Κείμενο και φωτογραφίες: Λευτέρης Χ. Θεοδωρακόπουλος
Φωτογραφίες από ένα ρολόι, όχι ένα απλό ρολόι αλλά το πιο μοναδικό ρολόι του κόσμου για εμένα…
Φωτογραφίες που πάρθηκαν για να συνοδεύσουν ένα αφιέρωμα
ιστορικό, χρονολογικό…
Φωτογραφίες όμως προκαλούν την ανάδυση αναμνήσεων από
στιγμές έντονες, στιγμές πλημμυρισμένες από άγχος
Άγχος που του επιβάρυνε ο μικρός δείχτης εκείνου του
ρολογιού που ζύγιζε ανυπολόγιστους τόνους…
Βάρος που σκίαζε την σκέψη μου αλλά και την αγωνία μου, μήπως
τυχόν και δεν έρθει ποτέ...
Και όσο ο θόρυβος που ακουγόταν από τον παλιό μηχανισμό γινόταν
πιο έντονος είχα συγκεντρωθεί σε αυτόν μήπως καταφέρω και ξεφύγω από την λαχτάρα
μου…που θα την αντάμωνα…
Μήπως το μετάνιωσε, μήπως δεν έρθει ποτέ, μήπως, μήπως…
Η βροχή δυνάμωσε και έσπρωξε το άρωμα του τριαντάφυλλου που
κρατούσα…ρίχνω το βλέμμα μου σε αυτό που σηματοδοτούσε τόσα πολλά γι’αυτά που
ένιωθα, γι’ αυτά που σκεφτόμουν μα και γι’ αυτά που ονειρευόμουν…
Για μένα ήταν ο καλύτερος πρεσβευτής και ήταν στα χέρια μου,
και αν όλα πήγαιναν καλά θα στόλιζε με τα συναισθήματα μου και τις πιο ονειροπόλες
σκέψεις μου το μικρό της δωμάτιο…
Και ενώ τα μάτια είχαν επικεντρωθεί στον μικρό κόκκινο
πρεσβευτή μου, ο ήχος της καμπάνας με επανέφερε πίσω στην τάξη και στον χρόνο…Ήταν
10 κα η βροχή είχε δυναμώσει μα εγώ δεν είχα συναίσθηση, είχα βραχεί…και ξαφνικά
άκουσα το όνομα μου όσο πιο γλυκά το έχουν προφέρει ποτέ…
Παρέδωσα τον πρεσβευτή
μου για την αποστολή που του είχα αναθέσει…και εγώ χάθηκα στο αυθόρμητο φιλί της
κάτω από μια ομπρέλα που δεν άντεξε την ορμή των σταγόνων που έπεφταν με μανία
πάνω της και έσπασε…λες και ο Δίας ζήλεψε που την κρατούσα στα χέρια μου….
Ένα αφιέρωμα που δεν έγινε ποτέ…ένας έρωτας που δεν ολοκληρώθηκε
ποτέ και ένα ρολόι που ήταν μάρτυς να στέκει δυστυχές και μόνο…χωρίς να έχει την αξιοσύνη να μπει σε
ένα απλό φωτογραφικό αφιέρωμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου