Πύρρος Δήμας: “Είμαι ευλογημένος”

Το 2004 θυμάμαι πως τρεις φορές μάζεψα τα ρούχα μου για να φύγω και μια φορά μάλιστα έφτασα και έξω από το σπίτι μου. Κάθισα και αγωνίστηκα για τον κόσμο που είχε έρθει και περίμενε να με δει και επίσης ένας άλλος παράγοντας ήταν ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν στο σπίτι μας, στην Ελλάδα μας και δεν ήθελα να λείπω εγώ από εκει

Στο Σύδνεϊ, στην Ατλάντα, στη Βαρκελώνη, να βλέπεις ολόκληρα στάδια, γεμάτα από ανθρώπους από όλες τις χώρες του κόσμου να στέκονται προσοχή για τον ύμνο σου, για τη σημαία σου και είσαι εσύ αυτός που τους “υποχρέωσες”

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ Θεοδωρακόπουλο

Καλοκαίρι του 1992, ήμουν 9 χρονών, παίζαμε μπάλα στην γειτονιά. Κάποια στιγμή, παγώσαμε, σταματήσαμε, όταν ακούγαμε από την τηλεόραση μιας κυρίας που την είχε ακουμπήσει στο μπαλκόνι ... “και τώρα το ελληνόπουλό είναι έτοιμο να σηκώσει την μπάρα”. Παγώσαμε και αγωνιούσαμε μαζί, το βλέμμα μας σηκώθηκε όταν είχε ανεβάσει την μπάρα με τα εκατοντάδες κιλά πάνω του, σαν άλλος τιτάνας και μια παλληκαρίσια κραυγή είπε.... “Για την Ελλάδα”. Μετά από λίγο ο εθνικός ύμνος, είχαμε ήδη μπει στο μπαλκόνι της κυρίας και παρακολουθούσαμε καρέ-καρέ την ανάκρουση του εθνικού ύμνου και την γαλανόλευκη να στέκει αγέροχη στον πιο υψηλό ιστό.

Πύρρο λέγανε τον νεαρό αθλητή και ήταν εμφνώς συγκινημένος.
Λίγες ημέρες αργότερα, καθόμουν σπίτι με τον τότε 6χρονο Σταύρο και βλέπαμε την υποδοχή των Ολυμπιονικών, του Πύρρου Δήμμα και της Βούλας Πατουλίδου. Μπαίνει η μάνα μας στη κάμαρα και μας λέει, “σηκωθείτε πάμε Καλλιμάρμαρο να χειροκροτήσουμε αυτούς που δόξασαν την Ελλάδα” . Χωρίς δεύτερη σκέψη, τιναχτήκαμε σαν ελατήρια, πήραμε ένα ταξί και τσουπ Καλλιμάρμαρο. Ο κόσμος, η ατμόσφαιρα, όλα ήταν μαγικά. ..Η Άρση Βαρών είχε μπει και στη δική μου τη ζωή και του Σταύρου, σε κάθε Ολυμπιάδα, σε κάθε παγκόσμιο περιμένανε να δούμε το λιοντάρι από τη Χειμάρα, όπως τον αποκαλούσαν τον Πύρρο Δήμα. Λες κι αυτός ο άνθρωπος γννήθηκε για να μας κάνει περήφανους...σκέφτηκα το 2000, όταν μετά από έναν αγώνα θρίλερ πήρε και πάλι το χρυσό.
Το καλοκαίρι του 2004 που υπηρετούσα τη θητεία μου, ο διοικητής ένα πρωινό στην αναφορά μας είπε... “Σήμερα παίζει ο Πύρρος, εκτός απο το σκοπό της κεντρικής πύλης θα τον δούμε όλοι στο ΚΨΜ”. Ωραία σκέφτηκα...αλλά ο κλήρος της κεντρικής πύλης είχε πέσει σε εμένα. Ατυχία. Πρώτη φορά άκουγα κρυφά ραδιοφωνάκι στην σκοπιά και δε φοβόμουν αν με έκαναν τσακωτό, φοβόμουν και αγωνιούσα για τον Πύρρο...όταν άκουσα πως έπαιζε τραυματισμένος φοβήθηκα πολύ.
Όμως ο ίδιος επιβεβαίωσε το χαρακτηρισμό που του είχαν αποδώσει...λιοντάρι και γράπωσε το χάλκινο μετάλιο παρά το γεγονός πως έπαιζε με ένα πόδι και ένα χέρι. Πριν ένα μήνα περίπου τον συνάντησα. Στη διαδρομή ως προς την Ομοσπονδία της Άρσης Βαρών ήμουν χαρούμενος και μάλιστα είχα αποφασίσει να του ζητήσω αυτόγραφο λες και είμαι κανένα πιτσιρίκι. Τον συνάτησα. Ζεστός και ευθύς. Με έκανε να νιώσω άνετα και μου μίλησε για το δικό του παραμύθι...τη ζωή του. Για τις Ολυμπιάδες, για την ζωή του από τη Χειμάρα στα Τύρρανα που τον αποκαλούσαν “γκρέκο μασκαρά” και τον επαναπατρισμό του στην Ελλάδα, όπου στην αρχή και πριν ακόμη ξετυλιχθεί ο μύθος γύρω από το όνομα του...”καλοθελητές” τον αποκαλούσαν με ρατσιστική διάθεση “Αλβανό”. Μου εξομολογήθηκε πως είχε σκεφτεί πολλές φορές να τα παρατήσει και μάλιστα το 2004 τρεις φορές εκ των οποίων τη μία είχε μαζέψει τα ρούχα του και είχε φτάσει έξω απο το σπίτ ι του. Ο κόσμος ήταν αυτός και μόνο ο λόγος που αγωνίστηκε στην Νίκαια, που όπως μας λέει ήταν το απόγειο ηθικά και ψυχολογικά της παραμυθένιας παρέας του. Τη συνέντευξη την είχα πάρει ένα μήνα πριν περίπου -αλλά φόρτου εργασίας και της επικαιρότητας των νέων μέτρων- δεν την είχα ετοιμάσει. Σήμερα που την απομαγνητοφωνούσα, παρατήρησα πως σε ένα σημείο είμασταν προφητικοί. Για το μέλλον και τα (αγανακτισμένα) παιδιά αυτής της χώρας μου είπε χαρακτηριστικά, με στόμφο, “αν τα παιδιά δεν ονειρεύονται και δεν τα αφήνουμε και εμείς να ονειρευτούν και δεν τους δίνουμε το δικαίωμα να παλέψουν, ε τότε να πάμε να πνιγούμε”.Δεν προλογίζω άλλα....διαβάστε την συνέντευξη από έναν άνθρωπο που είναι στα αλήθεια πρότυπο και κράτησε τη γαλλανόλευκη ψηλά δίνοντας μας, με το θάρρος του, τη δύναμη του, την επιμονή του και την αντοχή του, την ώθηση να συνεχίσουμε να διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν.

ΥΓ : Πύρρο σ' ευχαριστώ για τη συνέντευξη, είναι τιμή μου που σε γνώρισα

Το 1992 όταν σήκωνες τη μπάρα και φώναζες “για την Ελλάδα ” έκανες εκατομμύρια Έλληνες σε όλη την επικράτεια να δακρύσουν από συγκίνηση και ηπερηφάνια. Η φράση αυτή έμεινε στην ιστορία...

“Προσωπικά μεγάλωσα σε ένα χωριό της Βόρειας Ηπείρου που λέγεται Χειμάρα, η Χειμάρα είναι γνωστή και ξακουστή γι' αυτούς που ξέρουν την ιστορία της, πρωτεύουσα της Βόρειου Ηπείρου. Στην πορεία πήγα στα Τύραννα, εκεί ήταν οι γονείς μου. Μιλούσαμε κρυφά ελληνικά δεν μας επιτρέπαν να λέμε πως ήμασταν Έλληνες, είχαμε και εμείς το φόβο του καθεστώτος. Μεγάλωσα ακούγοντας και απο φίλους και όχι μόνο το γκρέκο μασκαρά, και δεν άκουγα το όνομα μου. Κάποια στιγμή, άνοιξαν τα σύνορα, ήρθαμε στην πατρίδα και αμέσως ένιωσα πως ήρθα εδώ όπου ανήκω. Όμως και εδώ αντιμετώπισα την ίδια κατάσταση, καθώς οι άνθρωποι δεν ήταν έτοιοι να αντιμετωπίσουν αυτή τη κατάσταση, η παρουσία μας τους ήρθε απότομη. Όταν ήρθα έμεινα στην Νέα Σμύρνη, εκεί και κατά το 91 οι αυλές ήταν ανοιχτές και τα μπαλκόνια και είδα πως σε ένα χρόνο στην γειτονιά μου επήλθαν τρομακτικές αλλαγές. Παράλληλα δεν υπήρχε σχέδιο και διαχωρισμός μας σαν Έλληνες και μαζί με όλους την πλήρωσα και εγώ. Μπούχτησα από κάποιους ανθρώπους που εσκεμμένα με φωνάζανε Αλβανό. Όταν ένα χρόνο μετά πήγα στη Βαρκελώνη, λίγο πριν αγωνιστώ ένας δημοσιογράφος με ρώτησε τι ήρθα να κάνω εδώ και ποιος είμαι, του απάντησα πως είμαι ο Πύρρος Δήμας και ήρθα να πάρω το χρυσό μετάλιο. Να σας τονίσω , εδώ πως και όταν ήμουν στην αποστολή των ελληνικών ομάδων, επειδή κάποιοι δεν ήξεραν τι αθλητής είμαι με πέρναγαν για “Αλβανό”. Όταν λοιπόν σήκωσα τη μπάρα μου βγήκαν όλα αυτά απο μέσα μου και πολύ αυθόρμητα φώναξα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου... “Για την Ελλάδα”.

Τρεις φορές χρυσός Ολυμπιανίκης και μια χάλκινος ακούγεται σαν παραμύθι, σαν ακατόρθωτο και όμως το έκανες. Τι θυσίες κρύβονται πίσω από τις μεγάλες επιτυχίες αλλά και από τις μεγάλες συμετοχές;

“Δεν ακούγεται είναι παραμύθι. Για την κάθε Ολυμπιάδα, έχω πονέσει, έχω κλάψει,έχω κουραστεί, έχω ιδρώσει....Η κάθε Ολυμπιάδα έχει την ιστορία της. Σίγουρα αυτό που μου έδωσαν οι γονείς μου, η ζωή μου, ήταν τα ψυχικά αποθέματα για να μπορώ να αντέξω και να ανταπεξέλθω σε όλες αυτές τις δοκιμασίες, γιατί πέρασα πολλές δοκιμασίες και τραυματισμούς

Υπήρξαν στιγμές που κουράστηκες και είχες σκεφτεί πως πρέπει να τα παρατήσεις;

"Πολλές φορές και η πρώτη φορά ήταν στα 14 μου. Αλλά ευτυχώς και χάρις τον αδερφό μου συνέχισα. Ήμουν παιδάκι και είχα χάσει απο έναν πρωταθλητή εφήβων και δεν το χώνευα με τίποτα, το ότι είχα βγει δεύτερος και είχα κερδίσει όλους τους άλλους. Ο Οδυσσέας (σ.σ ο αδερφός του) φέρθηκε έξυπνα, γιατί εκεί που ήμουν εκνευρισμένος με άφησε 3-4 ημέρες να ξεθυμάνω και μου είπε πάμε να συνεχίσουμε να τον νικήσουμε. Αυτό το περιστατικό τότε οφείλεται σε έναν εγωισμό παιδικό. Όμως το 2004 θυμάμαι πως τρεις φορές μάζεψα τα ρούχα μου για να φύγω και μια φορά μάλιστα έφτασα και έξω από το σπίτι μου. Κάθισα και αγωνίστηκα για τον κόσμο που είχε έρθει και περίμενε να με δει και επίσης ένας άλλος παράγοντας ήταν ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν στο σπίτι μας, στην Ελλάδα μας και δεν ήθελα να λείπω εγώ από εκει. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που συμμετείχα και έπαιξα σε αυτούς τους αγώνες.

Το 2005 σε ανακυρήξανε ως το καλύτερο αθλητή της εκατονταετίας. Αυτό και αν ακούγεται ακαόρθωτο κι όμως απέδειξες το μεγαλείο της ψυχής σου;

“Πιστεύω πως αυτές οι εκδηλώσεις είναι για να βραβεύσουν κάποιον άνθρωπο, να τον τιμήσουν για την προσοφρά του και γι' αυτά που έχει πετύχει. Το μεγαλύτερο μετάλλειο δεν ήταν αυτό αλλά η βραδιά στην Νίκαια. Όταν ο απλός ο κόσμος είχε σκιστεί για να βρει εισιτήριο. Παρότι έπαιξα τραυματισμένος με ένα χέρι και με ένα πόδι, το πάλεψα όσο μπορούσα για τον κόσμο”.

Από το 1992 και έπειτα μας έκανες φιλάθλους ενός αθλήματος άγνωστο για τα μέχρι τότε δεδομένα της Άρσης Βαρών. Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι κι όλοι οι Έλληνες εντός εισαγωγικών απαιτούν καλές εμφανίσεις των αθλητών στα παγκόσμια μίτινγκ και στις Ολυμπιάδες. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;

“Σίγουρα είναι βάρος αυτό για μένα σαν πρόεδρος της ομοσπονδίας της άρσης βαρών। Κάνω κάθε μέρα μεγάλες προσπάθειες να μη φύγει το άθλημα από το προσκήνιο να είναι μπροστά. Σε πρώτη φάση αυτό που θέλω είναι το 2012 να περάσει όσο πιο αναίμακτα γίνεται, απλά να είμαστε στην Ολυμπιάδα και σίγουρα το 2016 η ομάδα να έχει ένα καλό προπονητικό τιμ αλλά και δυνατούς αθλητές, οι οποίοι έχουν ξεκινήσει εδώ και τρία, τέσσερα χρόνια. Πιστεύω πως μόνο έτσι θα μπορούμε να έχουμε μέλλον, γιατί το να χτίσεις παλάτια χωρίς θεμέλια θα γκρεμιστούν μονομιάς. Δεν θέλουμε να κάνουμε λάθη τέτοια, η εμπειρία που έχω σαν αθλητής είναι ότι όλα γινονται με γερά θεμέλια, με επιμονή, με υπομονή κλαι δεν γίνονται τα πράγματα από τη μία μέρα στην άλλη. Σαν ομοσπονδία, από πολλά παιδιά που φέραμε από όλη την Ελλάδα, καταφέραμε στην εθνική ομάδα να μείνουν δώδεκα। Δεν αντέχουν όλοι τον πρωταθλητισμό και δεν αντέχουν όλη την πίεση. Δεν είναι εύκολο παιδιά...

Είσαι άνθρωπος που νοιάζεσαι για τα παιδιά και μάλιστα έμπρακτα। Τι θα τους συμβούλευες σε μια εποχή που το διαδίκτυο έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε κάθε σπίτι και τα παιδιά έχουν αποξενωθεί και απο δραστηριότητες όπως είναι αθλητισμός;

“Συμφωνώ και ασπάζομαι τις απόψεις του πρόεδρου του ΣΕΓΑΣ, που λένε πως ο αθλητισμός στην Ελλάδα είναι σε λάθος βάσεις. Δεν γίνεται ο αθλητισμός να ξεκινά από την Ομοσπονδία και να καταλήγει στο σχολείο. Ήδη έχουμε ξεκινήσει επαφές και με πολιτικούς αλλά και αρμόδιους παράγοντες για να τους καταθέσουμε προτάσεις για να βγουν τα παιδιά μας από το καβούκι τους και να μην είναι στο ίντερνετ ή στο playstation. Θα πρέπει τα παιδιά μας να γυμνάζονται και να κάνουν τον αθλητισμό τρόπο ζωής. Και όσα απο αυτά ξεχωρίζουν και θέλουν να προχωρήσουν και έχουν το ψυχικό σθένος να ασχοληθούν με το πρωταθλητισμό, αλλά απαραίτητη προϋπόθεση να υπάρχει και η υποδομή”

Αναμφίβολα διανύουμε τη πιο δύσκολη περίοδο της χώρας τα τελευταία χρόνια. Τα παιδιά είναι η ελπίδα μας
“Αν τα παιδιά δεν είναι η ελπίδα μας να πάμε να πνιγούμε...Και αυτά τα παιδιά δεν ονειρεύονται και δεν τα αφήνουμε και εμείς να ονειρευτούν και δεν τους δίνουμε το δικαίωμα να παλέψουν, ε τότε να πάμε να πνιγούμε”

Στην αρχαιότητα μετά το πέρας των Ολυμπιακών Αγώνων οι πόλεις που είχαν τους Ολυμπιονίκες έριχναν μέρος των τειχών τους για να τους υποδεχτούν με τιμές και σεβασμό.
Η Ελληνική Πολιτεία κάνει το ίδιο σήμερα;

“Προσωπικά σαν Πύρρος από τη χώρα μου είμαι πολύ ευχαριστημένος Με έβαλε στις ένοπλες δυνάμεις, πριμ....Αυτό όμως που έχει κάνει λάθος η ελληνική Πολιτεία, είναι πως έχει ισοπεδώσει τα πρότυπα. Και εγώ συμφωνώ πως υπάρχουν θέματα ντόπινγκ...αλλά δεν γίνεται όλοι οι αθλητές να είναι ντοπαρισμένοι. Δεν γίνεται να βγάζεις τέτοια εικόνα προς τα νέα παιδιά και να τα απωθείς από τον αθλητισμό. Είμαι σίγουρος πως αυτοί που ντοπάρονται, την πρώτη φορά θα τη γλιτώσουν, τη δεύτερη θα πιαστούν . Υπάρχει έλεγχος και δεν γίνεται όλοι οι αθλητές να στιγματίζονται. Ουσιαστικά με αυτή την αντιμετώπιση της, η Πολιτεία καταρρίπτει προσπάθειες και κόπους χρόνων κάποιων πρωταθλητων.

Ξέρω ότι η ερώτηση είναι κοινότυπη αλλά μπορείς να μοιραστείς μαζί μας τις σκέψεις σου και τα συναισθήματα σου κάθε φορά που ήσουν η αιτία η γαλανόλευκη να στέκει αγέροχη στο πιο ψηλό ιστό;
“Η ωραιότερη στιγμή, στο Σύδνεϊ, στην Ατλάντα, στη Βαρκελώνη, να βλέπεις ολόκληρα στάδια, γεμάτα από ανθρώπους από όλες τις χώρες του κόσμου να στέκονται προσοχή για τον ύμνο σου, για τη σημαία σου και είσαι εσύ αυτός που τους “υποχρέωσες” . Είναι κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια...είναι η πιο μεγαλοιώδης στιγμή της καριέρρας ενός πρωταθλητή που απλά δεν περιγράφεται”