Δημήτρης Κοντονίνας: Η δωρεά οργάνων είναι η ύψιστη πράξης ανθρωπιάς

Ο χρυσός πρωταθλητής Ελλάδος στην ποδηλασία, στην κατηγορία μεταμοσχευμένων,  στέλνει το δικό του μήνυμα για τη δωρεά οργάνων. Η αγάπη του για την ποδηλασία ξεπερνά κάθε δυσκολία,  ακόμη και τα προβλήματα υγείας.

 Συνέντευξη στην Τάνια Ώττα

Γνώρισα τον Δημήτρη, τον περασμένο χειμώνα σε μία ειδική εκδήλωση βράβευσης των διακριθέντων αθλητών που διοργάνωσε η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας. Στην παγωμένη τότε Καστοριά, νιώσαμε όλοι τη ζεστασιά των ανθρώπων που εισέπραξαν ένα ακόμη μπράβο για τους κόπους τους και χάρισαν στιγμές περηφάνειας σε όλους τους Έλληνες με τις διακρίσεις τους.

Ο Δημήτρης μου τράβηξε την προσοχή γιατί με εντυπωσίασε η συγκίνησή του τη στιγμή της βράβευσης αλλά και τα λόγια του. Όταν έμαθα την ιστορία του, τότε κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν γι΄ αυτόν τον άνθρωπο να εισπράττει άλλη μία επιβράβευση. Ένα ακόμη μπράβο  που του δίνει την ευκαιρία να συνεχίσει αυτήν την σπουδαία προσπάθεια που κάνει και να στείλει το δικό του μήνυμα σε όλους όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας, και κυρίως στους νεφροπαθείς και μεταμοσχευμένους, ότι ο αθλητισμός είναι για όλους.

Στην όμορφη Καστοριά, με θέα τη λίμνη , ο Δημήτρης ξετύλιξε την ιστορία του και μου μίλησε για την μεγάλη του αγάπη, την ποδηλασία.

Δημήτρη είσαι ένας άνθρωπος που αποδεικνύει ότι ο αθλητισμός αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους και δίνει ίσες ευκαιρίες για επιτυχίες σε όσους πιστεύουν στον εαυτό τους και τις δυνάμεις τους.  Είναι δύσκολο για σένα, ως νεφροπαθής και μεταμοσχευμένος να προετοιμάζεσαι σκληρά και να συμμετέχεις σε αγώνες;

«Καθόλου δύσκολο. Όλοι εμείς οι νεφροπαθείς και κυρίως οι μεταμοσχευμένοι, έχουμε πολύ καλή ποιότητα ζωής. Αυτό δημιουργεί κατάλληλες προϋποθέσεις για άθληση. Συνδυαστικά μπορώ να πω είναι ότι καλύτερο. Δηλαδή το ένα βοηθά το άλλο. Ο αθλητισμός προϋποθέτει ασφαλώς πολύ καλή προετοιμασία, σκληρές προπονήσεις, φροντίδα του εαυτού σου, αλλά κυρίως αγάπη και πίστη σε αυτό που κάνεις. Πρέπει να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό. Να βάζεις όλες σου τις δυνάμεις και να μένεις συγκεντρωμένος στον στόχο, που δεν είναι άλλος από τη νίκη. Σημασία έχει μία καλή παρουσία στους αγώνες βέβαια, αλλά η προσοχή μας στρέφεται πάντα στην κορυφή. 

Η δυσκολία νομίζω είναι ίδια για όλους τους αθλητές, ο καθένας στην κατηγορία του. Εγώ νιώθω πολύ καλά και μάλιστα ενθαρρύνω κι άλλους νεφροπαθείς και μεταμοσχευμένους να ασχοληθούν με τον αθλητισμό».

Η αγάπη σου για την ποδηλασία πως προέκυψε;

«Από πολύ μικρή ηλικία. Το πρώτο μου ποδήλατο μου το αγόρασε ο πατέρας μου όταν ήμουν στο Δημοτικό. Η Καστοριά είναι μία πόλη που έχει πολλές ανηφόρες, γεγονός που με ανάγκασε να βάλω τα δυνατά μου και να καταφέρω να ανέβω τις ανηφόρες αυτές. Πήγαινα στον Προφήτη Ηλία πολύ συχνά και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ανεβαίνω πολύ εύκολα, αν και ήμουν παιδί, δεν κουραζόμουν κι ότι αυτό που έκανα μου άρεσε, το αγαπούσα. 14 χρονών συμμετείχα στον 1^ο μου αγώνα. Έκανα ένα μικρό διάλλειμα για σπουδές και για λόγους υγείας. Και από τότε συνεχίζω με αγάπη και ιδιαίτερο ζήλο».

Πως αισθάνεσαι πριν τον αγώνα;

«Υπάρχει άγχος, όπως και σε όλους τους αθλητές, ανεξάρτητα από το επίπεδο. Αυτό το άγχος βέβαια πρέπει να το διαχειριστείς. Η ποδηλασία είναι ένα αγώνισμα υψηλού στρες , εκτίθεσαι στις καιρικές συνθήκες, ήλιος αέρας,  βροχή. Λαμβάνοντας υπόψη τις υψομετρικές διαφορές που συναντάμε σε διάφορες περιοχές, πρέπει να συγκεντρωθείς γιατί εκτός από την σωματική κόπωση υπάρχει και η πνευματική. Όλο αυτό πρέπει να το διαχειριστεί ένας αθλητής για να μπορέσει να αγωνιστεί».

Όταν συμμετέχεις σε αγώνες στο εξωτερικό αγχώνεσαι περισσότερο απ’ ότι όταν αγωνίζεσαι στην Ελλάδα;

«Υπάρχει μία μικρή διαφορά γιατί όταν αγωνίζομαι στο εξωτερικό, εκπροσωπώ τη χώρα μου, ενώ εδώ στην Ελλάδα νιώθω πιο άνετα γιατί βρίσκομαι στην έδρα μου. Εδώ εκπροσωπώ έναν σύλλογο. Όσον αφορά βέβαια την προσπάθεια για τη νίκη δεν υπάρχει διαφορά. Αγωνίζομαι με την ίδια δύναμη και το ίδιο πάθος ανεξαρτήτως χώρας. Θέλω να έχω μία καλή παρουσία στον αγώνα, είτε είμαι στην Ελλάδα είτε σε κάποια άλλη χώρα».

Τραυματισμοί κατά τη διάρκεια του αγώνα συμβαίνουν αρκετά συχνά. Πρόσφατα στη συμμετοχή σου στους 22^ους Παγκόσμιους  Αγώνες  Μεταμοσχευμένων  στο Newcastle της Αγγλίας, είχε πτώση και δεν μπόρεσες να ολοκληρώσεις τον αγώνα. Πως διαχειρίζεται ένας αθλητής κάποιον τραυματισμό του, ειδικά όταν του στοιχίζει τη νίκη;

«Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Εγώ το διαχειρίστηκα με γέλιο και  ψυχραιμία. Όλοι προσπάθησαν να με βοηθήσουν. Είχα ένα ατύχημα καθαρά λόγω καιρικών συνθηκών. Το φταίξιμο βέβαια ήταν δικό μου. Τη διαδρομή την είχα κάνει και την ήξερα. Ίσως από υπερβολική σιγουριά, ανέπτυξα λίγο παραπάνω ταχύτητα απ’ ότι έπρεπε σε μία στροφή. Έπεσα , χτύπησα, σηκώθηκα, θέλησα να συνεχίσω αλλά επειδή είχα τεχνική βλάβη, αναγκάστηκα να εγκαταλείψω. Προς τιμήν της διοργάνωσης, προσπάθησαν να με βοηθήσουν, να επισκευάσουν τη βλάβη μου, μία αθλήτρια θέλησε να μου δώσει το δικό της ποδήλατο αλλά στην περίπτωσή μας δεν γίνεται διότι τα παπούτσια μας κουμπώνουν στα πηδάλια του ποδηλάτου οπότε δεν ήταν εφικτό. Την ευχαριστώ πολύ παρ’ όλα αυτά.

Αυτό που θέλω να πω όσον αφορά τους τραυματισμούς είναι πόσο σημαντικό είναι να φοράς το κράνος. Ακόμη και στις προπονήσεις. Μου έχει συμβεί να πέσω σε αγώνα, να χτυπήσω στο κεφάλι, ένιωσα τον κραδασμό αλλά δεν έπαθα απολύτως τίποτα επειδή φορούσα το κράνος μου».

Υπάρχει διαφορά όσον αφορά τις διοργανώσεις αγώνων για άτομα με αναπηρία μεταξύ Ελλάδας και χωρών του εξωτερικού;

«Στην Ελλάδα έχουμε τις προϋποθέσεις να κάνουμε σωστές υποδομές γιατί υπάρχει και η όρεξη και οι κατάλληλες τοποθεσίες που θα μπορούσαν να γίνουν τέτοιοι αγώνες. Φέτος θα φιλοξενηθεί το πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδηλασίας μεταμοσχευμένων και νεφροπαθών στο Βόλο, για πρώτη φορά. Δεν έχουμε, βέβαια,  τις ίδιες υποδομές με το εξωτερικό. Αυτό ίσως οφείλεται και σε θέματα χρηματοδότησης αλλά κυρίως στο θέμα της ποδηλατικής παιδείας . Στο εξωτερικό υπάρχει ποδηλατική παιδεία. Στην Ελλάδα το ποδήλατο μπήκε στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια. Κι αυτό έγινε εξ ανάγκης, και λυπάμαι που το λέω. Είναι θετικό για μας τους ποδηλάτες να βλέπουμε την οικογένειά μας να μεγαλώνει, αλλά το θέμα είναι ότι η χρήση του οφείλεται κυρίως σε λόγους οικονομίας. Από την άλλη, το θέμα της ασφάλειας των ποδηλατών είναι πολύ σημαντικό. Στη χώρα μας  χρειαζόμαστε  ποδηλατοδρόμους και προσοχή από τους οδηγούς ώστε να μην γίνονται ατυχήματα».

Η δωρεά οργάνων βοηθά έναν άνθρωπο να ξαναγεννηθεί. Πώς το βιώνεις όλο αυτό ως μεταμοσχευμένος και ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις σε όλους όσους διστάζουν σ’ αυτό το ζήτημα;

«Πολλά λάθη γίνονται λόγω έλλειψης ενημέρωσης. Πολύς κόσμος δεν γνωρίζει πότε πρέπει να γίνει η δωρεά οργάνων, δηλαδή πότε ένας γιατρός προχωρά στη λήψη ενός μοσχεύματος. Αυτό γίνεται όταν έχουμε εγκεφαλικό θάνατο κι όχι όταν ο ασθενής βρίσκεται σε κωματώδης κατάσταση. Δηλαδή, όταν η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη και ο άνθρωπός μας κρατιέται στη ζωή λόγω μηχανικής υποστήριξης. Δωρίζοντας τα όργανα του δικού μας ανθρώπου δεν σημαίνει μόνο ότι δώσαμε απλά ένα κομμάτι του σε έναν άλλο άνθρωπο. Δίνουμε ζωή. Βοηθάμε έναν άλλο άνθρωπο να ξαναγεννηθεί. Κι έτσι κρατάμε και τον δικό μας άνθρωπο «εν ζωή».

Η δωρεά οργάνων είναι η ύψιστη πράξης ανθρωπιάς. Μέσα στον πόνο σου, τη στιγμή που έχεις πληροφορηθεί ότι χάνεις τον άνθρωπό σου καλείσαι να πάρεις μία σημαντική απόφαση. Να βοηθήσεις  και να χαρίσεις ζωή σε έναν άλλο άνθρωπο.

Αυτό βέβαια δεν είναι εύκολο. Όμως η απόφαση αυτή είναι κρίσιμη γιατί μία ζωή χάνεται και  μία ξαναγεννιέται».

Ποιο μήνυμα θέλεις να περάσεις στον κόσμο για τον αθλητισμό;

«Ο αθλητισμός είναι μία πολύ καλή διέξοδος για σωματικούς και ψυχολογικούς λόγους. Όσον αφορά την ποδηλασία, μισή ώρα ποδήλατο την ημέρα, κάθε μέρα,  ισοδυναμεί με την απώλεια 5 κιλών το μήνα. Αυτό ίσως να ενδιαφέρει πολλούς που θέλουν να χάσουν βάρος και ψάχνουν να βρουν γρήγορες λύσεις.

Ο αθλητισμός βοηθά στο να έχεις μία καλή ποιότητα ζωής και προσφέρει ηθική ικανοποίηση. 

Όσον αφορά την ποδηλασία, αυτό που παρατηρείται είναι ότι είναι πολύ μικρός ο αριθμός των αθλητών που ασχολούνται με  το άθλημα αυτό,  γιατί δεν υπάρχουν ούτε οι κατάλληλες υποδομές για να μπορέσει να κάνει κάποιος αθλητής – ποδηλάτης την απαιτούμενη προετοιμασία, ούτε και  οι ασφαλείς προϋποθέσεις για να γίνει αυτό. Από την άλλη η ποδηλασία είναι ακριβό άθλημα».

Δημήτρη , έχεις ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη, ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου;

«Ο επόμενος στόχος είναι το πανελλήνιο πρωτάθλημα που θα γίνει στο Βόλο και ο αμέσως επόμενος στόχος, το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα που θα γίνει στις 9 Αυγούστου 2020 στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Οι αγώνες στο Βόλο θα δώσουν την πρόκριση για τη συμμετοχή στον πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα με την εθνική αποστολή».

Δημήτρη σ’ ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλή επιτυχία και πολλές ακόμη διακρίσεις .