Οι πιο ωραίες θέες…είναι οι βυθισμένες

Οι λέξεις που ενώθηκαν παρακάτω γεννήθηκαν με την σειρά αυτή όταν είδα την νέα φωτογραφία της Ντίνας Παπαγεωργίου από την Γυρολιμνιά. 

Αφιερωμένο σε αυτούς που περνούν την ώρα τους κρατώντας ένα χέρι δίπλα από την λίμνη των ονείρων…

Κείμενο: Λευτέρης Χ. Θεοδωρακόπουλος

Φωτογραφία: Ντίνα Παπαγεωργίου από την Γυρολιμνιά

Ψάχνει τα βυθισμένα όνειρα… στην λίμνη αυτή που στο βυθό της κρύβει μυστικά ερωτευμένων ανθρώπων.

Εκείνος τα είχε ακούσει όταν πρωτοδραπέτευσαν από τα χείλη. Τότε ήταν μικρός κύκνος δεν ήξερε καν να πλέει. Όμως αφουγκραζόταν τον έρωτα που κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα.  Έβλεπε εκεί όπου συνόρευε το νερό της λίμνης με την μικρή στεριά κάτω από εκείνη την λεύκα,  χέρια ενωμένα, κεφάλια ελαφριά ακουμπισμένα το ένα στο άλλο. Ήθελε να μάθει να κολυμπά μόνο και μόνο για να τους κεντρίσει το ενδιαφέρον. Ήταν Φθινόπωρο και δεν τα πολυκατάφερνε αλλά κάθε φορά που αντίκριζε εκείνο το ζευγάρι πάλευε να κρατηθεί στην επιφάνεια….

Ο Χειμώνας πέρασε και ήρθε ξανά η Άνοιξη, πλέον ήταν δεινός κολυμβητής.

Περίμενε καρτερικά το ζευγάρι της λίμνης…μα αυτό δεν φαινόταν εδώ και μέρες ίσως και μήνες. Ο χρόνος στην λίμνη δεν υφίσταται αφού εκείνη έχει το δικό της νόμο.

Μια ζεστή βραδιά λίγο πριν παραδώσει το πουπουλένιο του κορμί στην αγκαλιά του Μορφέα άκουσε λυγμούς. Τράβηξε να δει τι συμβαίνει…Η κοπέλα που κάποτε γελούσε βλέποντας τον να κολυμπά τώρα έκλαιγε. Επιχείρησε να την πλησιάσει αλλά δεν πρόλαβε, καθώς εκείνη έφυγε τρέχοντας αφού λίγο πριν είχε πετάξει στην λίμνη ένα δαχτυλίδι. Κάθε μέρα προσπαθεί να κρατήσει την ανάσα του και να βουτήξει για να το βρει στο κρύο βυθό και να το παραδώσει σε εκείνη μόνο και μόνο  για να της αποδείξει πως οι πιο ωραίες θέες είναι αυτές που δεν είναι δεν είναι στον ουρανό αλλά αυτές που βρίσκονται βαθιά μέσα μας.