Κι όλο μ΄ αφήνεις να σ΄ αφήσω

Τελικά οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι αυτοί που δεν φοράνε νυφικό...Είναι ανεκπλήρωτοι, ανέγγιχτοι. Στις πρώτες δυσκολίες, τους βγάζουμε από το χρονοντούλαπο και τους αναζητάμε σε σκονισμένα άλμπουμ που συνήθως βρίσκονται στο πίσω μέρος της ντουλάπας, λίγο πιο δίπλα από τα σχολικά λευκώματα και τα cd των Πυξ-Λαξ. Όταν τους ανασύρουμε, διαπιστώνουμε πόσο πίσω είναι τελικά η αληθινή ζωή μας..η αγωνία που είχαμε όταν χορέψαμε μπαλάντα σκιάζει όλο μας το κορμί...η ανατριχίλα είναι αναπόφευκτη. Κλείνουμε τα μάτια και ψελλίζουμε τους στίχους... «Αγάπης φως της γης ταξίδια μαύρα παράξενα παιχνίδια στο φως του ήλιου θ΄ ακουμπήσω το καλοκαίρι να μυρίσω. Μ΄ άσπρο πανί θα ταξιδέψω μικρό κορίτσι θα σε κλέψω όσο αγαπάω μένω πίσω κι όλο μ΄ αφήνεις να σ΄ αφήσω» Και τελικά τι...ανακαλύπτεις πως ό,τι επένδυσες έπεσε στο κενό...αλλά εσύ για έναν ανεξήγητο τρόπο είσαι ακόμη όρθιος, κι ίσως ακόμη ερωτευμένος...με το παρελθόν, με τη γυναίκα που για τα 3.30 λεπτά που κράτησε το τραγούδι ήταν δικιά σου και μόνο δικιά σου. Ξαφνικά ανοίγεις τα μάτια σου, πετάς το άλμπουμ και διαπιστώνεις έξω από την νιρβάνα σου πως η ζωή προχώρησε χωρίς εσένα...το μόνο που κατάφερες ήταν να κρατήσεις τον έρωτα, έναν έρωτα όμως ανεκπλήρωτο και το ερώτημα που ευλόγως τίθεται είναι ότι «Γιατί όσο αγαπάω μένω πίσω»;