Γκρίζα αγάλματα

Όταν το γκρίζο γίνεται κυρίαρχος

Της Ερωδίτης Παπαποστόλου

Ο άνθρωπος τα έβαλε με τη φύση πολλές φορές.... Άφησε το τσιμέντο να καταπιεί το πράσινο χτίζοντας γκρίζους κόσμους. Κατασκεύασε ψυχρές, σκοτεινές πολιτείες, κρύβοντας το φως και θάβοντας βαθιά τη ζωή. Μετέτρεψε λιβάδια και δάση σε νεκροταφεία οξυγόνου.

Όπως συμβαίνει όμως με όλες τις καταστάσεις, η ρόδα της ζωής κάνει κύκλους. ότι βρισκόταν ψηλά, κάποια στιγμή θα πέσει χαμηλά. 

Έτσι λοιπόν, θα έρθει η ώρα που τα τσιμεντένια κτίρια θα εγκαταλειφθούν και θα ρημάξουν. Στη θέση τους θα μείνουν μισογκρεμισμένα ερείπια. Γίνονται τόσο εύθραυστα...που αρκεί να τραβηχτεί μια πέτρα... για να σωριαστούν σε χιλιάδες κομμάτια.

Το πράσινο που ήταν τόσο βαθιά θαμμένο κάτω από τα θεμέλιά τους αποκτά και πάλι τη χαμένη του ζωή. Θεριεύει. 

Τα φύλλα τυλίγουν τις διαβρωμένες κολώνες απομυζώντας τη ζωή που τους έκλεψαν. Και σιγά σιγά, μεγαλώνουν. Σέρνονται πάνω στις πέτρες και σκεπάζουν τον ήχο και τον θόρυβο της πόλης που έχουν απορροφήσει με τον ψίθυρό τους. 

Έναν ψίθυρο που οι άνθρωποι δεν μπορούν να ακούσουν. 

Ένα τραγούδι σιωπηλό, που λέει ότι η φύση θα νικήσει και πάλι. Αλλά όταν το καταφέρει, δεν θα υπάρχει πλέον κανείς για να γιορτάσει τη νίκη της.... Ο κόσμος θα έχει γεμίσει ήδη με γκρίζα, παγωμένα, χωμάτινα, ακίνητα αγάλματα....