Αγάπη Διαγγελάκη: Να βιώσεις το ωραίο είτε κρατάει μια στιγμή είτε περισσότερες

Η Αγάπη Διαγγελάκη είναι μια τραγουδίστρια η οποία έχει το χάρισμα. Η φωνή της μελωδική, το πνεύμα της ανήσυχο και ο παρονομαστής αυτών είναι η ευαισθησία της.

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο για το Πινάκιο

Με αφορμή την συμμετοχή της στην μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο όπου θα τραγουδήσει μαζί με τον Νίκο Πορτοκάλογλου και τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα για τους σκοπούς της Ένωσης Μαζί για το Παιδί μιλά στο Πινάκιο.

Μια συνέντευξη «όσο κρατάει ένα φιλί» (τίτλος από το τραγούδι της).

Μας λέει για το πως ξεκίνησε η συνεργασία-σταθμός της με τον Νίκο Πορτοκάλογλου, για τα σχέδια της αλλά και για το πως η δημιουργικότητα της την κρατά σε εγρήγορση.

«Όσο κρατάει ένα φιλί» το τραγούδι σου, τελικά στη ζωή τα πιο ωραία έχουν αυτόν τη διάρκεια; 

«Άλλες φορές ναι κι άλλες φορές όχι. Σημασία για μένα έχει να μπορείς να βιώσεις το ωραίο είτε κρατάει μια στιγμή είτε περισσότερες.

Αγάπη Διαγγελάκη μια φρέσκια φωνή στο ελληνικό πεντάγραμμο. Ποιες είναι οι προσδοκίες σου και οι στόχοι σου;

«Συνειδητοποίησα πρόσφατα πως ένας βασικός εσωτερικός μου στόχος, μια εσωτερική μου ανάγκη, είναι να προσπαθώ να παραμένω δημιουργική.

Η δημιουργικότητα για μένα είναι κίνηση κι όταν αυτή η κίνηση έχει και αβίαστη ροή ακόμα καλύτερα!
Τώρα προσδοκίες προσπαθώ να μην έχω, όσο αυτό είναι εφικτό, προσπαθώ να εστιάζω σε στόχους και επιθυμίες. Οι προσδοκίες μου δίνουν την αίσθηση της αναμονής και ενίοτε της απραξίας, μου φαίνονται κάπως μη παραγωγικές».

Από την αρχή της καριέρας σου συναντήθηκες με έναν μεγάλο καλλιτέχνη τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Θα μας πεις πως προέκυψε αυτή η συνεργασία και πως την βιώνεις;

           

«Με το Νίκο συναντηθήκαμε πριν 3-4 χρόνια στο up stage του Γυάλινου Μουσικού θεάτρου. Τότε είχαμε στήσει ένα project που λεγόταν «Πρέφα», με τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη, Joanna Drigo, Ηλία Βαμβακούση, Βίκτωρα Κουλουμπή. Ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης λειτούργησε σαν συνδετικός  κρίκος για την γνωριμία μου με τον Νίκο και τον ευχαριστώ, καθώς άνηκε στην προηγούμενη μπάντα του Νίκου τις «Φτερωτές Κιθάρες».
Μιλήσαμε λίγο εκείνο το βράδυ και μετά από αρκετούς μήνες καθώς ολοκληρώθηκε η συνεργασία του Νίκου με την Ελευθερία Αρβανιτάκη ως ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα άρχισε την έρευνα του προκειμένου να φτιάξει μια νέα μπάντα με νέο ήχο. Παράλληλα έγραφε και τον δίσκο «Εισιτήριο» και κάπου εκεί εμφανίστηκα ξανά κι εγώ.
Οφείλω να πω ότι χάρηκα πάρα πολύ διότι συνήθως οι καλλιτέχνες ενθουσιάζονται, λένε πολλά, αλλά μετά ξεχνάνε το ίδιο εύκολα. Ο Νίκος όμως θυμόταν και έτσι επικοινώνησε μαζί μου για να με ρωτήσει αν θα με ενδιέφερε να συνεργαστούμε.
Τιμή και χαρά μου και έτσι ξεκινήσαμε να γράφουμε στο στούντιο και έπειτα να παίζουμε παρέα όντας «Ευγενείς Αλήτες», με σπουδαίους συναδέλφους και κυρίως σπουδαία παιδιά.
Απολαμβάνω βαθιά την δυνατότητα που μου έχει δοθεί μέσω αυτής της συνεργασίας να γνωρίσω και να συνεργαστώ με πολλούς σπουδαίους καλλιτέχνες και να μοιραστώ όμορφες μουσικές στιγμές.
Μεγάλη χαρά επίσης μου έχει δώσει η εμπιστοσύνη και η αγάπη του Νίκου να μοιραστούμε αρχικά ένα ντουέτο στο δίσκο «Εισιτήριο» το «Πότε θα σε δω» και φυσικά το « Όσο κρατάει ένα φιλί'».
Η συνεργασία με το Νίκο για μένα είναι ευλογία και εκπαίδευση, μια μεγάλη γιορτή, ένα όμορφο ταξίδι.
Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμά και φροντίζει τους συναδέλφους του και την ομάδα του και έχει την ευφυΐα να δίνει χώρο και χρόνο. 

Η μουσική και η τέχνη είναι η μετάφραση της απλότητας ή συμβολίζει πιο σύνθετες έννοιες;

«Περίεργη ερώτηση γιατί δεν ξέρω πως να προσδιορίσω την έννοια την απλότητας αρχικά. Ενώ φαντάζει να έχει άξονες που την προσδιορίζουν ταυτόχρονα αποτελεί για μένα μια υποκειμενική έννοια. Οπότε θα μπορούσα να πω πως ίσως για μένα δεν αποτελεί την μετάφραση της απλότητας η μουσική και γενικότερα η τέχνη, αλλά μπορεί να αποτελεί μια όψη της.

Για μένα η μουσική είναι γραμμές σαν ακτίδες  που συνδέουν το μέσα μου κομμάτι με τα μέσα κομμάτια αυτών που την λαμβάνουν. Αυτή η σύνδεση είναι αμφίδρομη και τόσο αυθόρμητη που έχει κάτι από την ομορφιά της απλότητας όπως την αντιλαμβάνομαι. Τώρα, τι ταλαντώσεις θα κάνουν οι γραμμές, τι θα φτάσει και τι θα γυρίσει, είναι τόσο απλό μα και τόσο σύνθετο, ξεχωριστό για τον καθένα μας.

Ποιες θα είναι οι επόμενες επαγγελματικές κινήσεις σου; Που θα σε απολαύσουμε;

«Συνεχίζουμε μέσα στον Σεπτέμβρη την περιοδεία με τον Νίκο Πορτοκάλογλου και τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και από χειμώνα θα μας βρείτε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, την ίδια ομάδα με κάποιες όμορφες νέες πινελιές και συνεργασίες.

Παράλληλα ετοιμάζω νέα προσωπικά τραγούδια αλλά και κάποια σε συνεργασία με πολύτιμους συνεργάτες και ανυπομονώ να τα μοιραστώ μαζί σας.

Φέτος όπως και πέρσι έχω αναλάβει την μουσική διδασκαλία και μουσική προσαρμογή της παράστασης «Ο Θησέας και ο Μινώταυρος» σε σκηνοθεσία της Κάρμεν Ρουγγέρη και Χριστίνας Κουλουμπή που θα παρουσιαστεί στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Φαντάζει δημιουργική και εργατική χρονιά και έρχονται κι άλλα!».

Στις 10 Σεπτεμβρίου θα βρεθείς και εσύ στο Ηρώδειο σε μια συναυλία για τους σκοπούς της Ένωσης Μαζί για το Παιδί. Ποια αισθήματα σε κατακλύζουν που θα στηρίξεις με αυτόν τον τρόπο 30.000 παιδιά που είναι σε ανάγκη;

«Πώς θα μπορούσα να μην νιώθω χαρά και τιμή στηρίζοντας και συμμετέχοντας σε μια τέτοια ενέργεια. Ο μη διαχωρισμός και η προσφορά θεωρώ πως καλό θα ήταν να αποτελεί τρόπο σκέψης και δράσης, για όλους. Βιώσιμη ανάπτυξη είναι ο στόχος της ένωσης «Μαζί για το Παιδί», ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής, πεποιθήσεων, θρησκείας. Είμαστε η κοινωνία και αν αποφεύγαμε την τακτική επίρριψης ευθυνών σε τρίτους για τα δεινά της κοινωνίας μας, για τα δεινά μας ίσως να αποδεχόμασταν καλύτερα το διαφορετικό, να προσφέραμε περισσότερο και να βιώναμε λιγότερο πόνο». 

Τέλος, ο Πλιτάτσικας είχε πει σε ένα του τραγούδι πως αν θα μπορούσε τον κόσμο να άλλαζε θα ξανα έβαφε γαλάζια την θάλασσα… Η Αγάπη Διαγγελάκη αν θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο τι θα έκανε;

«Θα δανειστώ ένα ρητό του Mahatma Gandhi: «Γίνε η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο», αυτό θα έκανα».