Θανάσης Βισκαδουράκης: «Έχω το σύνδρομο του Πήτερ Παν»

«Κάποιοι άνθρωποι ήρθαν στο καμαρίνι και μου ζήτησαν αυτόγραφο. Πανικοβλήθηκα, ρε παιδιά τους είπα τι ήρθατε σε εμένα τόσοι καταξιωμένοι ηθοποιοί είναι εδώ. Η απάντηση τους αφοπλιστική, εσύ μας άρεσες πολύ. Εκεί λοιπόν συνειδητοποίησα πως ήμουν ηθοποιός»

«Έκανα λάθη και τολμώ να πω πως με αρέσουν γιατί μέσα από αυτά μαθαίνω. Απλώς αποφεύγω την ολοκληρωτική ήττα. Η ολοκληρωτική ήττα θα με διαλύσει και δεν θα μπορώ να σταθώ όρθιος, ενώ μια μερική αποτυχία μπορεί να γίνει μια ολοκληρωτική επιτυχία».

Τον Θανάση Βισκαδουράκη τον γνώρισα πριν λίγους μήνες σε κάποα εκδήλωση της ΕΔΡΑΣ. Είχε άκουσει για το έργο του φορέα και είχε έρθει στους φιλανθρωπικούς αγώνες μπάσκετ που είχαμε διοργανώσει.

Όταν του ζητήσαμε συνέντευξη για την ΑΛΜΑ ΥΓΕΙΑΣ δέχθηκε αμέσως και κλείστηκε το ραντεβού λίγη ώρα πριν από την παράσταστη στο θέατρο Αθηνά όπου και εμφανίζεται.

Η συζήτηση μαζί του άκρως ενδιαφέρουσα, θα το αντιληφθείτε διαβάζοντας τις γραμμές που ακολουθούν.

Ο ίδιος, ένα μεγάλο παιδί όπως συνηθίζει να λέει. Άλλα ένα παιδί συνειδητοποιημένο, χαμηλών τόνων παρά το πλούσιο βιογραφικό του.

Παραδέχεται, πως ποτέ δεν του είχε περάσει η ιδέα να γίνει ηθοποιός και αρχικά το έκανε για βιοποριστικούς λόγους, αλλά τώρα πλέον είναι συνειδητοποιημένος και η ψυχή του αναζητά όλο και νέα πράγματα μέσω της τέχνης της υποκριτικής.

Ο Θανάσης Βισκαδουράκης είναι ένας καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης και πράγματι αυτός ο άνθρωπος ξεχωρίζει μόνο και μόνο από το χαμόγελο του και την καλοσύνη που ξεχειλίζει η ψυχή του. Καλή ανάγνωση...

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

Πως τα καταφέρνετε να είστε κάθε φορά χαμογελαστός;«Είμαι φύση και θέση αιόδοξος άνθρωπος. Δεν θα ήμουν ποτε πεσιμιστής η απαισιόδοξος. Παρόλο που στη ζωή μου δεν ήταν εύκολα τα πράγματα και σε οικογενειακό επίπεδο και σε άλλα ακόμα πάντα χαμογελώ. Νομίζω πως έχω το σύνδρομο του Πήτερ Παν δεν θα μεγαλώσω ποτέ δεν το θέλω. Άρα παραμένω παιδί, αρα αυτό σημαίνει οτι χαμογελώ».

Είστε πολλά χρόνια θέατρο, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο κι όμως στον κόσμο δεν φαίνεστε αναλώσιμος ή μάλλον δεν τον κουράζεται...που οφείλεται αυτό;

«Είχα την ευτυχία και την χαρά να έχω καλούς δασκάλους στο ξεκίνημα μου, τον Τίτο Δανβή, την Ελένη Τσακίρη, το Γιώργο Θεοσιάδη ήταν πολύ αυστηροί απέναντι μας. Όταν είσαι νέος είσαι συνεχώς επαναστάτης, συνεχώς κάνεις πως τα ξέρεις όλα, τα γνωρίζεις όλα, τα παίζεις όλα και ουσιαστικά τίποτα δεν κάνεις.

Οι δάσκαλοι μας λοιπόν μας ισορροπήσανε ώστε να μην μας κυριέυσει η ματαιοδοξία και η φιλοδοξία που τις φέρνει η αναγνωρισιμότητα.

Ο άλλος παράγοντας θαρρώ πως είναι να μη μένω αδιάφορος σε ότι συμβαίνει γύρω μου, να αφουγκράζομαι τα ερεθίσματα να μην είμαι μια αδιάφορη προσωπικότητα.

Αυτό συνεπάγεται πως καλλιεργώ τον εαυτό μου, διαβάζω, αποκτώ παιδεία, μόρφωση και καταφέρνω με αυτά τα όπλα να μη γίνομαι κουραστικός. Προσπαθώ να πιάνω τον παλμό του κόσμου. Οι κεραίες μου είναι ανοιχτές απο το πιο μικρό που συμβαίνει έως το μεγαλύτερο».

Θυμάστε την πρώτη φορά που ανεβήκατε στο σανίδι...Πως ήταν;

«Δεν ήθελα καθόλου να γίνω ηθοποιός. Το έχω πει και σε άλλες μου συνεντεύξεις. Δεν το έκανα απο ανάγκη ψυχής αλλά απο ανάγκη βιοπορισμού....έτυχε και έγινα ηθοποιός. Δούλευα καμαρινάκιας, έχω δουλέψει όλες τις δουλειές που μπορεί να φανταστεί κανείς. Πως άρχισε...Άργησε κάποιος καλλιτέχνης σε ένα γύρισμα του Γιάννη Ζουγανέλη και κάποιος παρότρυννε .... ανέβα ρε μικρέ πάνω στην σκηνή πάνω να παίξεις. Η Ισιδώρα Σιδέρη μου είπε μετά, γιατί δεν πας σε μια δραματική σχολή να παίξεις. Κι έτσι ξεκίνησα και μπήκα στο χώρο, καταλάθος, από το παράθυρο που λέμε.

Θα σου πως κάτι μου έκανε να συνειδητοποιήσω πως ήμουν ηθοποιός όταν σε μια επιθεώρηση του Γιάννη Ζουγανέλη, στο θέατρο ΜΙΝΩΑ κάποιοι άνθρωποι ήρθαν στο καμαρίνι και μου ζήτησαν αυτόγραφο. Πανικοβλήθηκα, ρε παιδιά τους είπα τι ήρθατε σε εμένα τόσοι καταξιωμένοι ηθοποιοί είναι εδώ. Η απάντηση τους αφοπλιστική, εσύ μας άρεσες πολύ. Εκεί λοιπόν συνειδητοποίησα πως ήμουν ηθοποιός, παρότι ακόμη σπούδαζα και ήμουν στο δεύτερο έτος της δραματικής σχολής. Από εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως έπρεπε να συνεχίσω με πολύ αγάπη και να πορευτώ σε αυτό το δρόμο».

Με την τηλεόραση πως προέκυψε;

«Ανήκω στην παλιά σχολή ηθοποιών, πρέπει να έχεις παίξει πρώτα στο θέατρο για να εμφανιστείς μετά στην τηλεόραση. Τώρα πια η τηλεόραση επιβάλεται στο θέατρο, παλιότερα το θέατρο επιβαλόταν στην τηλεόραση. Τώρα ζούμε στο 2010 προς 2011, έχουν αλλοτροιωθεί όλα σε σημείο που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό, ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος.

Θυμάμαι όταν πρωτοξεκίνησα την τηλεόραση ήταν όλα διαφορετικά. Οι πρώτες μου εμφανίσεις σε αυτήν ήταν με τον Γιάννη το Ζουγανέλη στα Απίστευτα και όμως Ελληνικά, το 1991. Κομπάρσος σε μικρούς ρόλους, δεν είχα διαλόγους και λόγια, κουβάλαγα ένα εξαπτέρυγο, ένα σκηνικό και ένιωθα πως να στο περιγράψω, πολύ όμορφα, χωρίς όμως να είχα την αίσθηση που συμμετείχα στην τηλεόραση. Για μένα ήταν σαν παιχνίδι αλλά ήταν πραγματικό παιχνίδι, αφού περίμενα να πληρωθώ να πάρω τότε πέντε χιλιάδες δραχμές να πληρώσω το νοίκι μου. Το έβλεπα και σαν δουλειά, καθώς η συμμετοχή μου σε ένα σήριαλ ή παίζοντας κάποιον ρόλο θα αμοιβόμουν και θα πλήρωνα το νοίκι μου και φυσικά θα κάλυπτα και τις υπόλοιπες μου ανάγκες. Δεν ξεκίνησα για την ανάγκη της ψυχής αλλά για την επιβίωση μου.

Κάνατε λάθη μέχρι να φτάσετε να δουλέυετε για τη ψυχική σας ανάγκη;

Η ανάγκη της ψυχής τώρα ήρθε σε μένα, με το πέρασμα του χρόνου και τώρα αυτό είναι πιο αυθεντικό γιατί τώρα πιο είμαι πιο ώριμος. Έκανα λάθη και τολμώ να πω πως με αρέσουν γιατί μέσα από αυτά μαθαίνω. Απλώς αποφεύγω την ολοκληρωτική ήττα. Η ολοκληρωτική ήττα θα με διαλύσει και δεν θα μπορώ να σταθώ όρθιος, ενώ μια μερική αποτυχία μπορεί να γίνει μια ολοκληρωτική επιτυχία. Κάνεις πολλά λάθη μέχρι να φτάσεις στην ολοκληρωτική επιτυχία κι αυτό κατά την άποψη μου δεν ισχύει μόνο στα επαγγελματικά αλλά και στις σχέσεις και στη ζωή. Αυτό σημαίνει πως είσαι ευσυνείδητος πως έχεις ανοιχτές κεραίες»

Το θέατρο σε βοηθάει στις σχέσεις σου...σε κάνει καλύτερο;

«Ναι δεν το συζητάω καν αυτό, ισχύει. Η επαφή με τον κόσμο σε βελτιώνει όχι μόνο ως προσωπικότητα αλλά και ως άνθρωπο. Όταν ο κόσμος σου μιλάει ειλικρινά, σε αγαπάει, σε ακολουθεί, διαβάζει τις συνεντεύξεις σου, νιώθεις κάτι μέσα σου που δεν μπορείς να το εκφράσεις με λέξεις κάτρι έντονα μαγικό»

Ως θεατές έχουμε άγχος πριν δούμε μια παράσταση, το ίδιο άγχος έχετε και εσείς;

«Κάθε μέρα εμείς έχουμε άλλη παράσταση. Άλλο κοινό κάθε μέρα, άλλα αντανακλαστικά και μάλιστα πολλές φορές μας προδίδουν κάποια κοινά, γιατί εκεί που λές μια ατάκα και περιμένεις να γελάσει ο κόσμος δε γελάει κανείς, αυτό με πανικοβάλει εκείνη τη στιγμή και εδώ έρχεται ο χρόνος, η εμπειρία του ηθοποιού που πρέπει να περάσω στο επόμενο κομμάτι και να σε κάνω να γελάσεις.

Σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε τις περιοδείες της παράστασης που συμμετέχει ο Θανάσης Βισκαδουράκης, σε ποια μέρη γίνονται και πότε, για να πάτε να απολαύσετε το «Δε βλέπω, δεν ακούω, δε μιλάω»

Ιούλιος

26. Τρίκαλα
27. Παλαμάς
28. Καρδίτσα
29. Πολύγυρος
30. Ασπροβάλτα

Αύγουστος
1. Ρόδος
2.Κως
9. Σκιάθος
10. Σκόπελος
21. Χανιά
22. Ηράκλειο
23. Συτία
24। Άγιος Νικόλαος
25,26,28,Κρήτη