Ο Θρόνος και η ευχή

Άλλη μια στιγμή που η Ντίνα Παπαγεωργίου «πάγωσε» τον χρόνο στην Καστοριά και την «κρέμασε» στην «Γυρολιμνιά» αποτέλεσε αφορμή για να γράψω κάτι λίγο πιο λυρικό σε σχέση με την πεζή δημοσιογραφία

Κείμενο: Λευτέρης Χ. Θεοδωρακόπουλος

Φωτογραφία: Ντίνα Παπαγεωργίου από την Γυρολιμνιά 

Άδειος ο θρόνος, κρύος, μουντός στέκει μόνος του στην άκρη της λίμνης...Απρόσιτος για όλους αφού είναι φτιαγμένος μόνο για σένα.  Σε καρτερεί εδώ και πολλούς Χειμώνες. Άντεξε την βροχή, ξεθώριασε από τον ήλιο, πάγωσε από το χιόνι μα ποτέ δεν λύγισε, ποτέ δεν άφησε άλλη να κάτσει. Πιστός στον σιωπηλό του όρκο, πως σου ανήκει για πάντα. 

Εσύ ποτέ δεν φάνηκες όμως και εκείνος μεθούσε από τον καημό του, την στεναχώρια του. 

Μια φωτογραφία παλιά σκισμένη από τον αέρα ήταν κρυμμένη ανάμεσα στα ταλαιπωρημένα του ξύλα ήταν αυτή που τον έκανε να αδημονεί...την μορφή σου. Άγγιζε το χαρτί και ένιωθε να καίγονται τα σωθικά του. Η φωτογραφία ήταν η δική σου. Πληγωνόταν κάθε μέρα που σε έβλεπε και δεν σε είχε μα εκείνη (σ.σ η παλιά φωτογραφία) ήταν το αποκούμπι του, η ελπίδα του, η πίστη του στο πιο όμορφο του όνειρο. 

Απέναντι του φύτρωσε το λουλούδι των ευχών, το λουλούδι που φυσάς τα πέταλα του και εκείνα με την βοήθεια της νεράιδας ταξίδευαν ως την άλλη άκρη της ευχής σου. Όταν το αντίκρισε λοιπόν η ψυχή του δάκρυσε από χαρά, όμως η λήθη σου και η χρόνια ακινησία του, είχαν σκουριάσει τα πόδια του και δεν έφτανε να φυσήξει την ευχή του... Κατηγορούμενος από τους Θεούς που δεν τους παραχώρησε την θέση του, υπομένει την τιμωρία του αναμένοντας την κάθαρση του...και αυτή δεν είναι άλλη από την δικιά σου παρουσία Πριγκίπισσα!

Δείτε επίσης: Θεϊκός Παρανομαστής

Δείτε επίσης: Μακριά από τις κλεψύδρες