Όταν η υποχρέωση για ευτυχία προκαλεί μελαγχολία

Της Μαριλένας Παππά

Έφτασαν οι γιορτές!! Και μαζί μ' αυτές έφτασε το προκαθορισμένο μας ραντεβού με το πιο εγκάρδιο χαμόγελό μας, την καλύτερή μας διάθεση, τις πιο θερμές ευχές, τα πιο όμορφα ρούχα κι οτιδήποτε άλλο σε υπερθετικό βαθμό (αλίμονο). Θα έπρεπε, κατά την άποψή μου, να θεσπιστούν κάποιες μέρες "πρόβας" καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς, ώστε όλοι να είναι προετοιμασμένοι για την εορταστική περίοδο. (Αφού επιλέγουμε να παίζουμε κάθε χρόνο το ίδιο έργο, τουλάχιστον ας είναι καλοπαιγμένο!)

Οι ημέρες της απόλυτης «υπερθετικότητας»

Έχουμε συνηθίσει από παιδιά να ταυτίζουμε τις γιορτές με μέρες απόλυτης "υπερθετικότητας". Όλοι αποφασίζουμε ότι είναι η κατάλλληλη στιγμή για να σπάσουμε τη δίαιτά μας και να φάμε για όσο δε φάγαμε τη χρονιά που αποχαιρετούμε (προφανώς η φουσκωμένη κοιλιά είναι σήμα κατατεθέν των εορτών -εξού και το καλούπι του Άγιου Βασίλη), να συναντήσουμε, να φιλήσουμε και να ευχηθούμε σε οποιονδήποτε ξεχασμένο συγγενή (κι όχι μόνο), να βάλουμε όσο περισσότερα στολίδια και λαμπιόνια μπορούμε (προφανώς υπάρχει κάποια μυστική συμφωνία με τον εκάστοτε δήμο, να φωταγωγείται κάθε γειτονιά από μόνη της, τις ημέρες αυτές), να ακούσουμε τα κάλαντα από τις φάλτσες φωνές των παιδιών της γειτονιάς και να τα πληρώσουμε γι' αυτό (οποιαδήποτε άλλη εποχή του χρόνου θα βρίζαμε τον γείτονα που δε μαζεύει τα μούλικά του και τ' αφήνει να γκαρίζουν), να κάνουμε ένα σωρό άχρηστες αγορές, να γεμίσουμε το σπίτι μας με στοίβες από μελομακάρονα και κουραμπιέδες (αλήθεια αφού σε κανέναν δεν αρέσουν αυτά τα γλυκά γιατί τα αγοράζουμε με το κιλό;) και να λέμε Καλά Χριστούγεννα σε όλους (ακόμα και μετά τις 25 Δεκέμβρη).

Κι όλα αυτά γιατί είναι μέρες "Αγάπης" (αλήθεια, αυτό σημαίνει ότι όλες οι υπόλοιπες μέρες του χρόνου είναι μέρες μίσους;).
Δεν ξέρω ποιος επινόησε αυτήν τη δικαιολογία ως άλλοθι, αλλά σίγουρα ήταν αρκετά έξυπνος! Τόσο που όταν βρεθούν κάποιοι άνθρωποι να αμφισβητήσουν τον εν λόγω θεσμό, αμέσως θεωρούνται άτομα καταθλιπτικά. Οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να τους παρηγορήσουν και να υπογραμμίσουν πως ό,τι είναι αυτό που τους λείπει θα τους το φέρει σίγουρα ο καινούριος χρόνος (λες και ο καινούριος χρόνος έχει μαγικές ικανότητες). Ύστερα ακολουθούν τα άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά για την κατάθλιψη των εορτών, ότι είναι συνοδευτική ανθρώπων που έχουν βιώσει κάποια απώλεια, που δεν έχουν ερωτικό σύντροφο, που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις οικονομικές ανάγκες της περιόδου κι άλλα τέτοια.

Λείπει η ευτυχία

Ε όχι λοιπόν, υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που -ωωω ανήκουστο- δε βρίσκει νόημα σε προκαθορισμένες μέρες, όχι γιατί δεν είναι ευτυχισμένοι από τις ζωές τους, ούτε γιατί περιμένουν λεφτά, επιτυχία, αγάπη να τους γεμίσουν, αλλά γιατί πολύ απλά έχουν την ικανότητα να σκέφτονται! Διαδώστε το παντού... οι άνθρωποι που μελαγχολούν με τα πρέπει των εορτών δεν είναι  καταθλιπτικοί, είναι απλά σκεπτόμενοι!! Φυσικά οι εορτές είναι μέρες Αγάπης κι ως τέτοιες θα πρέπει να αντιμετωπίζονται, αλλά νομίζω ότι έχουμε μπερδέψει την Αγάπη με το φλουρί στη βασιλόπιττα... βρίσκεται σίγουρα σε κάποιο κομμάτι της αλλά δεν είναι σ΄αυτό που κρατάμε...

Διαβάστε το και εδώ