Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου ξεσκεπάζει τα "Εντιμότατα Λαμόγια"

Ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες συγγραφείς ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου μιλάει στο Πινάκιο για το αστυνομικό του βιβλίο που υπογράφει με το ψευδώνυμο του «Θάνος Δραγούμης», τα «Εντιμότατα Λαμόγια» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.


Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο για το Πινάκιο

Στο νέο του αστυνομικό μυθιστόρημα η ένταση είναι αμείωτη ενώ με μια βαθιά ανάγνωση θα διαπιστώσει κανείς πως υπάρχουν πολλές ομοιότητες με την πολιτική κεντρική σκηνή. Και όχι μόνο…! Όπως υποστηρίζει και ο κ. Παπαθεοδώρου ένα σύγχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα πρέπει να έχει έντονα στοιχεία πολιτικής ή ιστορίας ή και τα δύο μαζί. Ο ίδιος στην συνέντευξη του στο Πινάκιο επισημαίνει πως ο ρόλος του Τύπου -που πλέον δεν είναι διερευνητικός αλλά κίτρινος- βοηθά ένα σύστημα δεκαετιών να επιζεί και να ανακυκλώνεται. Κάνει λόγο επίσης και για την ασθενή μνήμη του λαού, που δεν διδάσκεται από τα λάθη του και επαναλαμβάνει συνεχώς τα ίδια με ολέθρια για αυτόν αποτελέσματα.  Το «Εντιμότατα λαμόγια» δεν πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη αναγνωστών που λατρεύουν το αστυνομικό μυθιστόρημα...

Το «Εντιμότατα λαμόγια» θα μπορούσε να είναι μια μικρογραφία της Ελλάδας του σήμερα; Εμπνευστήκατε από γεγονότα που συμβαίνουν δίπλα μας, στην καθημερινότητά μας, ή όλο αυτό το κουβάρι είναι κάτω από ένα πέπλο μυθοπλασίας;

«Προφανώς εμπνεύστηκα από την πραγματικότητα, έχετε δίκιο αγαπητέ κ. Θεοδωρακόπουλε. Εξάλλου, αρκετά από τα σκιαγραφημένα πρόσωπα της πλοκής παραπέμπουν ευθέως σε υπαρκτά. Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα για εμένα δεν είναι απλώς ένας γρίφος, τι είδε ο μπάτλερ πίσω από τις πικροδάφνες, για παράδειγμα. Το σύγχρονο αστυνομικό είναι συγχρόνως ένα κοινωνικό ή ένα ιστορικό ή ένα πολιτικό μυθιστόρημα».

Τελικά την «προβιά» τη φορούν οι λύκοι ή οι «κοκκινοσκουφίτσες» στην Ελλάδα; Άνθρωποι κοινής αποδοχής και υπεράνω πάσης υποψίας κάνουν τις μεγαλύτερες μπίζνες σε βάρος ψηφοφόρων και αυτών που τους θεωρούν «σωτήρες»;

«Δυστυχώς, τη φορούν όλοι όσοι μπορούν και έχουν τη δυνατότητα, αλλά και την επιθυμία να το κάνουν. Ο καθένας από αυτούς, ανάλογα με το μπόι του. Μα πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως σε δημοκρατία ζούμε, όχι σε ολοκληρωτικό καθεστώς. Όλα αυτά τα μπουμπούκια που λυμαίνονταν και λυμαίνονται με τα ρουσφέτια και τις μπίζνες τους τα ελάχιστα ιμάτια του κράτους, εμείς οι πολίτες τούς ψηφίζουμε. Δεν είμαστε κατά συνέπεια άμοιροι ευθυνών».

«Η πίστη δεν χρειάζεται επιχειρήματα χρειάζεται δημαγωγούς». Πόσο βαθιά είναι αυτή η φράση και πόσες φορές ως λαός έχουμε οδηγηθεί από δημαγωγούς στην καταστροφή και χάνουμε τον προσανατολισμό μας;

«Από την εποχή του λαϊκιστή Θεόδωρου Δηληγιάννη ακόμη που έταξε λαγούς με πετραχήλια και διαγραφή κάθε χρέους με μία απόφαση για να εκλεγεί και αργότερα οδήγησε την Ελλάδα στην τραγική ήττα του 1897 για να στρέψει αλλού την προσοχή των εξαγριωμένων από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις ψηφοφόρων, την ίδια ιστορία ζούμε συχνά πυκνά. Ακόμα και σήμερα, δίχως να έχουμε βάλει δράμι μυαλό δυστυχώς». 

Το σύστημα θέλει δημοσιογράφους με ήθος και θάρρος διαμετρικά αντίθετους από τον Καρατζά; Σας ενοχλεί που η δημοσιογραφία έχει κάνει βουτιά στο λεγόμενο gossip μακριά από τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος στην καθημερινότητά του, για να μη μιλήσουμε για τη δημοσιογραφία της έρευνας που δεν υπάρχει πλέον…

«Με ενοχλεί βαθύτατα. Κάποτε, οι δημοσιογράφοι με πίστη, όραμα και ιδανικά ήταν η πλειοψηφία, εφημεριδάδες τούς έλεγαν και είχαν από πάνω τους κέρβερους διευθυντές ειδήσεων που έλεγχαν την παραμικρή φράση για την εγκυρότητα και την πιστότητά της. Υπήρχαν ρεπορτάζ και αναλύσεις σε βάθος, χρονογραφήματα με κύρος και φερεγγυότητα εγκυκλοπαίδειας. Σήμερα τέτοιοι δημοσιογράφοι είναι μειοψηφία. Κοιτάξτε γύρω σας, καμία διασταύρωση στοιχείων, σπάνια η εγκυρότητα. Και από θέματα καλύτερα να μην τα σκεφτόμαστε καν. Τι έφαγε ο τάδε σελέμπριτι της Ψωροκώσταινας και τι χρώμα είχε το βρακί της δείνα τραγουδιάρας».

«Η έπαρση και η ειρωνεία δεν είναι προσόντα για έναν πολιτικό. Σεμνά και ταπεινά» αναφέρετε, μα το αντίθετο δεν συμβαίνει πλέον;

«Δυστυχώς, και το «σεμνά και ταπεινά» είχε ακουστεί με ελπίδα, μα αποδείχθηκε ακόμα ένα πολιτικό ανέκδοτο».

«Ζούμε στη χώρα με την πιο ασθενή πολιτική μνήμη» σκεφτόταν ο Αργάντης. Τον δικαιώνει η άποψή του στην αληθινή διάσταση και αν ναι πόσο; Υπάρχουν πολιτικά γεγονότα που έχουν χαραχτεί στη δική σας μνήμη και έχουν ξεχαστεί από τον κόσμο; Και αν ναι, ποια είναι αυτά;

«Αυτή η ρήση, δυστυχώς ισχύει στο ακέραιο. Δείτε απλώς τι κάνουν οι τωρινοί κυβερνώντες βαδίζοντας στα χνάρια των προηγουμένων, μην πω σε χειρότερα. Δεν ζούμε μια αναβίωση της δεκαετίας του ’80 και του ’90; Απλώς, αντί για αστακομακαρονάδες με έπαρση, έχουμε ισχνούς τραχανάδες. Αλλά η κουτάλα παραμένει κουτάλα και στα πολλά και στα ολίγα. Ένα και δύο γεγονότα, για να έρθω στο τελευταίο ερώτημά σας. Από τις κούτες των Πάμπερς του 1989 και τις διαδηλώσεις για τη Μακεδονία του 1992, μέχρι τα Ίμια, το Χρηματιστήριο, τις κωλοτούμπες και τα δήθεν δημοψηφίσματα. Ζούμε στη χώρα που ο άλλος ομολογεί πως πήρε τεράστιες μίζες, τις έδωσε στο κόμμα και απαλλάχτηκε από κάθε κατηγορία λόγω παραγραφής ή ηθελημένης ομολογίας. Φρενοκομείο. Αυτό μόνο». 

Ο Μαρνέρης δεν έχει να χάσει τίποτα και γι’ αυτό φτάνει στα άκρα. Θα μπορούσε να ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο άνθρωπος που θέλει μια κοινωνία πιο υγιή σε στέρεες βάσεις;

«Ασφαλώς θα μπορούσε να είναι και ευτυχώς υπάρχουν ακόμη τέτοιοι άνθρωποι γύρω μας. Μικροί, καθημερινοί ήρωες. Ή θύματα δυστυχώς πολλές φορές που πληρώνουν ακριβά αυτή τους την πεποίθηση και τη δράση.

Η μεταμόρφωση και η μεταβολή 360 μοιρών της Καμπάνη προέρχεται από τη βαθιά πληγή του εγωισμού αλλά και της αξιοπρέπειάς της; Τελικά το πλήγμα της ψυχής είναι αυτό που κάνει το «θηρίο» επικίνδυνο;

«Λέει ένας πασίγνωστος στίχος: η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Το ίδιο και η λαβωματιά της. Το ίδιο και η περηφάνια της. Αυτά οδηγούν στις μεγαλύτερες τραγωδίες, αλλά και στα σπουδαιότερα επιτεύγματα».

Η βαναυσότητα των Ρώσων μαφιόζων κόβει την ανάσα. Κομμένες μύτες, μπαλτάδες που κόβουν δάχτυλα. Κάννες στραμμένες ακόμα και σε ανήλικα παιδιά… Αυτά πόσο απέχουν από την πραγματικότητα;

«Τα συγκεκριμένα είναι μυθοπλασία ασφαλώς. Αλλά αμφιβάλλετε πως κάποια από αυτά συμβαίνουν και στην πραγματικότητα;».

Ο Δημόπουλος υπάρχει ή υπήρχε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο; (σ.σ έχω την υποψία πως υπήρχε.)

«Υπήρχε, ναι. Τον έχω υπόψη μου. Αλλά εάν έγραφα στο μυθιστόρημα ή γράψω εδώ τα πραγματικά τους ονόματα, την επόμενη συνέντευξη θα τη δώσουμε παρέα μέσα από τον Κορυδαλλό, αγαπητέ κ. Θεοδωρακόπουλε. Ο καθένας όμως σκέφτεται και κατά βάθος γνωρίζει διαβάζοντας το βιβλίο».

Τέλος, ποια κίνητρα θα δίνατε στο αναγνωστικό κοινό για να διαλέξει να εισχωρήσει στην περιπέτεια του Μαρνέρη, στο «Εντιμότατα λαμόγια»;

«Δράση και έξαψη σε ό,τι αφορά τη μυθιστορηματική πλοκή. Γνώση και κατανόηση σε ό,τι αφορά την πραγματικότητα πίσω από τη μυθοπλασία. Κι ένα πικρό, ίσως, χαμόγελο να συνοδεύει την κάθε σελίδα που γυρνάει κανείς διαβάζοντάς το».

Διαγωνισμός

Το Πινάκιο σε συνεργασία με τις εκδόσεις Μεταίχμιο χαρίζει σε 3 αναγνώστες το βιβλίο του Θοδωρή Παπαθεοδώρου «Εντιμότατα Λαμόγια» 
Για να το αποκτήσετε κάντε like στην σελίδα του Πινακίου στο facebook https://www.facebook.com/pinakio/
Οι νικητές θα ανακοινωθούν στις 23 Μαΐου.