Μέχρι το τελευταίο πέταλο

Κείμενο – φωτογραφίες: Ερωδίτη Παπαποστόλου

Τα τριαντάφυλλα κατέχουν σημαντική θέση στις ιστορίες αγάπης καθώς επίσης και σε πολλά παραμύθια όπως στην "Πεντάμορφη και το Τέρας", και στο "Μικρό Πρίγκιπα". Άλλωστε… δεν θεωρούνται τυχαία ο «Βασιλιάς των Λουλουδιών». Είναι από τα πιο όμορφα άνθη. Τα πέταλά τους βελούδινα, στάζουν δροσοσταλίδες και σκορπούν νεραϊδόσκονη.

Τα τριαντάφυλλα μοιάζουν τόσο εύθραυστα κι όμως κρύβουν μέσα τους μεγάλη δύναμη. Σύμφωνα με τους περισσότερους μύθους, τα κόκκινα τριαντάφυλλα πήραν το χρώμα τους από το αίμα ψυχών που χάθηκαν κι εκείνο χύθηκε δίπλα τους και πότισε τις ρίζες τους… Έτσι κράτησαν μέσα τους όλο τον πόνο και την θλίψη… Αν πλησιάσουμε το αυτί μας στα πέταλά τους, θα τα ακούσουμε να μας ψιθυρίζουν ιστορίες και μελαγχολικά τραγούδια. Θα τα νιώσουμε να γέρνουν στο πρόσωπό μας και να μας χαϊδεύουν απαλά το μάγουλο. Αν κάποιος όμως δεν γνωρίζει τη λεπτότητα και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να τα αγγίξει, μπορεί να τυλιχτούν γύρω του σαν αναρριχώμενος κισσός και να τον φυλακίσουν, σκεπάζοντας με ροδοπέταλα τα μάτια του. 

Κι ίσως να πληγωθεί από τα αγκάθια τους. Ίσως αυτά είναι η άμυνά τους. Ίσως έτσι προστατεύουν τον εαυτό τους κι αφήνουν να τα πλησιάσουν μόνο εκείνοι που αξίζει πραγματικά να είναι κοντά τους.

Τελικά δεν διαφέρουν και πολύ από τους ανθρώπους. Δίνουμε ευκαιρίες και μετράμε τον χρόνο αντίστροφα ρίχνοντας ένα ένα τα πέταλά μας, όπως στο παραμύθι της Πεντάμορφης με το Τέρας. Γινόμαστε μπουμπούκια και στέλνουμε κάθε μέρα τα φιλιά μας στον άνεμο. Νομίζουμε ότι αρκεί μόνο ένα φιλί για να μεταμορφώσουμε τον βάτραχο και να δούμε την παραμυθένια αλλαγή. Μόλις όμως το τελευταίο πέταλό μας αγγίξει το έδαφος, ο χρόνος τελειώνει χωρίς άλλη προειδοποίηση. Κι αν δεν έχει αλλάξει κάτι, αν δεν έχει λυθεί η "κατάρα", και δεν έχει νικηθεί το τέρας, τότε δείχνουμε τα αγκάθια μας, και θωρακίζουμε τον εαυτό μας. 

Γινόμαστε απρόσιτοι και ψυχροί. Και τα τριαντάφυλλα μοιάζουν τόσο αλλόκοτα ελκυστικά όταν τα πέταλά τους είναι παγωμένα. Μέχρι να βρεθεί ο "Μικρός Πρίγκιπας", που έκανε και θα κάνει τα πάντα για να γυρίσει πίσω στο λουλούδι του. Μέχρι να βρεθεί ο "Μικρός Πρίγκιπας", που για εκείνον και μόνο το τριαντάφυλλό του είναι όλος του ο κόσμος. Και τότε θα το νιώσουμε.

Όπως ένιωσε η πριγκίπισσα το μπιζέλι κάτω από τόσα στρώματα. Και θα ξυπνήσουμε από τον παγωμένο λήθαργό μας. Θα συνέλθουμε από τη νάρκη μας και θα ζήσουμε ξανά. Άλλωστε όπως λέει και το βιβλίο "Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει να είναι τόσο σημαντικό"...