Οι Βρετανοί μας αγνόησαν γιατί είχαν...ήδη χάσει

Αγνοείς κάτι όταν φοβάσαι τη σύγκριση μαζί του γιατί εκ των προτέρων ξέρεις πως ο αντίπαλος είναι σε όλα τα σημεία καλύτερος από εσένα.

Αγνοείς κάτι για να δείξεις υπεροχή  ενώ δεν την έχεις.

Αγνοείς κάτι για να το «σβήσεις» και να έρθεις εσύ στην επιφάνεια.

Τρεις παράμετροι με κοινό παρανομαστή το φόβο της σύγκρισης σκιαγραφούν τους λόγους που οι Βρετανοί σύγκριναν την δική τους τελετή έναρξη με αυτή του Πεκίνο και του Σύδνεϋ και όχι με αυτή της Αθήνας.

Όμως αγαπητοί μου αναγνώστες μην είστε επικριτικοί με τους Βρετανούς, ελάτε και εσείς για λίγο στην θέση τους.

Δεν μπορεί να συγκριθεί  ένας  πολιτισμός που πέρα από τον Σαίξπηρ, δεν έχει να επιδείξει κάτι άλλο.

Άλλωστε και οι ίδιοι οι Βρετανοί μέσα στην τρικυμία τους έκαναν εθνικούς ήρωες σε ένα βράδυ τον James Bond και τον Mr Bean και στην συνέχεια παρουσίασαν ως τέχνη...τη μουσική τους βιομηχανία.

Όσο φαντασμαγορικός και εκπληκτικός και να ήταν χθες το βράδυ ο James Bond σίγουρα η παρουσία του δεν ήταν αυτή όπως του μικρού αγοριού που έπλεε με το χάρτινο καράβι στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας το 2004, που μετέφερε το μήνυμα των Ολυμπιακών Αγώνων με λίγο άρωμα από...Ελύτη.

Θα ήθελα να κλείσω αυτή τη μικρή σκέψη-σύγκριση με μια παρατήρηση-ερώτηση.

Άραγε οι κύριοι της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής προσβλήθηκαν περισσότερο από το tweet της Βούλας Παπαχρήστου, από τις δηλώσεις του Ζανγκ Ρογκ, γιατί στις τελευταίες δεν αντέδρασαν και λίγες ημέρες πριν είχαν δείξει την εξουσία τους σε ένα 23χρονο κορίτσι...Με αυτούς τους εκπροσώπους θαρρώ πως πάντα η Ελλάδα θα «θάβεται» κάτω από το Πεκίνο και το Σύδνεϋ.

 Κρίμα πραγματικά κρίμα. Γι’ αυτή τη χώρα, γι’ αυτό τον πολιτισμό, γι’ αυτούς (τους απλούς) ανθρώπους.

Κρίμα που οι «Κεφαλές» μας κλείνουν τα αυτιά σε Άγγλους, Γερμανούς αλλά υπακούουν στις προσταγές τους τιμωρώντας μας με βάναυσο τρόπο, το είναι μας και την αξιοπρέπεια μας. Πάντως ακόμη και τώρα περιμένω κάποιον από την ΕΟΕ να πάρει θέση για όσα μας ή και δεν μας καταλόγισαν εκεί στο υγρό Λονδίνο που αυτό πλασάρει για πολιτισμό του τους Beatles την ίδια ώρα που εδώ το 2004 μιλούσαμε για Ελύτη και  Παπαθανασίου. Η διαφορά χαοτική θαρρώ...

Κάντε και μόνοι σας την σύγκριση απλώς κοιτώντας το βίντεο της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Πάντως εγώ ακόμη ανατριχιάζω όταν βλέπω στο χάρτινο καράβι το μικρό αγόρι να χαιρετά όλο τον κόσμο, αν αυτή η σκηνή δεν είναι βγαλμένη από όνειρο τότε ποια είναι;