Ο Άγγελος Χαριάτης «χαρτογραφεί» τις «Παράπλευρες Απώλειες» στην Ελλάδα των μνημονίων

«Η έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί στους κόλπους της κοινωνίας και η αποδόμηση της έννοιας του κράτους  από «πολίτες» και πολιτικά κόμματα, μια βραδυφλεγής βόμβα που κανείς δεν ξέρει πότε και σε ποιο σημείο θα εκραγεί ήταν το ερέθισμα και η αφορμή για να γράψω ένα τέτοιου είδους μυθιστόρημα»

«Τα κράτη από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 μέχρι και σήμερα λειτουργούν σαν επιχειρήσεις. Όλο αυτό ξεκίνησε τη στιγμή που οι τράπεζες δάνεισαν χρήματα στα κράτη και τα κράτη απέκτησαν συναλλαγές με τον τραπεζικό τομέα. Είναι καθαρά θέμα καλού ή κακού management»

«Όταν το όνειρο των περισσότερων νέων 15-24 ετών είναι να πιάσουν ένα μικρόφωνο για να ανέβουν στις πίστες και να τους ραίνουν με γαρύφαλλα την κενή ματαιοδοξία τους, όταν προβάλλονται στα life style περιοδικά πρόσωπα που σε άλλες εποχές θα χαρακτηρίζονταν τουλάχιστον γραφικά, όταν ο Έλληνας διαβάζει 0,4 βιβλία τον χρόνο τότε ακούγεται και είναι λογικό να αναζητείται από τη νέα γενιά η εύκολη λύση, η μετάθεση των ευθυνών και εν τέλει η στασιμότητα»

«Ο έρωτας μπορεί να αλλάξει χαρακτήρες και στάσεις ζωής. Πολλοί θα πουν πως η αλλαγή γίνεται μέσα από το τρίπτυχο: Χρήμα, δύναμη, εξουσία. Ο έρωτας όμως μπορεί να διαλύσει και το χρήμα και τη δύναμη και την εξουσία»

Τελικά οι παράπλευρες απώλειες είναι αυτές που «κοστίζουν» πιο πολύ σε όλους μας...χωρίς εξαιρέσεις. Ποιες όμως είναι οι παράπλευρες απώλειες της Ελλάδας αλλά και της κοινωνίας από την στιγμή που η χώρα εντάχθηκε στον άξονα των μνημονίων; Αυτές σκιαγραφεί μέσω των ηρώων του, στο 1^ο του μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίβισκος, ο Άγγελος Χαριάτης.  Ο ίδιος μιλά στο Πινάκιο για το εγχείρημα του και δεν κρύβει την πικρία του αφού υπογραμμίζει πως ο Έλληνας έχει κοντή μνήμη και γι’ αυτό τον λόγο υφίσταται τον δικομματικό παράλογο τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Μας εξηγεί πως τα επεισόδια της Marfin αποτέλεσαν την σταγόνα στο ποτήρι που ξεχείλισε για να αρχίσει να αποτυπώνει τις σκέψεις που του δημιουργούσαν τα ερεθίσματα γύρω του πάνω στο χαρτί.

Στο βιβλίο του θίγει τις σχέσεις κρατών-τραπεζών και δεν διστάζει να δηλώσει πως οι λύσεις για τις μεγάλες ανατροπές είναι ο αληθινός έρωτας!

Από την άλλη ενοχλείται που το όνειρο της νέας γενιάς είναι να  πιάσει ένα μικρόφωνο στα χέρια της για να ανέβει στις πίστες και δε φαίνεται διατεθειμένη να τα βάλει με τις δυνάμεις κατοχής.

Την ίδια ώρα τα βάζει με την αριστερά στην Ελλάδα η οποία φαίνεται να χάνει σημαντικές και μεγάλες ευκαιρίες που θα μπορούσαν να είχαν φέρει την ανατροπή. 

Διαβάστε την συνέντευξη που ακολουθεί για να γνωρίσετε επιγραμματικά το βιβλίο το οποίο περιγράφει την Ελλάδα της κρίσης μέσα από τα μάτια πολιτών από όλες τις τάξεις... Πραγματικά αξίζει το χρόνο σας!

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο

«Παράπλευρες απώλειες» ο τίτλος του πρώτου σας μυθιστορήματος. Θα μας πείτε δύο λόγια για το βιβλίο αλλά και ποια ήταν τα ερεθίσματα για να γράψετε ένα κοινωνικό μυθιστόρημα;

Ο συγγραφέας Άγγελος Χαριάτης

«Τέσσερις κεντρικοί ήρωες με διαφορετική αντίληψη περί ζωής. Ένας εν μέρει ανυπάκουος υπηρέτης του κεφαλαίου, ένας νέος, απόφοιτος πανεπιστημίου,  ενταγμένος στον χώρο των αντί-εξουσιαστών, μία εν δυνάμει νοικοκυρά που ξυπνάει βίαια από τον λήθαργό της και ένας πολιτικός (που αρέσκεται να βρίσκεται πίσω από τα φώτα της κεντρικής πολιτικής σκηνής) στέλεχος του κυβερνόντος κόμματος.

Η μοίρα και  η εσωτερική διάθεση των ηρώων να αλλάξουν την φιλοσοφία τους τούς οδηγούν σε ανατροπές. Ο υπηρέτης του κεφαλαίου γίνεται πολέμιός του, ο εχθρός του συστήματος γίνεται γρανάζι της λειτουργίας του, ο πολιτικός συνειδητοποιεί με τη βοήθεια του έρωτα ότι δεν τον εκφράζει το πολιτικό κατεστημένο που τον ανέδειξε. Η εν δυνάμει νοικοκυρά και πλέον τραπεζική υπάλληλος εμπλέκεται ερωτικά αρχικά με τον πολιτικό και στη συνέχεια με τον πρώην υπηρέτη του κεφαλαίου. Για όλες αυτές τις επιλογές τους καλούνται, ο καθένας χωριστά, να πληρώσουν το δικό τους κόστος ευκαιρίας.

Η έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί στους κόλπους της κοινωνίας και η αποδόμηση της έννοιας του κράτους  από «πολίτες» και πολιτικά κόμματα, μια βραδυφλεγής βόμβα που κανείς δεν ξέρει πότε και σε ποιο σημείο θα εκραγεί ήταν το ερέθισμα και η αφορμή για να γράψω ένα τέτοιου είδους μυθιστόρημα».

Πως έγινε η επιλογή των ηρώων αλλά και οι μικρόκοσμοι τους; Θέλατε να δώσετε στον αναγνώστη μια οπτική σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας;

Αναλύοντας τον μικρόκοσμο των ηρώων του βιβλίου 

 «Προσπάθησα να συμπεριλάβω μέσα στους πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Ο Αντώνης (τραπεζικός υπάλληλος) ανήκει στο τυχερό 66% του εργατικού δυναμικού που έχει εργασία και δεν είναι στην ανεργία. Ο Σάκης (αναρχικός) ανήκει στη νέα γενιά, στη γενιά που σπουδάζει, μοχθεί, τρέφει μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον, προσδοκίες για μια χώρα που θα έχει έμβλημά της το τρίπτυχο: ισότητα, ισονομία, δικαιοσύνη. Η Αναστασία έχει το ένα της πόδι στην δεκαετία του εξήντα και το άλλο στη σύγχρονη εποχή. Ο κύριος Ονεστίδης (κομματικό στέλεχος) είναι το απόλυτο όνειρο κάθε ασχολούμενου με τα κοινά. Είναι το όνειρο κάθε νεοέλληνα που τα θέλει όλα χωρίς να δώσει τίποτα. Οι βοηθοί του κύριου Ονεστίδη αντιπροσωπεύουν το 90% των ελλήνων εργαζομένων που θα ήθελαν, προ κρίσης, μια θέση στον ήλιο του δημοσίου τομέα. Ο διευθυντής προσωπικού,  κύριος Σερπεντόγλου, τον Έλληνα γιάπη που σπούδασε στο εξωτερικό και προσπαθεί να εφαρμόσει το αμερικανικό όνειρο με μισθούς Ινδίας. Η γυναίκα του κύριου Ονεστίδη είναι η κλασσική κακομαθημένη κυρία των Βορείων Προαστίων που ασχολείται με το τίποτα και τις φωτογραφήσεις στα φιλανθρωπικά γκαλά. Το περιστασιακό αφεντικό του Σάκη αντιπροσωπεύει όλους τους «έξυπνους» Ελληνάρες που προσβλέπουν στην αύξηση των κερδών τους μέσω της μαύρης, απάνθρωπης εργασίας».

 

«Αυτό που μετράει στις επιχειρήσεις είναι το κέρδος και όχι τα συναισθήματα. Ποιος νοιάζεται για συναισθήματα», λέτε σε ένα απόσπασμα...Ορμώμενος από αυτή τη φράση αναρωτιέμαι αν τα κράτη τελικά είναι επιχειρήσεις που κοιτούν το κέρδος τους και όχι την ευτυχία των πολιτών τους. Ποια είναι η άποψη σας;

"Τα κράτη από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 μέχρι και σήμερα λειτουργούν σαν επιχειρήσεις"

«Τα κράτη από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 μέχρι και σήμερα λειτουργούν σαν επιχειρήσεις. Όλο αυτό ξεκίνησε τη στιγμή που οι τράπεζες δάνεισαν χρήματα στα κράτη και τα κράτη απέκτησαν συναλλαγές με τον τραπεζικό τομέα. Είναι καθαρά θέμα καλού ή κακού management.  Το κράτος πρόνοιας έχει μεταβληθεί σε κράτος που λειτουργεί μέσα στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού. Για παράδειγμα: Στις Η.Π.Α. η δωρεάν δημόσια υγεία είναι ανύπαρκτη. Στην Κίνα η γιγάντια βιομηχανική παραγωγή δεν αποφέρει τα ανάλογα κέρδη στους πολίτες της. Στην Ε.Ε. οι μισές χώρες ευημερούν (χωρίς να καρπώνονται εις ολόκληρο τα οφέλη οι πολίτες τους) και οι άλλες μισές είναι στα όρια της χρεοκοπίας. Το θέμα είναι πως για να υπάρξει κράτος θα πρέπει να υπάρχουν πολίτες. Ευτυχισμένοι πολίτες. Γιατί χωρίς ευτυχισμένους πολίτες δεν έχει λόγο ύπαρξης. Και όταν η ευτυχία χάνεται στο δρόμο, συνήθως κάτι συνταρακτικό όπως μια επανάσταση φέρνει τα πράγματα στη θέση τους».

Ο Λάκης στην πρώτη του επαφή με τον αναγνώστη εκφράζει το παράπονο πως η γενιά του Πολυτεχνείου και όμως μεταπολίτευσης είχε την ευκαιρία αλλά τα «σκάτωσε», ενώ η δικιά του γενιά δεν έχει καν ευκαιρία...Από την μία ισχύει, από την άλλη όμως δεν είναι βολικό για έναν νέο άνθρωπο να στέκεται στα λάθη των προηγούμενων γενεών και να μην πηγαίνει μπροστά με όποια και αν είναι τα όπλα στη δική του φαρέτρα;

O Έλληνας διαβάζει 0,4 βιβλία τον χρόνο 

« Ζούμε στην κοινωνία των εύκολων λύσεων. Είναι πιο εύκολο να κατηγορείς κάποιον και να μένεις αδρανής, παρά να εναντιώνεσαι και να πολεμάς με κάθε μέσο που διαθέτεις για την ανατροπή. Όταν πορεύεσαι σε μια κοινωνία που έχει απολέσει στην πορεία τα ιδανικά και τις αξίες της, είναι πιο εύκολο να ρίχνεις το άδικο στους άλλους. Όταν το όνειρο των περισσότερων νέων 15-24 ετών είναι να πιάσουν ένα μικρόφωνο για να ανέβουν στις πίστες και να τους ραίνουν με γαρύφαλλα την κενή ματαιοδοξία τους, όταν προβάλλονται στα life style περιοδικά πρόσωπα που σε άλλες εποχές θα χαρακτηρίζονταν τουλάχιστον γραφικά, όταν ο Έλληνας διαβάζει 0,4 βιβλία τον χρόνο τότε ακούγεται και είναι λογικό να αναζητείται από τη νέα γενιά η εύκολη λύση, η μετάθεση των ευθυνών και εν τέλει η στασιμότητα».

 

«Όταν χάνεις τη μάσα, τότε συνειδητοποιείς πόσο πολύ πονάει η διαγραφή», είναι μια φράση που ταιριάζει σε όσους ψήφισαν ΝΑΙ στα μνημόνια που δεν διάβασαν ποτέ; Αυτό είχατε στο μυαλό σας;

 

"O μεγαλύτερος πόνος είναι η διαγραφή. Είναι η απόλυτη ακύρωση όλων των πολιτικών ονείρων".

«Είναι μέρος της φιλοσοφίας που διέπει τον πολιτικό κόσμο αυτής της χώρας. Όσο για τον συγκεκριμένο που εκστόμισε τη φράση «δεν το διάβασα, δεν είχα το χρόνο, απλώς το υπέγραψα» είτε από περίσσιο θάρρος ή περίσσια αφέλεια θα τον ψήφιζα στις επόμενες εκλογές μόνο για αυτή του τη δήλωση. Ήταν από τις ελάχιστες ειλικρινείς πολιτικές δηλώσεις των τελευταίων 40 ετών.

Γενικότερα, λόγω της περιπλάνησης μου στις σπουδαστικές και φοιτητικές οργανώσεις, ο μεγαλύτερος πόνος είναι η διαγραφή. Είναι η απόλυτη ακύρωση όλων των πολιτικών ονείρων. Άλλωστε είναι γνωστή σε όλους μας η εικόνα των μετανοημένων διαγραφέντων που εκλιπαρούν τον αρχηγό να τους τοποθετήσει εκ νέου στο μαντρί της ασφάλειας».

«Πρέπει να αφήσεις στην άκρη την γκρίνια, τα ιδανικά και σας αξίες που πιθανόν σας και να βγάλεις με οποιοδήποτε τρόπο χρήματα. Έτσι σε μετρά η κοινωνία», λέτε στο βιβλίο σας. Αυτό ίσχυε στην Ελλάδα πριν τα μνημόνια ή και τώρα;

"Όσο η κρίση βαθαίνει τόσο πιο εύκολα καταρρέουν οι αξίες και τα ιδανικά και μοιραία η κατοχή του χρήματος γίνεται σημείο αναφοράς"

«Γενικότερα ίσχυε στην Ελλάδα, μιας και ο ελληνικός λαός ποτέ στη σύγχρονη ιστορία του δεν γνώρισε καθολικά την ευμάρεια. Πάντα κυνηγούσε το όνειρο του πλουτισμού. Ειδικότερα όμως από την «αλλαγή» και έπειτα έγινε σημείο αναφοράς. Με αποκορύφωμα τις χρονιές πριν το σκάσιμο της φούσκας του χρηματιστηρίου και της Ολυμπιάδας του 2004. Όσο η κρίση βαθαίνει τόσο πιο εύκολα καταρρέουν οι αξίες και τα ιδανικά και μοιραία η κατοχή του χρήματος γίνεται σημείο αναφοράς».

Και θα ήθελα να σταθώ στο προηγούμενο ερώτημα και να μου πείτε πώς ο ελληνικός λαός αυτός του μεροκάματου δεν αντιδρά στις κραυγαλέες περιπτώσεις μαύρου χρήματος που διαδραματίζονται δίπλα του;

«Όλοι μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο γίναμε εν γνώσει μας ή εν αγνοία μας συνένοχοι στο κύκλωμα της διακίνησης του μαύρου χρήματος. Ίσως αυτή η συνενοχή κρατάει τα «γκέμια». Η συνενοχή και ο φόβος της απώλειας των κεκτημένων. Γιατί μόνο μετά τη μεταπολίτευση μπορέσαμε να απολαύσουμε ως λαός ένα στοιχειώδες επίπεδο ζωής. Φυσικά με την κρίση κάνουμε αρκετά βήματα προς τα πίσω. ¨Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Ίσως έτσι φτάσουμε στην άκρη του νήματος. Και να το πιάσουμε πάλι από την αρχή, χωρίς αυτή τη φορά να δημιουργήσουμε τέτοιου είδους σχέσεις». 

Τελικά ο έρωτας είναι αυτός που μπορεί να αλλάξει χαρακτήρες ακόμη και στάσεις ζωής;

"Ο έρωτας μπορεί να αλλάξει χαρακτήρες και στάσεις ζωής"

« Σας απαντώ μονολεκτικά ναι. Ο έρωτας μπορεί να αλλάξει χαρακτήρες και στάσεις ζωής. Πολλοί θα πουν πως η αλλαγή γίνεται μέσα από το τρίπτυχο: Χρήμα, δύναμη, εξουσία. Ο έρωτας όμως μπορεί να διαλύσει και το χρήμα και τη δύναμη και την εξουσία. Τα παραδείγματα πάμπολλα».

Μια γυναίκα που συνδέθηκε με τους 2 ήρωες σας ξεχωριστά, η Αναστασία...Την περιγράφετε στο βιβλίο σας ως μια απλή νεαρή κοπέλα. Σε τι διαφέρουν οι σημερινές κοπέλες από την νεαρή Αναστασία;

O ρόλος της Αναστασίας στις Παράπλευρες Απώλειες είναι αυτός που δίνει ώθηση στη ροή του βιβλίου 

 «Υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές. Σίγουρα δεν είναι αυτοσκοπός η δημιουργία οικογένειας και ο «κατ’ οίκον» εγκλεισμός τους, ούσες παντρεμένες. Σίγουρα προσπαθούν να αλλάξουν πράγματα, σίγουρα τις ενδιαφέρει να ρουφήξουν το μεδούλι της ζωής, σίγουρα είναι σε θέση να ονειρευτούν και να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο».

«Δυστυχώς ζούμε στην Ελλάδα και σε αυτήν την ευλογημένη και ταυτόχρονα καταραμένη χώρα χρειάζεται ακόμα ο μπάρμπας από την Κορώνη»...λέτε σε ένα σημείο. Μήπως όμως αυτές οι ημέρες τελείωσαν ανεπιστρεπτί; Μήπως οι θείοι από τις Κορώνες οδήγησαν την χώρα στο χείλος του γκρεμού;

Ο Μπάρμπας από την Κορώνη και οι προσλήψεις

«Οδεύουμε προς αυτό το σημείο. Θέλει αρκετά βήματα μέχρι αυτό να αφομοιωθεί στην κοινωνική συνείδηση. Σαφώς οι θείοι και εμείς ως ανίψια (ζητώντας και δεχόμενοι τα «καλούδια» τους)   οδηγήσαμε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Αν και στην περίπτωση της Ελλάδας, η χώρα οδηγήθηκε σ’ αυτό το σημείο όχι μόνο από τα δικά μας λάθη (είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο) αλλά και από το γεγονός ότι βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Δηλαδή μια χώρα που δεν πληροί τα κριτήρια ένταξης στη νομισματικής ένωση είναι εξ’ ορισμού αρκετά ευάλωτη στις επιθέσεις των κερδοσκόπων της αγοράς και στις σπέκουλες της διεθνούς οικονομίας».

 

Πιστεύετε στην μοίρα των ανθρώπων ή απλά είναι μια τεχνική που χρησιμοποιείτε στο μυθιστόρημα σας για να το ξεδιπλώσετε και να το δέσετε;

«Σίγουρα χρησιμοποιήθηκε ως τεχνική για τη δομή και την ανάπτυξη της ιστορίας. Αλλά πέρα από αυτό, πιστεύω στη μοίρα των ανθρώπων. Στο πεπρωμένο, στο γραμμένο. Πιστεύω ότι η πορεία μας πάνω στη γη είναι προσχεδιασμένη. Όχι φυσικά ότι δεν μπορούμε να επιλέξουμε ελεύθερα. Θα παρομοίαζα τη ζωή μας με μονοπάτια που δημιουργούνται με τη γέννηση μας. Βαδίζουμε σ’ αυτά τα μονοπάτια και σύμφωνα με τις επιλογές που κάνουμε ακολουθούμε τη μια ή την άλλη διαδρομή μέχρι να βρεθούμε στην επόμενη διακλάδωση- απόφαση».

Ωστόσο η μοίρα δεν είναι συνυφασμένη και με τις ελληνικές παραδόσεις και ιστορία;

«Το παρελθόν και η συμπεριφορά ενός λαού είναι για έναν αντικειμενικό παρατηρητή επαρκή σημάδια για τη μελλοντική πορεία του. Όμως κατά το παρελθόν έχουμε αποδείξει  ως έθνος ότι είναι δύσκολο να υπάρξει για μας εύστοχη πρόβλεψη. Συνήθως την τελευταία στιγμή κάνουμε την ευχάριστη ή τη δυσάρεστη έκπληξη. Νομίζω ότι στη δική μας περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια μοίρα χαμαιλέοντα, μια μοίρα που δεν χωράει σε προκάτ καλούπια. Μια μοίρα που άλλοτε ακολουθεί τις παραδόσεις και την ιστορία και άλλοτε τα βάζει όλα στην άκρη και δημιουργεί νέες παραδόσεις, γράφει νέα ιστορία».

«Πρέπει να κόβουμε κάθε αλυσίδα με το παρελθόν αλλιώς είμαστε δέσμιοι του»...σαν λαός ποια αλυσίδα πρέπει να κόψουμε θεωρείτε;

Ποιες αλυσίδες πρέπει να κόψουμε

«Την αλυσίδα του δούνε και λαβείν, την αλυσίδα του ωχαδερφισμού, την αλυσίδα της ασυδοσίας, την αλυσίδα του «εγώ» και του ατομικού συμφέροντος, την αλυσίδα της κλαψιάρικης μνημόνευσης της αρχαίας ιστορίας που βασιζόμενοι σ’ αυτή  μένουμε να κλωσάμε τα κεκτημένα, που κανείς στον κόσμο δεν αμφισβητεί. Αν κόψουμε αυτές τις αλυσίδες θεωρώ ότι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει».

Εσείς έχετε αναγκαστεί να κόψετε αλυσίδες του παρελθόντος στη ζωή σας;

«Δεν είχα ποτέ θέματα εξαναγκασμού. Όταν θεωρούσα κατόπιν ωρίμου ή όχι σκέψεως ότι οι αλυσίδες του παρελθόντος έπρεπε να κοπούν, το έπραττα, πληρώνοντας κάθε φορά το ανάλογο ή δυσανάλογο τίμημα».

Οι «Παράπλευρες απώλειες» φαίνεται να έχουν «εμπνευστεί» από τα επεισόδια της Marfin... Η σύγχυση μέσα σας, σας ώθησε να το γράψετε;

Το κτίριο όπου συνέβη η τραγωδία τον Μάιο του 2010

«Η αλήθεια είναι πως η γενικότερη έκρυθμη κατάσταση που επικράτησε λίγο πριν και λίγο μετά τη ψήφιση του πρώτου μνημονίου με ώθησε να γράψω κοινωνικό μυθιστόρημα. Το αποκορύφωμα ήταν οι νεκροί της Marfin. Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξε σύγχυση».

Τι θα λέγατε σε αυτούς που πέταξαν τις μολότωφ τότε; Θα τους παροτρύνατε να διαβάσουν το βιβλίο σας και αν ναι γιατί;

Το μήνυμα του συγγραφέα προς στους δράστες

 «Δεν έχω να πω κάτι συγκεκριμένο. Ίσως να θεώρησαν ότι προέβησαν σε μια πολιτική κίνηση. Η αλήθεια είναι, κατά τη γνώμη μου, ότι ήταν μια απερίσκεπτη κίνηση. Μάλλον δεν φαντάζονταν ότι θα προκαλούσαν τόσο μεγάλη ζημιά, τόσο μεγάλο πόνο στις οικογένειες των θυμάτων. Το σύστημα δεν το χτυπάς σκοτώνοντας εργαζόμενους των εννιακοσίων ευρώ που το μόνο που κάνουν είναι να συμπληρώνουν πινάκια χορηγήσεων. Με την ίδια λογική πρέπει να «καθαρίζουμε» και τους υπαλλήλους των βενζινάδικων. Κάθε φορά που γεμίζουν το ρεζερβουάρ, ενισχύουν τη δύναμη και την ασυδοσία των επτά «αδελφών».  Ούτε τρομοκρατείς, ούτε φοβίζεις το κεφάλαιο. Υπάρχουν καλύτεροι τρόποι. Αν ας πούμε υπάρξει αδικαιολόγητη αύξηση τιμής της βενζίνης (που υπήρξε μέσω της υπέρμετρης φορολόγησης των καυσίμων) και κανένας δεν βάλει βενζίνη στο όχημα του για ένα μήνα, να ένας τρόπος να «κτυπήσεις» το κεφάλαιο.

Όσο για το αν τους παρότρυνα ή όχι, δεν θα πάρω θέση. Αν οι συγκεκριμένοι είναι αναγνώστες, έχουν κάθε δικαίωμα να διαβάσουν ή να μη διαβάσουν το μυθιστόρημα. Άλλωστε δεν έγραψα ένα βιβλίο του τύπου «πώς να σώσετε τον γάμο σας» ή «πώς να απαλλαγείτε από τα περιττά κιλά», δίνοντας συμβουλές και τρόπους. Είναι απλώς λογοτεχνία· τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω».

Ο κ. Ονεστίδης ποιους εκπροσωπεί;  Η στάση του και η μετεξέλιξη του δείχνει ένα σημείο ελπίδας;

O σύγχρονος πολιτικός

«Ο κύριος Ονεστίδης εκπροσωπεί τον σύγχρονο πολιτικό. Αυτόν που, θέλοντας να παραμείνει στην εξουσία, αδιαφορεί για τα πάντα και κάνει τα πάντα για να συντηρήσει το σύστημα του «πάρε-δώσε». Η μετέπειτα στάση του είναι ένα σημείο ελπίδας. Τουλάχιστον μυθιστορηματικά. Γιατί στην Ελλάδα ο χώρος της αριστεράς (ο μόνος χώρος κατά την άποψή μου που μπορεί να δημιουργήσει την ελπίδα) απέτυχε για άλλη μία φορά στο κρίσιμο σημείο. Έχασε για άλλη μία φορά την ιστορική ευκαιρία.  Αναφέρομαι στις εκλογές της 17ης Ιουνίου του 2012».

Εκτιμάτε πως ο Έλληνας πληρώνει αμαρτίες επειδή έχει κοντή μνήμη;

«Το ότι ο Έλληνας έχει κοντή μνήμη αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αλλιώς δεν θα είχαμε όλο αυτό το θέατρο του δικομματικού παραλόγου τα τελευταία σαράντα χρόνια. Ή αν το πάμε πιο μακριά, πού αλλού έχει ακουστεί να υπάρχουν στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος τρία κόμματα με τις ονομασίες «Αγγλικό», «Γαλλικό» και «Ρωσικό». Η κοντή μνήμη είναι κύρια αιτία. Από την άλλη σαν λαός είμαστε άναρχοι. Αυτό βέβαια, όπως έχει αποδειχθεί, δεν είναι απαραίτητα μειονέκτημα. Ίσως είναι και θέμα χρονικών συγκυριών και καταστάσεων». 

Τελικά οι παράπλευρες απώλειες στη ζωή μας είναι και οι πιο σημαντικές;

«Ναι, είναι. Για κάθε τι που κερδίζεται υπάρχει η αντίστοιχη απώλεια. Για κάθε τι που χάνεται και το αντίστοιχο κέρδος. Για κάθε δράση υπάρχει και η αντίδραση. Κατά πόσο είναι σημαντικές ή όχι ίσως είναι τελικά θέμα οπτικής γωνίας. Εναπόκειται στο προσωπικό καλειδοσκόπιο του καθενός μας».  

Διαγωνισμός
Διεκδικείστε 2 αντίτυπα από τις "Παράπλευρες Απώλειες¨ του Άγγελου Χαριάτη και των εκδόσεων Ίβισκος κάνοντας like εδώ και στην συνέχεια στείλτε τα στοιχεία σας στο pinakio.blogspot@gmail.com μέχρι την Παρασκευή. Οι νικητές θα ειδοποιηθούν με mail και τηλέφωνο.