Το κορίτσι με την δυνατή καρδιά

Της Τατιάνας Παπαδοπούλου

 Μηδέν…ένας αριθμός, μια λέξη, μια λήξη και μια αφετηρία. Κάπως έτσι γίνεται όταν μιδενίζουν  όλα.

Πεθαίνεις και ξανά γεννιέσαι μαζί. Γελάς και κλαις ταυτόχρονα.

Αναθεωρείς, κάνεις τα ασήμαντα σημαντικά…και το αντίθετο. Μαθαίνεις τα βήματα από την αρχή.

Μόνο που αυτή τη φορά…τα βήματα σου είναι πιο προσεκτικά.

Είναι πιο ουσιαστικά για να μην φύγεις από τον δρόμο που πήρες.

Δεν βάζεις την αγάπη για ασπίδα…αλλά την ηθική.

Μια οθόνη…που δείχνει την καρδιά σου να χτυπά με ένα διαφορετικό τρόπο.

Σαν να είσαι ένας απλός θεατής…και βλέπεις τους παλμους της καρδιάς να ανεβοκατεβαίνουν με τέτοια ταχύτητα, λες και δεν θα φτάσεις ποτέ στο τέρμα.

Κάθεσαι και απολαμαβάνεις την παράσταση, με πρωταγωνιστή τον ίδιο σου τον εαυτό.

Έναν εαυτό που παλεύει με Θεούς και δαίμονες...προκειμένου να βγει και πάλι στην επιφάνεια. Η μουσική της παράστασης…ο μοναδικός ήχος της καρδιάς.

Ο ρόλος απαιτεί να κινηθείς γρήγορα προκειμένου το σώμα να προλάβει τις λέξεις. Προκειμένου τα μάτια να προλάβουν το δάκρυ.

Κάπου μέσα στο χάος….εμφανίζεται αυτό το μαγικό κουτί,που άλλοι το ονομάζουν Θεό και άλλοι τύχη. Αυτο το κουτί, κρύβει μέσα του πολλά δώρα.

Κρύβει τη χαρά,την αισιοδοξία,την ελπίδα και τη πίστη.

Περιμένεις στην ουρά….για να δεις πιο δώρο δικαιούσαι. Το κουτί ανοίγει, απελπίζεσαι…γιατί ενώ σου φωνάζουν πως δικαιούσαι όλα τα δώρα, τα χέρια τρέμουν… οι παλμοί πέφτουν και τα δώρα αιωρούνται. Συνεχίζεις να τα κυνηγάς,με μόνο σύμμαχο την ίδια τη ζωή.

Μια ζωή που αξίζει να συνεχιστεί με τον ίδιο αγώνα και ζήλο. Κατά ένα μαγικό τρόπο, το κουτί  τροφοδότει την καρδιά με τα δώρα του.

Έχεις καταλάβει…ότι το καλώδιο της οθόνης αποσυνδέθηκε και η καρδιά χτυπά ακόμα πιο δυνατή.

Όταν πια έχεις φτάσει στο τέρμα….το σώμα ξυπνά.

Συμφυλιώνεται με την καρδιά.Χτυπάει..ήρεμα,αρμονικά,γαληνια…σαν τον ήχο της φύσης…που τον ακούς…μόνο όταν η ψυχή σου ηρεμεί.