεσόγειο.

Το Θέμα έχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα Καρφί στις 21 Δεκεμβρίου 2019

Τι εμπεριείχε η Συνθήκη των Σεβρών

Η Συνθήκη των Σεβρών υπογράφηκε στην Γαλλία στις 10 Αυγούστου του 1920 ανάμεσα στις συμμαχικές χώρες νικήτριες του Α Παγκοσμίου Πολέμου και τον σουλτάνο Μεχμέτ Στ. Εκείνη την εποχή ο σουλτάνος έδινε μάχη για την πολιτική επιβίωση του κόντρα στο κίνημα των Νεότουρκων του Μουσταφά Κεμάλ.

Η Συνθήκη πυροδότησε τον πόλεμο της ανεξαρτησίας από τον Κεμάλ Ατατούρκ εναντίον των οπαδών του σουλτάνου, καθώς η οθωμανική αυτοκρατορία έχανε εδάφη, παραχωρούσε τον έλεγχο των οικονομικών της στους Συμμάχους και  δεχόταν στρατιωτικούς περιορισμούς.

Η νίκη των Νεότουρκων οδήγησε στην κατάργηση της Συνθήκης των Σεβρών και την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης το 1923, η οποία σήμανε και τη δημιουργία της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Η συνθήκη επί της ουσίας περιελάμβανε την αποκήρυξη όλων των μη τουρκικών εδαφών και την παραχώρηση τους στη συμμαχική διοίκηση. Συγκεκριμένα η Οθωμανική Αυτοκρατορία παράδιδε τα εδάφη της στην Μεσοποταμία (το σημερινό Ιράκ), την Παλαιστίνη, την Υπεριορδανία, τα οποία περνούσαν στον έλεγχο της Βρετανίας.

Η Συρία και ο Λίβανος θα βρίσκονταν υπό την επιρροή της Γαλλίας. Η Ανατολία ερχόταν στη σφαίρα επιρροής της Ιταλίας. Επίσης και η Χατζάζη (μέρος της σημερινής Σαουδικής Αραβίας), το Κουρδιστάν και η Αρμενία κηρύσσονταν ως ανεξάρτητα κράτη.

Φάνης Μαλκίδης: Τίθεται πλέον θέμα σταθερότητας στην περιοχή

Θέση στο θέμα που προέκυψε πήρε ο Δρ. Κοινωνικών Επιστημών Θεοφάνης Μαλκίδης ο οποίος μέσα από το «Καρφί» κάνει λόγο για θέμα σταθερότητας που προκύπτει στην περιοχή λόγω της επιθετικής στάσης της Τουρκίας.

Συγκεκριμένα τονίζει,  «Οι (νέες) δηλώσεις του Τούρκου πρόεδρου της Δημοκρατίας για αναθεώρηση Συνθηκών επιβεβαίωσαν  για ακόμη μία φορά την πολιτική της γειτονικής χώρα την Ελλάδα. Μάλιστα αν το γεγονός  συνδυαστεί και με  τη στάση της Τουρκίας στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στη Θράκη και στο μεταναστευτικό,  τότε χάνεται και η τελευταία καλή προαίρεση για την κατάσταση της ασφάλειας και της  σταθερότητας στην περιοχή.

Η συγκρότηση του τουρκικού κράτους έγινε «με την εκδίωξη του Ελληνικού, του Αρμενικού, του Ασσυριακού, του Κουρδικού λαού και συνδέεται με το ζήτημα των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας», όπως επισημαίνει  ο  Τανέρ Ακσάμ. 

Είναι διάχυτη η εντύπωση σε όλο τον κόσμο ότι η Τουρκία ρέπει προς ακραίες θέσεις και όπως υπογραμμίζει  ο Τούρκος νομπελίστας Ορχάν Παμούκ η τουρκική κοινωνία  διολισθαίνει προς έναν  αποτρόπαιο ρατσισμό και εθνικισμό. Το Κουρδικό είναι η προμετωπίδα αυτού του  εθνικιστικού ρεύματος,  επεκτείνεται στο Αρμενικό που εντάθηκε μετά τις αναγνωρίσεις της Γενοκτονίας από Βουλή και Γερουσία των ΗΠΑ και καταλήγει στην Κύπρο,  στη Θράκη και στο Αιγαίο.

 Για πάρα πολλά χρόνια υπάρχει στο δυτικό κόσμο μία αντίληψη ότι εάν η Τουρκία ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση  αφενός θα εκδημοκρατιστεί και αφετέρου θα αποφύγει τη διολίσθηση σε ακραία πρότυπα εξουσίας. Αυτό είναι γνωστό ότι δεν έγινε αφού για πάνω από εξήντα χρόνια η Τουρκία είναι ενταγμένη σε όλους τους ευρωατλαντικούς θεσμούς,  χωρίς να έχει αποβάλλει τα συμπλέγματα, τα οποία χαρακτηρίζουν ανελεύθερα, αντιδημοκρατικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Από την άλλη είναι επίσης γνωστό ότι όλες οι αλλαγές οι οποίες έγιναν στην Τουρκία  τα τελευταία διακόσια χρόνια πραγματοποιήθηκαν μετά από παραινέσεις και απαίτηση της Δύσης. Καμία απολύτως εξέλιξη στο θεσμικό τουλάχιστον πεδίο για τον εκδημοκρατισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν προήλθαν από την ίδια την απαίτηση της τουρκικής κοινωνίας. Έτσι η επιφανειακή τουρκική επιλογή της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας δεν συνδέεται με την ουσιαστική πρόθεση αλλαγής της  στάσης της. Αυτό φαίνεται από την τουρκική θέση για την Κύπρο, για το Αιγαίο, για τη Θράκη, για το  Κουρδικό, για τον πόλεμο στη Συρία, για το προσφυγικό- μεταναστευτικό, θέση η οποία δεν συνδέεται  με την εικόνα ενός δημοκρατικού κράτους. Συμπερασματικά, το μοναδικό πρόβλημα που υπάρχει στην περιοχή είναι του Τουρκικό και η επίλυσή του είναι η ικανή και αναγκαία προϋπόθεση για την ειρήνη στην περιοχή!».