«Εσύ θα σε επέλεγες για γονιό σου;»

Ο συγγραφέας του βιβλίου και ψυχολόγος Γιώργος Λάγιος σε μια συνέντευξη που θα συζητηθεί

Ένα βιβλίο που ταρακουνά τα λάθος κοινωνικά στερεότυπα και θέτει υγιείς προβληματισμούς

Εδώ και λίγους μήνες στις προθήκες των βιβλιοπωλείων είναι και ένα βιβλίο που φέρει έναν τίτλο «Εσύ θα σε επέλεγες για γονιό σου;». Σίγουρα ένας τίτλος που δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο. Στο αντίκρισμα του εξωφύλλου  η πρώτη αίσθηση είναι ξάφνιασμα, κάποιοι θα μπορούσαν σε δεύτερο χρόνο να θυμώσουν (επειδή θεωρούν τον εαυτό τους πολύ καλό γονέα).  Έντονα και διαδραστικά συναισθήματα!

Ακόμη και  αν κάποιος να προσπεράσει το βιβλίο θα έμπαινε σε δίνη προβληματισμών.  «Είμαι στα αλήθεια ο γονιός που θα με επέλεγα;  Μήπως  ασκώ πιέσεις στα παιδιά μου; Ποια είναι τα λάθη μου;», είναι κάποιες από τις στιγμιαίες σκέψεις.

Ο συγγραφέας του βιβλίου και ψυχολόγος Γιώργος Λάγιος μιλά στο Πινάκιο για τo συγγραφικό του εγχείρημα  που σκοπό έχει να «ταρακουνήσει» στερεότυπα και να θέσει σε γονείς και μη «βουτιές» στο συνειδητό αλλά και στο υποσυνείδητο τους με γνώμονα πάντα τα παιδιά.

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο για το Πινάκιο

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο διαφαίνεται καθαρά πόσα ζευγάρια κάνουν παιδιά με κύρια κίνητρα τα κοινωνικά στερεότυπα και όχι  κατευθυνόμενα από την από κοινού αγάπη τους.

Ο Γιώργος Λάγιος προτρέπει να μεγαλώσουν οι γονείς παιδιά που να λειτουργούν αυτοβούλως, να έχουν αυτοκυριαρχία να είναι «απογαλακτισμένα» και κυρίως να έχουν αυξημένη την ενσυναίσθηση τους.

Το «Εσύ θα σε επέλεγες για γονιό σου;» επιβάλλεται να διαβαστεί από γονείς και όχι μόνο γιατί τα ισχυρά σοκ είναι αυτά που αλλάζουν τα ισχύοντα δεδομένα και αυτό το βιβλίο προκαλεί  μια σειρά αλυσιδωτών εκρήξεων στον υποβαλλόμενο κοινωνικό νόμο.

Τα «πρέπει» διαγράφονται και αντικαθίστανται με την «ελεύθερη έκφραση και νου».

Απολαύστε την συνέντευξη που ακολουθεί…

Η συνθήκη που επικρατεί τις τελευταίες  εβδομάδες  «Μένουμε Σπίτι» , είναι μια καλή αφορμή να αναρωτηθεί κανείς «Εσύ θα σε επέλεγες για γονιό σου»;

«Αυτή η συνθήκη είναι ιδανική για να ανακαλύψει κάποιος πόσο καλή σχέση έχει με τον εαυτό του. Είναι μία από τις πολλές προϋποθέσεις που χρειάζεται να πληροί κάποιος ώστε να γίνει γονιός. Η άλλη οπτική επίσης που θα μπορούσα να προσθέσω είναι σε τι κόσμο θα έρθει έλα παιδί. Αν είχαμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε να γεννηθούμε σε αυτόν τον πλανήτη, αναρωτιέμαι εάν θα θέλαμε να ζήσουμε εδώ, βλέποντας όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Όσο σκληρά και να φαίνονται αυτά που βιώνουμε να μην ξεχνάμε πόσα εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από αυτοκτονίες, πείνα και εγκλήματα. Ας μην ξεχνάμε πόσος κόσμος υποφέρει από ψυχικές διαταραχές, κακοποίηση και φτώχια. Και φυσικά, εν έτη 2020, πόσοι άνθρωποι είναι πρόσφυγες ,γιατί το σπίτι τους βομβαρδίζεται χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί, χωρίς να έχουν καμία ευθύνη και χωρίς να τους προστατεύει κάνεις. Εγώ προσωπικά αν είχα την επιλογή, δεν θα επέλεγα τον πλανήτη γη σε καμία περίπτωση. Όσο τουλάχιστον κατοικούν άνθρωποι».

Υπάρχουν ζευγάρια που κάνουν παιδιά όχι συνειδητά αλλά για λόγους κοινωνικής αποδοχής; Θεωρείτε πως το ποσοστό αυτό είναι μεγάλο;

«Είναι πολύ μεγάλο αυτό το ποσοστό και ανήκει στους λάθος λόγους για τους οποίους κάποιος επιλέγει να γίνει γονιός. Το να ικανοποιήσουμε τους γονείς μας ή τους φίλους μας ή την κοινωνία, είναι σίγουρα λάθος λόγος. Δυστυχώς, θα κάνουμε τα πάντα για να νιώσουμε αποδεκτοί. Όταν συζητώ συνήθως σε μια συνεδρία, γιατί θέλει τόσο να κάνει παιδί, καταλήγουμε στο ότι θέλει να ικανοποιήσει τους γονείς της ή τον σύντροφο της. Αυτό βέβαια ισχύει και για τους άντρες και για τις γυναίκες όμως η μητρότητα είναι κάτι που για μια γυναίκα είναι τόσο συνδεδεμένο με την αυτοεκτίμησή της που αν δεν το εκπληρώσει πιστεύει πως θα απογοητεύσει τους πάντες».

Είναι επιτακτικό οι γονείς να μεγαλώνουν παιδιά ανεξάρτητα και δυναμικά;

«Από τα πιο σημαντικά πράγματα που πρεσβεύω είναι οι άνθρωποι να έχουν τις δικές τους σκέψεις. Δυστυχώς οι γονείς, είναι τόσο παρεμβατικοί που προσπαθούν να επηρεάσουν κάθε απόφαση των παιδιών τους, από το τι θα σπουδάσουν μέχρι ποιον σύντροφο θα επιλέξουν. Ένας άνθρωπος για να μπορέσει να λαμβάνει συνειδητές αποφάσεις θα πρέπει να «σκοτώσει» τους γονείς του. Κι όταν λέω να «σκοτώσει» φυσικά δεν εννοώ κυριολεκτικά, άλλα εγκεφαλικά. Μόνο έτσι θα αποκτήσουν δική τους προσωπικότητα και θα ανεξαρτητοποιηθούν αληθινά.

Ο «απογαλακτισμός» από το ελληνικό DNA τι βήματα θέλει και ποια κόστη θα έχει;

«Πολλοί κάνουν παιδιά γιατί πιστεύουν ότι πρέπει να συνεχιστεί το όνομα τους και το φανταστικό DNA τους. Τους ενημερώνω προκαταβολικά ότι  δεν έχουν και κανένα φανταστικό DNA, αλλά έχουν έναν τεράστιο εγωκεντρισμό που νομίζουν ότι θα διαιωνίσουν τις πεποιθήσεις τους και το όνομά τους μέσα από τα παιδιά τους. Η Ελληνίδα μάνα πρέπει να σταματήσει να θέλει τα παιδιά της και τα εγγόνια της να μένουν στο ίδιο σπίτι. Ο Έλληνας πατέρας να σταματήσει να θέλει το παιδί του να γίνει γιατρός, δικηγόρος και να είναι ετεροφυλόφιλος. Μοναδικό πράγμα που πρέπει να τους ενδιαφέρει είναι τα παιδιά τους να είναι ευτυχισμένα. Για να συμβούν όλα αυτά θα πρέπει να φτιαχτούν σχολεία και δομές που να επιτρέπουν στα παιδιά τους να καλλιεργούν όχι μόνο τις ικανότητες τους αλλά και την προσωπικότητά τους την ενσυναίσθηση τους και όλες τις ιδιότητες που κάνουν έναν άνθρωπο μοναδικό και τον κάνουν πάνω απ’ όλα άνθρωπο. Και φυσικά να φτιαχτούν σχολεία για γονείς».

Στο βιβλίο σας αναφέρετε τη φράση «Δεν χωρίζω για το παιδί μου». Για αυτή η στάση ζωής είναι λάθος και τι  συνέπειες έχει σε οικογένειες αλλά και στον κοινωνικό ιστό;

«Υπάρχουν πολλά ζευγάρια που δεν χωρίζουν για τα παιδιά τους. Προτιμώ να τσακώνονται στο σπίτι ακόμα και ,να βρίζονται να πιάνονται στα χέρια και νομίζουν ότι αυτή η μαρτυρική κατάσταση τους  δημιουργεί αξία ή είναι καλοί χριστιανοί γιατί υπομένουν. Ντρέπονται να χωρίσουν, είτε γιατί θα πρέπει να παραδεχτούν την αποτυχία ενός γάμου ή την αποτυχία ως παιδιά οι ίδιοι που προς τους γονείς του είναι ανάξιοι να κρατήσουν ένα γάμο. Όποιος και να είναι ο λόγος δύο άνθρωποι όταν δεν είναι καλά μαζί είναι προτιμότερο να χωρίζουν και να είναι ευτυχισμένοι χώρια. Τα παιδιά θα καταλάβουν και θα ζήσουν πολύ πιο όμορφα με δύο γονείς φέρονται με σεβασμό και προσαρμόζονται σε νέα δεδομένα. Κοινωνικός ιστός πλέον δεν υφίσταται όπως ήταν παλιά. Ας προσαρμοστούμε γρήγορα και ας μην εθελοτυφλούμε. Ας μην κρύβουμε προβλήματα κάτω από το χαλί ,γιατί όταν θα έρθει η ώρα να εκτονωθούν θα είναι πολύ πιο ενισχυμένα».

Ένας σημαντικός διαχωρισμός  που κάνετε στο βιβλίο σας είναι η ειλικρίνεια που ταυτίζεται με την αγένεια. Τι ισχύει και πόσο διακρίνεται το χαμηλό E.Q σε σχέση την «ειλικρίνεια»;

«Ειλικρίνεια υπάρχει όταν είμαστε κοντά στον αληθινό μας εαυτό, Όταν δεν υποκρινόμαστε κι όταν λέμε αυτό που πραγματικά σκεπτόμαστε. Φυσικά πολλοί άνθρωποι που είναι αγενείς κρύβονται πίσω από την ειλικρίνεια λέγοντας πως θα ήθελα να ξέρεις την αλήθεια. Η αλήθεια όμως είναι όμως ότι όταν δε μας ρωτάει κάποιος, καλύτερα να μη πούμε αυτό που σκεπτόμαστε γιατί αυτό που σκεφτόμαστε είναι η δική μας αλήθεια. Μπερδεύουμε πολύ συχνά την αγένεια με την ειλικρίνεια και συνήθως οι αγενείς άνθρωποι εκτονώνονται με αυτόν τον τρόπο. Ίσως δεν είχαν συναισθηματική φροντίδα στη παιδική τους ηλικία και στερούνται ενσυναίσθησης. Η συναισθηματική μας νοημοσύνη επιτάσσει το να καταλαβαίνουμε τα κίνητρα και τα αισθήματα των συνανθρώπων μας και να φερόμαστε αναλόγως. Η αυτοεπίγνωση και ο έλεγχος των παρορμήσεων μας θα μας βοηθήσει πολύ να φτάσουμε εκεί που θέλουμε και να βιώσουμε ευημερία και ευδαιμονία, με ευγένεια και ειλικρίνεια».

Πολλά παιδιά μεγαλώνοντας έχουν γίνει αυτό που θέλουν οι γονείς τους και όχι αυτό που στα αλήθεια επιθυμούσαν. Τι επιπτώσεις έχει και στον ψυχισμό των ανθρώπων αυτών αλλά και μακροπρόθεσμα στην κοινωνία;

«Τα περισσότερα παιδιά που έχουν μεταμφιεστεί σε ενήλικες είμαι σίγουρος πως οι περισσότερες επιλογές που έχουν κάνει στη ζωή τους προέρχονται από τους γονείς τους. Μέχρι ένα σημείο είναι λογικό ένας γονιός να σε επηρεάζει και να τον έχεις πρότυπο, όμως μετά από κάποιο σημείο, οι γονείς θεωρούν το παιδί τους δημιουργήματος και ιδιοκτησία τους γι’ αυτό υπάρχει τέτοια συνεξάρτηση αντί αυτονομίας.. φυσικά ποτέ δε βάζω όλους ανθρώπους στο ίδιο καλάθι. Οι περισσότεροι ασθενείς που έχω όμως, είναι τραυματισμένοι από τους γονείς τους και αν δεν είναι από τους γονείς τους είναι από τις επιλογές που έχουν κάνει εξαιτίας των γονιών τους. Όλες μας οι πυρηνικές πεποιθήσεις όπως εξηγεί η ψυχολογία δημιουργούνται  στα  παιδικά χρόνια. Γι’ αυτό πολλά παιδιά όταν μεγαλώνουν φοβούνται ότι θα μείνουν μόνοι ότι δεν θα τους αγαπήσει κανείς και ότι δεν είναι αρκετοί. Δεν είναι τυχαίο όταν φτάνει κάποιος στο γραφείο ενός ψυχολόγο αναφέρει πολύ συχνά τους γονείς τους. Αυτό από μόνο του δείχνει την ευθύνη που έχει ένας γονιός όχι μόνο απέναντι στο παιδί του αλλά απέναντι και σε μια ολόκληρη κοινωνία».

«Δεν είναι  εφικτό να αγαπήσουμε κάποιον άλλον ακόμη και το ίδιο μας το παιδί, αν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας», Όλα ξεκινάνε από εμάς; Πως ένα παιδί μεγαλώνει με αυτοεκτίμηση;

«Η αυτοεκτίμηση είναι η σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας με απλά λόγια. Το πόσο μας αγαπάμε, πόσο μας θαυμάζουμε, πόσο μας φροντίζουμε ή πόσο μας παραμελούμε και πόσο μας μισούμε. Πολλά παιδιά μεγαλώνουν με την πυρηνική πεποίθηση ότι δεν είναι αρκετά ή ότι δεν μπορεί να τα αγαπήσει κανένας. Ένας γονιός που αγαπάει τον εαυτό του είναι το καλύτερο πρότυπο για να παιδί. Οι γονείς σου ή όποιοι σε μεγάλωσαν αν σου έχουν μάθει να αγαπάς τον εαυτό σου τότε μπορείς να αγαπήσεις όλον τον κόσμο».

Το σκοτεινό επίπεδο της σκέψης μας είναι αυτό που μας βάζει να κοροϊδέψουμε τον ίδιο μας τον εαυτό;

«Από τους αγαπημένους μου μηχανισμούς είναι η αυτό εξαπάτηση. Είναι η τέχνη του να λέμε ψέματα στον εαυτό μας για οτιδήποτε δεν μας βολεύει, για οτιδήποτε μας ενοχλεί, για οτιδήποτε μας πονάει. Όλα αυτά τα σπρώχνουμε στο ασυνείδητο και βρίσκουμαε όλων των ειδών τις δικαιολογίες για να μην πάρουμε την δύσκολη απόφαση. Η συνειδητή απόφαση δεν είναι πάντα εύκολη, όμως είναι η απόφαση που θα μας πάει μπροστά και θα κοιμόμαστε ήρεμα το βράδυ. Το να καταλαβαίνουμε τον αντίκτυπο των πράξεών μας είναι η πυξίδα του τι είναι σωστό και τι είναι λάθος».

Ποια είναι η ευθύνη ενός ακατάλληλου γονέα;

«Πόσο βαρύ κι αν ακούγεται ένας ανεύθυνος γονέας υποβαθμίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και καταστρέφει τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ένα παιδί το οποίο έχει κακοποιηθεί και τραυματιστεί με οποιοδήποτε τρόπο από τους γονείς του όταν θα φτάσει να καταδικαστεί για ένα έγκλημα, δυστυχώς θα βιαστούμε να κρίνουμε. Ίσως θα έπρεπε να καλέσουμε  τους γονείς τους να απολογηθούν. Πιστεύουμε πως η τιμωρία θα σωφρονίσει ; Όποιος βιαζόταν από τους γονείς του για χρόνια έχει κάποια ευθύνη;. Εμείς που επιτρέψαμε να συμβούν όλα αυτά τι βαθμό συνυπαιτιότητας έχουμε; Oπως περνούν αξιολόγηση όσοι θέλουν να υιοθετήσουν την ίδια αξιολόγηση και ακόμα πιο αυστηρή  πρέπει να ακολουθήσουν όλοι άνθρωποι που επιθυμούν συνειδητά να γίνουν γονείς. Η καταλληλόλητα δεν έγκειται μόνο στην ψυχική ισορροπία, στο να μην παίρνει κάποιος ναρκωτικά ή να μην ζει στο δρόμο αλλά και στην συνειδητή του διάθεση να μάθει τα βασικά πράγματα που δεν ήξεραν οι γονείς μας σε μια παλαιότερη εποχή. Ζητάμε τόσων ειδών πιστοποιήσεις για διάφορες δραστηριότητες και επαγγελματικές ιδιότητες και δεν ζητάμε μία ελάχιστη ελάχιστη πιστοποίηση ότι ένας άνθρωπος πληροί κάποιες βασικές προδιαγραφές για να κάνει την πιο σημαντική δουλειά του κόσμου. να μεγαλώσει έναν άλλον άνθρωπο».

Η γέννηση κάθε παιδιού είναι η «ΜΗΤΕΡΑ» της μεγαλύτερης ευθύνης;

«Έγραψα ότι είναι η  «μητέρα» της μεγαλύτερης ευθύνης γιατί πιστεύω πως μέσα από ένα παιδί μπορούμε να επηρεάσουμε μια ολόκληρη κοινωνία. αν αναλογιστούμε το ότι οι πράξεις μας και τα λόγια μας θα ποτίσουν το μυαλό ενός παιδιού και από αυτό θα εξαρτηθεί το πώς θα μεγαλώσει και πόση αγάπη ή πόνο θα δώσει στους γύρω του, θα καταλάβουμε πως η δική μας απόφαση επηρεάζει την πρόοδο ή την οπισθοδρόμηση μιας ολόκληρης κοινωνίας. Η ακρογωνιαία λίθος μιας κοινωνίας δεν είναι οικογένεια, αλλά η υγιής οικογένεια!»

Τέλος, το βιβλίο σας «Εσύ θα με επέλεγες για γονιό σου;» ένα όχημα για τους γονείς να γίνουν ακόμη καλύτεροι και για τους μη έχοντες παιδιά  να γίνουν πιο συνειδητοί ;

«Το βιβλίο αυτό απευθύνεται και σε αυτούς που είναι γονείς και σε αυτούς που δεν είναι γονείς. Η συνειδητή επιλογή από το πως επιλέγουμε σύντροφο μέχρι το να αντιληφθούμε την τεράστια ευθύνη τις αποφάσεις να γίνουμε γονείς είναι αυτό που θα κρίνει όχι μόνο τη δική μας ζωή αλλά και των γύρω μας. Πρέπει να αποβάλουμε το στερεότυπο ότι ο σκοπός της ζωής μας είναι να κάνουμε παιδιά. Σκοπός μας είναι να γίνουμε το καλύτερο που μπορούμε για τον εαυτό μας πρώτα και αν έχουμε παιδιά τότε να γίνουμε και το καλύτερο πρότυπο για αυτά».