Αλκυόνη Παπαδάκη:Η ζωή δεν πρόδωσε ποτέ,τους εραστές της

«Αν αναγκαστείς να κάψεις τ’ όνειρό σου, πέταξε τη στάχτη του στη θάλασσα και ταξίδεψε με τα φτερά των γλάρων, γι’ άλλα όνειρα…»

Μια συζήτηση με την Αλκυόνη Παπαδάκη σου ανοίγει νέους ορίζοντες και εμβαθύνει την σκέψη σου αλλά και την συνείδηση σου.

Αφορμή της συζήτησης μας ήταν η συνέντευξη για το τελευταίο της βιβλίο «Στην Άκρη του Βράχου» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο για το Πινάκιο 

Μια ιστορία βαθιά κοινωνική η οποία στέλνει πολλαπλά μηνύματα στον αναγνώστη κάνοντας τον να διερωτάται πως μπορεί να εξελιχθεί ως άνθρωπος.

Μέσα από τα μάτια του Στρατή, του χάρτινου ήρωα της Αλκυόνης Παπαδάκη, αναδύεται μια κοινωνία που επί δεκαετίες δεν κλείνει τις πληγές της, τις βαθιές, αλλά βάζει συνεχώς μπαλώματα. Παρόλα αυτά μέσα από αυτή την συνθήκη ο προορισμός του Στρατή  είναι η ελπίδα και η διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο.

Για ακόμη μια φορά η Αλκυόνη Παπαδάκη μέσα από την γραφή της παραδίδει μαθήματα ήθους, αξιοπρέπειας κόντρα σε εποχές που κυριαρχεί η ανηθικότητα.

Η ιστορία του Στρατή αποτελεί ένα μήνυμα ελπίδας και αφοσίωσης στην επόμενη ημέρα;

«Σίγουρα αποτελεί ένα μήνυμα ελπίδας και αγάπης για τη ζωή. Η ζωή, το έχω γράψει και το έχω πει πολλές φορές, δεν πρόδωσε ποτέ, τους εραστές της».

Το τελευταίο σας βιβλίο «Στην άκρη του βράχου» είναι έντονα κοινωνικό. Θεωρείτε ότι αναδεικνύει «γύμνιες» του συστήματος αλλά και των οικογενειών που βάζουν τα μεγάλα προβλήματα κάτω από το χαλί;

«Όλα τα βιβλία μου, είναι έντονα, κοινωνικά. Πάντα αισθάνομαι κοντά στους ανθρώπους που πονούν και πορεύονται ξυπόλυτοι, στην όποια «γύμνια»».

 «Η ζωή δεν αγάπησε ποτέ τους μεταμφιεσμένους. Γελάει λίγο μαζί τους, διασκεδάζει… Στο τέλος, όμως, πάντα τον καίνε τον καρνάβαλο…» Μια φράση προϊκονομίας στο βιβλίο σας. Το ενστερνίζεστε εσείς αυτό, ότι οι «μεταμφιεσμένοι» στο τέλος χάνουν;

«Ναι. Αν κάτι σιχάθηκα στη ζωή μου, είναι αυτοί, οι μεταμφιεσμένοι. Κάποτε πέφτουν όμως οι μάσκες. Τον γιουχάρουν και τον καίνε τον καρνάβαλο».

 «Είναι δύσκολο να αρνηθείς το όνειρο που έφτιαξες», αυτό συμβαίνει όποιο και αν είναι το κόστος;

«Αν αναγκαστείς να κάψεις τ’ όνειρό σου, πέταξε τη στάχτη του στη θάλασσα και ταξίδεψε με τα φτερά των γλάρων, γι’ άλλα όνειρα…»

Με τι μοιάζει ο φόβος; Με τον ουρανό πριν αρχίσει η καταιγίδα και γιατί κυριεύει τους πιο «καθαρούς» ανθρώπους;

«Γιατί αυτοί, απ’ το παράθυρο της ψυχής τους, αγναντεύουν τον ουρανό».

Ένα από τα πιο βαθιά μηνύματα του βιβλίου σας θα μπορούσε να ήταν το σημείο, «Όσο έχει τα μάτια του ανοιχτά ο άνθρωπος, όσο χτυπά η καρδιά του πρέπει να ανακαλύψει έστω μια γουλιά χαράς»;

«Πάντα υπάρχει γύρω μας, έστω και μια γουλιά χαράς. Ποτέ κανένα σύννεφο, όσο μαύρο και να είναι, δεν καταφέρνει, να καταπιεί τον ήλιο».

Τελικά οι άνθρωποι «Ψάχνουν να βρουν έναν ένοχο για την κατάντια τους», η αυτογνωσία είναι αρετή;

«Ασφαλώς η αυτογνωσία, είναι μεγάλη αρετή. Το να πετάς τις ευθύνες σου στον άλλον είναι εύκολο, αλλά δεν σε λυτρώνει, τελικά. Πρέπει να ‘χεις την λεβεντιά, όταν περνάς από το ταμείο της ζωής, να πληρώνεις σας κύριος και να μην ζητάς τα «ρέστα» από τον ταμία».

Ο καθηγητής του Στρατή, ο Μάκης, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του και αν ναι, πως; Ο εκπαιδευτικός έχει χρέος να «αγκαλιάζει» παιδιά;

«Είναι τυχερά τα παιδιά που συνάντησαν στη διάρκεια των σπουδών τους, ένα δάσκαλο, σαν το Μάκη. Οι δάσκαλοι, δεν είναι, να πηγαίνουν στα σχολεία, απλώς, για να διεκπεραιώνουν, την εργασία τους. Πρέπει ν’ ανοίγουν την αγκαλιά τους, να γίνεται φωλιά για τα παιδιά».

Γυναίκες σαν τη Σμαράγδα υπάρχουν σήμερα και αν τύχει και διαβάσουν το βιβλίο σας, ποιο είναι το μήνυμα που τους στέλνετε;

«Δυστυχώς, πολλοί από τους ήρωες των βιβλίων μου, δεν έχουν τη δυνατότητα, εκ των πραγμάτων, να τα διαβάσουν. Τα διαβάζουν όμως άλλοι, που ίσως παίρνουν κάποια μηνύματα συμπαράστασης, σ΄αυτούς τους ανθρώπους».

Ο 14χρονος Μανώλης, ο 13χρονος Αρμπέν και ο Νίκος είναι τα παιδιά που αδικήθηκαν περισσότερο απ’ ότι αδίκησαν. Οι χαρακιές από το «τιμωρό – σύστημα» στις παιδικές τους ψυχές αλλοιώνουν την προσωπικότητά τους;

«Ασφαλώς την αλλοιώνουν, κι αφήνουν μέσα της, αγιάτρευτες πληγές. Το «σύστημα» έχει χρέος να βοηθά, να διαμορφώνει, κι όχι απλώς, να τιμωρεί. Η τιμωρία, είναι φόβος. Κι ο φόβος, μόνο σε σκοτάδι οδηγεί».

Το καλοκαίρι πολλοί άνθρωποι διαβάζουν στην παραλία, γιατί να επιλέξουν το δικό σας βιβλίο; Και για να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, μπορεί κανείς να δει τον τίτλο και να πει … «βαρύ»…

«Αυτό με τις παραλίες, δεν το κατάλαβα ποτέ. Ένα καλό βιβλίο, παντού μπορεί να διαβάζεται.

Άλλωστε, τα δικά μου βιβλία, δεν είναι … τόσο, βαριά. Δεν ξεπερνούν τις 300 σελίδες. Επομένως, χωρούν άνετα, στην τσάντα της παραλίας…»

Διαγωνισμός
Δύο αναγνώστες του Πινακίου μπορούν να κάνουν δικό τους το βιβλίο  «Στην Άκρη του Βράχου» της Αλκυόνης Παπαδάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Διόπτρα» . Αρκεί να κάνουν like στην σελίδα του Πινακίου (εδώ)  και στην συνέχεια κοινοποίηση της ανάρτησης. Ο νικητής θα ανακοινωθεί από την σελίδα του Πινακίου στις 25 Φεβρουαρίου.