Παναγιώτης Χωλόπουλος: Βαριά κληρονομιά η παραδοσιακή μας μουσική

«Με χαροποιεί το γεγονός ότι η νεολαία μας είναι κοντά στο ποντιακό και χαίρομαι που σε κάθε εμφάνιση τραγουδάμε παρέα»

Ο Παναγιώτης Χωλόπουλος είναι ένας καλλιτέχνης εξαιρετικός, ένας άνθρωπος που έχει γαλουχηθεί με την ποντιακή μουσική η οποία είναι ενσωματωμένη στο DNA του. Ο ίδιος είναι συνεχιστής της πλούσιας παράδοσης και μάλιστα την επεκτείνει. Είναι από τους νέους ανθρώπους που μοχθούν για τον Πολιτισμό και δίνουν μάχες γι’ αυτόν.

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο για το Πινάκιο

Ο Παναγίωτης Χωλόπουλος μιλάει στο Πινάκιο όχι μόνο για το ποντιακό τραγούδι αλλά συνολικά για το παραδοσιακό. Τον χαροποιεί το γεγονός πως οι νέοι αρχίζουν και επιστρέφουν στις πολιτισμικές ρίζες τους. Μιλά για την μαγεία που εκπέμπεται από τους ήχους τις παράδοσης και πως αυτοί ενώνουν τον κόσμο… Απολαύστε την συνέντευξη που ακολουθεί!

Παναγιώτης Χωλόπουλος ένας τραγουδοποιός που υμνεί την παράδοση και την πάει παρακάτω… Θα μπορούσε η πρόταση αυτή να είναι ο ορισμός της πορείας σου;

«Αγαπητέ Λευτέρη καταρχήν να σε ευχαριστήσω για το βήμα που μου δίνεις εσύ όσο και το ΠΙΝΑΚΙΟ για να γνωριστούμε καλύτερα και εμείς αλλά και ο κόσμος.

Την ποντιακή μας παράδοση πρέπει να την υμνούμε όλοι και όπως έχω πει και σε άλλες συνεντεύξεις, παράδοση δεν είναι μόνο το ποντιακό τραγούδι.

Στην προκειμένη στιγμή που συζητάμε όμως για το ποντιακό τραγούδι, θα μπορούσα να πω (και ας μου επιτραπεί η έκφραση) ότι η παραδοσιακή μας μουσική έχει τόσο βαριά κληρονομιά που εάν δεν σταθείς πάνω της υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να καταρρεύσεις, όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης που μου έθεσες πιστεύω ότι η ποντιακή μουσική δεν πρέπει να μένει σε αδράνεια και ο υποφαινόμενος(όσο και άλλα παιδιά που ασχολούνται με αυτό θα πρέπει προσεκτικά να την πάμε παρακάτω».

Τι ήταν αυτό που σε ώθησε στο ποντιακό και το παραδοσιακό τραγούδι; Οι ρίζες; Η παράδοση; Το ότι έχεις να πεις κάτι…;

«Το βάπτισμα του πυρός ήταν η ίδρυση του Πολιτιστικού Συλλόγου Μαυροδενδριού, (του χωριού μου) όπου εκεί ξεκίνησα ως χορευτής σε ένα από τα τμήματα που υπήρχαν, παράλληλα άκουγα την λύρα να συνοδεύει τα χορευτικά και ήταν ένα πολύ όμορφο ηχόχρωμα αυτό που ερχόταν στα αυτιά μου και πολύ γρήγορα έφτασα να την επεξεργάζομαι και να προσπαθώ να παίξω.

Τότε ο Μιχάλης Καλιοτζίδης ανοίγει την  πρότυπη σχολή ποντιακής λύρας λίγα χιλιόμετρα από το χωριό μου και σαφώς ήμουν ένας από τους πολλούς μαθητές του, με μια μέθοδο διδασκαλίας καταπληκτική ,τον οποίο για ακόμη μια φορά να τον ευχαριστήσω δημόσια γιατί πότε δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό το ταξίδι της μουσικής θα ήταν τόσο όμορφο και χωρίς τις οδηγίες-συμβουλές του δεν θα είχε ξεκινήσει καν».

Πόσα χρόνια ασχολείσαι με την τέχνη σου;

«Από πολύ μικρή ηλικία ασχολούμαι με την μουσική, με την ποντιακή λύρα ασχολούμαι από το 1997 όπου ξεκίνησα τα πρώτα βήματα δίπλα στον δάσκαλό μου».

Περίμενες να έχεις τόσο μεγάλη απήχηση στην νεολαία; Ήταν το στοίχημα σου αυτό; Σε χαροποιεί ως γεγονός;

«Με χαροποιεί το γεγονός ότι η νεολαία μας είναι κοντά στο ποντιακό και χαίρομαι που σε κάθε εμφάνιση τραγουδάμε παρέα, είναι δίπλα μου και τους ευχαριστώ για αυτό, αλλά αυτό δεν το είδα ως στοίχημα, κάνω κάτι που αγαπάω το κάνω με πάθος προσπαθώ να είμαι σωστός και άρτιος και αυτό αναγνωρίζεται για αυτό και είμαι χαρούμενος».

Στο πολύ ποιοτικό βιντεοκλίπ σου έχεις πλάνα από την ιδιαίτερη πατρίδα σου την Νεράιδα, την λίμνη Πολυφύτου στην Κοζάνη. Αυτή η κίνηση ήταν για να προβάλεις και τις ομορφιές του τόπου σου;

«Η πόλη που ζούμε η πρωτεύουσα της δυτικής Μακεδονίας, η Κοζάνη, έχει πολλά όμορφα μέρη αλλά επειδή ζούμε την καθημερινότητά μας πολλές φορές δεν τα βλέπουμε.

Γι’ αυτό δεν θέλησα να κάνω  το βίντεο κλιπ ούτε σε κάποιο studio ούτε να φύγω από την πόλη αλλά μέσα από την δουλειά μου να την αναδείξω.

Επίσης και η καταγωγή του σκηνοθέτη μας Στάθη Παναγιωτίδη ο οποίος έκανε εξαιρετική δουλειά με τους συνεργάτες του  είναι από τον Άγιο Δημήτριο Κοζάνης, όπως πολύ καλά καταλαβαίνεις δεν θα μπορούσε να γυριστεί πουθενά αλλού και θαρρώ πως το αποτέλεσμα μας δικαίωσε για την επιλογή μας».

Όσο ασχολείσαι με την παραδοσιακή μουσική αντιλαμβάνεσαι ότι εκπέμπει κάποια «μαγεία», κάποια έλξη;

«Όπως ανέφερα και προηγουμένως  η παραδοσιακή μας μουσική είναι πολύ πλούσια και πράγματι συμβαίνει αυτό που λες, η μαγεία της είναι, ότι στα περισσότερα τραγούδια σου δίνει εικόνα σε αυτό που ακούς…

Αυτό λοιπόν είναι η μαγεία των περισσοτέρων παραδοσιακών τραγουδιών που πολύ δύσκολα και θα «συναντήσεις» στα τραγούδια του σήμερα».

Ποιο είναι το όνειρο σου, σε επαγγελματικό επίπεδο; Θα ήθελες να συμμετείχες σε κάποιο σχήμα στην Αθήνα;

«Τα όνειρα πολλά αγαπητέ Λευτέρη ετοιμάζονται ωραία πράγματα για το μέλλον,  προς το παρόν όμως  αυτό που προέχει είναι να είμαστε υγιείς και να τελειώσουμε μαζί με τους συνεργάτες μου τις εμφανίσεις του καλοκαιριού με επιτυχία».

Με ποιους τραγουδιστές θεωρείς ότι θα ταίριαζες επί σκηνής;

«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον συνάδελφο, έχω τραγουδήσει με τους περισσοτέρους και θα ήταν άδικο να ξεχωρίσω κάποιον διότι είμαστε εκεί για έναν σκοπό, να προσπαθήσουμε να κάνουμε τον κόσμο να ξεχάσει τα προβλήματα και τις έγνοιες του και να διασκεδάσει.

Το αποτέλεσμα αυτό συμβαίνει μόνο με την συνεργασία και όταν κατατίθεται από κοινού η θετική μας ενέργειά. Θα ήθελα να προσθέσω πως με όλους είχα άψογη συνεργασία για αυτό λοιπόν θα ήταν άδικο να ξεχωρίσω κάποιον».

Ποια είναι τα σχέδια σου αυτό το καλοκαίρι, θα κάνεις κάποιες εμφανίσεις;

«Μετά από ένα μακρινό ταξίδι στην Αυστραλία με δύο εμφανίσεις στους συλλόγους  Ποντιακή Εστία Μελβούρνης και την Ποντιακή Κοινότητα τους οποίους θέλω να ευχαριστήσω για την άψογη φιλοξενία τους, έχουμε ένα καλοκαίρι με πολλές εμφανίσεις ανα την Ελλάδα μέχρι περίπου και  τα μέσα Σεπτεμβρίου».

Τέλος, αν θα μπορούσες τον κόσμο να άλλαζες…τι θα ήταν αυτό;

«Μεγάλη ερώτηση…γενικά από την ζωή μου δεν θα άλλαζα πολλά δεν είναι του χαρακτήρα μου αλλά εάν κάτι θα μπορούσα να αλλάξω με έναν μαγικό τρόπο που δεν γνωρίζω είναι η μετεγκατάσταση πολλών νέων ανθρώπων στο εξωτερικό για ένα καλύτερο αύριο το οποίο δεν θα έχουν στην χώρα μας. Είναι ένα φαινόμενο τα τελευταία χρόνια με στεναχωρεί και με λυπεί ιδιαίτερα».