«Κλικ» σε αυθεντικές ψυχές κι όμορφες εικόνες

Η Βίβιαν Ευαγγέλου Μισιρλή αποτυπώνει εικόνες «παγώνοντας» τον χρόνο.

Το «όπλο» της η φωτογραφική της μηχανή. Μέσα απ’ αυτήν τα συναισθήματα κερδίζουν την θέση τους στο χωροχρόνο και δεν απειλούνται από την λήθη.

Η ίδια μιλάει στο Πινάκιο για την Τέχνη της. Τι ήταν αυτό που την ώθησε στην φωτογραφία, ποιοι είναι οι άξονες της αλλά και ποια η πυξίδα της.

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο για το Πινάκιο

Μάλιστα αν την δινόταν η δυνατότητα να βγάλει μια μαγική φωτογραφία αυτή θα ήταν το χωριό της στη Φλώρινα, το Λέχοβο, που έζησε τα παιδικά της χρόνια. Μέσα από την εικόνα  θα αναδυόταν μια αυθεντική ξεγνοιασιά και χαρά που απουσιάζει από σήμερα από την ζωή μας.

Κάνουμε focus σε μια μοναδική καλλιτέχνιδα την Βίβιαν Ευαγγέλου Μισιρλή…

«Φωτογραφία». Τι σημαίνει ως όρος για εσένα;

«Η φωτογραφία για εμένα είναι η αποτύπωση του φωτός , των συναισθημάτων, της ενέργειας και της πραγματικότητας. 

Η σωστή χρησιμοποίηση του φωτός και ένα καλό κάδρο μπορούν να μετατρέψουν μια απλά φαινομενική στιγμή σε ένα έργο τέχνης.

Ο Henri Cartier Bresson είχε πει ότι, η φωτογραφία είναι το μόνο μέσο που ακινητοποιεί μια συγκεκριμένη στιγμή στον χρόνο.

Αυτό ακριβώς αγαπώ να κάνω, να ακινητοποιώ αυτές τις στιγμές! Αναλλοίωτες στο χρόνο και κάθε φορά ξεχωριστές, διαφορετικές, όπως όλοι οι άνθρωποι».

Πώς ξεκίνησες να φωτογραφίζεις, από ποια ηλικία και ποια ήταν η πρώτη σου φωτογραφία;

«Η αρχική μου ενασχόληση με την φωτογραφία ήταν αυτή κάθε κοινού ανθρώπου που έχει μια φωτογραφική μηχανή. Φωτογράφιζα για να θυμάμαι κάποιες στιγμές (διακοπές, πάρτυ κλπ).

Ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία και ως εκ τούτου μου είναι πολύ δύσκολο να θυμηθώ ποια ήταν η πρώτη μου φωτογραφία!

Καθώς μεγάλωνα, ωστόσο κι αγοράζοντας μια κόμπακτ μηχανή η φωτογράφιση έγινε κάτι ως...ψυχοθεραπεία! Κατάφερα όλες αυτές τις εικόνες που αποτύπωνα καθημερινά στο μυαλό μου να τους δώσω σάρκα και οστά.

Ήταν ένας τρόπος να καταγράφω τον κόσμο γύρω μου και να δημιουργώ έναν νέο κόσμο. Με ενθουσιάζει το γεγονός ότι φωτογραφίζοντας δημιουργώ κάτι καινούργιο από κάτι που ήδη υπάρχει από άλλον δημιουργό».

Κοιτώντας την δουλειά σου κανείς θα δει πως τα πορτρέτα έχουν το κυρίαρχο ρόλο. Τι σε ελκύει σε αυτά, τα θεωρείς ως «πίνακες»;

«Ό,τι αρέσει στο μάτι μου το φωτογραφίζω, απ’ όλες τις κατηγορίες αλλά ναι περισσότερο μ’αρέσουν τα πορτρέτα γιατί καταγράφουν την ψυχή των ανθρώπων. Βλέπω πολύ συχνά πρόσωπα που με «μαγεύουν» και τις περισσότερες φορές ζητάω να μ’αφήσουν να τα φωτογραφίσω. Επίσης μ’αρέσει πολύ να φωτογραφίζω τοπία γιατί πιστεύω ότι η ίδια η φύση είναι το πιο όμορφο μοντέλο που πρόσφερε ο Θεός σ’εμάς τους ανθρώπους για να μας ποζάρει κι εμείς να τον φωτογραφίζουμε, κι ακόμη περισσότερο μ’αρέσουν οι φωτογραφίες δρόμου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ζωντανό και πιο αληθινό από αυτό, είναι η καταγραφή αυτών που συμβαίνουν γύρω μας! Κατά την προσωπική μου γνώμη είναι από τις πιο δύσκολες κατηγορίες φωτογράφισης και ίσως γι’ αυτό να έχει τέτοια γλύκα».

Μια φωτογραφία μπορεί να χωρά συναισθήματα; Και αν ναι, με ποιον τρόπο;

«Είναι πραγματικά απίστευτο πόσα συναισθήματα μπορεί να αποτυπώσει και πόσα να ξυπνήσει μια φωτογραφία. Ο άνθρωπος έχει την ευχή και την κατάρα να θυμάται.

Να θυμάται όχι μόνο τα καλά αλλά και αυτά που τον πόνεσαν. Εικόνες από ευχάριστες στιγμές εικόνες απ’ όσα έχασες ή χάθηκαν στην ζωή σου. Εικόνες απ’ όλα αυτά που ίσως ποτέ δεν εκτιμήθηκαν. Σε ταξιδεύουν σε κόσμο παρελθοντικό, ξεθάβονται μνήμες, συναισθήματα κι ίσως και λίγα δάκρυα.

Γιατί μια φωτογραφία δεν εμπεριέχει μόνο όσα εικονίζονται μέσα σε αυτή αλλά και όσα ήταν έξω απ’ αυτή. Όλα όσα δεν φαίνονται αλλά ήταν εκεί παρόντα. Αναβιώνει στιγμές με ανθρώπους που είχες στην ζωή σου και που ξέχασες ή νομίζεις πως ξέχασες, σου θυμίζουν εμπειρίες που μοιράστηκες, σε κάνουν να γελάσεις!».

Ποιον αναγνωρίσιμο θα ήθελες να φωτογραφίσεις και με ποιον τρόπο;

«Συνήθως με συναρπάζουν άνθρωποι που δεν είναι «γνωστές προσωπικότητες» με την έννοια που δίνουμε συνήθως. Ωστόσο θα ήθελα πολύ να φωτογραφίσω την Μέρλιν Μονρόε. Η κοιλιά της δεν ήταν επίπεδη, τα πόδια της δεν ήταν γραμμωμένα, είχε ατέλειες. Κι όμως...έμεινε γνωστή ως μία από τις πιο όμορφες και πιο σέξι γυναίκες στον κόσμο χάρη στην αυτοπεποίθηση της!».

Αν ο κόσμος ήταν μια φωτογραφία και εσύ η φωτογράφος του, ποια θα ήταν αυτή;

«Θα ήταν η γειτονιά των παιδικών μου χρόνων στο χωριό μου, στο Λέχοβο της Φλώρινας.  Μια γειτονιά γεμάτη χαρούμενα παιδικά προσωπάκια, ξέγνοιαστα και ανέμελα με παιχνιδιάρικη διάθεση. Πρόσωπα αυθεντικά και χαμογελαστά. Πρόσωπα και μάτια φωτεινά!».

Ακολουθήστε την Βίβιαν Ευαγγέλου Μισιρλή  στην σελίδα της για να βλέπετε την εξαιρετική δουλειά της. Πατήστε εδώ