Η Ρεπούση χτύπησε ξανά: Ο «συνωστισμός» μετατράπηκε σε «εκτοπισμό»

Αναφέρει δε πως η μικρασιατική καταστροφή που σφαγιάστηκαν οι Έλληνες ήταν αγώνας ανεξαρτησίας των Τούρκων

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

Ο «συνωστισμός» έγινε «εκτοπισμός» για την κα. Ρεπούση σύμφωνα με άρθρο της που δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή.  Μάλιστα η άποψη της δημοσιεύθηκε την ημέρα που ο Αλέξης Τσίπρας βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη και έκανε από κοινού δηλώσεις με τον Ταγίπ Ερντογάν

Στο εν λόγω κείμενο κάνει λόγο για εκτοπισμό των Ελλήνων.  Μάλιστα στο ίδιο άρθρο τονίζει πως οι Έλληνες είχαν πάει στην Μικρά Ασία για να «υποδουλώσουν»  την πατρίδα τους (σ.σ εννοεί τους Οθωμανούς) και ο αγώνας  ( η Μικρασιατική καταστροφή που σφαγιάστηκαν χιλιάδες Έλληνες) τους έγινε για την Ανεξαρτησία τους (των Τούρκων).

Σας παραθέτουμε αυτούσιο το άρθρο της ενώ στην συνέχεια ειδικοί σχολιάζουν στο «Πινάκιο» την άποψη της κας. Ρεπούση περί «εκτοπισμού».

Το άρθρο της στην Καθημερινή με τίτλο: Μαρία Ρεπούση: Η τελική πράξη των εκτοπίσεων

«Η Μικρασιατική Καταστροφή, όπως συνηθίζουμε στην Ελλάδα να αποκαλούμε την ήττα του ελληνικού στρατού στο μικρασιατικό μέτωπο και το τέλος του μικρασιατικού ελληνισμού, εγκαινιάζει την τελική πράξη του δράματος των μαζικών μετακινήσεων, των εκτοπίσεων, των διωγμών και των εθνικών εκκαθαρίσεων, που ακολουθώντας προηγούμενες πρακτικές είχαν αυτή τη φορά αφετηρία την εθνική αφύπνιση των πληθυσμών που τελούσαν υπό την οθωμανική κυριαρχία και τη σταδιακή ανάδυση και ολοκλήρωση των εθνικών κρατών στα Βαλκάνια του 19ου αιώνα και των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα.

Στο πλαίσιο αυτού του βίαιου κύματος, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι είχαν μετακινηθεί ακολουθώντας τις νέες συνορογραμμές που δημιουργούσαν οι εθνικές επαναστάσεις, οι πόλεμοι και η σταδιακή αποχώρηση των Οθωμανών από την ευρωπαϊκή ήπειρο. Μουσουλμάνοι και χριστιανοί είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τη γη τους. Προηγήθηκαν οι μουσουλμάνοι, ήδη από την περίοδο των σερβικών εξεγέρσεων του 1804 και του 1815, της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και των Βαλκανικών Πολέμων 1912-1913. Στους Βαλκανικούς, 125.000 είναι όσοι αναγκάστηκαν να μετακινηθούν μόνο από τη Μακεδονία, ενώ το οθωμανικό υπουργείο Εσωτερικών εκτιμούσε ότι την ίδια περίοδο η χώρα είχε υποδεχθεί συνολικά περισσότερους από 400.000 πρόσφυγες.

Ακολούθησαν οι Έλληνες των παραλίων της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, κατά τη διάρκεια των διωγμών που επέβαλε η κυβέρνηση των Νεοτούρκων. Δεν έλειψαν οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι. Το 1922 -τόσο στη Μικρασία όσο και στην Ανατολική Θράκη με την ανακωχή των Μουδανιών τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου- και η Σύμβαση της Λωζάννης τον Ιανουάριο του 1923 ολοκληρώνουν το κύμα των βίαιων μαζικών μετακινήσεων που ξεκίνησαν με την εθνοποιητική διαδικασία στα Βαλκάνια.

Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία η διαδικασία αυτή είχε σχετικά καθυστερήσει, καθώς οι οθωμανικές ελίτ ταλαντεύονταν ανάμεσα στον ισλαμισμό, στον οθωμανισμό και στον τουρκισμό ως τον βασικό πυλώνα για τη μετεξέλιξη του κράτους τους. Στο τέλος, όμως, της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα και κυρίως μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, η πλάστιγγα γέρνει υπέρ του τουρκισμού και της προοπτικής του εθνικού κράτους. Η επιλογή αυτή ενισχύεται περαιτέρω κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και κυριαρχεί με το τέλος του και την εφαρμογή των σχεδίων του διαμελισμού που θέλουν να επιβάλουν οι νικήτριες δυνάμεις με τη Συνθήκη των Σεβρών.

Το τέλος των αριθμητικά υπολογίσιμων, οικονομικά ανθηρών και πολιτισμικά κυρίαρχων μη μουσουλμανικών πληθυσμών είναι στην πραγματικότητα προδιαγεγραμμένο, καθώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία οδεύει ολοταχώς προς τη δημιουργία εθνικού κράτους. Η απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη τον Μάιο του 1919 και ο Μικρασιατικός Πόλεμος 1919-1922 επιταχύνουν καθοριστικά τις εξελίξεις, καθώς ενισχύουν την εθνική ρητορική και τη συ στράτευση των οθωμανικών πληθυσμών στον κοινό αγώνα της εκδίωξης των Ελλήνων. Οι Έλληνες δεν ήταν οι οποιοιδήποτε ξένοι που είχαν καταλάβει με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου περιοχές της οθωμανικής επικράτειας για να επιβάλουν τους οικονομικούς τους όρους. Οι Έλληνες στηρίζονταν σε πληθυσμούς που είτε ζούσαν εκεί από γενιά σε γενιά είτε είχαν επιστρέψει με το τέλος του πολέμου. Οι Έλληνες είχαν έρθει για να μείνουν, να υποδουλώσουν την πατρίδα τους, να προσαρτήσουν τη γη τους στο ελληνικό βασίλειο και να κάνουν τη Μεγάλη Ελλάδα. Ο αγώνας τους εναντίον των Ελλήνων είναι το εθνικό τους καθήκον. Η δική μας Μικρασιατική Καταστροφή είναι ο δικός τους Αγώνας της Ανεξαρτησίας».

Θάνος Κονδύλης: Η καταστροφή της Σμύρνης είναι γεγονός τεκμηριωμένο και δεν δέχεται αμφισβητήσεως

Ο Θάνος Κονδύλης είναι ιστορικός και διακεκριμένος συγγραφέας. Μάλιστα από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του είναι το best-seller μυθιστόρημα  η «Αρχόντισσα της Σμύρνης», των εκδόσεων «Ψυχογιός». Η άποψη του για την μικρασιατική καταστροφή έχει ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς ο κ. Κονδύλης έχει κάνει ενδελεχή έρευνα. Ο ίδιος σχολιάζει στο «Πινάκιο»  το άρθρο περί «πληθυσμιακών εκτοπισμών». 

 «Η Μικρασιατική Καταστροφή, όπως συνηθίζουμε στην Ελλάδα να αποκαλούμε την ήττα του ελληνικού στρατού στο μικρασιατικό μέτωπο…»

Πρώτα μια ιστορική λεπτομέρεια. «Μικρασιατική Καταστροφή» δεν ήταν μόνο η ήττα του ελληνικού στρατού στο μικρασιατικό μέτωπο. Ήταν και η εκδίωξη των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τις προαιώνιες εστίες τους και ουσιαστικά ο βίαιος ξεριζωμός του ελληνικού στοιχείου κυρίως από τα παράλια της Ιωνίας.  Οι Έλληνες ζούσαν εκεί αδιάλειπτα από το 1200 προ Χριστού, ενώ οι Τούρκοι έφτασαν στην ίδια περιοχή το 1300 μετά Χριστόν, περίπου 2,500 χρόνια αργότερα!

Επίσης το «όπως συνηθίζουμε στην Ελλάδα να αποκαλούμε» έντεχνα υποκρύπτει τον σύγχρονο αναθεωρητισμό κάποιων ιστορικών που θέλουν να μαλακώσουν τις σκληρές για τους Τούρκους γραμμές. Δεν είναι λόγω συνήθειας, αλλά η σύγχρονη βιβλιογραφία, οι αρχειακές πηγές και οι μαρτυρίες των εκδιωχθέντων από την ελληνική Ιωνία έχουν  από καιρό τεκμηριώσει με αδιάσειστο τρόπο την καταστροφή του ελληνισμού της μικράς Ασίας.

Θεοφάνης Μαλκίδης, Δρ κοινωνικών επιστημών : Ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις η άρνηση της γενοκτονίας σε βάρος των Ελλήνων

Ο Δρ. κοινωνικών επιστημόνων σχολιάζοντας στο «Πινάκιο»  το άρθρο της κας. Ρεπούση κάνει λόγο για προσπάθεια άρνηση της Γενοκτονίας σε βάρος των Ελλήνων.  Συγκεκριμένα υπογραμμίζει:

«Η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων  αποτέλεσε καταστατικό στόχο του ΟΗΕ, αμέσως μετά τη γνωστοποίηση της βαρβαρότητας από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους. Τα μαζικά εγκλήματα ονομάστηκαν Γενοκτονία, ένας   ελληνικός όρος, κατά το πρώτο συνθετικό  μέρος,   ο οποίος  εκφράζεται για πρώτη φορά το 1944, από τον Ραφαήλ Λέμκιν καθηγητή  του Πανεπιστημίου του Γέιλ και  επιζώντα του Ολοκαυτώματος. O Λέμκιν για να στηρίξει τα επιχειρήματά του για το Ολοκαύτωμα  αναφέρθηκε στις (ατιμώρητες) μαζικές σφαγές των Ελλήνων και των Αρμενίων.  Μετά την απόφαση του Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης ο ΟΗΕ ασχολείται πιο συστηματικά με το ζήτημα των μαζικών εγκλημάτων  καταλήγοντας το 1948 στη Σύμβαση για την πρόληψη και την καταστολή  του εγκλήματος της Γενοκτονίας. Έγκλημα το οποίο στην περίπτωση των Ελλήνων- πάνω από 1.000.000 θύματα και 1.300.000 πρόσφυγες- συνιστά στον τύπο και στην ουσία της Σύμβασης Γενοκτονία. Δηλαδή  «οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις οι οποίες διαπράττονται με την πρόθεση καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μίας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ως τέτοιας α) ανθρωποκτονία μελών της ομάδας, β) πρόκληση βαρείας σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας γ) με πρόθεση επιβολή  επί της ομάδας συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει, δ) επιβολή μέτρων που σκοπεύουν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας ε) δια της βίας μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα».

Έσχατο αλλά όχι τελευταίο:  Μία από τις σημαντικές πτυχές της Γενοκτονίες, είναι η άρνησή της, πτυχή η οποία στην περίπτωση της Γενοκτονίας εναντίον των Ελλήνων, αποκτά δυστυχώς ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις τόσο στο θύτη Τουρκία, όσο και στο θύμα Ελλάδα…»