Το ποίημα της γιορτής της γυναίκας

Μέρα της γυναίκας σήμερα και επέλεξα να σας παραθέσω ένα ποίημα που έστειλε στο Πινάκιο η 16χρονη Ειρήνη Μπουράκη.
Τα όνειρα της μικρής αναγνώστριας  και η  αγάπη της για τη ζωή και τον έρωτα ας δώσουν χρώμα έντονο στις μουντές μέρες που ζούμε.
Χθες έβαλα ένα θέμα για τη βία κατά των γυναικών που έχει γίνει πια μάστιγα στην Ελλάδα.
Σήμερα όμως είναι γιορτή και η Ειρήνη μας δείχνει από την οδό της αγνότητας της ηλικίας της το δρόμο της αγάπης. Ένας δρόμος που δεν χωρά τρόικες, Eurogroups και κυβερνήσεις από δοσίλογους. Κι όσο υπάρχουν νέα παιδιά σαν την Ειρήνη σίγουρα αυτή η χώρα μετρά, κι ας προσπαθούν με μανία να τη σβήσουν από το χάρτη. Δε γράφω άλλα...Η γιορτή ξεκινά με τις απόκρυφες σκέψεις -πλημμυρισμένες όμως με αγάπη- της Ειρήνης Μπουράκη...

Μόνο σκέψεις...
Ξέρεις τι είναι να μην σε έχω;
Κάτι που σίγουρα δεν αντέχω
Κάθε βράδυ να σκέφτομαι εσένα και τα όνειρα που έκανα
Τα όνειρα ήταν για μας. μα την ουσία έχανα
Και να σκέφτομαι συνέχεια την απουσία σου.
Μόνο μια φωτογραφία να θυμίζει την παρουσία σου.
Να σκέφτομαι αυτά τα χείλη, αυτά τα μάτια..
Την αιτία που γίνομαι κομμάτια.
Μάλωσα με τον ύπνο μου γιατί το όνειρό μου δεν ζούσα.
Μακριά μου βρισκόταν αυτός που αγαπούσα.
Δεν φοβάμαι κανέναν.. Εμένα φοβάμαι που σε χάνω...
Άραγε μόνη τι θα κάνω...;
Μην με ξεχάσεις. Κάποτε πέρνα και από μένα.
Να θυμηθούμε τα παλιά, όλα τα ξεχασμένα.
Τις ωραίες στιγμές που είχαμε.
Κι ας ήταν λάθος τα μισά.. Και από το τέλειο πολύ ας απείχαμε.
Τ ο υ λ ά χ ι σ τ ο ν ..  Ζήσαμε αγάπη...
Ειρήνη Μπουράκη