Σοφία Καλιφατίδου: Αν η ελληνική πολιτική ήταν πίνακας θα ήταν το ΧΑΟΣ

Με πολύχρωμα και έντονα χρώματα αποτυπώνει κομμάτια της ψυχής της σε καμβάδες.

Η Σοφία Καλιφατίδου είναι εικαστικός ανερχόμενη καλλιτέχνης.

Τα έργα της είναι άξια θαυμασμού και προσηλώνουν ακόμη και τον πιο απαιτητικό κριτή.

Η ίδια μιλάει στο «Καρφί» για την Τέχνη της, για τις αγαπημένες της δημιουργίες και τα μηνύματα που περνάει μέσα από αυτές ενώ ταυτόχρονα επισημαίνει πως αν η ελληνική πολιτική ήταν πίνακας θα ήταν το Χάος.

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο

Μοιράζεται μαζί μας το έργο που θα ήθελε να φτιάξει σε τοίχο της πόλης της, ενώ εξηγεί πως η παιδεία έχει κολλήσει σε απαρχαιωμένες μεθόδους. Δεν κρύβει την αγάπη της για το κόκκινο και τον Ολυμπιακό και μάλιστα έχει ζωγραφίσει πολλούς πίνακες και μπλούζες με θέμα την πειραϊκή ομάδα αλλά και φάσεις που έχουν γράψει ιστορία.

Σοφία Καλιφατίδου, εικαστικός…Πως ξεκίνησες αυτό το ταξίδι στην Τέχνη σου και ποιοι σταθμοί ήταν κομβικοί για εσένα;

Η αλήθεια είναι πως από πολύ μικρή ηλικία ένιωθα μια έλξη στον κόσμο της τέχνης. Η ενασχόληση μου με την ζωγραφική συναντάται στα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Ήταν μια συνήθεια, καθημερινή σχεδόν, που είχαν και οι γονείς μου. Η ζωγραφική ήταν και είναι ο τρόπος έκφρασης μου, κάθε έντονο συναίσθημα αποτελούσε εφαλτήριο έμπνευσης. Σημαντικές αλλαγές στον τρόπο που αποτύπωνα τα έργα μου όταν έφτασα στην εφηβική μου ηλικία και ειδικά μετά την απώλεια του πατέρα μου.

Ποια είναι τα έργα σου για τα οποία είσαι περήφανη;

«Σε πίνακα, είναι ένα έργο που έχω αποτυπώσει μέσα από μια φωτογραφία του Παναγιώτη Μάλλιαρη. Παρά το γεγονός ότι λατρεύω το χρώμα, πρόκειται για μια ασπρόμαυρη δημιουργία. Που περιγράφει την ομορφιά ενός γυναικείου προσώπου, παίζοντας με το υγρό στοιχείο και τις σκιές. Σε t-shirt, ένα ακόμη σχέδιο μέσα από φωτογραφία του Παναγιώτη Μάλλιαρη, που αποτυπώνει την αντίδραση ενός προσώπου στη λαβή δύο χεριών που μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως. Είτε ως απειλή, είτε ως τρυφερότητα ή πάθος. Ένα δεύτερο αγαπημένο t-shirt, αφορά την αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτο. Οι μυς του σώματος και η στάση των χεριών στην λαβή της απόλυτης αρπαγής/αφοσίωσης, είναι το έντονο χαρακτηριστικό της εικόνας. Υπάρχει ένα ακόμη έργο σε εξέλιξη που με ενθουσιάζει. Πρόκειται για μια προσωπογραφία ενός νεαρού κοριτσιού, που υποδύεται ένα προσφυγόπουλο».

Ποια είναι τα δικά σου αγαπημένα χρώματα και γιατί;

«Όλα τα χρώματα είναι όμορφα, υπάρχουν στην φύση για κάποιον λόγο. Δεν είναι συμπτωματικά. Το κίτρινο και οι αποχρώσεις του, το κόκκινο και το μωβ είναι τα αγαπημένα μου. Το κίτρινο γιατί συμβολίζει το φως, την ζωντάνια, την χαρά. Το κόκκινο γιατί αντικατοπτρίζει το πάθος, την δύναμη, την αυτοπεποίθηση. Και το μωβ που είναι ένα χρώμα μυστηριακού χαρακτήρα, που πολλές φορές έχει σταθεί πηγή έμπνευσης σε διάφορες μορφές τέχνης. Κρύβει κάτι μεθυστικό».

Αν η πολιτική μας αν ήταν πίνακας τι θα απεικόνιζε;

«Αν η πολιτική μας ήταν πίνακας, θα απεικόνιζε το απόλυτο χάος. Με ψυχρά χρώματα ανακλώντας τα κενά που βιώνει στην καθημερινότητα της η κοινωνία μας».

Θεωρείς πως τα εικαστικά θα μπορούσαν αν διδάσκονταν διαφορετικά να ήταν προπύργιο Πολιτισμού για τις επόμενες γενιές;

«Πιστεύω γενικότερα πως η παιδεία έχει κολλήσει σε απαρχαιωμένες μεθόδους και σίγουρα έχει ανάγκη από καινούργιες. Μια μεγάλη αναβάθμιση. Αυτό είναι κάτι που πιστεύω ακόμη πιο έντονα για τις εικαστικές αλλά και τις υπόλοιπες τέχνες. Νομίζω πως θα έπρεπε να διδάσκονται με ξεχωριστό τρόπο, επιτρέποντας σε κάθε παιδί να ανακαλύπτει μέσα από κλασικούς, αλλά και νεότερους καλλιτέχνες, το προσωπικό του στοιχείο, αλλά και πού έχει κλίση. Ξέρω πως η μέθοδος εκμάθησης των τεχνών δεν είναι κάτι απλό, σίγουρα όμως πρέπει να έχει το πλεονέκτημα της διαδραστικότητας. Και φυσικά οι τέχνες πρέπει να είναι το προπύργιο του πολιτισμού, όπως και της κουλτούρας μιας χώρας».

Τα πιο «σκοτεινά χρώματα» της ζωής μας μπορούν να ζωντανέψουν;

«Όλοι οι άνθρωποι έχουν σκοτεινές πτυχές. Προδίδονται από τα μάτια. Υπάρχει πάντα ένα αδιέξοδο μέσα μας, που παίρνει και ένα ανάλογο σκοτεινό χρώμα. Προφανώς και η τέχνη μπορεί να ζωντανέψει αυτά τα κομμάτια μέσα μας. Να δώσει μια άλλη χροιά. Ζωντάνιας, ενέργειας, αποφασιστικότητας, χαράς. Πάντα όμως μένει μας λίγο σκοτάδι για να μπορούμε να αντιληφθούμε και να εκτιμήσουμε όποιο φως χαράς βρεθεί στο δρόμο μας».

Την αγαπημένη σου ομάδα την αποτυπώνεις σε πολλά έργα σου, σε εκφράζει τόσο πολύ και θες να μεταδώσεις την αγάπη σου με αυτόν τον τρόπο;

«Κατά κάποιο τρόπο ναι. Ο αθλητισμός γενικά σου προσφέρει τρομερά έντονα συναισθήματα. Λύπη, χαρά, συγκίνηση, αγάπη. Τουλάχιστον σε αυτά μου αρέσει εμένα να επικεντρώνομαι. Τα χρώματα του Ολυμπιακού και ό,τι πρεσβεύει ως οργανισμός, τουλάχιστον όπως τον έμαθα εγώ από τον πατέρα μου, προσθέτουν μεγαλύτερη ένταση και πάθος στην αγάπη μου για τον αθλητισμό. Οπότε ναι, με επηρεάζει θετικά στον τρόπο που αποτυπώνω τα σχετικά έργα μου».

Αν σου έλεγαν ζωγράφισε έναν τοίχο στην πόλη σου, τι ζωγραφιά θα έφτιαχνες και γιατί;

«Θα ήταν κάτι που θα συμβόλιζε τον σεβασμό, με οικολογική συνείδηση. Αγάπη για το περιβάλλον και αίσθημα ευθύνης απέναντι στις γενιές που έρχονται. Θα μου άρεσε να κάνω μια παραλλαγή ενός έργου του Μιχαήλ Άγγελου, της περίφημης δημιουργίας του Αδάμ. Από τη μια ένα χέρι ενήλικα, με background ψυχρά χρώματα και από την άλλη ένα παιδικό χέρι με θερμά χρώματα, χαρούμενα, ζωντανά. Τη μια πλευρά να συμβολίζει την καταστροφή και η άλλη την ελπίδα και την προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον. Δίνοντας το μήνυμα πως από τα δικά μας χέρια εξαρτάται αν θα έρθει η καταστροφή ή μια καλύτερη ζωή για την ανθρωπότητα».

Η παραπάνω συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Καρφί στις 8 Ιουνίου 2019