Μια πόλη...χιόνι

Κείμενο και φωτογραφίες: Ερωδίτη Παπαποστόλου


Μια πόλη χιόνι, όπως τραγούδησε και ο Πλιάτσικας, κι εσύ ψάχνεις να βρεις τι είναι αυτό που σε λυτρώνει…. Ψάχνεις να βρεις τις απαντήσεις στο παγωμένο χιόνι… Οι νιφάδες πέφτουν και θρυμματίζονται στον άνεμο σκορπώντας γυάλινη αστερόσκονη στο έδαφος…

Σκορπώντας όνειρα που ψιθυρίζουν απατηλές αλήθειες, και ιστορίες από μια άλλη ζωή. Ιστορίες που ακροβατούν σε ένα τεντωμένο σκοινί που κρέμεται πάνω από τις παγωμένες γραμμές ενός τρένου που έχει χαθεί στο χρόνο ακολουθώντας ένα δρόμο χωρίς επιστροφή…
Μια πόλη χιόνι… σιλουέτες που τρέχουν να κρυφτούν, παγωμένα χαμόγελα που φορούν τη μάσκα του κρύου ξεθωριάζουν μέσα στην ομίχλη… Λευκό… το χρώμα της ελπίδας, το χρώμα που λυτρώνει… Προσπαθείς να κρατήσεις την ισορροπία σου αλλά δεν μπορείς, γλιστρούν οι παγωμένοι δρόμοι και παρασύρεσαι σε μια ατέλειωτη διαδρομή… μια μαγική διαδρομή στο χιόνι…
Μια πόλη χιόνι. Δέντρα εγκλωβισμένα πίσω από ένα πέπλο παγωμένης ομορφιάς. Κρυσταλλωμένα φύλλα που λαμπυρίζουν, έτοιμα να σπάσουν και να γεμίσουν πληγές, αν δεν τα αγγίξει κανείς απαλά. Κτίρια που βουλιάζουν μέσα στη λευκή μοναξιά… Δρόμοι αδιάβατοι. Ψυχές εγκλωβισμένες. 

Μια λευκή βροχή, που πέφτει γύρω σου και σε κυκλώνει… 

Σε χαιδεύει απαλά στο μάγουλο και μεταμφιέζεται σε όνειρο, λίγο πριν σου δώσει το χαστούκι του εφιάλτη, λίγο πριν ο κόσμος αρχίσει να παγώνει, λίγο πριν τα σπίτια γίνουν λευκά ζαχαρωτά, λίγο πριν τα βήματά σου θαφτούν μέσα στο χιόνι, λίγο πριν οι ψίθυροί σου, πνιγούν, ενώ ψάχνεις να βρεις τι είναι αυτό που σε λυτρώνει…

Μια πόλη χιόνι, μια παγωμένη ζωή, νιφάδες που στροβιλίζονται, μυστικά θαμμένα κάτω από τη λευκή σκόνη…

Ένα παιδί σε τραβάει από το μπράτσο.

«Συγγνώμη», ψιθυρίζει. «Ψάχνω το χρώμα της ζωής… Ψάχνω ένα κόκκινο μπαλόνι… 

Για να κρατήσω τον σπάγκο του, να πετάξω ψηλά, και να βρω αυτό που μας λυτρώνει…»