Το παιχνίδι του Μορφέα

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

Ο αστροφορεμένος ουρανός έλαμπε εκείνο το βράδυ του Αυγούστου. Απολάμβανε καθρεφτίζοντας τα γεμάτα σκόνη αλλά και φως αστέρια του την θάλασσα και εκείνη του το ανταπέδιδε γαληνεύοντας τον… Οι δυο τους ερωτευμένοι ως το άπειρο γιατί μακριά από τους ανθρώπους έσμιγαν και ένωναν τους πόθους τους. Και ας έλεγαν οι τελευταίοι πως η γη είναι στρογγυλή – αυτό υπέτασσε η τετράγωνη λογική τους.

Ωστόσο οι δυο τους ήξεραν πολύ καλά τον ορισμό του έρωτα πριν γεννηθούν οι άνθρωποι και γνώριζαν πολύ καλά πως η λογική δεν τον χωρά… ήταν μικρή για να γίνει χαρακιά στην αγάπη τους και γι’ αυτό την έκρυβαν ως εκεί όπου δεν φτάνει του ανθρώπου ο νους.

Σύμμαχος τους και προστάτης του μυστικού τους ο ίδιος ο Μορφέας που έπαιρνε στην αγκαλιά του τον κόσμο όλο για να μπορεί ο ουρανός να ενωθεί με την θάλασσα και την κρατήσει στην αγκαλιά του και να την νιώσει από το βυθό της ως την στρατόσφαιρα του.

Εκείνο το βράδυ του Αυγούστου ο Μορφέας δεν κοίμισε τους ερωτευμένους που είχαν πλαγιάσει δίπλα στην θάλασσα ατενίζοντας την… Ο ουρανός όχι μόνο δεν ζήλεψε αλλά βρήκε πολλά κοινά με το νεαρό ζευγάρι και θυμήθηκε το πρώτο του βράδυ που είχε αγκαλιά του την θάλασσα…Δάκρυσε από χαρά και ένα αστέρι του έπεσε στα βάθη των ωκεανών της και εκείνη το καλοδέχθηκε… Τα παιδιά την ίδια ώρα πιασμένα χέρι – χέρι κάνανε μια ευχή από κοινού. Μαζί έως το τέλος του ουρανού εκεί που τελειώνει η θάλασσα.

Ο Μορφέας την στιγμή εκείνη τους πήρε αγκαλιά και τους έφτασε στον προορισμό της ευχής τους… Εκεί άρχιζε η ευτυχία!