Όταν η "επανάσταση" γίνεται μέσα από τα like στο facebook

Εκατό νέοι άνθρωποι καταθέτουν τις απόψεις τους, στο Πινάκιο, για την ηλεκτρονική..."επανάσταση"

Like στο fb τι σημαίνει…;Ότι επαναστατείς κάνοντας το; Ότι συμφωνείς με αυτά που έχει postάρει  (νέα λέξη στους νέους τεχνολογικούς καιρούς που διανύουμε) κάποιος.

Έχεις σκεφτεί πως όλη η δύναμη σου, όλη η αντίθεση σου, όλη η οργή σου περικλείεται σε ένα like που κάνεις αραχτός από το laptop σου ή από το καινούργιας τεχνολογίας κινητό σου, την ώρα που απολαμβάνεις τον fredo espresso σου.

Έρευνα:  Λευτέρης Χ. Θεοδωρακόπουλος  για το  ΠΙΝΑΚΙΟ

Έχεις άραγε αναρωτηθεί πόσο βολεύει «η επανάσταση του like» αυτούς που ψηφίζουν μνημόνια για τις ζωές σου;

Επί παραδείγματι: Θα σου γράψω εγώ εδώ στο Πινάκιο και θα το δεις αλλού τι θα πληρώσεις στη ΔΕΗ, στην εφορία τους επόμενους μήνες…Εγώ θα χαρώ που θα έχω γράψει ένα κείμενο δήθεν χτυπώντας το κατεστημένο, εσύ θα κάνεις like κάτω από την ανάρτηση μου στο facebook και όλα θα τελειώσουν εκεί…Εξαντλήσαμε το θυμό μας, την οργή μας, την αγανάκτηση μας με ένα κλικ.

Θα προσπαθήσω να βγω από το πλαίσιο αυτό και να μας κάνω όλους να συλλογιστούμε λίγο πιο διαδραστικά κάνοντας το θέμα  «Η επανάσταση του like».

Στο Πινάκιο εκθέτουν τις απόψεις τους δημοσιογράφοι, blogers,  τραγουδιστές, μουσικοί, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, νέοι επιχειρηματίες, συγγραφείς, εκδότες και αθλητές οι οποίοι καταγράφουν την δική τους άποψη για την επανάσταση του like...

Ελισάβετ Κυρίτση, δημοσιογράφος: Αν το like έχει δύναμη…;

Πόση αξία έχει τελικά ένα like; Ένα fav; Ένα rt; Πώς έχει βγει η έκφραση «επαναστάτης του διαδικτύου» και ποιες αλλαγές έχουν καταφέρει όλοι εκείνοι που κατηγορούν έναν χρήστη, του facebook για παράδειγμα, ως τέτοιο;

Τα πολιτικά posts είναι εκείνα που συγκεντρώνουν τα likes, τα οποία υποδηλώνουν τη συμφωνία ή διαφωνία μας με το εκάστοτε σχόλιο. Πολιτικοί κάνουν δηλώσεις που προκαλούν τους πολίτες; Like στα άρθρα που συνοδεύουν και τα «πύρινα» σχόλια του εκάστοτε «φίλου» μας. Την κάναμε την επανάσταση μας και σήμερα. Ξύλο των ΜΑΤ με τις απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών; Like για να δείξουμε τη συμπαράσταση μας στις γυναίκες που αγωνίζονται καθημερινά για να κερδίσουν πίσω τις θέσεις τους. Αλήθεια, πόσοι από εσάς που πατήσατε το κουμπάκι κατεβήκατε στο δρόμο μαζί τους; Ή πόσοι από εσάς που «τα χώνετε» σ' αυτούς που εκφράζουν τις απόψεις τους μέσω διαδικτύου βρεθήκατε στη Βασιλίσσης Σοφίας μαζί με εκείνες;

Δεν θα κρίνω εγώ αν είναι καλό ή κακό να μοιράζει κανείς likes για να δείξει αν συμφωνεί, αν διαφωνεί. Δεν θα μπω στη διαδικασία να περάσω από εξέταση αυτούς που το κάνουν, γιατί κι εγώ το κάνω. Γράφω, ξεσπάω, κάνω like, αλλά -λυπάμαι που το λέω- μένω τις περισσότερες φορές εκεί. Στη διαδικτυακή μου επανάσταση. Μέχρι εκεί μπορώ. Αν σε κάποια περίπτωση μπορέσω κάτι παραπάνω θα το κάνω.

Αν το like έχει δύναμη; Κάποιες φορές, ναι, έχει. Τουλάχιστον στην υπόθεση του μικρού Jay από τη Σκοτία, που τα χιλιάδες likes τον έστειλαν στο Ρεσίφε για να δει από κοντά τον αγώνα Ελλάδα-Κόστα Ρίκα. Η σελίδα «Στέλνουμε τον Jay στη Βραζιλία» ευαισθητοποίησε την ΕΠΟ και το Γιώργο Σαμαρά κι ο μικρούλης που είναι φανατικός θαυμαστής του θα βρεθεί στις κερκίδες του σταδίου Pernambuco.

           

Έλσα Ποιμενίδου, δημοσιογράφος -συνεργάζεται με το www.livemedia.gr : Αυθορμητισμός ή ανάγκη επικοινωνίας;

Όλοι μας δίνουμε σημασία στις σκέψεις μας γιατί είναι δικές μας. Ακόμη και αν οδηγούν τελικά σε ψευδαίσθηση από την λανθασμένη κατανόηση ενός γεγονότος, εμείς είμαστε εκεί σταθεροί να εκφραστούμε. Αυτή η ανάγκη της έκφρασης και της επικοινωνίας εκφράζεται σήμερα με τα εκατομμύρια likes που δημοσιεύονται κάθε ημέρα στο Facebook. Την επανάσταση του like την θυμόμαστε κυρίως από τη δράση των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα», ήταν ένα νέο είδος αντίδρασης για τα ελληνικά δεδομένα. Κάποτε μπορεί να λέμε: «Θυμάσαι τότε στην επανάσταση του like;». Πέρα όμως από εκείνες τις ημέρες του 2011, στην Ελλάδα λίγο ή πολύ, όλοι θέλουμε να είμαστε πρωταγωνιστές. Πρόσφατα γίναμε και προπονητές. Μετά την πρόκριση της Εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού,τα socialmedia πήραν φωτιά. Κάποιοι υποστήριξαν την πρόκριση στην απουσία τουΚώστα Κατσουράνη, καθώς υποστήριζαν πως η Εθνική ομάδα έπαιξε καλύτερα με 10 παίκτες απέναντι στην Ιαπωνία απ’ότι με 11 παίκτες, κάτι το οποίο σχολιάστηκε έντονα και στο Twitter.Αμέσως μετά τη νίκη επί της Ακτής Ελεφαντοστού, άγνωστοι δημιούργησαν σελίδα στο Facebook «Όχι Κατσουράνη Με Κόστα Ρίκα». Οι Έλληνες φίλαθλοι φαίνεται να ζητούν την αποχώρηση του από την Εθνική ομάδα, αν κρίνουμε πως μέσα σε μισή μέρα η σελίδα είχε αποκτήσει πάνω από23.000 likes και μέσα σε τρεις ημέρες, έφτασε σε εξαψήφιο νούμερο και ξεπέρασε τα 105.000 likes! Αυθορμητισμός ή ανάγκη επικοινωνίας; Ψευδαίσθηση ή ελεύθερη βούληση; Τα likeμας ακολουθούν καθημερινά είτε από κάποιους στοχευμένα για να κερδίσουν την εύνοια μας, είτε από άλλους που μας κριτικάρουν έντονα και ασκούν έτσι την προσωπική τους επανάσταση. Αμφιλεγόμενες συμπεριφορές, αποθέωση, κατακραυγή, φαίνεται ότι και το μέσο και ο χρήστης χρειάζονται περισσότερο χρόνο. Ο καθένας χρησιμοποιεί το like του με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Εδώ αρχίζει η συζήτηση. Στο ετήσιο Συνέδριο http://www.socialmediaworld.gr στο ξενοδοχείο DivaniCaravel που παρακολούθησα πριν από λίγες ημέρες οι περισσότεροι ομιλητές τόνισαν ότι δε χρειαζόμαστε πια τόσα πολλά like στη ζωή μας. Ποιος τα έχει πια πραγματικά ανάγκη;  Εγώ δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά, εσείς;

Λάμπρος Φισφής, ηθοποιός - επικεφαλής της ομάδας «Κάψε το Σενάριο»: Καθηλωμένοι στις οθόνες…

Το θέμα για τα like στο facebook μπορούμε να το συζητάμε για ώρες…Έχει πολλά αστεία like όπως όταν πεθαίνει κάποιος και κάνεις like…Ωστόσο έχει και μια θετική πλευρά γιατί σου δίνεται η δυνατότητα να συμφωνήσεις με κάτι που σε καλύπτει. Άλλωστε στο fb δεν υπάρχει σαν σύμβολο κάτι αρνητικό. Αλλά και πάλι αν κάνεις προεπισκόπηση της όλης κατάστασης αυτό δείχνει ότι είμαστε κολλημένοι στα social media, στα κινητά και γενικότερα καθηλωμένοι στις οθόνες

Βίκυ Αλεξανδροπούλου -Δημοσιογράφος:

Όταν το Like κάνει επανάσταση, εμείς αράζουμε…

Από τη στιγμή που μπήκε το Facebook στη ζωή μας, παντρευτήκαμε και το «Like»… Αυτή την μικρή λέξη που δίνει την εντύπωση ότι μετρά το… «μέγεθος» του χρήστη.

Αν είσαι όμορφος/η, αναγνωρίσιμος/η και top στα socialmedia αρκεί να γράψεις κάτι και θα εμφανιστούν δεκάδες like στη σειρά! Συνήθως αυτό το κάτι είναι και ανούσιο, αλλά κανένας στον διαδικτυακό αυτό τόπο δεν δίνει σημασία!

Μετατρέψαμε το like σε επιβεβαίωση εκείνων των ανθρώπων που από το τίποτα ήθελαν να γίνουν κάτι! Σκληρό; Ίσως! Σκεφτείτε όμως πόσες φορές έχουμε  κάνει like σε εντελώς ηλίθια status.

Και μπορεί κάποιος να μου πει « Ποιος δίνει σημασία σε αυτά τα πράγματα, όταν ο κόσμος χάνεται;»… Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ταυτίσει το likeμε τη ζωή τους!

Δεν υπάρχει πιο γελοίο πράγμα από το να μετράς την αξία σου με τα like! Και αναρωτιέμαι αν γινόταν το ίδιο, σε περίπτωση που υπήρχε το «dislike». Σε αυτή την περίπτωση πόσοι θα έκλειναν τους λογαριασμούς τους; Απλά αναρωτιέμαι…

Τώρα που το σκέφτομαι, όμως, υπάρχει κάτι πιο γελοίο από αυτό: η επανάσταση του Like!

Σε οποιαδήποτε κίνηση αντίδρασης πατάμε το likeκαι βουλιάζουμε ολοένα και περισσότερο στον καναπέ, πίνοντας το freddoμας!

Διαολοστέλνει κάποιος τον Σαμαρά και τον Μπένυ μαζί; Tα like πέφτουν βροχή!

Σέρνει κάποιος τα εξ’ αμάξης στην ΆγκελαΜέρκελ; Εκατοντάδες τα likeαπό κάτω!

Ασκεί κάποιος κριτική στα άθλια οικονομικά μέτρα που εξαπολύει ο Στουρνάρας; Του κάνουμε τόσα like,που αν ήταν ευρώ θα είχε χτίσει πολυκατοικία!

Στο Facebookκαι στο twitterγίναμε όλοι επαναστάτες, τόσο εκείνοι που γράφουν όσο κι εκείνοι που κάνουν like!

Γιατί ουσιαστικά το like λέει αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε αλλά ποτέ δεν κάνουμε, γιατί δεν έχουμε χρόνο, αφού είμαστε μπροστά σε ένα υπολογιστή για να διαβάζουμε τα sitesκαι να κάνουμε likeσε εκείνους που πρόλαβαν να γράψουν ένα statusαφού πρώτα διάβασαν τις εφημερίδες, μπήκαν στο internetή παρακολούθησαν κάποια ενημερωτική εκπομπή!

Επαναστατούμε μεταξύ κουζίνας,  καναπέ και κρεβατιού! Που να τρέχεις δεξιά και αριστερά; Μια χαρά γίνεται και η επανάσταση από το σπίτι…

Επανάσταση με τα like δεν γίνεται! Αν δεν ξεχυθείς στο δρόμο και δεν κλείσει η φωνή σου για την διεκδίκηση όλων εκείνων που σου έχουν στερήσει, για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων σου και της αξιοπρέπειάς σου, δεν θα καταφέρεις τίποτα!

Αν η επανάσταση μπορούσε να γίνει με like, η Βουλή θα είχε διαλυθεί σχεδόν από την ημέρα που σχηματίστηκε αυτή – ας την κάνει ο Θεός- κυβέρνηση, η Μέρκελ θα μας κρατούσε μούτρα και ο Υπουργός Οικονομικών από την ντροπή του θα έπαιρνε πίσω τα μέτρα που ξεδιάντροπα είχε εξαπολύσει δέκα λεπτά πριν!

Αν η επανάσταση γινόταν με like, όλοι εμείς θα βρισκόμασταν στα έδρανα και αυτοί οι 300 θα βρίσκονταν στις φυλακές.

Αν η επανάσταση γινόταν με like, τα παιδάκια στην Αφρική θα είχαν φαγητό και καθαρό νερό, τα ζώα δεν θα βασανίζονταν και δεν θα υπήρχαν εμπόλεμες περιοχές  στον πλανήτη! Για να μην πω ότι τα γλυπτά του Παρθενώνα θα βρίσκονταν στον φυσικό τους χώρο και όχι διασκορπισμένα στην Αγγλία και την Γαλλία!

Αν η επανάσταση  γινόταν με like κανένας τριαντάρης δεν θα έφευγε από την Ελλάδα για να αναζητήσει την τύχη του στο εξωτερικό!

Αν η επανάσταση γινόταν με like θα ήταν τόσο εύκολο που θα βαριόμασταν!

Γι΄ αυτό ας σταματήσουμε να δίνουμε τόσο μεγάλη σημασία στα like και ας κάνουμε likeστη ζωή μας! Αυτή αξίζει περισσότερο απ΄ οτιδήποτε άλλο!

Ειρήνη Μιχαλούδη – Δημοσιογράφος: Η επανάσταση έχει ήχο πια, τον ήχο του πλήκτρου

«Υπνωτισμένα κορμιά μπροστά από την τηλεόραση, πίσω από ένα ποτήρι καφέ, έναν υπολογιστή. Όλα επιδερμικά και όλα πρόχειρα. Στον έρωτα αλλάζεις ταίρι με την ίδια ευκολία που κάνεις download, ψηφιακές ζωές, ψηφιακές αγάπες. Και όταν επιστρέφεις σπίτι, σκεπάζεσαι με την μοναξιά. Κάποτε μας έλεγαν οι παλιοί, υπήρχαν αυθεντικά τραγούδια, αυθεντικοί άνθρωποι, αυθεντικά συναισθήματα. Τώρα ο φόβος αντικατέστησε το φιλότιμο, την ανάγκη για επικοινωνία και η σκονισμένη οθόνη ενός υπολογιστή ή ενός smartphone έγινε μάσκα, ασπίδα πίσω από την οποία κρύβουμε, όπως - όπως την δειλία μας. Η επανάσταση έχει ήχο πια, τον ήχο του πλήκτρου. Ένα κλικ κάνει τη διαφορά και κοιμάσαι ήσυχος: έκανες dislike στον φασισμό, έκανες like στο αγόρι που σου αρέσει. Ε και; Τι νομίζεις ρε, ότι αυτό είναι η ζωή; Με ένα like θα γεμίσεις το κενό; Αδιέξοδο και θλίψη. Και τώρα τι; Αναλογίσου και πράξε».

 Έλβη Μιχαηλίδου – Δημοσιογράφος: Στο Facebook μαθαίνουμε να «αγαπάμε» την κοινωνία ενός μικρόκοσμου

Τα social media νοιάζονται περισσότερο για την λέξη «media» παρά για την λέξη «social». Όπως λέει ο McLuhan: «το μέσο είναι το μήνυμα».

Από την ρήση αυτή προκαλείται μια σειρά αναπόφευκτων συνεπαγωγών.

Το μέσο αντιπροσωπεύει την τεχνολογία.

Η τεχνολογία σιχαίνεται κάθε παραδοσιακή έννοια ηθικής.

Ελλιπής ηθική σημαίνει ελλιπής συνείδηση, αφού η τελευταία θα λειτουργεί μόνο υπό την γνωστική και όχι υπό την ηθική της διάσταση.

Η προτεραιότητα εδώ είναι η μεγαλύτερη δυνατή κατανάλωση μιας διαμεσολαβημένης επικοινωνίας, που συνδέει τους ανθρώπους, την ίδια ώρα που τους απομονώνει, αποθαρρύνοντας την διαπροσωπική επικοινωνία και πραγματική ευρύτερη πραγματική κοινωνικοποίηση τους.

Η επικοινωνία αυτή δεν είναι τυχαία. Στο Facebook μαθαίνουμε να «αγαπάμε» την κοινωνία ενός μικρόκοσμου, που- τι στο καλό- κάποια σχέση έχει με την ευρύτερη σημερινή κοινωνία που βιώνουμε. Στο Twitter μαθαίνουμε να «ακολουθούμε» τα μηνύματα που μας στέλνονται. Στο You tube εξοικειωνόμαστε με την δυναμική επιρροή του κόσμου της εικονικής πραγματικότητας. Στο Instagram καλλιεργείται η ματαιοδοξία και ο ναρκισσισμός του εαυτού μας. Στο Linkedin προβάλλεται ο επαγγελματικός κόσμος, προσαρμοσμένος στα πρότυπα της σύγχρονης πραγματικότητας. Ο κόσμος των social media, είτε ως σύμπτωμα, είτε ως αιτία, μπορεί όντως να συμβάλλει στην διαμόρφωση ανόητων, απαθών και αναξιοπρεπών προσωπικοτήτων. Σε μας εναπόκειται να διαμορφώσουμε την προσωπικότητα μας «έξω» από τα social media, χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει να σταθούμε «μακριά» τους. Μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε, χωρίς να τα δαιμονοποιούμε, δείχνοντας στην τεχνολογία πως δεν είναι παντοδύναμη.

Κοσμάς Ζακυνθινός Δημοσιογράφος - Το «εξεγερτικό βιώμα» ικανοποιείται μετρώντας likes, tweets, κοινοποιήσεις

Καθίστε αναπαυτικά, ξεκινά η επανάσταση... Σήμερα, η επανάσταση ξεκινά και σταματά στην ατομική ανταρσία ενός πληκτρολογίου, μιας οθόνης, παραμένοντας εκεί «βυθισμένη» αιωνίως, μέσα στο χρόνο μιας «βαρύγκομης» καθημερινότητας ή ενός συστήματος που πιθανώς να μας στερεί την όποια προσπάθεια ανάδυσης στο κοινωνικό της σύνολο. Το «εξεγερτικό βιώμα» ικανοποιείται μετρώντας likes, tweets, κοινοποιήσεις, αποτελώντας counting αποδοχής στον ψηφιακό κόσμο της σύγχρονης εποχής που καταγράφει στο μέγιστο απώλειες ανθρώπινης επαφής. Ελλείψει διάθεσης, χρόνου, χρημάτων ή/και ουσιαστικού ενδιαφέροντος βρεθήκαμε «βουτηγμένοι» στη μεγαλύτερη παγίδα της κοινωνικής δικτύωσης, στερούμενοι πραγματικής κοινωνικής συνοχής. Στο σύνολο τους, οι ενέργειες μας αποκόπτονται απ’ την περιρρέουσα κοινωνική πραγματικότητα και τις κοινωνικές σχέσεις. Ίσως διότι αποτελεί έναν φυσικό τρόπο άμυνας και προστασίας του δικού μας μικρόκοσμου που πιθανόν να μην μετρά ακόμη τόσο βαθιές πληγές. Ίσως γιατί ποτέ δεν μας ενδιέφερε ουσιαστικά ο κόσμος, αλλά το «εμείς»! Τι θα απογίνουμε «εμείς»; Στα «καταφύγια» ψηφιακής ελευθερίας προτάσσουμε, με ένα εξεγερτικό θέαμα, την υπαρξιακή μας ανταρσία. Επιζητούμε σποραδικά ανθρώπους που περιστασιακά... συμπάσχουν! Οι επιθυμίες μας ικανοποιούνται όσο μεγαλώνει ο αριθμός των χιλιάδων followers και εκατοντάδων ψηφιακών φίλων. Αυτών, που στη πραγματικότητα θέλει κανείς 3 ζωές για να συνδιαλλαγεί και να τους γνωρίσει ουσιαστικά. Ανθρώπους που να μας επιβραβεύουν χτυπώντας μας την πλάτη στοργικά, που μας καταλαβαίνουν, που συμπάσχουν μ’ εμάς. Οι μερικές δεκάδες, γίνονται εκατοντάδες, και οι εκατοντάδες είναι «τίποτα» μπροστά στις χιλιάδες που έχει ο άλλος! Χιλιάδες «ψηφιακές» υπάρξεις που ποτέ δεν σκεφτήκαμε να μοιραστούμε τις ζωές μας, αλλά μόλις κάποιες, λίγες, στιγμές μας! Η επανάσταση δεν είναι ο εαυτός μας, είναι το ξεπέρασμα του εαυτού μας ή η νίκη της ανθρωπιάς πάνω στον άνθρωπο, πράγμα που πολλοί δεν είμαστε ακόμη σε θέση να πράξουμε... 

Σεβαστή Βρακατσέλη -Δημοσιογράφος: Τα πιο σημαντικά είναι τα κατ’ ιδίαν like

Γυρνάς από την δουλειά, ανοίγεις το facebook και ξετυλίγονται μπροστά σου δεκάδες post. Κείμενα, τραγούδια, φωτογραφίες, σχόλια, απόψεις και σπόντες κρυμμένες πίσω από ένα προφίλ στο "φατσοβιβλίο" και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Όλοι τα βλέπουμε και όλοι μας πατάμε like "αβέρτα" θεωρώντας τα σημαντικά.. Τι σημαίνει όμως στην πραγματικότητα αυτή η κίνηση μας; Μας αρέσει αυτό που βλέπουμε; Αυτό που θεωρούμε ότι γράφει ένα κείμενο χωρίς να το έχουμε καν διαβάσει; Αυτό που πραγματικά γράφει ή μας αρέσει αυτός/η που το ανέβασε και του/ης υπενθυμίζουμε έστω και έτσι την παρουσία μας; Ένα like είναι απλά ένα like, για όποιον λόγο και αν γίνεται, πόσο μάλλον όταν την ίδια στιγμή που το κάνεις μπορείς να το πάρεις και πίσω. Τα ποιο σημαντικά like είναι αυτά που λέγονται κατ ιδίαν, με αγάπη και βγαίνουν από την ψυχή. Είναι η αγκαλιά και το χειροκρότημα σε αυτούς που πάλεψαν και παλεύουν για το καλύτερο στον τομέα τους, σε αυτούς που δεν έμειναν στα λόγια αλλά τόλμησαν να ονειρευτούν και να διεκδικήσουν τα όνειρα τους. Και ακόμα πιο σημαντικά είναι τα unlike που οφείλεις να τα λες σε αυτούς που πραγματικά νοιάζεσαι. Τίποτα στην ζωή δεν αξίζει χωρίς την προσωπική επαφή και την αληθινή αγάπη. Γιατί κάπου εκεί είναι που έχει χαθεί η επικοινωνία και αυτό σίγουρα δεν είναι για like.

Χρύσα Ξανθή, Δημοσιογράφος της TRT και του περιοδικού ideesmag.gr: Τι σημαίνει δηλαδή ένα like;

Δεν ξέρω αν τα social media είναι σημείο των καιρών ή κάτι μόνιμο αλλά δυστυχώς πολλοί είναι αυτοί που εκφράζονται ή περνάνε διάφορα μηνύματα μέσα από ένα like ή ένα comment....μερικές φορές και ανώνυμα..ας αντιδράσουμε πιο ουσιαστικά!! 

Τί σημαίνει δηλαδή ένα like; like και συμπάθεια ; like και αξία ; ή μήπως πολύ απλά like και προβάλλομαι;

Γεωργία  Σκιτζή, Δημοσιογράφος-αρχαιολόγος: Πως μπορεί να μας αρέσει (like) κάτι που είναι δυσάρεστο;

Τα κοινωνικά δίκτυα εξαπλώνονται και η συμμετοχή σ'αυτά γίνεται όλο και πιο μαζική σε διεθνές επίπεδο. Το facebook, το twitter και για τους επαγγελματίες το linkedin γίνονται πεδία συζήτησης, αντιπαράθεσης, πολεμικής και ενημέρωσης. Είναι πλέον κοινότυπο να κάνει κανείς like σ'αυτά. Τι σημαίνει όμως κάτι τέτοιο; Κατ'αρχάς υποδηλώνει ότι αρέσει το σχετικό πεδίο ή/και ότι ενδιαφέρει.  Κάποες φορές αυτό είναι οξύμωρο. Πως μπορεί να μας αρέσει (like) κάτι που είναι δυσάρεστο; Επίσης, πόσο ουσιαστικό είναι αυτό; Κάποιοι σχολιαστές και μελετητές διατείνονται ότι είναι πάρα πολυ σημαντικό, ότι δείχνει αυξημένο ενδιαφέρον και σε πρόσφατες περιπτώσεις ότι διαμορφώνει και ενδυναμώνει μια νέα δυναμική της συμμετοχικής δημοκρατίας, όπως στην "αραβική άνοιξη".

Είναι όμως έτσι η κατάσταση; Αν και είναι μάλλον νωρίς για να σχηματίσουμε εικόνα ξέρουμε ότι τίποτε στο διαδίκτυο δεν παραμένει κρυφό (το διαδίκτυο ελέγχεται και παρακολουθείται σε παγκόσμια κλίμακα) και ότι για παράδειγμα η έκφραση των likes χειραγωγείται. Άρα μπορεί να είναι ένα like μια αυθόρμητη έκφραση αρωγής αλλά μπορεί και όχι.

Επιπρόσθετα, όσα likes και να κάνει κάποιος, σε τι μεταφράζονται; Υποδηλώνουν μία ουσιαστική συμμετοχή στην κοινωνία και στους προβληματισμούς της, μεταφράζονται σε έμπρακτη ανάληψη πρωτοβουλιών ή απλά παραμένουν κενά λόγια και ασκήσεις αυταρέσκειας και σταματούν εκεί; Τι μπορεί επίσης να σημαίνουν likes μεταξύ ατόμων άγνωστων μεταξύ τους (και μάλιστα κατά χιλιάδες); Θα έλθουν πιο κοντά μήπως;

Ίσως το τελευταίο να είναι και το πιο δύσκολο (ο κύκλος του μέσου φυσιολογικού ατόμου, σε όλον τον κόσμο, αυτοπεριορίζεται περίπου σε 150 άτομα - κύκλος του Dunbar). Με αυτό το σκεπτικό με τα likes στο διαδίκτυο να καλλιεργείται μία ψευδαίσθηση κοινωνικής επαφής και διάδρασης, ενώ στην πραγματικότητα ευοδώνεται η μη-κοινωνικότητα και η ουσιαστική αποξένωση.

Δέσποινα Τσαντέ, δημοσιογράφος: Τα Like μια ανάρτηση ,λειτουργεί ποικιλόμορφα!

Η διαδικτυακή επικοινωνία είναι μια μορφή  «επανάστασης» χωρίς αμφιβολία .

Η διαδικτυακή ανταλλαγή απόψεων είναι σημαντική όσο και επικίνδυνη .

Τα Like ,το «μου αρέσει» δηλαδή μια ανάρτηση ,λειτουργεί ποικιλόμορφα!

Ο νέος τρόπος επικοινωνίας που έχει μπει στη ζωή μας είναι είναι σημαντικός γιατί περιέχει ταχύτητα και αμεσότητα. Όμως δεν είμαστε… μόνοι μας και αυτό γίνεται αντιληπτό στους μη αφελείς.

Είναι προφανές ότι είναι ένα «προϊόν» εκμεταλλεύσιμο εύκολα! Το διαδίκτυο είναι ένας πολύ καλός πληροφοριοδότης για κάθε ενδιαφερόμενο! Από Υπηρεσίες μυστικές και φανερές έως και τα διαφημιστικά μηνύματα που θα μας εμφανιστούν.

Οι απόψεις καταγράφονται και κατατάσσονται αναλόγως όπως και τα «μου αρέσει»!

Μας καταγράφουν που μας καταγράφουν ας μην είμαστε και αραχτοί στον καναπέ…(εκτός βεβαίως αυτών που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να σηκωθούν!)

Δεν μου είναι αρεστό και καθόλου παρήγορο οι διαδικτυακοί φίλοι να εξαντλούνται στο να δηλώνουν ότι τους αρέσει μία ανάρτηση και να συμφωνούν σχολιάζοντας και να μένουν σε αυτό χωρίς να δραστηριοποιούνται  .Χωρίς να συμμετέχουν στην πραγματική ζωή, δίχως να βγουν από το σπίτι …Η συμμετοχή σε κοινές δράσεις σε κοινές προσπάθειες, όπου κι αν είναι αυτές ,δίνουν την αληθινή υπόσταση στη ζωή του καθενός.

Δεν είναι μορφή δράσης και αντίδρασης τα like,είναι μια στιγμιαία καταγραφή των όσων πιστεύουμε και νιώθουμε  τη δεδομένη στιγμή .Δεν μπορεί να τελειώνουμε σε αυτό…με αυτό πρέπει να αρχίζουμε! Η επανάσταση του καθενός μας είναι το  κυνήγι του «ονείρου» μας!

…και το κυνήγι του ονείρου είναι καθημερινή υπόθεση!

Φοίβη Σιταρά κειμενογράφος/δημοσιογράφος: Η Φούσκα του “like”

“Like”, ποσταρίσματα, αιτήματα φιλίας και… τοίχοι που γεμίζουν, αντί με γκραφίτι, με στικεράκια και βίντεο, φωτογραφίες, μέμε και λογής μηνύματα. Η διαδικτυακή κοινωνία, κυρίως του Facebook, είναι πολυπολιτισμική και πολυπληθής. Καθένας δικαιούται σε αυτό τον μικρόκοσμο να έχει τη γνώμη του, άποψη επί παντός επιστητού, φίλους και «φίλους» και να νιώθει καλά με τον εαυτό του. Ακόμη κι αν η φωτό που έχει ανεβάσει είναι του ποτέ∙ ακόμη κι αν όσα εκφράζει μπορούν να θεωρηθούν από ρατσιστικά έως φαλλοκρατικά.

Καθένας από εμάς δικαιούται μια θέση στον ήλιο, μέσα σε αυτό το φατσοβιβλίο. Και καθένας έχει την «εξουσία» να λαϊκάρει. Τζάμπα είναι. Δίνεις το “like” σου, παίρνεις “like” και σχόλια, εκφράζεις συμπάθεια, σύγκλιση απόψεων, ενθουσιασμό αλλά και θαυμασμό προς ιδέες, πρόσωπα, προσωπικές κι επαγγελματικές επιτυχίες. Πολιτικοί, μεγαλοστελέχη, τραγουδιάρηδες και TV περσόνες, μεταμορφώνονται σε «κοινούς θνητούς» με χιλιάδες φαν και «λάικ» και στα πόδια τους, σφάζονται δεκάδες παλικάρια σε ένα και μόνο τους ποστάρισμα. Απάντηση βεβαίως δεν λαμβάνεις ποτέ. Ούτε μια κάποια αντίδραση. Φυσικά. Αφού ποτέ δεν διάβασαν το μήνυμά σου. Κι άλλωστε… πώς μπορείς να είσαι σίγουρος ότι διαχειρίζονται οι ίδιοι τον λογαριασμό τους;

Το “like” είναι το σημερινό boost στην αυτοπεποίθησή μας. Μια ώθηση, μια ενέργεια. Νιώθουμε καλά για τον εαυτό μας. Μας διαβάζει κόσμος. Μας αποδέχεται. Αναρωτιέμαι όμως: Γιατί να μην υπάρχει και ένα κουμπί “dislike”;;;!

Λαμπριάνα Κυριακού Δημοσιογράφος – aVecnews.gr:  Κλαίμε γιατί πήραμε πιο λίγα likes από αυτά που περιμέναμε.

Τα Μέσα κοινωνικής Δικτύωσης έχουν καταντήσει να είναι η φωνή μας. Έγινε αυτός ο εθισμός, γιατί έχουμε ανάγκη να φανούμε προς τα έξω. Αν προσέξατε οι περισσότεροι βγάζουν αυτό που θα ήθελαν να είναι και όχι αυτό που είναι. Άλλοι προβάλλουν καλύτερα την δουλειά τους και τις ιδέες τους - είναι στο μόνο που συμφωνώ. Τα κοριτσάκια έχουν καταντήσει να είναι όλα γυμνά και να προσπαθούν να δείξουν τα σώμα τους και όχι την προσωπικότητα τους. Πολύ μοναξιά. Ότι μας προβληματίζει το αναρτούμε στους παρείσακτους τοίχους. Αυτό που κάθε πέντε λεπτά ανακοινώνουν τι καθημερινές τους δραστηριότητες, είναι μεγάλο πρόβλημα και ανησυχητικό. Μου είναι αδιανόητο το ότι φωτογραφίζονται στα πιο απίθανα σπίτια - αυτοκίνητα - ξενοδοχεία για να δείξουν ότι υπάρχουν και ζουν το όνειρο της μεγαλοζωής. Γιατί οι πιο διανοούμενοι, μας έχουν φλομώσει στον επαναστατικό λόγο. Κάντε αυτό, βγείτε στους δρόμους, αρνιά πρόβατα -Φωνάξτε - μιλήστε. Και αυτοί τι κάνουν; Αναπαύονται στον καναπέ. Πολλή Επανάσταση, αλλά χωρίς ουσία. Δεν βλέπεις που γίνεται σεισμός, και αντί ο άλλος να βρει τρόπο να προστατευθεί, γράφει την κραυγή του στο facebook. Όλοι πέφτουμε στις παγίδες των Μέσων κοινωνικής δικτύωσης . Ήθελαν να μας εθίσουν γενικά στο διαδίκτυο, ξέρουν ότι δίνει γνώσεις αλλά ξέρουν ότι προκαλεί και κατάθλιψη και μαλάκυνση. Μόνο έτσι μπορούν να έχουν τον έλεγχο των λαών. Μέσο διαδικτύου. Η επανάσταση θα βγει στους δρόμους μόνο όταν περιορίσουμε το διαδίκτυο και δεν είναι η πρώτη ανάγκη μας. Εδώ γεννάμε παιδιά και αντί να του δώσουμε κουδουνίστρα του δίνουμε κινητό. Αντί να βγαίνουν να παίξουν, κάθονται και παίζουν με τα tablet και τους υπολογιστές. Άρα όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε όλο και πιο ελεγχόμενοι. Έτσι μην περιμένεις να υπάρξει επανάσταση στους δρόμους, αφού κλαίμε γιατί πήραμε πιο λίγα likes από αυτά που περιμέναμε. 

 Λαμπρινή Μπράμη - Δημοσιογράφος

Εγώ πιστεύω πως οι περισσότεροι άνθρωποι δυστυχώς ζουν για τους άλλους δηλαδή μόνο για τη γνώμη των άλλων γι’ αυτό και βλέπουμε μόνο like και σχόλια στο fb, twitter κλπ Και δεν βλέπουμε τους ίδιους ανθρώπους να τρέχουν στους δρόμους για τα προβλήματα μας γιατί εκεί δε θα αποσπάσουν το like η και να το αποσπάσουν για αυτόύς τους (ρηχους) κατ εμέ δε θα έχει νόημα γιατί δε θα μπορούν να το δουν και οι άλλοι. ..Βλέπω status από ανθρώπους που τους έχω ζήσει στο πετσί τους και λέω «ορίστε;;;; είναι ο ίδιος άνθρωπος;»

Αθηνά Ισιγώνη, δημοσιογράφος στο lay-oyt.gr: Πολίτης... ασφαλής  για το σύστημα  

 Το FACEBOOK και γενικά τα social media απομονώνει τον χρήστη από την πραγματικότητα και του δίνει την ψευδαίσθηση της επανάστασης καθιστώντας τον ασφαλή για το σύστημα.

Tα social media δημιουργούν μία παράλληλη πραγματικότητα που δεν έχει όμως καμία σχέση με την πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά οι πολίτες. Οι τελευταίοι περικλείουν τα συναισθήματα τους σε ενα κλικ...Σε ένα like εκφράζουν την επανάσταση τους, μήπως όμως η επανάσταση θα έρθει όταν παύσουν τα κλικ στα like;

Μαρία Χατζηνικολάκη, Υπεύθυνη Επικοινωνίας & Ανάπτυξης Μαζί για το Παιδί: Το κυνήγι των likes μοιάζει λίγο μάταιο…

To facebook θεωρείται πια ο πιο εύκολος, άμεσος και οικονομικός τρόπος να επικοινωνήσει ένας οργανισμός με τους υποστηρικτές του ή μια εταιρεία με τους καταναλωτές της, αλλά είναι τελικά τόσο αποτελεσματικό ώστε να μας σηκώσει από τον καναπέ ή μας οδηγήσει στο να επιλέξουμε το Χ προϊόν;

Τα στατιστικά της Ένωσης Μαζί για το Παιδί, δείχνουν πως μπορεί να έχεις χιλιάδες funs στο facebook αλλά όταν βγάζεις ένα post, σπάνια συγκεντρώνεις περισσότερους από 5 πρόθυμους εθελοντές και μάλιστα θεωρείται ένα καλό ποσοστό! Το τι θα postάρεις, κάθε πότε και πώς, έχει γίνει μια ολόκληρη επιστήμη πια, αλλά μήπως τελικά βλέπουμε το facebook ως κάτι πού δεν είναι;

Το κυνήγι των likes μοιάζει λίγο μάταιο όταν αντιλαμβάνεσαι ότι η πραγματική για εσένα είδηση όπως πχ. η ανάρτηση μιας σημαντικής ανάγκης, συγκεντρώνει λιγότερα likes από μια πιασάρικη φωτογραφία με ένα μωρό που λέει καλημέρα! Τα likes είναι σίγουρα ένα πολύ καλό εργαλείο για να δεις τι είναι αυτό που αρέσει στον κόσμο να διαβάζει περισσότερο και να προσαρμόζεις τις αναρτήσεις σου αναλόγως, βρίσκοντας ευφάνταστους τίτλους και όμορφες εικόνες που να τους συνοδεύουν, αλλά για να καταφέρεις την ενεργό συμμετοχή χρειάζεται πραγματική και σοβαρή δουλειά!

Πένυ Ραμαντάνη, τραγουδίστρια: Μια κίνηση σχεδόν αυτόματη...Like

Κανένα μέσο δεν είναι καλό ή κακό από μόνο του. Η χρήση του είναι που του δίνει τον θετικό ή τον αρνητικό του χαρακτήρα.  Το Facebook και όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν και σε πολλές περιπτώσεις το κάνουν,  να ενημερώνουν κ να οργανώνουν ένα μεγάλο μέρος του κόσμου για έναν κοινό σκοπό.  Τότε ο σκοπός,  ξεπερνάει το μέσο και το χρησιμοποιεί.  Σαφώς όμως τις περισσότερες φορές το συγκεκριμένο μέσο ξεπερνά τον οποιοδήποτε σκοπό και απλώς γίνεται μια κίνηση σχεδόν αυτόματη...Like.
Το θέμα άσχετα αν κάνουμε λαικ, αν το χρησιμοποιούμε ή όχι είναι οι υπόλοιπες πράξεις τις καθημερινότητάς μας. Το πόσο μετέχουμε σε πράγματα που μπορούμε να αλλάξουμε.  Στη δουλειά μας, στο σχολείο των παιδιών μας, στην τοπική κοινωνία μας, στο δρόμο , στη σχέση μας με το σύνολο.  
Πάντα πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω στην επανάσταση της καθημερινότητας. Εκεί δημιουργείται αλλαγή στην πράξη κι εκεί μόνο μπορεί να αλλάξει η κουλτούρα μας σαν λαός. Στην καθημερινή ευγένεια,  στη σημασία που δίνουμε για πράγματα , στην διεκδίκηση μιας δίκαιης ζωής αλλά όλους. 

Αλέξης Γούδας -Τραγουδοποιός –Καλλιτέχνης:  Οι αντανακλάσεις δεν ορίζουν καμιά επανάσταση

Eίναι δεδομένο ότι η ψηφιακή εποχή μας έχει καθηλώσει μπροστά στις οθόνες . Όσες όμως δυνατότητες και να προσφέρει η ζωή και οι μυρωδιές της δε θα πάψουν ποτέ να ναι εκεί έξω . Εκεί συμβαίνει το θαύμα και περιμένει να το πυροδοτήσουμε . Τα υπόλοιπα είναι αντανακλάσεις και δεν ορίζουν καμιά επανάσταση !

Βασιλική Καρακώστα, ερμηνεύτρια: Πίσω απο μια οθόνη ζυγιάζουμε τη γνώμη

Σίγουρα η εποχή που ζούμε μας κρατά με τα μάτια ανοιχτά, κοιταζόμαστε και ψάχνουμε απαντήσεις.Ζητάμε εξηγήσεις από τους υπευθύνους.

Είναι μια εποχή που νιώθεις πως σου τραβήξανε το χαλί κάτω από τα πόδια. 

Καθόμαστε απέναντι από τα γεγονότα με πολλά ερωτηματικά, κι άλλο τόσο φόβο.

Πατάμε ένα κουμπί και παίρνουμε θέση.Πίσω από μια οθόνη ζυγιάζουμε τη γνώμη.

Ονομάστηκε “επανάσταση του like”. Δεν πρόκειται όμως για επανάσταση.Δεν αρκούν τα  like στις οθόνες.Αυτό που χρειάζεται είναι η συμμετοχή μας στην πραγματική ζωή.

Καιρός να πάμε παρακάτω, να βάλουμε στο παιχνίδι όλο μας το σώμα, το νου και τη φαντασία, όλη μας τη συνείδηση.Καιρός να δώσουμε ραντεβού και να συναντηθούμε πιο ουσιαστικά, πιο αυθεντικά.Να τραγουδήσουμε όλοι μαζί. 

Με τη δική μας φωνή μπορούν να πέσουν τα τείχη  της “Ιεριχούς”

Anna  Capone  Papas : Spinto Soprano και Πιανίστρια,δασκάλα  μουσικής

Like και dislike....η  μόδα  των τελευταίων χρόνων!

Αναρωτιέμαι  πόσες  φορές  ανά  μέρα χρησιμοποιούμε  αυτές  τις λέξεις, θέλοντας να δείξουμε  κάποια  συναισθήματα  μας.Για  κάποιους  βέβαια δυστυχώς έχει  γίνει τρόπος  ζωής όλο αυτό.

Έχουμε αρκεστεί στο ρόλο του θεατή πίσω  από μια  ψυχρή  οθόνη, να ψευτοεπαναστατούμε  για ένα  καλύτερο  αύριο και για ένα  αξιοπρεπές  σήμερα, βάζοντας ένα like.

Γράφουμε  στο facebook, twitter κ.τ.λ  διάφορα  πολιτικά  μηνύματα  κι αμέσως  βομβαρδίζεται το πόστ  μας από ''likes''. To θέμα είναι να κάνουμε πράξη όλα αυτά  που γράφουμε.Όπως να  βγούμε στους δρόμους, να  πηγαίνουμε να ψηφίζουμε, να είμαστε με δυο  λόγια ενεργοί  πολίτες!Πρέπει να  αγωνιζόμαστε για τα ''ΘΕΛΩ'' μας πάνω από όλα  με πράξεις,όχι μέσα από έναν υπολογιστή.

Οι παλιότερες γενιές συμμετείχαν  ενεργά  αγωνιστικά  για  τα θέλω  τους και τα πιστεύω  τους,ενω η σημερινή γενιά ''αγωνίζεται'' καθισμένη στον καναπέ  της  πατώντας ένα like ή dislike.

Το σκηνικό αυτό  απεικονίζει το δράμα  των  σύγχρονων  ανθρώπων...οπότε  θεωρώ  πως μια προοδευτική απεξάρτηση  από το ίντερνετ θα ήταν καλή για όλους  μας!

Λάζαρος Καψιμάλης – Τραγουδιστής/μουσικός : Η αλήθεια είναι πέρα από τον ιντερνετικό κόσμο

Το like κατά την γνώμη μου είναι απλά ένα αριστερό κλικ του ποντικιού το οποίο είτε το πατήσεις είτε όχι είναι το ίδιο…Δεν αλλάζει κάτι…Επίσης κάποιοι το βλέπουν σαν επιβεβαίωση ή σαν ικανοποίηση…

Κι όλα αυτά μέσα στο facebook στον ιντερντικό κόσμο είναι εικόνα, η αλήθεια και η πραγματικότητα είναι στον έξω κόσμο…

MIA : professional singer - Τα like είναι χρήσιμα μόνο για σκοπούς προώθησης, διαφήμισης και για μέτρηση απήχησης του κοινού                           

Καταρχήν άποψη μου, επανάσταση στην σημερινή κοινωνία -στην Ελλάδα- δεν υπάρχει! Μόνο λόγια και αδιάφορους και εγωιστές ανθρώπους βλέπω. Για εμένα επανάσταση έγινε το 1821 που οι άνθρωποι πάλευαν ψυχή τε και σώματι για τα ιδανικά, τα ήθη, τη θρησκεία και την πατρίδα τους. Τώρα αυτό το κάνω ενα like και ένα post και υπογράφω σε ένα διαδικτυακό δημοψήφισμα για να σταλεί κάποτε απο άγνωστα άτομα σε κάποιον δεν μου λέει κάτι. Τα like είναι χρήσιμα μόνο για σκοπούς προώθησης, διαφήμισης και για μέτρηση απήχησης του κοινού. Τώρα τι σχέση έχει με επανάσταση δεν καταλαβαίνω. ΄Η που σηκώνεσαι από την καρέκλα σου και μπαίνεις πραγματικά στον κόπο για τον συνάνθρωπο σου ή κάτσε ψόφα γιατί κατάντησες άχρηστος άνθρωπος και για τους γύρο σου και για τον ίδιο σου τον εαυτό. Στην ζωή δεν υπάρχουν μόνο τα club, τα μπουζούκια, οι παραλίες και οι καφετέριες. Αντί για like θα προτιμούσα να έπαιρνε ο κόσμος- Έλληνες- ένα σάντουιτς, ένα γάλα, κάτι και να κατέβει στον δρόμο να τα δώσει σε κανα άνθρωπο που πεινάει... γιατί αν δεν το προσέξατε... υπάρχουν συμπατριώτες μας που πεινάνε. Αυτή είναι η άποψη μου για την '' επανάσταση'' των like!

 Αναστάσιος Κουλούρης, τραγουδιστής, ψυχολόγος: «Η επανάσταση ξεκινά από μέσα μας»

Η επανάσταση, όπως και κάθε έννοια μπορεί να ερμηνευτεί με ποικίλους τρόπους. Όντας στο 2014, μέσα σε μία περιρρέουσα ατμόσφαιρα ειδικών συνθηκών βλέπουμε την αγανάκτηση και την αντίδραση να έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά με βάση και τη δομή της ελληνικής κοινωνίας και τα επιμέρους συστατικά αυτής. Ένας τρόπος πλέον έκφρασης και συμμετοχής είναι το διαδίκτυο με ό,τι αυτό περιλαμβάνει. Με «like», σχόλια, κριτική και λοιπά, πολλοί άνθρωποι εκφράζονται, ξεσπάνε, αποθεώνουν ή ισοπεδώνουν.

Για εμένα το διαδίκτυο ουδέποτε ήταν κάτι το συμπαθές, ο υπολογιστής υπήρχε ως ένα εργαλείο δουλειάς για γράψιμο και μουσική «ως επί τω πλείστον». Όταν μπήκα στη δισκογραφία το 2012 άρχισα να καταπιάνομαι με το όλο αυτό θέμα περισσότερο, αναγκαστικά. Βρήκα πολλά θετικά να είμαι ειλικρινής , η άμεση επικοινωνία με πολύ κόσμο από κάθε σημείο της Ελλάδας και του εξωτερικού, η γνωστοποίηση των τραγουδιών μου και κάποιων απόψεών μου μέσα από το διαδίκτυο σίγουρα ήταν ευχάριστο.

Όμως, όση δύναμη και εάν έχει το κάθε μέσο και όσο δημοκρατικό ενδεχομένως αυτό μπορεί να γίνει, θεωρώ πως η κάθε λογής επανάσταση στην ουσία της, ξεκινά και γιγαντώνεται μέσα μας. Με αναζήτηση, φιλοσοφική διάθεση που πολλές φορές, ίσως και πάντα είναι επίπονη, με σκέψη και μελέτη. Και παράλληλα με αυτά υφίσταται η πράξη και ο τρόπος που λειτουργεί  ο καθένας στη ζωή του. Κρίση για εμένα είναι η εγωπάθεια, ο παρτακισμός, ο ανήθικος τρόπος λειτουργίας, η έλλειψη του συναισθήματος. Όλα αυτά που κάνουν σαθρή μια κοινωνία και εν συνεχεία και τις ψυχές μας στο βάθος τους. Η επανάσταση ξεκινάει από μέσα μας και σαφώς είναι δύσκολη, έχει πολλές εκφάνσεις και θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να γίνεται πάντα με σεβασμό στον άνθρωπο ως οντότητα και στα δικαιώματα που έχει ! ! ! ! 

Ράνια Τέκου, τραγουδίστρια: «Κρυβόμαστε» πίσω από κάθε like

Η εποχή μας είναι η εποχή του like! Ότι φιμώνουμε την γνώμη μας πίσω από αυτά καθώς πέφτουμε στην ότι εκφραζόμαστε έχοντας την ψευδαίσθηση ότι δρούμε ενεργά! Φυσικά ούτε λόγος για πράξη εφόσον επαναπαυόμαστε και «κρυβόμαστε» πίσω από το κάθε like…!

Γιωργος Ντρες. Μελος συγκροτηματος DOMENICA : Από τότε που εμφανίστηκε το "like" χάθηκε το φιλότιμο...

Είναι αποδεδειγμένο ότι το facebook και κατ' επέκταση τα κοινωνικά δίκτυα έχουν αλλάξει τις συνήθειες μας. Αυτό πλέον αφορά πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Συνήθειες που έχουμε στην καθημερινότητα μας, είτε στο φιλικό μας περιβάλλον ή στο επαγγελματικό.

Τα "likes" που κάνουμε σε μία φωτογραφία, σε ένα άρθρο, σε μία σκέψη ενός εικονικού φιλου μας έχουν συναίσθημα άραγε; πόσο διαρκεί αυτό το συναίσθημα; μέχρι το επόμενο scroll down;

Το facebook και όλα τα κοινωνικά δίκτυα επίσης είναι εταιρείες, με μέγιστο σκοπό το κέρδος. Από τα "likes" μας δε βγάζουν αυτές οι εταιρείες κέρδος;

Αναρωτιέμαι, αν τα "likes" κάνουν μια εταιρεία πετυχημένη.

Καταφανέστατο, όπως και το "like" μου, που δεν το χαρίζω ή αν το χαρίσω θα το κάνω για ένα ευτυχές γεγονός το οποίο όμως δεν θα με αποτρέψει στο να ευχηθώ για το γεγονός και face to face. Από τότε που μεταφέρθηκαν συναισθήματα ζωής σε ηλεκτρονικά συναισθήματα νομίζω ότι σαν άνθρωποι χάσαμε. Είπαμε ναι στην χρήση νέων τεχνολογιών αλλά όχι να τις κάνουμε και ζωτικής σημασίας.

Είναι δυνατόν να ανταλλάξουμε π.χ. τον παραδοσιακό καφέ και τη συζήτηση με την παρέα μας, με μηνύματα κάτω από "post" που η συναισθηματική τους αξία διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα; Να εξαντλούμε την οργή μας για πολιτικά πρόσωπα που ευθύνονται για την εξαθλίωση των ζωών μας, με "likes" και μηνύματα του καναπέ; Αντί να δίνουμε όλοι το παρόν στις κάλπες και στις δράσεις να δίνουμε παρόν στα "likes";

Κέλλυ Πρωτόπαπα, τραγουδίστρια: Το διάβασα και σε νιώθω

"Like".. Μου αρέσει!.. Για εμένα είναι ο πιο εύκολος τρόπος να επιδράσουμε σε μία δημοσίευση, φωτογραφία, ενημέρωση κατάστασης κτλ, ενός φίλου, σελίδας ή γκρουπ στο Facebook.  Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν η δημοσίευση είναι θετική ή αρνητική, το "Μου αρέσει!" όλοι (;) το αντιλαμβάνονται ως "συμφωνώ", "συμπάσχω", γενικά σαν "το διάβασα και σε νιώθω" αφού δεν υπάρχει το αντίθετο σαν επιλογή (ο οπτιμισμός του Facebook).. Το fb είναι πλέον ένα πολύ διαδεδομένο μέσο. Και χαίρομαι που οι νέοι το χρησιμοποιούν για να εκφράσουν το μέσα τους όποιο κι αν είναι αυτό...

Theodor Martinis (τραγουδιστης του heavy metal group Lightfold) : 

Ο έλεγχος της μάζας

Η επανάσταση του like ή ο έλεγχος της μάζας;

Θα έλεγα το δεύτερο...ξέροντας σε τι και που κάνουμε like μας χαρτογραφούν και μας χειραγωγούν όπως θέλουν...είναι κατανοητό πως μια like επανάσταση δεν κοστίζει δεν κερδίζει και σου δίνουν την ψευδαίσθηση ότι πολλοί θα αλλάξουν τον κόσμο με ένα απλό like...στην χειρότερη τα πολλά like θα προβληματίσουν αλλά δεν θα βοηθήσουν ουσιαστικά στο να αλλάξει κάτι.

Δήμητρα Δημητρακοπουλου Μουσικός-Ερμηνεύτρια : Υπάρχουν άνθρωποι που ζητούν την αποδοχή από το Like

Πιστεύω πως σε αυτή την δύσκολη εποχή που ζούμε όλοι, προσπαθούμε να βγάλουμε συναισθήματα που δεν μπορούμε να εκδηλώσουμε ανοιχτά. Πλέον μας δίνεται το μέσο όπως το facebook, το twitter ή κάποιο αλλο blog, οπου με ενα post μπορούμε να εκφράσουμε την άποψη μας και να την μοιραστούμε με το υπόλοιπο κοινό, πιστεύω πως είναι καλό, αλλά πάντα με ένα μέτρο καθώς φτάνεις σε σημεία να εκτίθεσαι ειδικά όταν είσαι ψυχικά ευάλωτος. Τα ''Like'' που δέχομαι, αρχικά τα εκλαμβάνω ως κάτι που αρέσει στο κοινό , όμως ποτέ δεν ήταν το κριτήριο για την επιτυχία κάποια δουλειάς , θεωρώ λάθος να υπάρχουν άνθρωποι που ζητούν την αποδοχή από το Like. Για έναν μουσικό η αποδοχή και επιτυχία είναι να μπορέσει ο άνθρωπος που θα σου κάνει το like να είναι παρόν σε μια μελλοντική σου εμφάνιση... 

Pop eye, electro pop μπάντα: Στον digital κόσμο…

Ο digital κόσμος διαφέρει από τον πραγματικό. Κάτι, μπορεί όντως να ξεκινήσει από τον ηλεκτρονικό κόσμο αλλά να καταλήξει στον πραγματικό, να αποκτήσει δηλαδή υπόσταση, να φέρει αλλαγή.

Και το internet μπορεί να αποτελέσει μέσο οργάνωσης ομάδων. Μην το υποτιμούμε. Όμως ό,τι ξεκινά στον digital κόσμο και παραμένει εκεί, είναι απλά λόγια που δεν έγιναν ποτέ πράξεις. Αέρας και εντυπώσεις.

Dj Terry:& Dj Argie Ελάτε και να νιώσετε την ενέργεια

Η μουσική είναι ένας τρόπος δραπέτευσης από ότι συμβαίνει γύρω, είναι όμως και μια γέφυρα που ενώνει ανθρώπους ακόμη και με διαφορετικές γλώσσες…Αυτό το βιώνω όταν παίζω στα desk μου. Πολλές φορές θέλω να πω πράγματα που νιώθω και τα αποδίδω με τις επιλογές μου και με την ένταση των ντεσιμπέλ. Σίγουρα μ’ αρέσει όταν κάνουν like κάτω από τις δουλειές μου στο fb αλλά τα εύσημα είναι καλύτερα όταν αποδίδονται κατ’ ιδίαν. Παίζω μουσική για τον κόσμο και όχι για τα social media που είναι ένας κόσμος αχανής και εσωτερικός που απέχει από την αληθινή διάσταση. Κάντε like αλλά ελάτε και να νιώσετε την ενέργεια που μεταδίδω όταν παίζω…εκεί είναι όλη η μαγεία!

Αλέξανδρος Βιτάλης,  Dj: Πίσω από μια οθόνη όλοι φωνάζουμε αλλά...

Ζούμε την εποχή του Like του Post του Comment του Ιphone ''Με το iPiano ο καθένας μπορεί να γίνει ο νέος iΜότσαρν.Κι έτσι μπορεί να συνθέσει το δικό του iΡέκβιεμ για την δική του iΚηδεία στην οποία θα παραστόυν εκατομμύρια iΦίλοι που τον αγαπούν...'' Πίσω απο μια οθόνη όλοι φωνάζουμε αλλά...«Κάντε ησυχία... να μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες» Στο Facebook, πάντως, το πήραν το μήνυμα και εν ριπήοφθαλμού η ανάλογη σελίδα ήταν έτοιμη. «Αγανακτισμένοι Έλληνες» ο τίτλος της και δημιουργός ο «Λεφτά υπάρχουν». Κατ’ εντολήν επανάσταση; Στο Τwitter έπεσε χλεύη. Οι τιτιβιστές σνόμπαραν τους φεϊσμπουκάδες με το αφοριστικό «η επανάσταση του like». Οι ενοχές πάλευαν με την επίφαση. Η αγανάκτηση με τη διαμαρτυρία. Αποτέλεσμα; 25.000 άνθρωποι στο Σύνταγμα, 8.000 άνθρωποι στη Θεσσαλονίκη, 5.ΟΟΟ στην Πάτρα. Τόσοι αγανακτισμένοι; Τόσοι και περισσότεροι. Αγανακτισμένοι με τον εαυτό τους, με τον διπλανό τους, με τον από πάνω και τον από κάτω τους. Πνιγμένοι στις τύψεις της συνενοχής, αμήχανοι μπροστά σε σαρωτικές δομικές αλλαγές, αδύναμοι να ξεχωρίσουν το δίκαιο από το άδικο, έκαναν τις πλατείες τσαντίρια. Έχει σημασία το «γιατί τώρα;», το «τι ζητούν;», το «τι φωνάζουν;», το «τι θα αλλάξουν;», το «από πού έρχονται;», το «τι κοινά έχουν μεταξύ τους;» και το «τι εκπροσωπούν;». Καμία. Μετρούν, μετράμε, παραστάσεις για τότε που το βαρέλι θα πιάσει πάτο. Ζούμε την εποχή του Like απο τα πόσα θα πάρουμε για μια φωτογραφία ένα τραγούδι ένα Post... Νιώθω καλά σήμερα τα Like μου έφτασαν τα 95 στην φωτογραφία...μπορώ να ελπίζω ότι ακόμα είμαι όμορφος και με αγαπούν...

Λευτέρης Μώρος, Null’O’zero Drummer: ένα ψηφιακό, άυλο like

Ο κάθε άνθρωπος από την αρχή της ύπαρξής του είχε την άμεση ανάγκη για επιβεβαίωση. Το έχει αποδείξει περίτρανα η ιστορία αναφέροντάς μας γεγονότα και ανθρώπους που χρησιμοποιούσαν κάθε τρόπο να κερδίσουν είτε την εκτίμηση των γύρω τους , είτε να ηγηθούν αυτών. Όπως κάθε τι προσαρμόζεται στην εκάστοτε εποχή, έτσι προσαρμόστηκε στην εποχή της τεχνολογίας αυτή η ανάγκη για επιβεβαίωση.

Εν έτη 2014 λοιπόν ο τρόπος που αναζητάει την επιβεβαίωση ο κάθε ένας γίνεται πλέον ηλεκτρονικά. Το γνωστό σε όλους μας “like”.  Ο τρόπος που χρησιμοποιείται το “like” είναι μία δήλωση προτίμησης ή ενδιαφέροντος του καθενός. Ακούγεται απλό, όμως όπως όλα έτσι κι αυτό έχει τα θετικά του και τ’ αρνητικά του.

Από τη μία μεριά δίνεται το δικαίωμα σε όλους να δηλώσουν αυτό που τους αρέσει και να υποστηρίξουν μία προσπάθεια ( όπως το να δηλώνεις ενδιαφέρον για μία σελίδα καλλιτεχνικού περιεχομένου ), όμως από την άλλη μεριά δεν παύει να είναι ένα ψηφιακό, άυλο “like” το οποίο δίνει την ψευδαίσθηση ότι λειτουργεί θετικά σε γεγονότα τα οποία μόνο άυλη βοήθεια δεν χρειάζονται. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ανθρώπων που έχουν την εντύπωση πως με το “like” τους ενισχύουν ανθρώπινες ανάγκες, όπως η πείνα και οι αρρώστιες . Στην ουσία δεν προσφέρουν τίποτα γιατί ποτέ κανείς δεν γιατρεύτηκε με το “like”.

Επίσης θεωρώ πολύ αρνητικό το ότι πολλοί από τους γύρω μας νοιώθουν την ανάγκη να αποσπάσουν όσο περισσότερα “like” γίνεται και χρησιμοποιούν τρόπους οι οποίοι πολλές φορές θίγουν το άτομο τους. Είναι θλιβερό να βλέπεις ανθρώπους να ζητιανεύουν μέσω του υπολογιστή τους για ένα “like” μόνο και μόνο επειδή έχουν πάρει  τόσο σοβαρά έναν πλασματικό κόσμο.

Εν κατακλείδι η γνώμη μου δεν είναι πως το να κάνεις ή να δέχεσαι “like” είναι αρνητικό ή κακό, όμως ο τρόπος ο οποίος χρησιμοποιείται είναι κατά πολλές περιπτώσεις λανθασμένος και μας οδηγεί στο  να αντιμετωπίζουμε με τον λάθος τρόπο υπαρκτές ή ανύπαρκτες καταστάσεις .

Μπισμπικοπουλος Ιωάννης, Ηθοποιός: Το διαδίκτυο είναι μια καλή αρχή για να χρησιμοποιηθεί ως ένα μέσο για επανάσταση

"Η επανάσταση του like" είναι ένα φαινόμενο το οποίο έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας και έχει καταντήσει και αυτό να είναι πλέον μια συνήθεια. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές και εγώ μπαίνω στη διαδικασία του να γράφω κάτι στο fb και να κάνω like σε κάποιο άρθρο χωρίς να έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με το τί λέει ,μόνο και μόνο για να δηλώσω παρών σε αυτό.

Θεωρώ ότι το διαδίκτυο είναι μια καλή αρχή για να χρησιμοποιηθεί ως ένα μέσο για επανάσταση αρκεί ότι κάνεις να το κάνεις με ουσιαστική Δουλειά και συνέπεια .Από μόνο του βέβαια δεν αρκεί κάτι τέτοιο γιατί από ένα σημείο και μετά αρχίζουμε να αισθανόμαστε ενεργοί πολίτες μόνο από κει και χωρίς να κάνουμε κάτι άλλο όπως " το να βγεις στους δρόμους και να διαμαρτυρηθείς". Το ιδανικό για μένα θα ήταν να υπάρχει ένας συνδυασμός διαμαρτυρίας και συμμετοχής του ανθρώπου στα κοινά κάνοντας την αρχή απ΄το διαδίκτυο σας ενημέρωση σε πρώτο στάδιο και έπειτα πράξεις με ουσιαστική δουλειά στους δρόμους και στα ιδρύματα .

Πρέπει να γίνουμε λοιπόν πιο ενεργοί πολίτες για να υπάρξει εξέλιξη στη καθημερινότητά μας και στις δυσκολίες της ζωής. Ας βρούμε τρόπους για να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο..

Χριστίνα Σαμπανίκου, Συγγραφέας- Ηθοποιός: Η Επανάσταση του Like

Ήταν 7 το πρωί και ο δρόμος είχε γεμίσει κόσμο. Όλη η γειτονιά ανάστατη.Μέχρι και γέροι με τα πι είχαν κατέβει. Ήταν όλοι σοκαρισμένοι, κανείς δεν μπορούσε να είχε προβλέψει το κακό που τους βρήκε.

Ο Μανώλης και η Ευανθία ήταν δικά τους παιδιά,γέννημα θρέμα της γειτονιάς τους. Δεν είχαν δώσει ποτέ δικαιώματα. Πάντα καλοσυνάτοι, ευγενικοί, με τον καλό τον λόγο στα χείλη.

Kανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι πραγματικά συνέβαινε πίσω από τις κλειστές πόρτες.Δεν είχαν δώσει ποτέ κανένα δείγμα παραβατικής συμπεριφοράς. Ήταν σε όλα τους συνηθισμένοι, κανονικοί, ποτέ δεν είχαν παρατηρήσει σημάδια παρεκλίνουσας συμπεριφοράς.

Εκτός  από το ότι τελευταία σήκωναν όλο και πιο σπάνια το βλέμμα τους. Έβγαιναν και έμπαιναν στην πολυκατοικία σκυφτοί, με το βλέμμα κάτω και κρατώντας κάτι που κοίταζαν με μεγάλη ευλάβεια. Έλεγαν μια Καλημέρα βιαστική και ξανά εκεί,δεν σήκωναν πια πολλές κουβέντες. Έτσι έλεγαν οι πιο ηλικιωμένοι στους δημοσιογράφους. Οι πιο νέοι ήξεραν και κοιταζόντουσαν μεταξύ τους συνομωτικά. Ήξεραν τι ήταν αυτό που τραβούσε τα μάτια τους και τα χέρια τους σαν μαγνήτης. Ήταν τα i-phone που είχαν αποκτήσει με την αποζημίωση της απόλυσης. Ο μικρός τους θησαυρός.

Πολιτικές συζητήσεις δεν έκαναν ποτέ,ούτε καν στην συνέλευση της πολυκατοικίας δεν πήγαιναν. Ακόμα και στις απεργίες και πορείες του 11 εκείνοι έφευγαν αξημέρωτα για την δουλειά. Κανείς ποτέ δεν τους είχε δει να διαμαρτύρονται. Ούτε καν όταν απολύθηκαν. Ποιός να το φανταζόταν ότι δούλευαν μυστικά και υπόγεια για την Ανατροπή. Ότι έδιναν τον αγώνα της κατάργησης των Μνημονίων αδιάκοπα και ακούραστα προσφέροντας όλο τους το είναι στην μάχη για κοινωνική δικαιοσύνη. Ότι πρωτοστατούσαν στον αγώνα ενάντια στην οικολογική καταστροφή στις Σκουριές,  ήταν μπροστάρηδες στο αντιφασιστικό μέτωπο, διαμαρτυρόντουσαν για τους ανασφάλιστους, τους άστεγους, μάζευαν υπογραφές ενάντια στο ξεπούλημα και την καταστροφή της παράκτιας ζώνης, πολεμούσαν για την κατάργηση των δυσβάσταχτων φόρων, για την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης του νερού και ο κατάλογος είναι τόσο μακρύς. Τους έβρισκες παντού! Από την διάσωση της Καρέτα-Καρέτα μέχρι την απαίτηση κλεισίματος των πυρηνικών εργοστασίων και από το Όχι στην καταστροφή των Χημικών στην Μεσόγειο μέχρι την αλληλεγγύη στους απολυμένους της ΕΡΤ.

Παντού ο Μανώλης και η Ευανθία.

Όχι όμως με τα πραγματικά τους ονόματα. Ήξεραν καλά τους κανόνες της συνομωτικότητας. Παρ'όλα αυτά η ΔΗΕ τους είχε εντοπίσει. Φήμες έλεγαν ότι την καταγγελία είχε κάνει ένας γείτονας για να τους εκδικηθεί για το κλειδωμένο τους wi-fi. Aπο εκεί και πέρα άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι της δράσης τους. Εκατομύρια like, εκατοντάδες post, σχόλια, σελίδες, tweets, φωτογραφίες στο instagram, δικά τους blog, μέχρι και στο tumblr είχαν διεισδύσει οι αθεόφοβοι!

Οι κατηγορίες που αντιμετώπιζαν τώρα ήταν πολύ βαριές. Αυτή η αποκοτιά τους θα μπορούσε να τους στοιχίσει δεκάδες χρόνια στην φυλακή. Μόνη τους ελπίδα η υπερασπιστική γραμμή που θα κρατούσε ο δικηγόρος τους. Για την οποία όμως ο Μανώλης και η Ευανθία είχαν σοβαρές ενστάσεις. Τους μείωνε, τους υποβίβαζε, ακύρωνε τον αγώνα τους, έτσι πίστευαν. Ήταν όμως ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούν από τις κατηγορίες. Ο δικηγόρος τους θα έδινε έμφαση στο μηδενικό αποτέλεσμα της δράσης τους. Θα αποδείκνυε στους δικαστές πως δεν είχαν καταφέρει το παραμικρό αποτέλεσμα, πως ήταν αδύνατον να προκαλέσουν οποιαδήποτε ρωγμή σε όλα αυτά στα οποία εναντιωνόντουσαν. Πώς απλά είχαν βρει έναν ανέξοδο και ξεκούραστο τρόπο για να περνάνε τον χρόνο τους.

Πως η δράση τους ήταν εντελώς ακίνδυνη και ανίκανη να προκαλέσει αυτά τα οποία επιθυμούσαν. Και πως και οι δύο το γνώριζαν αυτό εξ'αρχής. Πως ήταν προτιμότερο να εκτονώνονται στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρά να προσπαθούσαν να βρεθούν στον δρόμο υιοθετώντας αληθινούς τρόπους αντίδρασης. Πως η πολιτεία θα έπρεπε να επισπεύσει την υλοποίηση της υπόσχεσης για δωρεάν wi-fi ώστε και άλλοι επίδοξοι ακτιβιστές να περιοριστούν στα σύνορα του διαδικτύου.

Οι δικαστές δεν θα μπορούσαν παρά να απαντήσουν LIKE και να κάνουν fav και ο Μανώλης με την Ευανθία να γυρίσουν σπίτι τους και να φτιάξουν μια σελίδα με τίτλο “Αλληλεγγύη στους Επαναστάτες του Διαδικτύου”.

A little less conversation a little more action please. Γιώργος Παπανικολάου Ανεξάρτητος Καλλιτέχνης

Μαρίνα Κανελλοπούλου: Ηθοποιός - Βοηθός σκηνοθέτη

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας. Αναπόφευκτο λοιπόν είναι να αποτελούν ένα από τους βασικούς τρόπους έκφρασης του σύγχρονου ανθρώπου: Από μια απλή επικοινωνία με γνωστούς ή άγνωστους «φίλους» μέχρι την εκφορά της άποψης μας για το πολιτικό ή κοινωνικό γίγνεσθαι. Τα πράγματα είναι πιο απλά όταν μπροστά σου έχεις ένα πληκτρολόγιο:

Ένα inbox είναι πιο εύκολο σε έναν άγνωστο για να τον προσεγγίσεις, ένα τραγούδι από το youtube ή ένα post με ένα ποίημα μπορεί να αποτελεί μήνυμα εκδήλωσης αισθημάτων για κάποιον/-α που δεν τολμούσες να του/της το ομολογήσεις δια ζώσης, ένα like μπορεί να είναι ένα «κλείσιμο» ματιού ότι τον/την σκέφτεσαι ή απλά ότι συμφωνείς με όσα λέει ο προλαλήσας, ένα post μπορεί να αποτελέσει καθαρή πολιτική στάση και οργή που μάλλον δεν τολμάς να θέσεις με το ίδιο σθένος σε μια δημόσια συζήτηση.

Κρυμμένος πίσω από τη μάσκα της απόστασης όλοι έχουμε μεγαλύτερη ελευθερία και θάρρος. Πόσο εύκολο όμως είναι αυτό να το διατηρήσεις και στην πραγματική ζωή; Και τελικά, είναι ουσιαστική απελευθέρωση ή απλά μας μετατρέπει σε αντικοινωνικά όντα, δειλά και ανίκανα να ζήσουμε πραγματικά και να αναπτύξουμε ουσιαστικές διαπροσωπικές σχέσεις;

 Όπως έλεγε και μια παλιά φωτογραφία που κυκλοφορούσε στο fb: καλό το like, αλλά ο καφές από κοντά ακόμα καλύτερος.

Ας τολμήσουμε και στην πραγματική ζωή και ας είναι απλώς το fb ένα τυπικό μέσο επικοινωνίας με όσους εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να συναντήσουμε λόγω απόστασης και όχι με όσους ζούμε στην ίδια πόλη! Καλή λευτεριά!

Ελεάννα Φινοκαλιώτη, ηθοποιός:  Όσα κερδήθηκαν στο χρόνο κατακτήθηκαν με κόπο και αίμα στο δρόμο και όχι πίσω από μια οθόνη

Είναι αλήθεια ότι η επανάσταση σήμερα ξεκινάει από το διαδίκτυο. Το πρόβλημα είναι ότι εκεί σταματά. Είναι επικίνδυνο να έχουμε την εντύπωση πως γράφοντας μια ιδέα, ένα φιλοσόφημα καθώς το μοιραζόμαστε με τους άλλους , κάτι αλλάζει. Τίποτα δεν αλλάζει και εμείς απλά έχουμε την αίσθηση ότι κάτι είπαμε, κάπου ακουστήκαμε, αλλά ως εκεί. Καμιά φορά σκέφτομαι πως ο ιστοχώρος είναι μια μαύρη τρύπα. Ρουφά το χρόνο, τις ιδέες μας ακόμα και του «κραδασμούς» μας –κοινώς ξεσπάμε εκεί όλα μας τα θέματα αλλά ουσιαστική αλλαγή καμία. Κι όσο φωνάζουμε από κει δεν θα φωνάζουμε στους δρόμους. Γιατί κακά τα ψέματα, όσα κερδήθηκαν στο χρόνο κατακτήθηκαν με κόπο και αίμα στο δρόμο και όχι πίσω από μια οθόνη.

Γιώτα Φλέσσα, ηθοποιός: Μια ανοχή σε καταστάσεις

Δυστυχώς  ζούμε σε πολύ κρίσιμη εποχή… η οικονομική κρίση έχει επιφέρει κοινωνική κρίση. Kρίση αξιών, έλλειψη επικοινωνίας... Tα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανθούν σε αυτές τις καταστάσεις και ο άνθρωπος εκφράζει τις ιδέες και τις πεποιθήσεις του μέσω αυτών  τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση γι αυτές τις παράλογες καταστάσεις που ζούμε αποτυπώνονται μέσω των ποστ και των likes.

Σε επαναστατικά μηνύματα που αποτυπώνονται σε αυτά, υπάρχει μια ανοχή σε καταστάσεις και δυστυχώς ο κόσμος δεν αντιδρά  πλέον με κλασικά επαναστατικά μέτρα όπως πορείες, αγώνες στο δρόμο αλλά μέσω ποστσ κα λικε σε επαναστατικά μηνύματα..

Θεωρώ ότι ορθό θα ήταν μια συντονισμένη επαναστατική πολιτική στο δρόμο και στο ίντερνετ

κάτι το οποίο  πραγματοποιήθηκε και με τους αγανακτισμένους στο Σύνταγμα. απλά δεν συνεχίστηκε σωστά. Επομένως καλό θα ήταν να πραγματοποιηθεί μια συντονισμένη προσπάθεια όλων με συνδυασμό μέσων. για ένα αγαστό αποτέλεσα. για να μπορέσει ο κόσμος να διεκδικήσει τα δικαιώματα του τα όποια κατάφωρα καταπάτουνται σήμερα

Σταυρούλα Ζάμπρα ηθοποιός και  αρθογράφος στ my lady.gr : Βαρέθηκα τα διαδικτυακά συναισθήματα

"Επανάσταση" σημαίνει ανατροπή του καθεστώτος.... 

Είναι σαν να βρίσκεσαι στο χείλος του γκρεμού. Αρνείσαι όμως να πέσεις. Παίρνεις τη μεγάλη απόφαση, τοποθετείς στην πλάτη σου φτερά, απλώνεις το χέρι σου, τραβάς κάποιον και τον φιλάς στο στόμα με γλώσσα... Και ζεις... 

Και ελευθερώνεσαι... Βαρέθηκα τα διαδικτυακά συναισθήματα. Αρχίζω την επανάστασή μου από τις αισθήσεις και όπου φτάσω.... Το Νταχάου δεν είναι μύθος!

Ειρήνη Καπελόνη, ηθοποιός: Να πάψεις να φωνάζεις…με τα δάχτυλα

Δεν ανήκω σε καμία κομματική παράταξη έτσι όπως έχει καταντήσει το '' Κράτος '' σήμερα παρ' όλα αυτά έμαθα να αγωνίζομαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου για όσα πιστεύω και θεωρώ δίκαια. Τα τελευταία χρόνια η χώρα μας, βιώνει καταστάσεις οικονομικής απελπισίας και εξαθλίωσης. Κι εγώ όπως φαντάζομαι όλοι οι συνάνθρωποι μου, προσπάθησαν να την βοηθήσουν με όποιο μέσο ήταν δυνατό. Καλώς η κακώς η τεχνολογία είναι στη ζωή όλων μας, ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας. Βοηθάει την επικοινωνία την διασκέδαση την ενημέρωση αλλά και την οργάνωση. Με μεγάλη μου λύπη διαπίστωσα όμως πως για τους περισσότερους έχει γίνει βόλεμα και κάλυψη. Αμέτρητα ποστ στα μέσα μαζικής δικτύωσης όπως το Facebook, το Twitter το Myspace τα Blogs και τα forum πάνε κι έρχονται τα τελευταία χρόνια μιλώντας για επανάσταση για αλλαγή για το ότι πρέπει επιτέλους ο κόσμος να ξυπνήσει να σηκωθεί από τον καναπέ να πάψει να βλέπει πλέον την πλατεία, από την τηλεόραση και να διεκδικήσει όλα αυτά που τόσο βάρβαρα του στερήθηκαν. Τι γίνεται όμως, με το να αφήσει την αναπαυτική καρέκλα του γραφείου του και να πάψει πλέον να φωνάζει με τα δάχτυλα από ένα πληκτρολόγιο, αλλά επιτέλους να υψώσει την φωνή που θα σπάσει τα τζάμια του καθεστώτος ; Που βρίσκονται όλοι αυτοί, που πίνουν τον καφέ τους μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, γράφοντας ατελείωτα ποστς για αξίες, δικαιώματα και επαναστατικές προτροπές ; Εκατομμύρια Like εκατομμύρια Post, εκατομμύρια κοινοποιήσεις...μόνο κάποιες χιλιάδες σώματα δίπλα μου στην πλατεία, μόνο κάποιες χιλιάδες αναπνοές δίπλα μου μπροστά στα δακρυγόνα, μόνο κάποιες χιλιάδες φωνές ίσα που διαπέρασαν τους τοίχους...ένα από τα συναισθήματα που μου έμεινε αναγλιφο στο μυαλό μου, από εκείνον τον Φλεβάρη του 2012 '' Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, άλλαξε τον εαυτό σου'' το είδα σε αμέτρητα ποστ με αμέτρητα Like με ακόμα πιο αμέτρητα σχόλια. Πόσοι ήταν εκείνοι άραγε που το έκαναν πράξη; Πρέπει ο κόσμος να κατανοήσει και να καταλάβει ότι η τεχνολογία, είναι ένα πολύ καλό μέσο δικτύωσης και οργάνωσης αλλά χωρίς ψυχή δεν κερδίζεται καμία επανάσταση.

Γιάννης Σουλάκης μουσικός, τραγουδιστής jazz, musical κ ελληνικό έντεχνο: όλοι μέσω των socials media κρίνουν τους πάντες

Γενικά εγώ έχω μία άρνηση στο ότι όλοι μέσω των socials media έχουν πολύ εύκολα άποψη για τα πάντα κ κρίνουν το οτιδήποτε κ τον οποιοδήποτε. Και το τονίζω το (πολύ εύκολα άποψη) γιατί κατά τα άλλα πιστεύω πως επιβάλλεται να έχουμε άποψη αλλά τεκμηριωμένη κ κάτω από πολύ σκέψη. Όσον αφορά τα posts που μου είπες ,αν κάποιος κάνει post σε ένα άρθρο δεν το βρίσκω κακό γιατί για κάποιον μπορεί να είναι πολύ χρήσιμο κ ίσως να μην το έβλεπε πότε. Π.Χ. Ένα από τα πολλά θέματα που υπάρχουν στην επικαιρότητα κ φυσικά δεν προβάλλονται από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ.Η ουσία είναι να μην μένει ο καθένας μας σε ένα απλό post κ καθημερινά να κάνει σε πράξη ακόμα και κάτι πολύ μικρό το οποίο θα μπορούσε να είναι χρήσιμο για κάποιον. Γιατί  ωραία η θεωρία αλλά στην πράξη φαίνεται αν μπορεί να λειτουργήσει. 

Κωνσταντίνα Κολοκα ηθοποιός: Η οθόνη έχει γίνει η μάσκα και ο καθρέφτης του καθενός

Είναι γεγονός ότι ζούμε στην κοινωνία του προφίλ κ όχι του χαρακτήρα... Η οθόνη έχει γίνει η Μάσκα κ ταυτόχρονα ο καθρέφτης του καθενός.... προσφέρει κάτι δεδομένα αλλά όχι σίγουρα..

Συνεπώς ο καθένας πίσω από αυτή μπορεί ν εκφέρει την άποψη του χωρίς απαραίτητα να μπορεί να την υποστηρίζει μπροστά από αυτή γιατί έχουμε μάθει να μιλάμε χωρίς απαραίτητα να ακούμε... Ένα like ένα σχόλιο κ τα post του καθενός παρουσιάζουν τα θέλω κ τις επιλογές του ... 

Ας φροντίσουμε να κάνουμε πράξη το enter και delete το φαίνεσθαι!!!

Τζένη Πανταζή Ειδικός Ιατρός Εργασίας, MD, MSc  - Πολιτευτής Ν.Δ: Νέα μορφή επανάστασης το like

Με τον όρο επανάσταση χαρακτηρίζεται το «επανίστασθαι», δηλαδή εξέγερση για διάφορους λόγους κοινωνικούς, πολιτικούς κ.λ. ή συνδυασμός των με στόχο μια ανατροπή.

Στον αιώνα της τεχνολογίας, η επανάσταση άλλαξε «χρώμα», άλλαξε «γεύση», άλλαξε χαρακτηριστικά. Οι επαναστάσεις όπως τις γνωρίζαμε είναι πλέον Ιστορία. Ακόμα και οι απεργίες που ήταν μιας μορφής επανάσταση, μειώθηκαν αριθμητικά αλλά και σε όγκο και παλμό. Μειώθηκαν μήπως τα προβλήματα; Μάλλον όχι ή καλύτερα σίγουρα όχι. Τι έγινε λοιπόν; που πήγαν οι επαναστάσεις;

 Μια νέας μορφής επανάσταση είναι της μόδας πλέον : η επανάσταση μέσω Κοινωνικών δικτύων με Posts (αναρτήσεις) και Like (μου αρέσει). Μέσω σχολίων, ευστόχων ή αστόχων, έχει τη δυνατότητα πλέον καθένας να εκφράσει πόνο, οργή, απέχθεια, επικροτώ, δεν επικροτώ, συμφωνώ, διαφωνώ κ.λ.π. Μέσω των Like βρήκε την ευκαιρία καθένας να κάνει την δική του επανάσταση, που μέχρι πρότινος ήταν ή επανάσταση στο δρόμο ή καθόλου επανάσταση. Τώρα μπορεί καθιστός πίσω από τον υπολογιστή του να «ξεδώσει», να «επαναστατήσει» με άλλον,  εύκολο τρόπο. Βέβαια δίνεται η δυνατότητα έτσι και σε κάποιον  να επαναστατήσει καλυπτόμενος  πίσω από ένα ψευδώνυμο. Καθένας που δεν θα έκανε την επανάστασή του στο δρόμο, έχει τη δυνατότητα να την κάνει καλυπτόμενος πίσω από ένα ψευδώνυμο. Πολλοί λένε ότι με αυτό τον τρόπο αποφορτίζεται η κοινωνία, οι άνθρωποι δεν είναι διεκδικητικοί, δεν είναι απαιτούν. Είναι έτσι? Κατά την άποψη μου όχι, γιατί αν ήταν έτσι, τα κλιμάκια των κομμάτων δεν θα παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα. Σε πολλές περιπτώσεις posts και likeμπορει να καθορίσουν πολιτικές αποφάσεις, ιδίως αν συνοδεύονται από σχόλια και αν τα σχόλια έχουν μεγάλο αριθμό like. Βγαίνοντας στο δρόμο 1.000 ή 5.000 ή 100.000 δεν μπορούν να εκφράσουν προσωπικές απόψεις, σε ένα καλό post όμως θα δεις 1.000 ή 5.000 κλπ σχόλια και μπορείς να επηρεάσεις  πράγματα πριν γίνουν ακόμα. Αν κάποια κομματικά στελέχη είναι έξυπνα, αν διαβάσουν-μελετησουν τα posts και τα σχόλια, μπορούν να έχουν μια εικόνα της Κοινωνίας, μάλιστα μια εικόνα τόσο καθαρή όσο δεν θα την είχαν 1.000 άνθρωποι αν έλεγαν τις απόψεις τους σε έναν Υπουργό ή στον Πρωθυπουργό.

Καλώς ή κακώς στη ζωή μας έχει μπει η τεχνολογία. Απόψεις εκφράζονται πλέον ευκολότερα, γιατί δεν κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς επαναστάτης, δεν κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς κομματόσκυλο αν υπερασπίζεσαι την άποψη μιας παραταξης, δεν θα έρθεις σε προσωπικές προστριβές  με κάποιον, δεν θα τσακωθείς, δεν θα σου κάνουν «κουρέλι τα νεύρα».  Γιατί απλά, το κοινωνικό δίκτυο είναι απρόσωπο και θα γλυτώσεις τον καυγά να αποδείξεις αν έχεις δίκιο. Πιστεύω ότι η δύναμη του Post και του Like έχει μεγαλύτερη δύναμη από την συγκέντρωση χιλιάδων μπροστά σε ένα Υπουργείο ή στη Βουλή, που θα σηκώνουν ψηλά τα χέρια με ανοιχτά τα δάκτυλα (γνωστό ως μούντζωμα!!!) και αυτό γιατί η εικόνα αυτή υπάρχει για λίγο στην TV, ενώ το σχόλιο υπάρχει εκεί και κάθε τόσο συμπληρώνεται με άλλη άποψη και μετά με μία ακόμα… Πόσες απόψεις θα ακουστούν σε μια πορεία ή σε μία απεργία? Μόνο οι απόψεις εκείνων που θα διαβάσουν την ομιλία τους και θα απευθυνθούν σε συγκεκριμένο κοινό, σε συγκεκριμένη πόλη. Πόσες απόψεις μπορείς να διαβάσεις σε ένα κοινωνικό δίκτυο για ένα συγκεκριμένο θέμα? Χιλιάδες από ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα από όλη την Ελλάδα ίσως και από το εξωτερικό. Η δύναμη λοιπόν του μέσου είναι πολύ μεγάλη. Και όσο περνούν τα χρόνια και οι οι νέες τεχνολογίες θα βελτιώνονται περισσότερο τα posts και τα Like θα παίρνουν σύγχρονες μορφές, οι «επαναστάσεις» θα αλλάζουν όψεις και εμείς θα ψάχνουμε τον καλύτερο τρόπο να επαναστατήσουμε έστω και από τον καναπέ μας. Στην ερώτηση ποια είναι η καλύτερη επανάσταση στο δρόμο ή μέσω Κοινωνικού δικτύου; Οι απαντήσεις διαφέρουν και καθένας υποστηρίζει την απάντησή του. Ένα είναι σίγουρο όμως : οι Επαναστάσεις γίνονται κάθε μέρα, γίνονται σε κάθε πόλη, γίνονται μέσα μας. Τον τρόπο να τις μάθουν οι πολλοί τον επιλέγουμε είτε συλλογικά μέσω οργάνων, είτε ως μονάδες μέσω Posts και Likes.  

Σεραφείμ Αθ. Κοτρώτσος, Σύμβουλος επιχειρήσεων & επιχειρηματίας θεμελιώδη, ,

Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Μηχ. Η/Υ, Διδάκτωρ ΕΜΠ, πρόσφατα υποψήφιος για την Ευρωβουλή με τον συνασπισμό «Γέφυρες»:  Αυτοματισμός κοινωνικής εξυγίανσης

Η ανθρώπινη επικοινωνία είναι απόλυτα αναγκαία και η πολλαπλασιαστική δυνατότητα που προσφέρουν τα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα σίγουρα δημιουργεί εντελώς νέα δεδομένα για ανθρώπινη δράση. Το είδαμε στην Κωνσταντινούπολη, στη Μαδρίτη, στο Κάιρο και αλλού στον κόσμο ανεξάρτητα από το πώς και το γιατί της κάθε περίπτωσης. Στην Ελλάδα αντίθετα ελάχιστα βλέπουμε να συμβαίνουν στον πραγματικό χωροχρόνο, εκτός αν μπει καμία στρογγυλή θεά σε κανένα πλεκτό.

Δυστυχώς η δική μας επανάσταση περιορίζεται στο Like. Άντε και στο share, το comment, ίσως ενίοτε και το post. Και το πρόβλημα δεν δημιουργήθηκε τώρα με το Facebook. Δυστυχώς προϋπάρχει.

Στην κοινωνική επικοινωνία μας κυριαρχούν η καφενοκουβέντα (comment), οι οξείες αντιπαραθέσεις περί όνου σκιάς (comments σεντόνια), η διάχυση άχρηστων πληροφοριών (share, like), το κουτσομπολιό και η ίντριγκα (εδώ έρχονται και τα private messages).

Ο δημιουργός προίκισε τον άνθρωπο με την ανάγκη κοινωνικής έκφρασης. Πρόκειται για τον θεμελιώδη αυτοματισμό κοινωνικής εξυγίανσης. Είναι ο βασικός μοχλός προόδου κάθε κοινωνίας. Δυστυχώς εμείς προσπαθούμε να τον εξουδετερώσουμε. Όχι τώρα. Ανέκαθεν.

Απλά τώρα η συζήτηση άλλαξε χώρο: ούτε στη γειτονιά, ούτε στον τοπικό καφενέ, ούτε καν στο τηλέφωνο, αλλά στα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα. Εκτονώνουμε εκεί πλέον πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνικής μας ανάγκης έκφρασης, βυθίζοντάς την στη σουπιέρα των κοινωνικών δικτύων. Από το πιο σημαντικό ζήτημα μέχρι και το πλέον φαιδρό μπορεί να αφανίσουν άπειρες ανθρώπινες ώρες κοινωνικής έκφρασης μέσα από τη δυναμική των κοινωνικών δικτύων.

Έτσι η νιρβάνα μας διαιωνίζεται. Διασκορπίζουμε την πεπερασμένη ενέργειά μας στα άπειρα μικρά, για τα οποία ούτως ή άλλως δεν θα αφήναμε τον καναπέ (ή τα πληκτρολόγια) μας, αλλά χάνουμε εντελώς τα λίγα μεγάλα, για τα οποία θεωρητικά θα είχαμε προ πολλού βγει στους δρόμους, όχι να τα επιτρέπουμε και να τα ξαναεπιτρέπουμε (δια της ψήφου ή της ανοχής μας). 

Πώς αλλάζει αυτό; Από τον καθένα μας σε ατομικό επίπεδο. Ας αναλάβει ο καθένας μας ξεχωριστά την ευθύνη πάνω του για όλους μας. Ας αναλάβει ο καθένας μας ευθύνη ηγέτη ενός κοινωνικού συνόλου, είναι δεν είναι. Μόνο τότε θα περάσουμε στα έργα. Μόνο τότε θα ασχοληθούμε και με το θεμελιώδες πρόβλημα που είναι η διαρκώς πιο βαθιά ελλειμματική παιδεία μας.

Θεοδώρα Μίτκα, Αρχιτεκτων μηχανικος: Στο ίδιο μίξερ

1940. Ο Ιωάννης Μεταξάς, εκφράζοντας το ελληνικό αίσθημα, δήλωσε ΟΧΙ στις τότε απαιτήσεις του «κορόιδου» Μουσολίνι να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως δίοδο για τις επεκτατικές του πολιτικές. Άραγε τι θα γινόταν τότε αν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως σήμερα και ο Μεταξάς έκανε post στον wall του; Πόσα like θα είχε συγκεντρώσει; Δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς αν αναλογιστεί ότι σήμερα συγκεντρώσεις, πορείες, εκστρατείες πολιτικές και μη χρησιμοποιούν αυτό το τόσο διαδεδομένο μέσο για να αφυπνίσουν τα επαναστατικά, ιδεαλιστικά και άλλα συναισθήματα του κάθε εγγεγραμμένου χρήστη. Φιλοσοφημένες αναρτήσεις, αποφθέγματα σημαντικών ανθρώπων, άρθρα για την κατάσταση της Ελλάδος και του κόσμου, πείνα, λιμοί, καταστροφές, θάνατοι μπαίνουν στο ίδιο μίξερ. Άγχος και ανησυχία για τον αριθμό των like που θα συγκεντρώσει η σελίδα, η ομάδα ή η ανάρτηση του καθενός από εμάς. Η φρενίτιδα αυτή δεν φαίνεται να έχει όρια και μας επηρεάζει στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Ακόμα και εξατομικευμένα, βγάζεις 100 φωτογραφίες για να διαλέξεις τη μία, την οποία την επεξεργάζεσαι για να εξαλείψεις το οποιοδήποτε ψεγάδι και φυσικά μόλις την ανεβάσεις επί μέρες ελέγχεις τα like που συγκέντρωσες και αναρωτιέσαι, στεναχωριέσαι και αγχώνεσαι όταν οι 200 από τους 200 φίλους σου δεν δήλωσαν ότι « Μου αρέσει». Ώρες ατελείωτες μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή ή κινητού, χαμένος σε αυτό το φανταστικό κόσμο για την στιγμή εκείνη του ο αριθμός των like θα είναι αρκετά υψηλός ώστε να αισθανθείς έξυπνος, όμορφος ή δημοφιλής. Διαρκώς οι παλιότεροι αναρωτιούνται για την πορεία αυτής της γενιάς και την κατάληξη της. Απορούν για την αποδοχή των μέτρων, την ανεργία, την ανέχεια. Απορούν για το πώς γίνεται να μην αντιδρά και επαναστατεί κανένας. Και όμως η επανάσταση γίνεται και αντίδραση υπάρχει. στον φανταστικό κόσμο των διαδικτυακών μέσων και θα εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι τη στιγμή του log out γιατί μας περιμένει η παρέα μας για καφέ.

Ηλίας Βερβαινιώτης MSc Civil Engineer, MBA-TQM – Επαναστάτης Χωρίς Like

Η ταινία Επαναστάτης Χωρίς Like (Αγγλ. Rebel Without a Like) είναι δράμα παραγωγής 2014, σε σκηνοθεσία Facebook. Αντικείμενο της ταινίας είναι η ιστορία μιας ομάδας προβληματισμένων εφήβων, μέσω της οποίας ασκείτε κριτική πάνω στο σύγχρονο τρόπο ζωής. Άραγε θα καταφέρουν οι νέοι να αλλάξουν το κατεστημένο ή απλά θα ζήσουν στον κυβερνοχώρο τους… σύντομα στο pc σας! Το ανωτέρω θα μπορούσε να είναι το remake της γνωστής ταινίας Επαναστάτης Χωρίς Αιτία με μία σύγχρονη ματιά.

Κατερίνα Ασημακοπούλου, Φιλόλογος -Ιστορικός: Υπό την κάλυψη της  προστασίας της έλλειψη επαφής

Αποχαύνωση των ηθών , Μαζικοποίηση ,αποξένωση και συναισθηματική κενότητα. Σε μια φράση  η αποτύπωση της σημερινής διαμορφωθείσας κατάστασης όπως αυτή διαφαίνεται μέσα από τη μαζική κοινωνική μας δομή. Ο φόβος για διεκδίκηση ,για διαμαρτυρία  για έκφραση συναισθημάτων , φόβος του να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και να διεκδικείς την αυθεντικότητά  σου. Όλα τα ανωτέρω συναισθήματα εκφράζονται πλέον πίσω από την οθόνη ενός Η/Υ. Εκεί μπορείς να γίνεις όποιος θέλεις ,να είσαι ότι έχεις ονειρευτεί για τον εαυτό σου και δεν έχεις τολμήσει να το κάνεις πράξη ,να «πουλήσεις» την εικόνα που επιθυμείς, να μιλήσεις στο κορίτσι η στο αγόρι που σου αρέσει χωρίς ενδοιασμό και δεύτερες σκέψεις…

Μέσα από ένα LIKE μπορείς να εκφράσεις τον θαυμασμό σου ,την οργή σου ,τη στεναχώρια σου ,τη διάθεση σου για παρέα και κοινωνικότητα ,και όλα αυτά υπό την κάλυψη της  προστασίας που σου προσφέρει η έλλειψη επαφής και η θαλπωρή του σπιτιού σου. Η οικονομική κρίση έχει βέβαια και αυτή παίξει το ρόλο της. Η έλλειψη χρημάτων οδηγεί  στην απομόνωση στο σπίτι και στην προσπάθεια εξεύρεσης νέων μορφών ψυχαγωγίας. Οι χώροι διασκέδασης και κοινωνικοποίησης έχουν πλέον  αντικατασταθεί από το facebook και  το twitter.  Εκεί όλα είναι απρόσωπα και πολύ πιο εύκολα και κυρίως δωρεάν.                                                                 

Τίποτα ωστόσο δε μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή ,τη διάθεση του να βγεις στο δρόμο και να διαμαρτυρηθείς ,να φωνάξεις ,να ερωτευτείς να θυμώσεις,να διεκδικήσεις. Είναι χαρακτηριστικό  ιδίωμα του έλληνα ο αυθορμητισμός και η κοινωνικότητα και θεωρώ πως είναι απλά μια μόδα παροδική που ήρθε για να φύγει ,όπως τόσες και τόσες άλλες. Ο Έλληνας θέλει τον ήλιο και τη παρέα ,θέλει το «μάζεμα»γύρω απ’ το τραπέζι τη Κυριακή,  . Όλα τα άλλα δεν τον καλύπτουν. Μόδα είναι και θα περάσει.

Vassilis Thom - Designer / Σχεδιαστής Μόδας: Το Like είναι μια διαδικτυακή και μόνο αντίδραση με αβέβαιη επίδραση και αλληλεπίδραση.

                      

Πολλοί από εμάς χρησιμοποιούν το facebook για προσωπική προβολή και άλλοι για κοινωνική, με την βαθύτερη έννοια της λέξης. Συνεπώς και τα Like διαχωρίζονται και αποκτούν την ανάλογη βαρύτητα, αλλά αυτό δε συνεπάγεται πάντα με την απόλυτη ταύτιση της έννοιας και της σημασίας. Πάντα θα υπάρχουν παράμετροι οι οποίοι θα αποκλείουν. Άρα η ενεργητικότητα του καθένα από εμάς κρίνεται στην πράξη και στη ζωή έξω. Το Like είναι μια διαδικτυακή και μόνο αντίδραση με αβέβαιη επίδραση και αλληλεπίδραση.

Μαρία Αποστολία Ζαρίφη, ιδιωτικός υπάλληλος: Δεν δικαιολογείται η αδράνεια

Θεωρούμε πως η επανάσταση έρχεται μόνο από το διαδίκτυο αλλά δεν είναι έτσι γιατί  έτσι δεν διεκδικούμε τα κεκτημένα μας αλλά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να τα χάνουμε γιατί είμαστε σε αδράνεια και δε δικαιολογείται η νεολαία του 20ου αιώνα να μένει αδρανείς καθ ότι έχουμε τόσες γνώσεις που μπορούμε να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά αν ξεσηκωνόμασταν όλοι και δε μέναμε μπροστά στον υπολογιστή και τα likes.

Κλείνοντας στενοχωριέμαι όταν βλέπω να γίνονται όλα αυτά γύρω μου και να μένουμε άπραγοι γιατί έτσι δείχνουμε την αποδοχή μας σε όλα αυτά που συμβαίνουν

Φοίβος Παρασκευόπουλος, τραπεζικός υπάλληλος: Γινόμαστε συνένοχοι στο σαθρό αλλά πανίσχυρο σύστημα

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των ταχύτατων ρυθμών της καθημερινότητας του σύγχρονου κόσμου, οι νέοι άνθρωποι βρήκαν νέους τρόπους επικοινωνίας και προβολής μηνυμάτων χρησιμοποιώντας δυστυχώς και μόνο το διαδικτυακό τρόπο επικοινωνίας.

Με λύπη διαπιστώνει κανείς , ότι απο τα πιο σύνθετα έως και τα πιο απλά πράγματα οι άνθρωποι του σύγχρονου τρόπου ζωής χρησιμοποιούν το διαδίκτυο.

 Και το χειρότερο είναι, πως θέλουν να εκφράσουν γνώμες, απόψεις, ιδέες και να δημιουργήσουν κάποια μορφή επανάστασης δημιουργώντας μια κυψέλη μέσα από το διαδίκτυο θαρρώντας πως λαμβάνοντας κάποιο like θα αλλάξουν τα πάντα μονομιάς. Επομένως ούτε επαναστάσεις μπορούν να γίνουν μέσα από το ίντερνετ ούτε από οποιοδήποτε σύγχρονο μέσο αφού όλοι μας παραμένουμε στο χώρο μας και με αυτό το τρόπο γινόμαστε συνένοχοι στο σαθρό αλλά πανίσχυρο σύστημα του σύγχρονου κόσμου.

Ελένη Σαββίδου, βιβλιοθηκονόμος: Όλοι οι…επαναστάτες

Στην εποχή που η ζωή μας επηρεάζεται κυρίως από την τεχνολογία, τα κινητά τηλέφωνα είναι προέκταση του χεριού μας και το FB ο καθρέπτης μας, όλοι το παίζουν "Επαναστάτες" !!! Επανάσταση για μένα σημαίνει αγώνας, πόλεμος και προσπάθεια για να κατακτήσεις όσα θες. Επανάσταση για την εποχή της τεχνολογίας και των Υπολογιστών, σημαίνει να κάνεις μια δημοσίευση -Post σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης και να "πολεμήσεις" για να πάρεις όσο το δυνατόν περισσότερα "Like"...Με τον τρόπο αυτό αισθάνονται ψυχολογικά καλά όσοι έχουν "πετυχημένες δημοσιεύσεις" (με χιλιάδες Like), καθώς όσα περισσότερα τα "Like", τόσο περισσότερο αποδεκτοί και αρεστοί θεωρούν ότι είναι. Σε αντίθετη περίπτωση θεωρούν ότι απέτυχαν και αισθάνονται άσχημα. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι ζουν στην εικονική πραγματικότητα "Virtual Reality" και στην κανονική τους ζωή. Χρησιμοποιούν την ορολογία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης όλη μέρα. Βγάζουν 100 φωτογραφίες σε διάφορα μέρη για να ανεβάσουν στο FB τις καλύτερες για να πάρουν θετικά σχόλια, και όχι για να της έχουν ως ανάμνηση μιας ωραίας στιγμής. Τους ενδιαφέρει τι θα πουν στο Post που θα γράψουν και σκέφτονται 10 ώρες πως θα το συντάξουν, λες και άμα κάνουν ορθογραφικά λάθη θα γράφουν τιμωρία. Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, σε κάθε σοβαρό θέμα που προκύπτει το μόνο που κάνουν είναι ένα "Like" και όλα OK! Γίνεται ένας πόλεμος, μια πλημμύρα, ένα τροχαίο, μια συντριβή αεροσκάφους. Κάποιος γράφει την άποψη ότι π.χ. πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος. Οι υπόλοιποι απλά δηλώνουν ότι τους αρέσει και νομίζουν ότι με αυτό τον τρόπο βοηθάνε και θα σταματήσει όντως ο πόλεμος, αν καταφέρουν και συγκεντρώσουν πολλά "Like". Ή γίνεται μια πορεία, μια διαμαρτυρία και αντί να πάνε εκεί και να μαζευτούν όσοι περισσότεροι γίνεται, απλά δηλώνουν ότι τους αρέσει και αισθάνονται ότι έτσι συμμετέχουν και οι ίδιοι. Οι επαναστάσεις δυστυχώς δε γίνονται έτσι... Αν ο τρόπος ήταν αυτός, δε θα είχαμε καταφέρει τίποτα πάνω στη γη, και ως κράτη ξεχωριστά και ως κράτη ενωμένα.

Μαίρη Σταμπουλοπούλου, ειδική παιδαγωγός: Οι οθόνες καθήλωσαν…όχι μόνο τα βλέμματα μας αλλά και εμάς τους ίδιους

Κάντε ένα flashback πίσω το χρόνο…Θα διαπιστώσετε ότι πριν από 15 μόλις χρόνια ο κόσμος λειτουργούσε αλλιώς, διασκέδαζε αλλιώς…Ο κοινός παρανομαστής των ανθρώπων ήταν πως κανένας δεν κλεινόταν στο σπίτι του. Τα παιδιά έπαιζαν στους δρόμους, οι πλατείες γεμάτες από συζητήσεις, γέλια, ακόμη και παρεξηγήσεις…Υγιή όμως όλα αυτά….Σήμερα αν σας πω κοιτάξτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη…δεν θα το κάνετε, ασυναίσθητα θα κοιτάξετε την οθόνη του υπολογιστή σας. Οι οθόνες καθήλωσαν…όχι μόνο τα βλέμματα μας αλλά και εμάς τους ίδιους . Σήμερα το πεδίο βολής είναι θέλουμε δεν το θέλουμε ο υπολογιστής μας…Δυστυχώς οι συντεταγμένες μας σταματάνε εκεί σε ένα κλικ…Εγώ θα έλεγα προς το παρόν να το κάνουμε κι αυτό αλλά να μην επαναπαυτούμε, να ψάξουμε την υπέρβαση μακριά από το «κλικ»…ίσως αν ξαναβγούμε στους δρόμους μαζί να σχεδιάσουμε με πιο ορθό τρόπο τους νέους κώδικες επικοινωνίας.

Στέλιος Μπλάγκος, ιδιοκτήτης του bull house στην Αιμ. Βεάκη στο Περιστέρι: Την αγανάκτηση και τον θυμό μας τον εκτονώνουμε με ένα like

                      

Καθώς οι εποχές αλλάζουν και οι τρόποι επικοινωνίας εξελίσσονται,

οι νέοι άνθρωποι μάθαμε να εκφραζόμαστε όλο και πιο πολύ μέσα από τα

social media .Όταν έχουμε ένα ευχάριστο νέο σπεύδουμε να το κοινοποιήσουμε

στους φίλους μας μέσω κοινωνικών δικτύων στο internet. Αλλά και τα άσχημα

νέα , πολλοί επιλέγουν να το ανακοινώνουν στους φίλους και τους γνωστούς μέσω

του διαδικτύου . Έτσι όλο και πιο συχνά εκφράζουμε την υποστήριξη μας κάνοντας

"like" στις ιδέες και τις κινήσεις που επικροτούμε. Έτσι η αγανάκτηση και ο

θυμός που μπορεί να νιώθει ο καθένας μας για την κατάσταση που βιώνουμε

σήμερα εκτονώνεται με ένα "post" ή ένα "like" και εμείς μένουμε ήσυχοι ότι ξεκινήσαμε

την επανάσταση! Το κακό στην ιστορία είναι ότι καμία αλλαγή δεν μπορεί να έρθει

στα προβλήματα μας άμα εμείς οι νέοι δεν συμμετέχουμε ενεργά και με πράξεις

 σε θέματα που μας βρίσκουν αντίθετους! Έτσι βλέπουμε πως η δυναμική για

κάποια αλλαγή είναι μειωμένη στις μέρες μας. Για να κλείσω , είναι σίγουρο πως

καμιά αλλαγή δεν θα έρθει με το να είμαστε καθισμένοι πίσω από την οθόνη ενός

υπολογιστή  και να εκφραζόμαστε δια αντιπροσώπου με ένα ''like''. Πάντως είμαι

σίγουρος πως δεν θα αργήσει ο καιρός που εμείς οι νέοι θα βγούμε να ζητήσουμε αυτά που διεκδικούμε πιο δυναμικά και ενεργητικά.

Μαρίνα Φραγκεσκίδου, Αρθογράφος- Συγγραφέας,Θεατρικός Συγγραφέας -  Nα πατήσουμε το like στην πραγματική ζωή…

Ότι και να λέμε, η πραγματικότητα είναι ότι στις μέρες μας το ιντερνέτ και κυρίως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν εισβάλει για τα καλά στη ζωή μας… στην καθημερινότητα μας… Ο καθένας μπορεί να εκφράσει την άποψη του δημόσια και χωρίς λογοκρισία (τις περισσότερες φορές). Μπορεί επίσης να «επαναστατήσει» με ένα απλό ποστ… Τώρα όλο αυτό αν είναι καλό ή κακό; Κανένας νομίζω δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά… η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Πάντως καλό θα ήταν από το να καθόμαστε μπροστά από έναν υπολογιστή και να κρίνουμε, να επαναστατούμε και να απορρίπτουμε προτάσεις, γνώμες και πιστεύω μέσα από ένα like να βγούμε και λίγο έξω από το σπίτι. Να ανοίξει το μάτι μας και να πατήσουμε το like στην πραγματική ζωή… εκεί… έξω από την πόρτα… στους πραγματικούς ανθρώπους… να επαναστατήσουμε ζώντας εκεί έξω και όχι ζώντας μπροστά από ένα απλό κουτί είτε αυτό λέγεται υπολογιστής, είτε τηλεόραση… Ξέρω κάνει ζέστη αλλά και το χειμώνα με ένα σκέτο like την βγάλαμε και δεν είδαμε καμιά διαφορά στην ανεργία, στην εκμετάλλευση και στην μιζέρια αυτού του τόπου… Εύχομαι λοιπόν να κατανοήσουμε την σοβαρότητα του σήμερα και να επαναστατήσουμε πέραν του πατήματος ενός απλού κουμπιού για να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει!

Κώστας Μησιάλης, Πρόεδρος Ομίλου HUMANS: Like = επιβεβαίωση

Το like πλέων έχει μπει στην καθημερινότητα μας. Το συναντάμε παντού στα social media, στα blog και στα site. Άραγε έχουμε σκεφτεί πόσα like κάνουμε κάθε μέρα, έστω και τον λίγο χρόνο που αφιερώνουμε στο διαδίκτυο ; Ή έχουμε σκεφτεί γιατί τα κάνουμε;  Το Like πλέον δείχνει πόσο «δικτυακός» φίλος είσαι και πατώντας το, το επιβεβαιώνεις άσχετα αν σου αρέσει η ανάρτηση ή όχι. Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν δύο δικτυακοί χαρακτήρες, πρώτον αυτοί που επιδιώκουν διακαώς τα like και δεύτερον αυτοί που τα παίρνουν χωρίς να προσπαθήσουν. Στην πρώτη κατηγορία πιστεύω ανήκουν οι περισσότεροι.

Πολλές φορές έχουμε επιδιώξει, έχουμε κάνει τα αδύνατα δυνατά και έχουμε αποσπάσει ένα σεβαστό αριθμό like που επιβεβαιώνουν τον στόχο μας και ποιος είναι αυτός. 100 like π.χ σε μια φωτογραφία ορκωμοσίας, σε μια selfie ή ακόμα σε μία δήλωση μας.

Στην δεύτερη περίπτωση ανήκουν οι εύστροφοι (πχ όπως εγώ), οι αυθόρμητοι πχ όπως o Akis Garganis, οι χειμαρρώδεις ( deep house page) οι σπουδαίοι δημοσιογράφοι (lefteris theodorakopoulos) και διάσημοι (eva kaili) που με το ανέβασμα μιας ανάρτησης τα like πέφτουν βροχή.

 Ευγενία Χ. Αιμιλιανίδου, δικηγόρος Αθηνών: Επανάσταση με ένα «κλικ»

Επανάσταση…μια λέξη με ιδιαίτερα μεγάλη σημασία… εξεγέρσεις , αγώνες , αιματοχύσιες , νικητές και νικημένοι………. Στην σύγχρονη, σημερινή εποχή, η σημασία της επανάστασης μήπως έχει χαθεί; η απλά έχει διαφοροποιηθεί;

Τα καθημερινά προβλήματα , η ανεργία , η έλλειψη διάθεσης, η «ευκολία» που παρέχεται μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης , η εξοικείωση με το διαδίκτυο, ή έλλειψη αυθορμητισμού, μήπως τελικά μας έχει μετατρέψει σε «επαναστάτες του καναπέ»; Από την άλλη πλευρά , έστω και αυτού του είδους η «επανάσταση» με ένα μόνο κλικ , μήπως αποτελεί τουλάχιστον ένα δείγμα ότι κάτι πάει να γίνει; Ότι έστω και κατά αυτό τον τρόπο υπάρχει ένα ενδιαφέρον σχετικά με τα προβλήματα που απασχολούν καθημερινά τον κόσμο και γενικότερα την κοινωνία , έστω και από το σπίτι ή τον καναπέ του καθενός; Τελικά η επανάσταση θα πρέπει να συνοδεύεται και από πράξεις; ή η καθ΄οιονδήποτε τρόπο συμμετοχή του καθενός στα καθημερινά προβλήματα της κοινωνίας , έστω και με ένα «κλίκ» αποτελεί ένα είδος επανάστασης; Τα συμπεράσματα δικά σας. 

Γιάννης Καραμαγκάλης - Ραδιοφωνικός Παραγωγός – iDWebradio: Ένας εύκολος τρόπος να εκτεθείς αμυνόμενος

Eίναι μία ακόμη κοινωνική μετάβαση. Ο likeισμός είναι γέννημα της τελευταίας δεκαετίας. Ένα γέννημα που καλύπτει μία πάγια ανάγκη της εξόχως κοινωνικής ανθρώπινης φύσης, που δεν είναι άλλη από την επιβεβαίωση και την εγκαθίδρυση της (αυτό)κυριαρχίας. Το like, όπως άλλωστε και όλες οι πτυχές των social media που έχουν να κάνουν με την εγκαθίδρυση της επιρροής στη blogοσφαιρα, είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις.

Αφενός ήταν και συνεχίζει να είναι με κλιμακούμενη ένταση, ένας δείκτης επιρροής, αυτοπροβολής και εγκαθίδρυσης προσωπικής επιρροής ως αυθεντίας στην συνείδηση των χρηστών του διαδικτύου, αλλά και ένας δείκτης κοινωνικοπολιτικής αδράνειας και ροπής προς την κοινωνική απραξία.

Το Facebook δημιούργησε opinion leaders, που υπό άλλες προϋποθέσεις δεν θα είχαν κανένα μερίδιο στην πίτα της επιρροής.

Ο Πιτσιρίκος, η Τζούγδω, ο Κύριος Καθηγητής, το Παρατηρητήριο, ο Cocobilly, o Αδιάσειστος, είναι προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που επιβεβαιώνουν τουλάχιστον την μία από τις δύο προαναφερθείσες εκφάνσεις του «likeισμού».

Από τα επώνυμα προφίλ, που γνωρίζω προσωπικά, η πλειονότητα, τείνει να επιβεβαιώνει και τις δύο όψεις του νομίσματος.

Δηλαδή ένας εύκολος τρόπος να εκτεθείς αμυνόμενος.

 Αυτό είναι το Facebook και το Twitter.

Kαι τα δύο έχουν αναδείξει πρωταγωνιστές που υπό προϋποθέσεις συμβατικής επικοινωνίας δεν θα είχαν καμία τύχη αναγνωρισιμότητας. Για αυτό ακριβώς αποτελούν και την γροθιά στο στομάχι της πολιτικής-και όχι μόνο- επικοινωνίας.

Σοφία Ξανθοπούλου, δημοσιογράφος στη Δημοτική Ραδιοτηλεόραση Tv100-Fm100:  Ψεύτικες, εικονικές, βολικές, καναπεδάτες επαναστάσεις

Δεν κατεβαίνουμε πια στους δρόμους.

Δε γράφουμε στα πανό.

Δε φωνάζουμε συνθήματα.

Δεν αντιδρούμε μαζικά βλέποντας στα μάτια ο ένας τον άλλο.

Γιατί άλλωστε; Αφού υπάρχει ο υπέροχος βολικός κόσμος του facebook!

Με ένα like βρίσκεσαι στον εικονικό κόσμο της «συμμετοχικής» δημοκρατίας.

Άσε που με ένα ή παραπάνω έξυπνα και τσιτάτα σχόλιά σου θαρρείς πως προσέγγισες τη χάρη της Μπουμπουλίνας!

Ψεύτικες, εικονικές, βολικές, καναπεδάτες επαναστάσεις.

Βολεύουν εσένα μα κυρίως βολεύουν αυτούς που παίρνουν αποφάσεις για εσένα.

Τελικά τα πράγματα δεν είναι τόσο αθώα όσο θέλουν να φαίνονται.

Πάνος Γιαννάκαινας -Δημοσιογράφος - Πολιτικός Αναλυτής – Συγγραφέας:

Likeσμός και απροθυμία

 Θέλησα κάποτε να μετρήσω τις αντοχές της γενιάς μου σε αυτό που αποκαλούμε «συμβατικότητα». Γιατί; Απλώς τρόμαζα κάθε που διαπίστωνα την επιτυχή επιμονή των ελίτ ν’ αφομοιώνουν την απανταχού προερχόμενη αντίδραση, την διάθεση για φρέσκια δημιουργία, την εν δυνάμει μαχητικότητα νέων ανθρώπων. Εξεπλάγην δυσάρεστα: Όχι μόνον με αιφνιδίασε η ένταση με την οποία το «σύστημα» απορροφούσε τους «κραδασμούς» των αμφισβητήσεων, αλλά αισθάνθηκα διπλά προδομένος εξαιτίας της (σχεδόν) παντελούς έλλειψης διάθεσης για αμφισβήτηση!

Ακόμη περισσότερο ένιωσα ιλαρός, όταν συνειδητοποίησα το πόσο επιδερμικά οι νέοι άνθρωποι συνήθισαν ν’ αντιμετωπίζουν τα κακώς κείμενα, και μάλιστα έχοντας εμποτιστεί με την πλάνη πως ό,τι οφείλουν όλο κι όλο να κάνουν είναι το να προσπαθούν με αφελή μέσα να κερδίσουν όσα τους έκλεψαν…

Όταν πια «ξεφλούδισε» το κίνημα των Αγανακτισμένων, η επαναστατική ορμή βρήκε τον κορεσμό στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Για παράδειγμα το Facebook, που εν μία νυκτί μετουσιώθηκε -μεταξύ άλλων-  σε χώρο προβολής αιτημάτων, διεκδικήσεων, ανατρεπτικών ιδεών, απειλών και άλλων συναφών απατηλών ονειρωμάτων. Έτσι, δίχως να το καταλάβουμε, το σπουδαιότερο ίσως μέσο κοινωνικής δικτύωσης κατέληξε κυματοθραύστης κάθε υγιούς ή μη ενεργητικότητας, μια φενάκη προς τέρψιν πεινασμένων ψυχών, ένα νανούρισμα της διάθεσης για αντίδραση. Εν ολίγοις, αντί να συγκεντρώσει, διαιωνίσει και οργανώσει, τους απανταχού αρνητές, αντί να οξύνει το πνεύμα και την κριτική ικανότητα, ώστε να μπορέσει μια ομάδα ανθρώπων να ενεργήσει προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, λειτούργησε ως μπάλσαμο της αγριεμένης μας ψυχής, ωε μέσο εκτόνωσης που αμβλύνει τις αντιπαραθέσεις και, εν τέλει, γίνεται δίαυλος και αρωγός της πολυπόθητης (από την εξουσιαστική ελίτ) εκτόνωσης του θυμού.

Σε τούτο έρχεται να συμπληρώσει την καταστροφή και η πεπλανημένη αντίληψη περί κοσμιότητας: Διαμαρτυρήσου, αλλά κάν’ το κοσμίως, εντός πλαισίου κανόνων (που συχνά ο «εχθρός» επιβάλλει), συμφώνως προς το πνεύμα της κοινωνικής συμπεριφοράς και τις επιταγές του νόμου! Και διερωτάται κανείς, πώς είναι δυνατόν να επαναστατήσεις… κοσμίως; Δεν είναι σαν να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι ελεύθερος να τρώει ό,τι θέλει, αρκεί η επιλογή του να εμπεριέχεται στο διαιτολόγιο που του δίνει ο γιατρός;

Τέλος, παρατήρησα μια θλιβερή εκτροπή: Όλοι είμαστε πρόθυμοι να διαπιστώσουμε, (σχεδόν) κανείς όμως να πράξει. Με την «φιλολογία» μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται. Αλλαγές και διεκδικήσεις απαιτούν βία. Και τούτο δεν είναι απλώς μία ακόμη προτροπή, είναι μια δοκιμασμένη από την Ιστορία συνταγή! Ποτέ κανείς δεν ανέτρεψε κάτι με το πληκτρολόγιο ανά χείρας, ποτέ με τα «αγανακτισμένα» φάσκελα δεν έπεσαν καθεστώτα αντιλαϊκά και απάνθρωπα. Από τον καναπέ επαναστάσεις δεν γίνονται. Φοβούμαι δε πως, ακόμη κι αν εγκαταλειφθούν οι καναπέδες, ούτε που πρόκειται ποτέ να ξανασυμβούν…      

Ζαχαρίας Λουδάρος ,συνιδρυτής και διαχειριστής της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας “iDialogue”: Εκπληκτικά γενναιόδωροι

Είναι πλέον προφανές για όλους πως εάν κάποτε όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στη Ρώμη, σήμερα όλοι οι δρόμοι ξεκινούν από τη Google.  Έχει επίσης ενδιαφέρον μια από τις πλέον δημοφιλείς  αναζητήσεις  παγκοσμίως στην Google και το αποτέλεσμα βγαίνει πρώτο εκεί.   Εκατομμύρια άνθρωποι «γκουγκλάρουν» το όνομά τους για να δουν τον εαυτό τους πρώτο αποτέλεσμα. Είτε μέσω blog, είτε facebook, twitter,  lnked in, κλπ.

Γιατί  έχουμε αυτή την ανάγκη; Μα γιατί ζούμε μια τεχνολογία μέσα στην οποία είμαστε όλοι PROSUMERS ( professional -επαγγελματίες  + consumers - καταναλωτές) κι όπως σε ανύποπτο χρόνο είπε ο Νίτσε «τα εργαλεία γραφής συνδιαμορφώνουν τις σκέψεις μας». Είμαστε το μεγαλύτερο μέρος του εικοσιτετραώρου online , μέσω mobile, tablet ή laptop, επειδή εργαζόμαστε και καταναλώνουμε και ο αυτός ο τρόπος ζωής είναι αναπόφευκτο να συνδιαμορφώνει τον τρόπο με τον  οποίο σκεπτόμαστε και συσχετιζόμαστε.  

Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό αυτής της «νέας εποχής» στις σκέψεις και στις σχέσεις μπορεί να περιγραφεί με ένα πολύ απλό τρόπο.  Στην ψηφιακή πραγματικότητα είμαστε όλοι «μέσα» παραγωγής ή/και αναπαραγωγής μηνυμάτων.   Και σε αυτή τη συνεχή διαδικασία ανατροφοδότησης, όταν μας αντιμετωπίζουν με σεβασμό και μας δίνουν τον έλεγχο, μπορούμε να γίνουμε εκπληκτικά γενναιόδωροι και πρόθυμοι να βοηθήσουμε.  Αυτό μπορεί να ξεκινάει από ένα «like» ή ένα “share”, όμως στο βαθμό που κατακτάται και εμπεδώνεται η εμπιστοσύνη μπορεί να οδηγήσει και σε πιο αποφασιστική και έμπρακτη συμμετοχή και κινητοποίηση.

Η λέξη κλειδί στο διαδίκτυο είναι η εμπιστοσύνη. Διότι η επιρροή είναι ευθέως ανάλογη της εμπιστοσύνης, σε έναν κόσμο που έχει πάψει προ πολλού να εμπιστεύεται  παπάδες,  στρατηγούς  και επαγγελματίες πολιτικούς. Ποιος μπορεί σήμερα να κερδίσει την εμπιστοσύνη ώστε το «like» & “share” να γίνει κάτι παραπάνω από το πάτημα ενός κουμπιού στο πληκτρολόγιο;

Από τη διαδικτυακή εμπειρία μου συμπεραίνω πως η «Αγία Τριάδα» της εμπιστοσύνης στο διαδίκτυο είναι: Φρεσκάδα + Ταλέντο + Δεδομένα. Ο σωστός συνδυασμός τους δεν είναι ούτε προφανής, ούτε αυτονόητος. Θέλει κόπο, θέλει πειραματισμό, θέλει προσπάθεια, συνέπεια και δέσμευση. Όμως πάνω απ’ όλα, το διαδίκτυο θα είναι πάντα μια μεγάλη πρό(σ)κληση που απευθύνεται σε όλους αλλά και στον καθένα ξεχωριστά, λέγοντας: Πίστεψε και μίλα ανοιχτά!  

Βίκυ Κάουλα, Εκδρότρια - Εκδόσεις Ιβίσκος: Επαναστάσεις δεν γίνονται μέσω υπολογιστή!

Στη ζωή μας έχει μπει πια για τα καλά το FB. Και αυτό όπως όλα τα πράγματα έχει τη θετική και την αρνητική πλευρά του. Όταν ο καθένας μας συνειδητοποιεί απόλυτα τι σημαίνει το like που κάνει στο FB δεν υπάρχει πρόβλημα. Θέμα δημιουργείται όταν κάποιος μπερδεύει την αληθινή ζωή με την εικονική πραγματικότητα. Όταν θεωρεί ότι κάνοντας like έχει κάνει ό,τι μπορούσε! Γιατί δυστυχώς επαναστάσεις δεν γίνονται μέσω υπολογιστή! Μπορεί να ξεκινήσει ιντερνετικά κάτι και να πάρει διαστάσεις, να ενημερωθεί πολύς κόσμος ταχύτατα, αλλά εάν μείνει εκεί δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Εάν κάποιος συνειδητοποιεί τη διαφορά, μπορεί λοιπόν με αφορμή το like να εφαρμόσει και στην πραγματικότητα αυτό που επιδοκιμάζει με το like. Δεν πρέπει να μείνει εκεί. Η αληθινή ζωή τον περιμένει!

Σοφοκλής Αλέπης, Αντιπρόεδρος Πανελλήνιου Συλλόγου Παρεπληγικών: Αν κοπεί το ρεύμα;

Στις μέρες μας, περισσότερο από ποτέ, ο «καναπές» απέκτησε κύρος, σθένος, οντότητα.

Λειτουργεί ως άλλο τανκ και «πυροβολεί» με LIKES και κοινοποιήσεις.

Σε καμιά περίπτωση δεν θεωρώ εαυτόν πολέμιο της νέας τάξης πραγμάτων – το αντίθετο θα έλεγα- αφού και ο υπογράφον σπαταλά αμέτρητες ώρες  για να  bloggάρει , twittάρει ή να βολτάρει στο facebook. 

Αν περάσαμε στην εποχή που η αντίδραση έχει μόνο ηλεκτρονική μορφή, τότε πρέπει  να ξανασκεφτούμε μήπως  καλώς παθαίνουμε όσα παθαίνουμε.

Καλώς υποθάλπεται η παιδεία, η υγεία, η κοινωνική πρόνοια, η Εθνική Κυριαρχία.

Τελικά το εύρος της αντίδρασής μου, το «μου» είναι εντελώς προσωπικό εν είδη αυτοκριτικής,  καθορίζεται από το μήκος του καλωδίου του ρεύματος στο pc μου;

Και αν κοπεί το ρεύμα ή ο internet provider; Φυσικά θα πάψω να υπάρχω.

Καλά να πάθω  λοιπόν.  εν πρόκειται να σηκωθώ  από εδώ ακόμα και αν μου πάρουν το σπίτι.Αλλά αν μου πάρουν το σπίτι που θα βάλω το pc; Δεν  έχω σκεφτεί ακόμα, ψηλά γράμματα αυτά.  Εξ άλλου η επανάσταση θέλει το κράχτη της, και εγώ είμαι ο καλύτερος γιατί είμαι τηλε-Κράχτης.

  

Φραντζέσκα Αλεξοπούλου Πετράκη, συγγραφέας παιδικών βιβλίων και Διευθύντρια Μαρκετινγκ και Δημοσίων σχέσεων Εκδόσεις Παπαδόπουλος:.ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ like…

Ζούμε σε μια εποχή που χρειάζεται όχι μόνο ανανέωση στα εκφραστικά της μέσα, αλλά μια ριζική ανατροπή και ανίχνευση νέων μορφών επικοινωνίας, θεμάτων, αξιών. Η οικονομική και γενικότερα πολιτισμική κρίση, μας οδηγεί σε αδιέξοδα και αλλοτριώνει κάθε αυθόρμητη πράξη, αίσθηση, κίνηση, όραμα. Συνθλιβόμαστε κάτω από ισορροπίες τρόμου, πυρηνικά, μεταναστεύσεις (και εξολοθρεύσεις) λαών, τρομοκρατία, ψυχρούς πολέμους, οικολογικά προβλήματα, νεο-ναζιστικά κινήματα ... Και όλα αυτά σε ένα κομψά προστατευμένο περιβάλλον ηλεκτρονικής διαδικτυακής επικοινωνίας στα θολά και ανεξερεύνητα ακόμα νερά του κυβερνοχώρου. Που μας ρουφάει βαθιά μέσα του και μας δίνει απεριόριστη δύναμη απλά και μόνο σε μια κίνηση του δείκτη μας. Ενημερώνομαι (μισά), επιλέγω (από τα προσφερόμενα) και αποφασίζω (κάθετα) και αμετάκλιτα (σε χρόνο μηδέν), τι θα ακολουθήσω (νοερά μόνο...) . Δεν ξέρω αν πρέπει να θυμώσω, να λυπηθώ ή απλά να συνεχίσω ακάθεκτη αυτή τη ροή, αυτή την κατάσταση. Έτσι, θα κάνω αυτό που κάνω πάντα όταν δυσκολεύομαι: θα ανιχνεύσω το καλό, το θετικό, την ουτοπιστική μου δικαιολογία, μέσα σε αυτή την παθητική συμπεριφορά, στην επανάσταση του καναπέ (μου): Ποτέ άλλοτε μέχρι τώρα δεν είχαμε την δυνατότητα να επικοινωνούμε τόσο πλατειά και ανοικτά με τέτοιο αριθμό ατόμων. Ποτέ άλλοτε η απόσταση δεν είχε εκμηδενιστεί. Ποτέ άλλοτε το χιούμορ δεν ήταν τόσο καυστικό και αυτοσαρκαστικό. Ποτέ τα όνειρα δεν είχαν τόσα χρώματα, τόσες γλώσσες, τόσα επίπεδα. Και αποκλείεται να μην οδηγήσει κάπου όμορφα όλο αυτό. Γιατί με ένα τρόπο μαγικό όλοι και όλα συνδεόνται μεταξύ τους και βρίσκουν την νομοτέλειά τους. Θα χρειαστούν καινούργιες σκέψεις, καινούργια αυτόνομα νοήματα, καινούργιοι τρόποι συμπεριφοράς και αποδοχής της εποχής μας. Μα αυτό θα γίνει. Θα συμβεί. Αργά ή γρήγορα. 

Γιάννης Φιλιππίδης, συγγραφέας: Ο πραγματικός κόσμος περιμένει εκεί έξω

Τα κοινωνικά δίκτυα, παίζουν χρόνια τώρα κυριαρχικό ρόλο σ’ ό,τι από παλιά γνωρίζαμε σαν αυτοέκφραση ή επικοινωνία. Το διαδίκτυο σα μέσο, παρέχει εκπληκτικές δυνατότητες κι άλλοτε κινδύνους, που στοχεύουν στο ασυνείδητό μας. Αξίζει λοιπόν ν’ αναρωτηθούμε, ποιοι είμαστε εμείς, που χρησιμοποιούμε το μέσο. Το κάνουμε άραγε σωστά, εκφράζοντας ελεύθερα τις απόψεις μας, έχοντας επίγνωση ότι οι κοινωνικές αλλαγές δεν προέρχονται από κείμενα -αυτά μπορούσαν από καταβολής ιστορικού κόσμου, να εκφράσουν μια ανάγκη- αλλά από κινήματα, που κάποιες εποχές είναι ανάγκη να πλημμυρίσουν πεζοδρόμια κατά δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες, εκφράζοντας μια συλλογική λαϊκή συνείδηση;

Φοβάμαι πως το ‘χουμε χάσει λίγο το θέμα. Και καταλήγουμε να υποστηρίζουμε με την υπογραφή του προφίλ μας, δημοσιεύσεις που μας εκφράζουν πολιτικά. Και μετά τι ακολουθεί; Φτιάχνουμε κάτι πρόχειρο και ξαπλωνόμαστε μπροστά στη συνδρομητική τηλεόραση, ζαπάροντας παράλληλα μέσα από ευρύτατα χειραγωγημένα δελτία ειδήσεων, που παραλείπουν μέχρι και τα απεργιακά δελτία της επόμενης μέρας;

Το διαδίκτυο μέσα από την ανάγκη για έκφραση ή ανατροπές, κατάφερε σε άλλους λαούς να προκαλέσει επαναστατικές, μαζικές κινήσεις ή να προκαλέσει τα βλέμματα της διεθνούς κοινότητας προς όφελος τους.

Στην Ελλάδα που μαστιγώνεται από την κρίση και πολύ πριν αυτή ξεσπάσει, μάθαμε να χρησιμοποιούμε τους υπολογιστές μαζικά, δημιουργήσαμε μέιλ, στήσαμε blogs. Και πολύ καλώς πράξαμε. Αλλά η επόμενη εποχή, πραγματώνεται με δράσεις σε πραγματικό χρόνο, με πραγματικά πρόσωπα, υλικά ή γεγονότα και μακριά από οθόνες, αυτές στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα πρέπει να εξυπηρετούν εμάς και τις ανάγκες μας για επικοινωνία. Η επέκταση των κοινωνικών και πολιτικών μας απαιτήσεων, είναι ο δρόμος, ο τόπος δουλειάς, η πλατεία, η κάλπη, η έμπρακτη αλληλεγγύη, ο απαραμύθιαστος θυμός, που απαιτεί άμεσες πολιτικές αλλαγές.

Η υποστήριξη μέσα από ένα like χαιρετισμού, αποτελεί μονάχα μέσο ενθάρρυνσης, συμφωνίας μ’ ό,τι επίκαιρο τρέχει στο βλέμμα μας, αλλά αφορά μονάχα το κομμάτι της επικοινωνίας. Οι αλλαγές επέρχονται μόνο, όταν ο καθένας μας συλλογικά κι όλοι/ες συνολικά, αντιληφθούμε ότι ο πραγματικός κόσμος περιμένει εκεί έξω και καταρρέει ολοένα περισσότερο, γιατί μας εκπαίδευσαν να απέχουμε. Κάποιοι άλλοι ωστόσο, γράφουν ιστορία και ορίζουν τις τύχες μας, μεταφράζοντας την απουσία μας σαν ασφαλή πολιτική απόφαση.

Δάφνη Καλογεροπούλου, συγγραφέας: Η ασφάλεια της απραξίας μας

Τι χρειάζεται να μεσολαβήσει προκειμένου να σηκωθεί κάποιος απ’ τον καναπέ του και να αντιπροσωπεύσει με την φυσική του παρουσία ένα κίνημα, μια άποψη, ένα επαναστατικό ιδεώδες; Αρκεί ένα like στο facebook για να μπορούμε να θεωρήσουμε πως μια συνείδηση επαναστατεί;

Ίσως για τα μάτια του κόσμου, ναι, επαναστατούμε με ένα like. Όμως, τελικά -αργά και σταθερά- βουλιάζουμε όλο και πιο βαθιά στην ασφάλεια της ρουτίνας μας. Την ασφάλεια της απραξίας μας, την ασφάλεια που οι υπάρχοντες φόβοι μας συντηρούν και περιχαρακώνουν. Τελικά, κάθε διεύρυνση, κάθε πρωτοβουλία, κάθε πτυχή δημιουργικότητας- στοιχεία τόσο αναπόσπαστα απ’ την ανθρώπινη φύση- καταλήγουν να σπανίζουν και να θεωρούνται πολυτέλεια. 

Aλέξης Σταμάτης συγγραφέας του βιβλίου « ΖΩΗ » (από τις εκδόσεις Μίνωας): Μια σχεδόν αταβιστική χειρονομία

Το like δεν είναι φυσικά επανάσταση. Είναι μια σχεδόν αταβιστική χειρονομία (υπό την έννοια ότι την εκτελεί το δάχτυλο) επιβράβευσης κάποιου τυχαίου κυρίως υποκειμένου, το οποίο κατά συντριπτικό ποσοστό δεν έχεις επιλέξει άλλα εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά σου. Για έναν πεπειραμένο και συνειδητό χρήστη του διαδικτύου φυσικά μπορεί να είναι και εργαλείο επιλογής. Η ίδια η λέξη  “Like¨" είναι εξαιρετικά μελετημένη μαρκετίστικα μια και διαθέτει αποκλειστικά με θετική χροιά, αποκλείοντας την αντίστροφη της (dislike) που θα έδινε ένα χαρακτήρα διαλόγου στο σβολιαζόμενο υποκείμενο. Ταυτόχρονα δημιουργία έναν τεχνητό στατιστικό ορυμαγδό και μια κατά κανόνα αναξιόπιστη αξιολόγηση η ποία ωστόσο σε αρκετές περιπτώσεις επηρεάζει  brands,  εταιρίες ακόμη και πολιτικές καμπάνιες. Θα χε πολύ ενδιαφέρον αν το Facebook εγκαινίαζε το dislike., ωστόσο δεν πιστεύω να υπάρχει τέτοια περίπτωση διότι δεν τους συμφέρει οικονομικά. Η πλατφόρμα είναι κατ ουσιών ένα τεράστιο shopping mall το οποίο παρεμπιπτόντως προσφέρει κάθε είδους εκτόνωση. Θέλει μια λιτότητα και ένα όριο για να μπορέσεις να είσαι – τουλάχιστον ως καλλιτέχνης- αξιοπρεπής και δραστικός σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Εάν περιμένουμε πάντως από το like να φέρει την επανάσταση, είμεθα ολίγων αφελείς για να μην πω κάτι πιο βαρύ.

Ιωάννα Νοταρά συγγραφέας του βιβλίου «ΜΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΑ»  (εκδόσεις Μίνωας): Η αναζήτηση του “like” εξελίχθηκε σε μανία

Η «επανάσταση» του “like”… εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα, αλλά πρωτίστως φαινόμενο. Το “like” πάει φυσικά πακέτο με το face book. Αν δεν υπήρχε το face book, δεν θα υπήρχε και η «ευτυχία» του “like”.

Αν το φαινόμενο αφορούσε μόνο την Ελλάδα, θα έλεγα ότι ένας τόσο παραμελημένος λαός και μια ξεχασμένη νέα γενιά, κατέληξε στην αναζήτηση αυτοπεποίθησης μέσα από αυτό το κοινωνικό φαινόμενο. Όμως πρόκειται για παγκόσμιο φαινόμενο. Εκατομμύρια νέων, αλλά και μεσηλίκων όσο περνάει ο καιρός, αναζητούν μια εικονική επιβεβαίωση μέσα από αυτό το «γυάλινο παρεάκι».

Η αναζήτηση του “like” εξελίχθηκε σε μανία. Λέει ο άλλος «καλημέρα» το πρωί ή μια «καληνύχτα» το βράδυ και η μέρα του θα πάει καλά ή ο ύπνος του θα είναι ανέμελος αν τα “like” καταφέρουν να φτάσουν τις προσδοκίες του. 

Έτσι το “like” πέφτει στο καθεστώς του δούναι και λαβείν. Βάζεις “like” στη σαχλαμάρα ή σε μια ανάρτηση που δεν έχεις καν διαβάσει, για να σου ανταποδώσουν τα «φιλαράκια» σου που, κι αυτά βρίσκονται στην ίδια αγωνία, τη φιλοφρόνηση.

Ναι, θα μπορούσε κανείς να την ονομάσει «επανάσταση του like» ή της παρακμής. Είναι κατά τη γνώμη μου η πιο θλιβερή επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Οι άνθρωποι «επαναστατούν» κλεισμένοι στα σπίτια σου, μπροστά στον υπολογιστή τους ψαρεύοντας “like”.

Κλείνοντας αναρωτιέμαι αν θα μπορούμε τα αμέσως επόμενα χρόνια να επικοινωνούμε ή να φλερτάρουμε εκτός γυαλιού… Η προσωπική μου άποψη είναι πως, «όχι», δεν θα μπορούμε. Ήδη δεν μπορούμε. Σπάνια πια στις «ζωντανές παρέες» έχουμε κάτι να πούμε για να κερδίσουμε ένα ζωντανό «like» ή να χαρίσουμε άλλο ένα ολοζώντανο στον συνομιλητή μας…

Μαρία Ρουσάκη συγγραφέας των βιβλίων «Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΤΑΥΓΕΤΟΥ» «ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ» (εκδόσεις Μίνωας): Η επανάσταση της καλοσύνης…

Πριν αρκετά χρόνια είχα βρεθεί σ’ ένα σούπερ μάρκετ σε μια μικρή πόλη του Μιζούρι, στο κέντρο των Ηνωμένων Πολιτειών, στη μέση του πουθενά… Ένας κύριος περνώντας από δίπλα μου στο διάδρομο με τα ζυμαρικά, έκανε κάτι επαναστατικό: με καλημέρισε.  Σάστισα.  Τον περιεργάστηκα.  Σχεδόν τον παρεξήγησα.  Ύστερα τον καλημέρισα κι εγώ.  Θυμήθηκα ότι έτσι κάνουν οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν ακόμα πίστη στην καλοσύνη.

Στην κοινωνία στην οποία ζούμε σήμερα, στην κοινωνία της ανομίας, των εικονικών σχέσεων, της απόλυτης μοναξιάς και ερήμωσης της ψυχής, έχουμε χτίσει μια νέα γειτονιά όπου οι καλημέρες ρέουν άφθονες και καλοπροαίρετες.  Στα κοινωνικά δίκτυα όπου ζουν, εργάζονται, ερωτεύονται και επικοινωνούν χιλιάδες άνθρωποι καθημερινώς, ίσως έχουμε βρει αυτή την χαμένη αξία – την πίστη στην καλοσύνη.  Διότι όσο και να θέλουμε να κατακρίνουμε την ανάγκη κάποιων να πατούν ένα κουμπί το οποίο δεν λέει τίποτα πέρα από «μου αρέσει», δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την απλότητα αυτής της έκφρασης.  Θυμηθείτε την καλοσύνη.  Εκεί είναι η επανάσταση. Κι ας εκφράζεται από ένα κουμπί.

Παρθένα Τσοκτουρίδου, Λογοτέχνης: Μια αλλόκοτη και πικρή θέληση

Πιστεύω πως κάποιες φορές το like γίνεται από αγανάκτηση, οπότε σημαίνει διαμαρτυρία για κάτι ανόητο. Εκεί σας υπενθυμίζω το εξής απόφθεγμα: «Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και ως προς το σύμπαν διατηρώ κάποιες αμφιβολίες (ΑΛΜΠΕΡΤ ΑΙΝΣΤΑΙΝ»). Άλλες φορές πάλι το like πιστεύω πως γίνεται από συνήθεια, είναι μια πλάνη ή μια αναγκαστική θα έλεγα συγκατάβαση λόγω άνομων συμφερόντων και επιτρέψτε μου να σας θυμίσω στην περίπτωση αυτή το παρακάτω απόφθεγμα: «Η συνήθεια είναι το εκτροφείο των σφαλμάτων (Βίκτωρ Ουγκώ)». Αν όμως το like είναι και πρεσβεύει την πραγματική αλήθεια της ψυχής και του πιστεύω μας, τότε είναι μια αλλόκοτη και πικρή θέληση για αυταρχική κυριαρχία. Όμως, φίλοι μου, όσο περισσότερα like κάνετε, ειλικρινά τόσο περισσότερες μη σωτήριες συνήθειες αποκτάτε, τουτέστιν λιγότερες ελευθερίες και περισσότερες ήττες, οίκτος, μίσος, δυστυχία, ρουτίνα. Τι λέτε κι εσείς; 

Μαριάντα Βρεττού, κοινωνική λειτουργός: Η ψευδαίσθηση της αντίδρασης

Είναι η εύκολη οδός έκφρασης χωρίς λόγια και ιδιαίτερο στόμφο να εκφράσει κανείς τι τον ευχαριστεί η αντιστοίχως την τον δυσαρεστεί χωρίς ιδιαίτερη κινητοποίηση και παράλληλα δραστηριοποίηση, μια τέτοια κίνηση κ ενέργεια είναι ασφαλής κατά ένα τρόπο απρόσωπη και δημιουργεί την ψευδαίσθηση της συμμετοχής, της αντίδρασης και της επιβράβευσης. Κινήσεις όμως χωρίς ουσία δυστυχώς διότι καλώς η κακώς η " επανάσταση" δεν γίνεται από τον καναπέ και τα social media αν επί της ουσίας δεν υπάρχει η ανθρώπινη δυναμική μπορεί μέσω αυτών των ενεργειών να δοθεί η αφορμή και το έρισμα τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο!!!!!! Όπως προανέφερα λοιπόν είναι η ευκολία και μόνο κατάσταση που αν μη τι άλλο χαρακτηρίζει την εποχή μας

Παρασκευή Λεβεντάκου, καθ. χορού -τραγουδίστρια: Είναι όμως επανάσταση να κάνεις like σε άνευ ουσίας δηλώσεις;

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένας χώρος όπου ο καθένας αισθάνεται ότι μπορεί να πει το οτιδήποτε χωρίς λογοκρισία.Αυτό του δίνει την ηδονή της επανάστασης!

Είναι όμως επανάσταση να κάνεις like σε άνευ ουσίας δηλώσεις, σε προκλητικές φωτογραφίες, ακόμα και σε άρθρα με υβριστικό ή αντικοινωνικό περιεχόμενο; 

Τελικά το αίτημα αυτής της επανάστασης μοιάζει να είναι πολύ περισσότερο η αποδοχή παρά η αντίσταση!!!

Ανδριάνα Σαπρίκη, δασκάλα yoga και συγγραφέας: Η τεχνολογία είναι ευλογία αρκεί να την χρησιμοποιείς σωστά...

Η άποψή μου για το Fb και τα like είναι λίγο διαφορετική...εγώ επειδή χρησιμοποιώ το fb κυρίως για επαγγελματικούς λόγους ομολογώ ότι με έχει βοηθήσει αρκετά..π.χ κρατώ επαφές με ανθρώπους με τα like και την σωστή στιγμή έρχομαι σε τηλ επαφή για δουλειά....ίσως αν χρησιμοποιούσαμε σωστά το fb να ήμασταν όλοι κερδισμένοι...εγώ ας πούμε παρακολουθώ  τα σεμιναριά μαου και τη δουλειά μου όσο μπορώ...Ομολογώ ότι εμένα προσωπικά με έχει βοηθήσει, όμως δεν αναλώνομαι στον να ποσταρω τα φαγητά από την ταβέρνα που έφαγα, ούτε δημοσιεύω την προσωπική μου ζωή!!!Αυτή είναι η γνώμη  γιατί η τεχνολογία για μένα είναι ευλογία αρκεί να την χρησιμοποιείς σωστά...

Λευτέρης Γεωργαλάς- ιδιωτικός υπάλληλος: Ένα πολυσέλιδο προφίλ χαρακτήρα του καθενός μας

Τα like μόνο επανάσταση δεν είναι… Έχουμε πάρει μια λέξη και τις έχουμε δώσει μεγάλη αξία γιατί επειδή βαριόμαστε να γράψουμε κάτι δικό μας απλά κάνουμε ένα like - μου αρέσει σε κάτι που απλά συμφωνούμε χωρίς καν να πούμε την άποψη μας, έχει γίνει μια Συνήθεια ακόμα και στον προφορικό λόγο μας κάνουνε like γιατί ίσως σιγά- σιγά χάνουμε και την ικανότητα τις αναπτύξεις του προφορικού λόγου ... Και όσο ο χρόνος θα περνά τόσο νέα πράγματα θα μας φυτεύουν στο μυαλό μας .. Όπως πρέπει να μαζέψω πολλά like σε ένα post μου η σε μια φωτογραφία μου για να νιώσω μια στιγμιαία ικανοποίηση και μετά ... Χεχε απλά ένα κενό, πλέον όλα αυτά μας έχουν κάνει να νιώθουμε μια στιγμιαία ψεύτικη ικανοποίηση και να μας βγάζουν λίγο από την κατάθλιψη που έχουμε πέσει, να σηκώσουμε λίγο το κεφάλι μας από τον βομβαρδισμό μιας ψεύτικης κοινωνίας όπου έχει αποχαυνωθεί από ότι μας δίνεται από την μεγάλη δύναμη όπου και μας ελέγχει .. Ναι είναι αλήθεια τα like είναι πολύ ύπουλα και πονηρά από πίσω υπάρχει μια μεγάλη φιλοσοφία και λίγοι την καταλαβαίνουν …

Δυστυχώς όταν οι μεγάλες δυνάμεις μαγεύουν τον κόσμο με τους τόσους υπερβολικά επιστημονικά ανεπτυγμένους τρόπους είτε αυτό είναι ψεκάζω χρόνια την ατμόσφαιρα με βαρέα μέταλλα και αλλά η μέσω των διαφημίσεων - μάρκετινγκ - ειδήσεων - τρομολαγνεία καναλιών και πολλών άλλων μέσων, τότε ο λαός από επαναστάτης γίνεται όχλος όχι γίνεται Αρνακι ... Και περιμένει για χρόνια και κάνει ότι ακριβός θέλουν οι μεγάλες δυνάμεις .. Τώρα η ψεύτικη επανάσταση είναι ο καλύτερος τρόπος για να μάθει μια εταιρεία - μεγάλες δυνάμεις πια είναι τα πιστεύω σου δηλαδή …

 Κάνοντας ένα like σε ένα post όπου αυτό είχε ένα μήνυμα ενάντια πχ σε μια φιλευλευθερη ιδέα η τέλος πάντων σε κάτι αντίθετο με αυτό που θέλουν να σου πλασάρουν θα ξέρουν ότι εσύ και οποίος άλλος κάνει like θεωρήστε εμπόδιο για αυτούς οπότε με το κάθε like τους δίνουμε την δυνατότητα να ξέρουν με πιο τρόπο θα μας προσεγγίσουν αφού εμείς οι ίδιοι θα τους έχουμε ανοίξει την πόρτα των ιδιωτικών μας σκέψεων - θέλω - πιστεύω - επιλογών - δικαιωμάτων - περιουσιακών μας στοιχείων   (για φορολογία ) και πολλών άλλων πραγμάτων που βάζουμε κάθε λεπτό στο Facebook η σε οποίο κοινωνικό ( ετσι θέλουν να πιστεύουμε ότι είναι κοινωνικό ..!!) δίκτυο…

Με αυτό τον τρόπο οι μεγάλες δυνάμεις έχουν φτιάξει ένα πολυσέλιδο προφίλ χαρακτήρα του καθενός μας και θα ξέρουν το πως θα μας πλασάρουν τα ψέματα τους σε αυτών των ψεύτικο ηλεκτρονικό κόσμο τις επαναστάσεις τα post και τα like είναι οι εχθροί μας ..!!! Μακάρι να τα καταλάβουμε έγκαιρος.. Και να βγούμε στην πραγματική ζωή ..!!

Τσόφα Καρασσαβίδου, Παιδαγωγος απο Bielefeld Γερμανιας , Richtig Kindisch:

«Θα μπορούσαν να καταπολεμήσουν αυτό το υποτιθέμενο "βάζω like επειδή μου αρέσει" και κυρίως σε θέματα υγείας που ανακοινώνονται στο facebook για καρκίνο ή οτιδήποτε άλλο, να προσπαθήσουν να αποκλείσουν το "like" πράγμα που πατώντας το σημαίνει ότι δίνουν συγκατάθεση στο συμβάν! Τουλάχιστον σε αυτό το θέμα είμαι ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΗ! Δεν είναι και λίγες οι φορές που το έχω συναντήσει! Τώρα όσον αφορά τα "άλλου είδους like" εκεί καθένας το εκλαμβάνει διαφορετικά. Πολλές φόρες μου έχει τύχει να δεχτώ μηνύματα από γνωστούς-αγνώστους για να πατήσω ‘’like’’ σε φωτογραφίες τους ή σε διαγωνισμούς. Πράγμα απαράδεκτο. Θεωρώ πως όταν κάποιος βάζει ‘’like’’ σε κάποιον χωρίς παρότρυνση, τότε εκείνο ναι βγαίνει από μέσα του, όμως διαφορετικά είναι, όπως λένε και οι Γερμανοί χαρακτηριστικά: "Richtig Kindisch" που σημαίνει "Πραγματικά Παιδιαρίστηκα". Γενικότερα επικρατεί η άποψη πως στο facebook επικρατεί μια σχέση ανταπόδοσης μεταξύ των χρηστών του (μου πατάς like, και με τη σειρά μου σου πατάω και εγώ, άλλοτε από «υποχρέωση», άλλοτε από ευγνωμοσύνη ή απλή συμπάθεια). Επίσης όταν διαφωνούν γύρω από ένα θέμα ή όταν θέλουν να συμφωνήσουν με κάποιον που τεκμηριώνει ένα πρόβλημα του στον τοίχο του γράφοντας είτε κατεβατό είτε status ή οτιδηποτε, τότε απλά "ολοκληρώσουν" με ένα ‘’like’’ και δεν δείχνουν το θυμό τους αντιδρώντας με λόγια και πράξεις. Θεωρούν ότι με το ‘’like έχουν ξεμπερδέψει’’. Κλείνοντας θα πω ότι η ζωή δεν επιβεβαιώνεται μέσα από ένα μήνυμα, από έναν σχολιασμό ή από ένα like. Ζήστε την πραγματικότητα της ζωής και όχι την ψηφιακή πραγματικότητά της.»

\=
Μάνος Βροτζάκης Personal Trainer- Μοντέλο: Πρόσωπο με πρόσωπο

Καλώς η κακώς ζούμε σε μια εποχή που τα social media είναι το Νο1 στη ζωή μας.

Δε ξέρω κάποιον που να μην έχει πατήσει έστω ένα "like" στη ζωή του. Μέσα από αυτό ο καθένας κάνει... την επανάσταση του προκειμένου μα δηλώσει κάτι που του αρέσει ή και πολλές φορές που δεν του αρέσει. Κατά τη γνώμη μου δεν θα πρέπει να αρκουμάστε μόνο σε ένα "like".

Όλοι μας έχουμε άποψη, και βούληση επόμενως πιο δραστικό είναι ότι έχουμε να πουμε ή να κάνουμε να το κάνουμε με ρεαλιστικες πράξεις και λόγια για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε.

Να χειριζόμαστε οι ίδιοι την κατάσταση εκφράζοντας πρόσωπο με πρόσωπο τις απόψεις μας , τα θέλω μας ακόμα και τις απορόες μας και οχι πάντα μπροστά από μια οθόνη και από κάποιο κοινωνικό δίκτυο. Γιατί; Γιατί μπορούμε. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι.

Κωνσταντίνα Παπαγεωργίου, Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια Τμήματος Γεωπονίας και διαχειρίστρια της σελίδας «Γυρολιμνια»: Καλώς η κακώς το Facebook είναι κομμάτι της ζωής μας, αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΖΩΗ

Κάνοντας μια «βόλτα» στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε δύο πολύ δυνατές εικόνες. Η μια ήταν επεξεργασμένη, όπως επιτάσσει η μόδα του ‘παίρνω μια φωτογραφία και γράφω κάτι επάνω’ και η δεύτερη ήταν μια φράση με σπρέι γραμμένη σε μια στάση του δρόμου..

Αφήνω την αφαιρετικήπεριγραφή και περνάω στην ουσιαστική. Η πρώτη έλεγε : «έτσι αγαπιούνται σήμερα οι άνθρωποι, δεν το ήξερες; Με κόκκινες ειδοποιήσεις» . Η δεύτερη έγραφε : «δηλαδή  άμα δεν σου κάνω like θα θυμώσεις;»

Γέλασα, γιατί λίγο πολύ όλοι μας κάτι έχουμε κατά νου. Δεν είναι λίγες οι φορές που γνωριστήκαμε με πρόσωπα και μέσω Facebook, περιμέναμε με αγωνία μια κόκκινη ειδοποίηση, θυμώσαμε που δεν πήρε το ποθητό like η δημοσίευσή μας, χαρήκαμε όταν εκείνο το like ήρθε, και πάει λέγοντας.

Επανάσταση:ή like ή τίποτα! Γιατί όμως, τι να είναι αυτό που μας κάνει να το επιζητάμε τόσο; Επιβεβαίωση, ανασφάλεια, μόδα;  Ή μήπως απλά ένας τρόπος να περνάμε την ώρα μας γεμίζοντας διαδοχικές κόκκινες ειδοποιήσεις σαν αγώνα δρόμου;

Κατά την προσωπική μου άποψη.. τίποτα από όλα αυτά. Είναι ίσως κάτι που αγγίζει βαθύτερα ψυχολογικά αίτια. Είναι αυτή η αστεία εικονική πραγματικότητα της κόκκινης ειδοποίησης που στα μάτια μας φαντάζει μέχρι καικόκκινηκαρδιά. Δεν είναι έτσι. Καλώς η κακώς το Facebook είναι κομμάτι της ζωής μας, αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΖΩΗ.

Κρατήστε το «κόκκινο» μόνο για να χρωματίζει το πάθος σας για την ζωή. Αφήστε τα κόκκινα likes για απλά πράγματα που στο μεγάλο «φατσοβιβλίο» που λέω και εγώ, απλά αγγίζουν την αισθητική σας. Και μέχρι εκεί. Αναζητήστε παθιασμένες στιγμές, παθιασμένες μάχες, παθιασμένα κόκκινα καμπανάκια ειδοποιήσεων εκεί έξω! Πάρτε το χρώμα της ειδοποίησης και βάψτε τα βήματα σας στην πραγματικότητα.

Μέσα από την σελίδα μου «ταξιδεύω» τον κόσμο που με στηρίζει, με αγαπάει και αγαπάει και την πόλη. Θα συνεχίσω να το κάνω γιατί το Facebook έχει και τα καλά του, όσο αφορά στην προώθηση και σε αυτό που κάνω εγώ για την «Γυρολιμνιά». Εκείνο που μπορώ να βάλω σαν στόχο είναι να κάνω τα likes ρεαλιστικά, πείθοντάς σας για μια επίσκεψη στην πόλη. Για σκεφτείτε, δεν θα ήταν καλύτερο την βόλτα σας να την κάνατε όχι μόνο μέσα από τον φακό μου; Να κάνατε ένα ‘like’ στην φωτογραφία που θα ανεβάζατε ΕΣΕΙΣ για παράδειγμα στον λογαριασμό σας, μετά από μια επίσκεψή σας;

 Μέχρινα το πάρετε απόφαση όμως, δεν κάνετε και ένα…. «Like» στην σελίδα; 

Γιώργος Κοσνετζώφ,  Μηχανικός Δικτύων και Τεχνολογιών Internet: Μια νέα γενιά επαναστατών γεννιέται

Μέσα στην Ελλάδα της κρίσης (τόσο οικονομικής όσο και αξιών) μια νέα γενιά επαναστατών γεννιέται. Οι  επαναστάτες του Facebook. Και ενώ αρκετές φορές στην σύγχρονη ιστορία τα κοινωνικά δίκτυα έχουν χρησιμοποιηθεί για αυτό το σκοπό (βλ. πλατεία Ταξίμ, Anonymous, WikiLeaks κλπ) εμείς επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε τα κοινωνικά δίκτυα όχι για να οργανωθούμε και να μπορέσουμε να ενώσουμε τις φωνές αλλά ως αυτοσκοπό.

Έχουμε φτάσει να θεωρούμε ότι δηλώνοντας ότι μας αρέσει «κάνοντας like» σε ένα τσιτάτο ή μια αστεία ατάκα με νόημα αυτό γίνεται κτήμα μας και μας πρεσβεύει. Βλέπουμε καθημερινά συνανθρώπους μας που ποτέ δεν βρέθηκαν σε μια πορεία ή δεν εναντιώθηκαν σε κάποιο κακώς κείμενο (βλ. ενδοοικογενειακή βία) να θεωρούν ότι ξαφνικά γίναν πρεσβευτές της δημοκρατίας επειδή αναδημοσίευσαν μια χαριτωμένη εικόνα με ένα όμορφο μήνυμα.

Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση, το Facebook, όπως και όλα τα κοινωνικά δίκτυα, έχουν την δύναμη να ενημερώσουν τους συνομιλητές/ακόλουθους μας για κάποια πράγματα, να μας φέρουν σε επαφή, να μας βοηθήσουν να βρούμε ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα και ,γιατί όχι, συναγωνιστές για ένα σκοπό. Μπορεί αυτός ο σκοπός να είναι ο καθαρισμός μιας τοπικής πλατείας ή να είναι η εναντίωση στην κυβέρνηση ενός κράτους (όπως έγινε με τις συγκεντρώσεις στην πλατεία Ταξίμ).

Το να κάνουμε Like σε μια αντι-ρατσιστική εικόνα, ή σε μια φράση που μας βρίσκει σύμφωνους έχει ακριβώς αυτήν την αξία που του δίνουμε. Μπορεί να λειτουργήσει ως έναυσμα για να ενωθούμε με ανθρώπους που συμφωνούν με την άποψη μας και να κάνουμε κάτι προς αυτόν τον σκοπό η μπορεί απλά να έχει την αξία μιας «βουλής γερόντων του καφενείου» που μέσα σε ένα πρωινό έχουν λύσει το κυπριακό το μεσανατολικό και έχουν ανεβάσει και ρίξει δεκάδες κυβερνήσεις.

Επίσης θέλω να τονίσω ότι τις περισσότερες φορές που βλέπουμε στα κοινωνικά δίκτυα ότι υπάρχει ανάγκη αίματος, οργάνων κλπ, είναι πολύ παλιές ειδήσεις που συνεχίζουν και κάνουν κύκλους στο διαδίκτυο (μια απλή αναζήτηση στο google με το όνομα του ενδιαφερόμενου θα σας ενημερώσει για την ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης). Τέλος καλό θα ήταν να ξέρουμε ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα like δεν μεταφράζονται σε οικονομική βοήθεια ευπαθών ομάδων. Αυτές οι δημοσιεύσεις που μας προσκαλούν να κάνουμε like για κάποιον κοινωφελή σκοπό έχουν αξία μόνο αν γίνονται από οργανισμούς που βοηθάνε ούτως ή άλλως (πχ action aid, unicef ) και επιλέγουν αυτόν τον τρόπο για να προσελκύσουν κόσμο αλλά και να κάνουν γνωστό το έργο τους.

Εν κατακλείδι το facebook είναι εργαλείο κοινωνικής δικτύωσης και ενώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν βοήθεια σε πολλούς σκοπούς δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός και πανάκεια για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας καθημερινά.

Άννα Μαλαμίδου, τελειόφοιτος Πληροφορικής - Καταντήσαμε να εκφραζόμαστε σε ψηφιακούς τοίχους

Όντας μέσα στον κλάδο της Πληροφορικής και της Τεχνολογίας διακρίνω και καλά και κακά στοιχεία. Αφενός, οι ιδέες και οι απόψεις απευθύνονται σε μεγαλύτερο εύρος ακροατών, με αποτέλεσμα πολλοί να βρίσκουν άλλους ανθρώπους που συμφωνούν με τα λεγόμενά τους. Το κακό βέβαια είναι πως η όλη επικοινωνία σταματάει εκεί, σε ένα Like ή σε ένα σχόλιο που βρίσκει σύμφωνους τους χρήστες μεταξύ τους. Καταντήσαμε να εκφραζόμαστε σε ψηφιακούς τοίχους, να κοιτάμε τον άλλο στα μάτια μέσα από μια φωτογραφία, να μιλάμε μέσα από παράθυρα ενώ μπορεί να είμαστε δίπλα. Όσον αφορά τη σύγχρονη διαδικτυακή επανάσταση, τη θεωρώ σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματική. Δέχομαι το γεγονός ότι μέσα από την κοινωνική δικτύωση μπορείς να βρεις μεγαλύτερο αριθμό ατόμων σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά από κει και πέρα τι; Με ένα like δεν αλλάζει κάτι. Αν όμως το like είναι η αφορμή για κάτι πιο ουσιαστικό και ενεργό, τότε ναι. Το θέμα είναι, ποιος θα κάνει την κίνηση για να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι; Υπάρχουν τόσα μέσα διευκόλυνσης δραστηριοποιήσεων, τα οποία χρησιμοποιούνται με λάθος τρόπο. Κατά καιρούς εμφανίζονται petitions συλλογής ηλεκτρονικών υπογραφών για διάφορα θέματα. Οι υπογραφές αυτές φτάνουν κάπου, σε κάποιον αρμόδιο, βγαίνει κάποιο αποτέλεσμα; Και αν ναι, γιατί δεν ακούγεται τίποτα; Η επανάσταση του Like είναι μόνο η αρχή. Η συνέχεια οφείλει να είναι πιο δραστική και, όσο περίεργο και αν ακούγεται για μερικούς, πιο ζωντανή και άμεση.

Γιώργος Χατζηιωάννου, ιδιωτ.υπάλληλος στο Παραδοσιακό (Κ. Βάρναλη Περιστέρι) - Δεν

πρόκειται έτσι να βγούμε από το αδιέξοδο

Στις ημέρες μας τα social media έχουν καταφέρει να αντικαταστήσουν  τις ανθρώπινες σχέσεις ,τα ανθρώπινα συναισθήματα και γενικότερα τις ανθρώπινες αντιδράσεις. 

Για παράδειγμα ένα like θεωρούμε πως είναι αρκετό για να εναντιωθούμε σε κάτι που μας επιβάλλουν. Αυτός ο τρόπος αντίδρασης δεν πρόκειται να μας βγάλει από αυτό το αδιέξοδο που έχουμε έρθει από δικές μας κ όχι μόνο επιλογές. 

Γι αυτό εμείς οι νέοι πρέπει να αντιδράσουμε ουσιαστικά αν θέλουμε να ζήσουμε σε ένα κόσμο με μεγαλύτερη ποιότητα.

Ερωδίτη Παπαποστόλου, απόφοιτος οικονομικών-μάρκετινγκ κι ερασιτέχνης

φωτογράφος: Την επόμενη φορά…

Καθόταν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, ενώ η μέρα έσφυζε από ζωή. Παρακολουθούσε τις πολιτικές εξελίξεις της χώρας διαβάζοντας τα διάφορα status στο facebook. Ετοιμαζόταν να σχολιάσει, όταν άκουσε ένα θόρυβο. Ένα στρατιωτάκι που κοσμούσε τη βιβλιοθήκη του έπεσε κάτω.

Καθώς το σήκωνε, θυμήθηκε τους πολέμους και τις μάχες που έστηνε με τους φίλους του όταν ήταν μικρός.

«Τελικά σαν παιδιά», σκέφτηκε, «ξέραμε να πολεμάμε καλύτερα, μιμούμενοι τους αγώνες των προγόνων μας.»

Τώρα έχουμε χαθεί στον κόσμο της πληροφορικής. Φορώντας τη μάσκα της ανωνυμίας, νομίζουμε ότι έτσι θα κάνουμε την ανατροπή. Επαναστατούμε μέσα από την ασφάλεια του σπιτιού μας. Φωνάζουμε γράφοντας με κεφαλαία γράμματα και νομίζουμε ότι ακουγόμαστε αν μαζέψουμε ικανοποιητικό  αριθμό like και comment στα post μας. Και μετά, μιμούμαστε αυτές τις ενέργειες με αντίστοιχα like και comment σε post άλλων, που κάνουν κι εκείνοι την «επανάστασή» τους. Το βράδυ κοιμόμαστε ήσυχοι στη ζεστασιά του δωματίου μας, θεωρώντας πως η μέρα δεν πήγε χαμένη, κάτι καταφέραμε και σήμερα!

Τους κατηγορούμε ότι είναι μόνο λόγια, αλλά τελικά μόνο λόγια είμαστε κι εμείς, παραπλανημένοι από την ψεύτικη δύναμη που μας δίνει το διαδίκτυο και το ρεύμα της εποχής.

Άφησε το στρατιωτάκι και κάθησε στον υπολογιστή. Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε ένα status που καλούσε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Έκανε like. Για μια φευγαλέα στιγμή ένιωσε την ανάγκη να συμμετέχει. Άνοιξε όμως το παράθυρο και είδε ότι πλησίαζε καταιγίδα.

«Την επόμενη φορά.», καθησύχασε τον εαυτό του και συνέχισε αυτό που είχε αφήσει στη μέση.

Τηλέμαχος Μηχαηλίδης: Τι πιο απλό και ανώδυνο από το να επιλέξεις το "like

 Η επανάσταση του καναπέ εν ολίγοις . Τι πιο απλό και ανώδυνο από το να επιλέξεις το "like" σε κάτι που αναφέρεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από μια απλή αναφορά μέχρι τον  πομπώδες σχολιασμό που στις περισσότερες περιπτώσεις αποτελεί απλά μια αντιγραφή επικόλληση κάποιου άλλου όχι απαραίτητα από τα ίδια μέσα δικτύωσης. Είναι νομίζω η ώρα να ξεκαθαρίσουμε αν αυτά που δηλώνουμε στα προφίλ μας στο διαδίκτυο μας αντιπροσωπεύουν απόλυτα και μας αφορούν ώστε να συμφωνούμε με αυτά. Είναι απορίας άξιο πως για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων η επιλογή τού "μου αρέσει" είναι απλά μια συνήθεια ως και υποχρέωση για κάποιους, έναντι των διαδικτυακών τους φίλων . Μπορεί κάποια ψήγματα σχολίων και βαρύγδουπων αναφορών να κάνουν την εμφάνιση τους και να δημιουργούν τάση παρόλα αυτά βρισκόμαστε σε βρεφικό ακόμη στάδιο 

Δέσποινα Καλαντώνη, φοιτήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο: Αναζητώντας πεδίο δράσης για...επανάσταση

Σίγουρα φαντάζει κατακριτέο να «επαναστατούμε» μέσω των likes και γενικότερα του facebook και των λοιπών social media. Αυτό όμως πράττω κι εγώ.

Έχει αναρωτηθεί κανείς αν μας δίνετε άλλο πεδίο δράσης...

Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι υπάρχει η διάθεση για επανάσταση, αλλά δεν υπάρχει ο χώρος δράσης...

Τατιάνα Παπαδοπούλου, ραδιοφωνική παραγωγός, φοίτησε στο Τ.ΕΙ. Μεσολογγίου στη Σχολή Διοίκηση & Οικονομίας στο τμήμα Διοίκηση Κοινωνικών - Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων & Οργανώσεων: Ανήκω στην γενιά του like

Λένε πως οι προηγούμενες γενιές….κάνανε πραγματικές επαναστάσεις. Δεν περίμεναν μπροστά σε έναν υπολογιστή να ενημερωθούν…….για το αν συμφωνούν ή όχι με ένα like ή με ένα σχόλιο.

Δεν ξέρω αν τελικά κατάφεραν κάτι…κατεβαίνοντας στους δρόμους…άλλοτε ειρηνικά και άλλοτε όχι.Εγω ανήκω στη γενιά του like.Δεν θα κρυφτώ,είναι πολλές φορές που πάτησα like…και τελικά δεν άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου,να κάνω την επανάσταση.

Το να κάθεσαι σε μια καρέκλα και να σχολιάζεις λένε πως είναι το πιο εύκολο.Θα διαφωνήσω.

Μόνο και μόνο που μπαίνεις στην διαδικασία να σχολιάσεις….σημαίνει ότι προβληματίζεσαι, ενδιαφέρεσαι, ενημερώνεσαι.Ναι είμαστε μια γενιά…που λειτουργεί μέσα από έναν υπολογιστή,πράγμα που στη χώρα μας φαντάζει εξωπραγματικό,ενώ στις υπόλοιπες χώρες έχουν κάνει τεράστια βήματα μέσα από τον υπολογιστή.Δεν είναι λίγες οι φορές…που μέσα από ένα like βοήθησες έναν συνάνθρωπο σου,βλέποντας στην οθόνη ότι θέλει την συμπαράσταση σου.Τότε ναι…. τρέχεις και είσαι πραγματικά δίπλα του.Γιατί για εμένα αυτό είναι επανάσταση…να βοηθάς το συνάνθρωπο σου….αφού πρώτα έχεις ενημερωθεί…..από ένα like.

Κυριακή Σπανούδη, Θεολόγος, φωτογράφος: Η απενοχοποίηση του like

Από την "επανάσταση του like" καλό και πιο χρήσιμο πιστεύω είναι να περάσουμε στην "απενοχοποίηση του like". Πατώντας αυτή την επιλογή, δίνουμε πολλά μηνύματα, όπως αυτό του "ενημερώθηκα", "το διάβασα" και όχι απολύτως του "συμφωνώ". 

Το ζητούμενο είναι να μην σταματάμε εκεί. Να επιδιώκουμε τον διάλογο, να συμμετέχουμε σε όσα γίνονται εκτός της οθόνης του υπολογιστή μας, να προσπαθούμε και να μην μένουμε απαθείς. Δεν φταίνε λοιπόν τα "like", φταίνε οι κακές μας συνήθειες!

Σπύρος Γούμενος, μηχανικός μοτοσυκλετλών (MotoAharnis Μενίδι): Ένα Like φέρνει την επανάσταση;

Τελικά οι εποχές αλλάξανε. Ποιός θα μου το έλεγε ότι το οτιδήποτε που θα μου άρεσε σε ένα δευτερόλεπτο θα το έβλεπε όλος ο πλανήτης.

 Κι όμως πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι να εγκλιματιστούμε με τη νέα τάξη πραγμάτων και να το θεωρήσουμε ότι είναι φυσιολογικό και ότι ένα Like προσφέρει. Τώρα το θέμα είναι το τι προσφέρει; Προσφέρει άποψη; Προσφέρει ιδέα;Προσφέρει και μια δεύτερη γνώμη;

 Η τεχνολογία και το Internet βασικά φέρνει την αλλαγή και την επανάσταση του Like. Άραγε αν ξύπνούσε ο Αριστοτέλης ή ο Σωκράτης ή ακόμη και ο Αινστάιν και συναντούσαν Facebook,Twiter και όλα αυτά τα Social media πώς θα αντιδρούσαν και πως θα τα χαρακτήριζαν;

 Κατά την ταπεινή μου άποψη θα τα επικροτούσαν και για εμάς τα παιδιά τους, θα ήταν πολύ περήφανοι. Πιστεύουμε όλοι ότι όλα γίνονται για καλό, όπως και ένα LIke. Τι σημαίνει Like.... μου αρέσει !! άρα είναι κάτι καλό για μένα, κάτι που μου τραβάει την προσοχή και κάτι που μου δίνει το κίνητρο να σκεφτώ και να δω τα πράγματα από μια άλλη σκοπιά. Εκεί πλέον είμαι σίγουρος οτι θα μου αρέσει γιατί θα αρέσει και σε άλλους 100 ή 1000 άρα μέσα μου θα είμαι σίγουρος για την γνώμη μου βλέποντας ότι συμφωνούν και άλλοι πολλοί....

 Άρα στην εποχή μας ένα Like φέρνει την επανάσταση;

Βάσω Σωτηρίου, Δημόσιες Σχέσεις & Επικοινωνία www.vassosotiriou.gr: Παν μέτρον άριστον!

Όλοι μας έχουμε εμπλακεί λίγο ως πολύ με το ΦΒ, όλοι μας το επικρίνουμε λίγο ως πολύ και όλοι μας το χρησιμοποιούμε, λίγο ως πολύ.

Αυτά που εγώ έχω παρατηρήσει είναι τα εξής:

Η χρήση του εξαρτάται καθαρά από το άτομο που το διαχειρίζεται.

Υπάρχουν άτομα που το χρησιμοποιούν μόνο και μόνο για να βρουν ερωτικό σύντροφο. Αυτοί εύκολα φαίνονται κι εύκολα μπλοκάρονται.

Άλλοι που το χρησιμοποιούν για να δείξουν τις αλλαγές στο σώμα τους, για να φωτογραφηθούν, για να προβληθούν, για να εισπράξουν κομπλιμέντα. Κι αυτοί εύκολα φαίνονται και μπλοκάρονται.

Ή τα άτομα που λόγω έλλειψης χρόνου, ρίχνουν μια ματιά τι κάνουν οι φίλοι τους, οι πραγματικοί φίλοι τους, μαθαίνουν τα νέα τους, στέλνουν μηνύματα εσωτερικά και επικοινωνούν χωρίς πια να χάνονται μεταξύ τους. Ίσως είναι η πιο υγιής κατηγορία.

Με την παραπάνω κατηγορία, συνδυάζονται εύκολα και οι άνθρωποι που προωθούν τη δουλειά τους μέσω ΦΒ και ενημερώνουν τον κόσμο σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις. Κι αυτό υγιές.

Υπάρχουν και οι άλλοι, που διαλέγουν το ΦΒ για να κάνουν την επανάστασή τους μέσα από το σπίτι τους, καθισμένοι στον αναπαυτικό καναπέ τους. Είναι σημείο των καιρών μας, δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε. Το θετικό είναι ότι τουλάχιστον εκφράζουν τη γνώμη τους. Στην αντίθετη περίπτωση, αν δεν υπήρχε το ΦΒ, πιθανότατα θα τριγυρνούσαν στα σπίτια τους σαν τα αγρίμια, χωρίς να έχουν κάποιον να μοιραστούν τις ανησυχίες τους. Εύχομαι, ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, θα έρθει ο καιρός που θα συνεννοηθούν, πάλι μέσω ΦΒ, να κατέβουν με 2-3 φίλους τους ώστε να διαμαρτυρηθούν έμπρακτα. Και να αλλάξουν κάτι στη ζωή τους, στην περιοχή που ζουν ή στην κοινωνία ολόκληρη.

Όπως σε τόσους άλλους τομείς της ζωής μας, λοιπόν, έτσι και στο ΦΒ, ισχύει αυτό που ξέρουμε από παιδιά. Παν μέτρον άριστον!

Χρίστος Χριστίδης, προπονητής της Εορδαϊκής Δύναμης: Η έννοια της κατάκτησης των…θέλω

Στον αθλητισμό για να κατακτήσεις κάτι πρέπει να κοπιάσεις…πρέπει να θυσιάσεις (ακόμη και προσωπικές) επιθυμίες για να φτάσεις στο στόχο σου, ο οποίος δεν είναι απαραιτήτως πάντα το μετάλλιο, αλλά θα μπορεί να είναι μια αξιοπρεπή παρουσία με την οποία θα κερδίσεις  τον σεβασμό. Όταν ο στόχος είναι η «επανάσταση» με όποια έννοια και να την αποδίδουμε, δεν μπορεί να γίνεται απλά πατώντας ένα κουμπί ή κάνοντας κλικ και τέλος. Θα έλεγα σε όλα τα νέα παιδιά που θέλουν να αλλάξουν αυτά που συμβαίνουν γύρω τους να ασχοληθούν με τον αθλητισμό γιατί μέσα από αυτόν θα βιώσουν την έννοια της κατάκτησης των θέλω τους… 

  Κίμωνας Μπαλαμώτης  2ος στην Ελλάδα στα 120 κιλά ελληνωρομαϊκής πάλης: Ας δράσουμε μακριά από το facebook

Όλος ο κόσμος είναι ταλαιπωρημένος από όλη αυτή την κατάσταση που ζούμε στην Ελλάδα μέσα από την οικονομία το να καθόμαστε στο Facebook όλη μέρα και να κράζουμε αυτός που μας έφεραν σε αυτή την ντροπιαστική θέση την Ελλάδα είναι άδικο και μη αποτελεσματικό.

 Ας ξυπνήσουμε όλοι μαζί μια και μόνο μέρα και ας δράσουμε ενεργά…

Γραμματική Χριστίδου, Τριταθλήτρια κόσμου στο taekwondo: Μας αρκούν τα likes;

Ως Έλληνες είναι  στο αίμα μας, το έχουμε στην καρδιά μας να επαναστατούμε και να διεκδικούμε όλα όσα μας ανήκουν. Αλλά δυστυχώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας κυρίευσαν και ξεχάσαμε πως αγωνιζόντουσαν οι πρόγονοι μας για τα θέλω τους. Αλλάξαμε τον τρόπο και τώρα γίναμε οι μεγάλοι επαναστάτες του like και follow. Καθισμένοι στον υπολογιστή περιμένουμε να δούμε ποια θα είναι η πιο ωραία κατάσταση και ποια θα αντιπροσωπεύει τα πιστεύω μας. Σκεφτόμαστε ώρα τι θα γράψουμε, ποιος θα έχει την καλύτερη ατάκα για όσα συμβαίνουν στις ημέρες μας και αντί να βρούμε μαζικές λύσεις, μας αρκούν τα likes που θα «πάρουμε» από τους φίλους μας.

Ειρήνη Μπουράκη, Δευτεραθλήτρια Ελλάδας το 2014 στο taekwondo: Αλήθεια πόση ευαισθησία να χωρέσει μέσα σε ένα like;

Κάνε ένα like και θα σωθεί το παιδάκι από την Νιγηρία που πεινάει.

Κανε ένα like για να καταφέρει το ανήμπορο κοριτσάκι να πάρει αναπηρικό καροτσάκι για τις μετακινήσεις της. Κάνε like και comment για να κάνει ο γιατρός την δύσκολη εγχείρηση δωρεάν.
Αλήθεια πόση ευαισθησία να χωρέσει μέσα σε ένα like, μέσα σε ένα comment; Μάλλον αρκετή για τη σημερινή γενιά που ως εκεί μπορεί να δράσει, ως εκεί την παίρνει να ενεργήσει. Έχουμε γίνει όλοι κυνηγοί των likes.
- Εμένα έχει 157 like η φωτογραφία προφίλ μου. Εσένα;
Αυτή η ωραιοποίηση των likes δυστυχώς δεν βοηθάει πουθενά. Τι επαναστάτες είμαστε; Πώς θα συμβάλλει αυτή η αντίδρασή μας στο κοινωνικό γίγνεσθαι; Συμφωνούμε ότι τίποτα δεν γίνεται για να βελτιωθεί η ζωή μας, διαμαρτυρόμαστε καθημερινά για αυτά που μας απασχολούν, για τα προβλήματα που μαστίζουν τον κόσμο, και γυρνάμε σπίτι κάνουμε κοινοποίηση, comment, like. Εντάξει κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε. Στη θεωρία όλοι είμαστε καλοί. Στην πράξη τι γίνεται;

Αν όχι εδώ, πού;
Αν όχι τώρα, πότε;
Αν όχι εμείς, ποιοι;  

Ειρήνη Γκανίδου, πρωταθλήτρια taekwondo Βόρειας Ελλάδας:  Καμία επανάσταση δεν θα έρθει ποτέ από ένα tweet

Όλοι ποσταρουν σωστές απόψεις και ιδέες αλλά από το ν τις γράφουν και ν περιμένουν ένα like καλύτερα ν αφήσουν τ πληκτρολόγιο ας αφήσουμε τ λόγια να περάσουμε στις πράξεις. Η κινητοποίηση απαιτεί κίνηση και όχι απλώς λόγια σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δηλαδή άμα κάνουμε share σε έξυπνα επιχειρήματα θα φτάσει η φωνή μας στα υψηλά πρόσωπα; Τίποτα δεν αλλάζει στον κόσμο άμα δεν βγεις στο δρόμο να επαναστατήσεις και ν διεκδικήσεις αυτά που σε αναλογούν. Καμία επανάσταση δεν θα έρθει ποτέ από ένα tweet.

Τζίνα Μακάκη, μοντέλο: Η νεολαία έχει «βολευτεί» με τα likes

Η κοινωνική διαδικτύωση εχει εισχωρησει  δραστικά στον τρόπο ζωής των νέων κυρίως. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον τραγικό τρόπο έκφρασης απόψεων μέσω αυτής. 

Οι νέοι πλέον εκφράζονται έμμεσα,  στην ουσία, και δηλώνουν επανάσταση μέσω ενός απλού post στο φεισμπουκ, για παράδειγμα και η πλειοψηφία πατώντας ένα like δηλώνει πως συμφωνεί.

Η έλλειψη της άμεσης ανταλλαγής και εκδήλωσης απόψεων έχει μειωθεί δραματικά. 

Η λύση στο πρόβλημα είναι δύσκολη γιατί κατά την άποψη μου η νεολαία έχει «βολευτεί» στο να μην έρχεται αντιμέτωπη πλέον με το πρόβλημα, παρά μόνο να καθησυχάζεται στο ότι απλά υπάρχει (το πρόβλημα)…

Μια εμπειρία από το ηχόχρωμα ενός «λάικ», (Kατα)γράφει η Charlotte

Με ποια θαρρείς πως έχεις να κάνεις… με ένα «απλό» λάικ σαν τα άλλα; Και γνώμη έχω και άποψη και τη ζωή με το κουτάλι την έχω φάει. Το σκέτο, το νέτ «λάικ» δεν έχει γνώμη, δεν έχει πρώτη σκέψη δεν έχει φαντασία. Είναι μια υποχρέωση για να ξεχρεώσει έτσι απλά, τα προηγούμενα δικά σου, ενώ σαφώς δεν σχολιάζει και τις περισσότερες φορές δεν ξέρει καν τι περιέχει η κοινοποίηση σου. Απλά ξεχρεώνει… Και αν έχω πέσει «θύμα» αυτού του πως το είπες τις προάλλες … “chexting” και ταυτόχρονα με θεωρείς και σάκο του «box» για τις μαγνητικές επιρροές που ανάλογα με τα φεγγάρια έχεις, απλά ξεγελιέσαι με τα γατίσια καμώματα των άλλων «λάικ», που εμπράκτως δεν σε εκφράζουν και αναζητάς κάτι άλλο που δεν ξέρεις ποιό και τί είναι (πιθανά εμπειρίες σκέτες … αναζητάς). Το ουσιώδες και αληθινό μου «λάικ» δεν θα το (ματα/ε)λάβεις, αφού μες τον καθρέφτη σου κοιτώντας λες: ανάγκη δεν το έχω. Έχεις τόσα άλλα να μαζέψεις, μουγγά και στερημένα.

Του «Vromostomou» (tripioevro.blogspot.gr): Το πληκτρολόγιο είναι ένα ισχυρό μέσο, όχι όμως ο σκοπός

Αν μπορούσαμε να ζούμε σε 500 χρόνια από τώρα, θα το έλεγα με μεγαλύτερη βεβαιότητα. Και τώρα, όμως, παίρνω το ρίσκο να υποστηρίξω πως το διαδίκτυο, κι ακόμα ειδικότερα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα βήματα στην ιστορία τής ανθρωπότητας προς την κατεύθυνση της αφύπνισης των μαζών. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, αν σήμερα στην Ελλάδα «ενημερωνόμασταν» μόνο από την κρατική τηλεόραση ή από τα μίντια τα οποία ελέγχονται από την επιχειρηματική και τραπεζική ελίτ αυτού του τόπου. Δεν θα μαθαίναμε ούτε τα μισά από όσα ξέρουμε για τις υπόγειες διαδρομές τής εξουσίας. Σε διεθνές επίπεδο, εξάλλου, πολλοί εικάζουν πως δεν θα γινόμασταν ποτέ μάρτυρες της «Αραβικής Άνοιξης» αν δεν υπήρχαν το «facebook» και το «Twitter»…

Είναι προφανές ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν θα οδηγήσουν σε επαναστάσεις στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη αν τα χρησιμοποιούμε μόνο για να δηλώνουμε πού βρισκόμαστε και για να ενημερώνουμε για τις μεταπτώσεις τής συναισθηματικής μας κατάστασης κάθε τρεις και λίγο. Δεν θα είμαστε, επίσης, τίποτα παραπάνω από «επαναστάτες τού πληκτρολογίου» αν διοχετεύουμε σε αυτό όλη μας την οργή για όσα παθαίνουμε στην καθημερινότητά μας και συμπεριφερόμαστε σαν πρόβατα επί σφαγή στην «πραγματική» ζωή.

Μέσω, όμως, των νέων τεχνολογιών προσφέρεται στον καθένα μας η δυνατότητα όχι μόνο να ενημερώνεται γρήγορα και φτηνά από περισσότερες της μίας πηγές, αλλά και να εκφράζει τη γνώμη του, προκαλώντας με τη σειρά του έναν κύκλο συζήτησης, καθώς και να προβαίνει στις δικές του αποκαλύψεις. Ο Τζούλιαν Ασάνζ των «Wikileaks» έφερε μια επανάσταση στη δημοσιογραφία χάρη στο πληκτρολόγιό του. Απαιτήθηκε, όμως, και σθένος από την πλευρά του για να υπερασπιστεί αυτό που κατάφερε με το κομπιούτερ του. Κοντολογίς, το πληκτρολόγιο από μόνο του δεν αρκεί. Είναι ένα πολύ ισχυρό μέσο, αλλά δεν είναι ο σκοπός…

Φυσικά η απόλυτη ελευθερία την οποία αισθάνεται κάποιος όταν βρίσκεται μπροστά από τον ηλεκτρονικό του υπολογιστή έχει και δυσάρεστες παρενέργειες. Πολλές φορές διαβάζουμε κείμενα που προσβάλλουν την αλήθεια, την ελληνική γλώσσα και τη νοημοσύνη μας από πένες που αποτυπώνουν σε αυτά όλη τη διάθεσή τους να λασπολογούν και να μεταφέρουν και στις οθόνες των άλλων τα δικά τους αρρωστημένα σύνδρομα κατωτερότητας. Όπως έλεγε ωστόσο ο Αλμπέρ Καμί, ο «ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι καλός ή κακός, ο λογοκριμένος δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από κακός»…  

Κρύβοντας την σκληρή αλήθεια της ζωής σου στο Facebook - Ντοκιμαντέρ (Δείτε το!)

Ένα εκπληκτικό βίντεο σκηνοθετημένο από τον Shaun Higton έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι η ζωή μας δεν είναι μόνο οι χαρούμενες εικόνες και λόγια που ανεβάζουμε στο Facebook. Ο κόσμος, όπως και ο πρωταγωνιστής του κλιπ, συνηθίζει να ανεβάζει στο Facebook γεγονότα που εκ πρώτης όψεως  θέλουμε να δείχνουμε ότι είναι χαρούμενα. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα;

Ο σκηνοθέτης θέλει να μας περάσει το μήνυμα ότι το Facebook είναι μια ναρκισσιστική παιδική χαρά, όπου ανεβάζουμε τις πιο όμορφες ζωής μας κρύβοντας όμως την καθημερινότητα που πολλές φορές είναι πιο σκληρή.

Η λύση; Απλά ζήστε τη ζωή σας, επικεντρωθείτε  στην πραγματικότητα και  αγνοήστε  το τσίρκο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Ο 31χρονος Νορβηγοαμερικανός που κατοικεί στο Όσλο χρειάστηκε μόλις 3 μέρες για τα γυρίσματα του βίντεο και άλλες τόσες για να το μοντάρει.

What's on your mind από stefanelonikitelo