“Ακατάσχετος δανεισμός, πλαστικό χρήμα, παιχνίδια στο χρηματιστήριο όταν δεν μιλάμε για … Μονόπολη και τώρα καλούνται όλοι να πληρώσουν. Στο μέτρο που μπορούσε ο καθένας έχουν γίνει τεράστια λάθη. Το μόνο θετικό ήταν ότι ενώθηκαν και πάλι οι Έλληνες γιατί μόνο ενωμένοι θα πάμε μπροστά. Ενωμένοι και συνειδητοποιημένοι για να μην γίνουν τα λάθη του παρελθόντος”.
“Κυνηγήσαμε μια υποτιθέμενη ποιότητα ζωής που δεν μπορούσαμε ν’ αντέξουμε όμως. Αφήσαμε κλεισμένες σ’ ένα ντουλάπι αξίες όπως η φιλία, οι οικογένεια, η αγάπη και τώρα μας εκδικούνται γιατί ζητούν τα… δικαιώματα τους. Ζούμε «στοιβαγμένοι» σε απρόσωπα σπίτια, τρέχουμε ασταμάτητα να προλάβουμε και η ίδια η ζωή μας ξεπερνάει”
“Στα νέα παιδιά, δεν χωράνε από εμάς συμβουλές γιατί όπως λέει ο Χαλίλ Γκιμπράν, μπορούμε να ρωτάμε μόνο τα παιδιά μας, γιατί αυτά κατοικούν στο σπίτι του αύριο, που εμείς ούτε στα όνειρά μας δεν θα δούμε ποτέ”.
Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο
Χρόνια πολλά είχα να διαβάσω ένα τόσο καλό μυθιστόρημα...Χωρίς να το καταλάβω από τις πρώτες σελίδες, η σκέψη μου και η αγωνία μου “φυλακίστηκε” στις σελίδες του βιβλίου που κρατούσα στα χέρια μου. Ο τίτλος του “Χωρίς χειροκρότημα” της Λένας Μαντά των εκδόσεων Ψυχογιού. Όταν είπα σε γνωστούς μου, πως διάβαζα το βιβλίο της, μου είπαν και εκείνοι με τη σειρά τους πως η Μαντά είναι εξαιρετική. Το διαπίστωσα και εγώ...Διάβαζα με αγωνία, με ανυπομονησία καθώς στις σελίδες του βιβλίου, πέρναγαν από μπροστά μου, σε συννημένη μορφή, εποχές, πρότυπα, στερεότυπα, όνειρα, βλέψεις και όλα αυτά από τα μάτια μιας μικρής κοπέλας, που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα απομακρυσμένο -από τα αστικά κέντρα- χωριό στα Ζαγοροχώρια και έφτασε στην Αθήνα, να γίνει τραγουδίστρια και να αντιμετωπίσει τα αδηφάγα Μέσα Ενημέρωσης, αλλά και την νύχτα με ότι αυτό συνεπάγεται.
Θυμάται πάντα τη γιαγιά της που της έλεγε πως το ουράνιο τόξο είναι σκάλα που χρησιμοποιούν οι ψυχές για να φτάσουν στον ουρανό..
Αυτή η φράση λοιπόν εμένα μου έκατσε...Και διαβάζοντας το βιβλίο αναρωτιόμουν πόσο έχουμε χάσει την αίσθηση των απλών...σε μια εποχή που η υπερκατανάλωση και ο υπερδανεισμός γύρισε μπούμερανγκ και αναζητάμε τα χαμένα κομμάτια του εαυτού μας σε πλατείες.
Το “Χωρίς Χειροκρότημα” της Λένας Μαντά, επίκαιρο όσο ποτέ και γι' αυτό το λόγο αδράξαμε την ευκαιρία και της ζητήσαμε συνέντευξη.
Είναι μεγάλη τιμή για το ΠΙΝΑΚΙΟ που “φιλοξενεί” συνέντευξη μίας συγγραφέας μεγάλου βεληνεκούς.
Η κα. Μαντά μας μιλάει για το νέο της βιβλίο, για την πρωταγωνίστρια της, για την αληθινή ζωή που αρχίζει εκεί που σταματά το χειροκρότημα, για τη φυλακή που ζούμε όλοι και ξεχάσαμε την αληθινή έννοια της ζωής. Μας παροτρύνει να διαβάσουμε το”Χωρίς χειροκρότημα”, για να γλυκάνουμε τη ψυχή μας.
Την ιδια ώρα μας αποκαλύπτει πως κάποιο από τα παιδιά που είναι στις πλατείες αυτή τη στιγμή θα μπορούσε να είναι ο βασικός της πρωταγωνιστής σε κάποιο επόμενο μυθιστόρημα της.
Μας είπε επίσης και για τους αγανακτισμένους πως ήταν η αιτία να ενωθούν οι Έλληνες ξανά, χωρίς να βρίσκονται κάτω από την σκέπη παρατάξεων, κομμάτων και χρωμάτων.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να γνωστοποιήσω στους αναγνώστες του ΠΙΝΑΚΙΟΥ, πως μπορούν να στείλουν e-mail στο ΠΙΝΑΚΙΟ, για να λάβουν μέρος στην κλήρωση για δύο βιβλία της κ. Μαντά, “Χωρίς χειροκρότημα”, μια προσφορά των εκδόσεων ΨΥΧΟΓΙΟΣ.
Την περίοδο αυτή χιλιάδες πολίτες διεκδικούν τα δικαιώματα τους, στις πλατείες ολόκληρης της χώρας και κυρίως σε αυτή του Συντάγματος. Εσείς ως άνθρωπος της τέχνης, πως ερμηνεύετε την τάση αυτή;
“Είναι ίσως η ανθρώπινη φύση που ψάχνει να ρίξει παντού αλλού τις ευθύνες, εκτός από τον εαυτό της. Πολίτες με τα πέντε δάκτυλα ανοιγμένα προς την Βουλή, ίσως θα έπρεπε να τα στρέψουν και στον εαυτό τους γιατί έχουν ίσο μερίδιο της ευθύνης και για τις πολιτικές τους επιλογές, αλλά και για τις προσωπικές τους επιλογές. Όλοι μας, χάσαμε τον δρόμο στην πορεία, όλοι μας, κάναμε το χρήμα υπέρτατο αγαθό, όλοι θεωρήσαμε τον πλουτισμό σκοπό ζωής. Ακατάσχετος δανεισμός, πλαστικό χρήμα, παιχνίδια στο χρηματιστήριο όταν δεν μιλάμε για … Μονόπολη και τώρα καλούνται όλοι να πληρώσουν. Στο μέτρο που μπορούσε ο καθένας έχουν γίνει τεράστια λάθη. Το μόνο θετικό ήταν ότι ενώθηκαν και πάλι οι έλληνες γιατί μόνο ενωμένοι θα πάμε μπροστά. Ενωμένοι και συνειδητοποιημένοι για να μην γίνουν τα λάθη του παρελθόντος. Εύχομαι επίσης ο αγώνας να παραμείνει πέρα και μακριά από κόμματα και παρατάξεις”.
“Αυτό το βιβλίο είναι ένα ταξίδι στην νύχτα, στα ΜΜΕ και στα παιχνίδια τους. Η ηρωίδα μου ξεκινάει από το χωριό της για να φτάσει στην Αθήνα μετά από κάποιες περιπέτειες και να υποταχθεί στην μοίρα της που την θέλει μεγάλη και πετυχημένη τραγουδίστρια. Για να την παραλάβουν οι δημοσιογράφοι και να δει την ζωή της να γίνεται πρωτοσέλιδα, χωρίς έλεος. Ακόμα κι όταν έρθει ο έρωτας στην ζωή της, το τίμημα θα είναι πολύ μεγάλο”.
Τελικά αξίζει μια ζωή χωρίς χειροκρότημα;
“Η πραγματική ζωή αρχίζει εκεί που τελειώνει το χειροκρότημα. Όταν είσαι μπροστά από τα φώτα, ζεις την ζωή που θέλουν οι άλλοι για σένα. Άγεσαι και φέρεσαι από τα θέλω του κόσμου. Και όταν το κυνήγι για το χειροκρότημα γίνει αυτοσκοπός, τότε αρχίζει η κατηφόρα. Η επευφημία έρχεται γιατί έκανες καλά την δουλειά σου. την καλή δουλειά κυνηγάς και όχι το χειροκρότημα”.
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου αλλά και στην αρχή αναφέρεται πως η Ειρήνη (η βασική πρωταγωνίστρια σας) πάντα πίστευε αυτό που έλεγε η γιαγιά της: «Το ουράνιο τόξο είναι η σκάλα που χρησιμοποιούν οι ψυχές για να φτάσουν στον ουρανό…».. Εμείς, γιατί δεν κυνηγάμε πλέον τα ουράνια τόξα, θεωρείτε πως οι ψυχές μας είναι φυλακισμένες σε ένα αστικό απρόσωπο και σκοτεινό λαβύρινθο;
“Ολόκληροι είμαστε φυλακισμένοι και δεν το βλέπουμε. Όπως είπα και πιο πάνω, εμείς αλλάξαμε, εμείς ξεχάσαμε πώς είναι να ζεις πραγματικά, πως είναι να διασκεδάζεις, να περνάς καλά με τα λίγα. Κυνηγήσαμε μια υποτιθέμενη ποιότητα ζωής που δεν μπορούσαμε ν’ αντέξουμε όμως. Αφήσαμε κλεισμένες σ’ ένα ντουλάπι αξίες όπως η φιλία, οι οικογένεια, η αγάπη και τώρα μας εκδικούνται γιατί ζητούν τα… δικαιώματα τους. Ζούμε «στοιβαγμένοι» σε απρόσωπα σπίτια, τρέχουμε ασταμάτητα να προλάβουμε και η ίδια η ζωή μας ξεπερνάει. Δεν έχουμε χρόνο για φίλους, για τα παιδιά μας, για τους γονείς μας, για τον σύντροφό μας, για μας τους ίδιους”.
Η αρχή του μυθιστορήματος σας αλλά και η κατάληξη, έχει τοποθεσία στην Ήπειρο, στα Ζαγοροχώρια και συγκεκριμένα στο Πάπιγκο. Αυτά τα μέρη είναι ξεχασμένα από την ελληνική πολιτεία;
“Μόνο αυτά; Ότι δεν είναι μεγαλούπολη αργοπεθαίνει. Υπάρχει μια εκπομπή στη ΝΕΤ κάθε Σάββατο μεσημέρι για ανθρώπους που ευτυχώς κατάλαβαν πόσα περισσότερα τους πήρε τελικά η λαχτάρα για «πολιτισμένη» ζωή και …πήραν τα βουνά. Επέστρεψαν στην επαρχία και επιτέλους έγιναν πάλι ευτυχισμένοι. Νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να επαναπροσδιορίσουμε όλοι τους στόχους μας, την ίδια την ζωή μας. Όταν νιώθεις ότι όλοι οι δρόμοι είναι κλειστοί, ίσως πρέπει να δημιουργήσεις δικούς σου. Δεν λέω ότι είναι απλό ή εύκολο, αξίζει όμως μια προσπάθεια και καταλογίζω στην πολιτεία εδώ και δεκαετίες το άδειασμα της ελληνικής επαρχίας, όπως καταλογίζω σε όλους όσους ζούσαν από τον τουρισμό, ότι έκαναν τα πάντα για να νεκρώσουν την «βαριά βιομηχανία» της Ελλάδας που θα έδινε ανάσα και ζωή στην περιφέρεια”.
Γιατί διαλέξατε το συγκεκριμένο μέρος για τη διαδραμάτιση του μυθιστορήματος σας;
“Δεν υπάρχει αιτία, δεν εξηγούνται όλα από έναν συγγραφέα. Ίσως γιατί το Πάπιγκο είναι αγαπημένος προορισμός για μένα, όπως και τα Γιάννενα που τα’ αγαπώ όπως αξίζει ν’ αγαπάς μια πόλη τόσο φορτωμένη ιστορία και παράδοση”.
Το κεντρικό σας πρόσωπο η Ειρήνη, είναι ένα κορίτσι που από την επαρχία φτάνει στην Αθήνα για να αποφύγει έναν γάμο που δεν ήθελε ποτέ και έναν βάναυσο πατέρα και όμως εκεί βρίσκεται αντιμέτωπη με μια διαφορετική κατάσταση εξίσου δύσκολη με αυτή του χωριού. Πόσα κορίτσια αντιπροσωπεύει η Ειρήνη ακόμη και σήμερα;
“Ευτυχώς όχι πολλά. Η εποχή που ο γάμος ήταν υπόθεση γονέων έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Όμως, υπάρχουν σήμερα γονείς που προσπαθούν από τότε που το παιδί τους αρχίζει να καταλαβαίνει, να το κάνουν ότι δεν έγιναν οι ίδιοι και έτσι βλέπουμε μια συσσώρευση παιδιών στα Πανεπιστήμια, υπερπληθώρα επιστημόνων που είναι άνεργοι, τεχνικά επαγγέλματα να εξαφανίζονται και πολύ χρήμα να φεύγει εκτός Ελλάδος στα ξένα Πανεπιστήμια, ενώ ο οικογενειακός προϋπολογισμός να τινάζεται στον αέρα στα φροντιστήρια που θα βοηθήσουν για να βγει ένας ακόμα δικηγόρος, ενώ έχουμε έξι φορές επάνω από αυτούς που πραγματικά χρειαζόμαστε, προχθές το διάβασα κι αυτό! Μ’ αυτή την έννοια λοιπόν, υπάρχει ακόμα μια «Ειρήνη» στον τόπο μας….”
Γιατί πρέπει κάποιος να διαβάσει το “Χωρίς χειροκρότημα”;
“Για να περάσει καλά. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Το έχω πει πολλές φορές, γράφω για όσους θέλουν να κάνουν διακοπές στο μυαλό τους! Να ξεκουραστούν, να ξεχαστούν, να ταξιδέψουν, να γλυκάνουν την ψυχή τους, να απομακρυνθούν για λίγο απ’ ότι τους προβληματίζει και να επιστρέψουν ξεκούραστοι και δυνατοί να δώσουν την λύση σε ότι τους βασανίζει”.
Θα επανέλθω λίγο στο θέμα των “αγανακτισμένων”.. εσείς πως αντιδράτε στα μέτρα που προσπαθούν να περάσουν;
“Δεν είμαι οικονομολόγος, δεν έχω γνώσεις για να έχω άποψη για τα πάντα. Νομίζω όμως ότι ήρθε και για μας, για όλους μας η ώρα της πληρωμής. Κι όταν επί δεκαετίες ζεις με δανεικά, ήρθε η ώρα να κάνεις τα πάντα για να ξεχρεώσεις και επιπλέον να βεβαιώσεις τους δανειστές σου ότι παίρνεις πολύ σοβαρά τις υποχρεώσεις σου. Κάποτε δουλεύαμε πολύ, μετά μάθαμε να δουλεύουμε λίγο αλλά για πολλά χρήματα. Στην ζωή μου έχω μάθει ότι όλα πληρώνονται και κυρίως γα λάθη…”
Πολλά νέα παιδιά, που σήμερα είναι στις πλατείες, δηλώνουν φανατικοί αναγνώστες σας, τι θα τους συμβουλεύατε;
“Δεν είμαι ούτε δασκάλα, ούτε συμβουλεύω ποτέ κανέναν. Στα νέα παιδιά, δεν χωράνε από εμάς συμβουλές γιατί όπως λέει ο Χαλίλ Γκιμπράν, μπορούμε να ρωτάμε μόνο τα παιδιά μας, γιατί αυτά κατοικούν στο σπίτι του αύριο, που εμείς ούτε στα όνειρά μας δεν θα δούμε ποτέ. Εξάλλου πρώτα τους οφείλουμε μια μεγάλη συγνώμη για τα λάθη μας που καλούνται να πληρώσουν. Ζήσαμε πολύ καλύτερα και πλούσια απ’ ότι μας άξιζε και τώρα ζητάμε υποθήκη το μέλλον τους. Ποιες συμβουλές λοιπόν; Συγνώμη, μόνο αυτό….”
Θα μπορούσε κάποιος από τις πλατείες να γίνει ο πρωταγωνιστής σας σε επόμενο σας μυθιστόρημα;
“Όταν γράφεις για ανθρώπους, κάθε ήρωας της καθημερινότητας, είναι εν δυνάμει και ήρωας του επόμενου ή του μεθεπόμενου βιβλίου σου. Ο Μιχάλης από το Τελευταίο τσιγάρο, είναι ένας από μας, όπως και όλοι οι ήρωες του Βαλς, όπως η γιαγιά Ιουλία από το ποτάμι, που συμβόλιζε την εγκατάλειψη της ελληνικής επαρχίας, τις γιαγιάδες και τους παππούδες που περιμένουν ένα Πάσχα για ν’ αγκαλιάσουν τα εγγόνια τους. Όλοι λοιπόν είναι υποψήφιοι!”
Η ταυτότητα του βιβλίου «Χωρίς Χειροκρότημα» και της συγγραφέας του Λένας Μαντά
Η Ειρήνη πάντα πίστευε αυτό που έλεγε η γιαγιά της: «Το ουράνιο τόξο είναι η σκάλα που χρησιμοποιούν οι ψυχές για να φτάσουν στον ουρανό…» Έτρεχαν μαζί και αναζητούσαν την άκρη του, μικρό κορίτσι εκείνη στο χωριό της κοντά στα σύνορα. Όνειρό της να γίνει δασκάλα, αλλά η μοίρα είχε άλλα γραμμένα. Για να αποφύγει ένα γάμο που της κανονίζει ο πατέρας της, η Ειρήνη θα βρεθεί στην Αθήνα, και δίπλα στη θεία της, τη μεγάλη τραγουδίστρια Βένια, θα γνωρίσει τη λάμψη της σόουμπιζ… αλλά και το σκοτάδι της.
Ο έρωτάς της με τον Μάξιμο θα γίνει βορά στα θηρία των μέσων μαζικής ενημέρωσης κι εκείνη θα τραβήξει πάνω της όλα τα πυρά· και όχι μόνο τα τηλεοπτικά…
Ίσως ήρθε η στιγμή να τα αφήσει όλα πίσω. Αξίζει όμως μια ζωή χωρίς χειροκρότημα;
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Η ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη αλλά ήρθε στην Ελλάδα σε μικρή ηλικία . Σπούδασε νηπιαγωγός χωρίς ποτέ να θελήσει να ασκήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα. Για τρία χρόνια είχε δικό της θίασο κουκλοθέατρου, με έργα δικής της συγγραφής. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε τοπικές εφημερίδες και για δύο χρόνια διετέλεσε διευθύντρια προγράμματος σε ραδιοφωνικό σταθμό των βορείων προαστίων. Είναι παντρεμένη, έχει δύο παιδιά και μένει μόνιμα στο Καπανδρίτι. Βραβεύτηκε «Συγγραφέας της Χρονιάς 2009» από το περιοδικό LIFE & STYLE. Το βιβλίο της ΘΕΑΝΩ, Η ΛΥΚΑΙΝΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, έχει μεταφραστεί και στα τουρκικά. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία της ΒΑΛΣ ΜΕ ΔΩΔΕΚΑ ΘΕΟΥΣ, ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ, του οποίου οι πωλήσεις έχουν ξεπεράσει μέχρι σήμερα τα 200.000 αντίτυπα, Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ, ΕΡΩΤΑΣ ΣΑΝ ΒΡΟΧΗ και ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΣΙΓΑΡΟ, ενώ ετοιμάζεται και το επόμενο μυθιστόρημά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου