Βόλτες φιλοσοφίας

Του Άγγελου Χαριάτη*

Περπατώντας χθες το βράδυ κάνοντας τη συνηθισμένη βόλτα στη λεωφόρο της διατήρησης μια κάποιας «φόρμας» ακούγοντας τους ήχους της νύχτας σκέφτηκα για άλλη μια φορά τον Άγγελο. Ονομάζω αυτές τις βόλτες, βόλτες φιλοσοφίας. Μόνος μέσα στη νύχτα σκέφτομαι τον Άγγελο. Για την ακρίβεια αυτό που είναι σήμερα ο Άγγελος, πώς οδηγήθηκα στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου, των πράξεών μου, των κινήσεών μου. Μπορεί να μοιάζει άλλα δεν είναι καθόλου εγωιστικό. Θα το έλεγα κάτι σαν συνειδητοποίηση. Έφερα στο μυαλό μου την εικόνα μου στην ηλικία των δεκατριών. Ήταν η εποχή που ανακάλυπτα τον Τσαρλς Μπουκόφσκι, τον Χένρυ Μίλλερ και τον Ουίλλιαμ Μπάροουζ, αφήνοντας οριστικά και αμετάκλητα τον Ιούλιο Βερν, τον Λουντέμη και τον «Μικρό Πρίγκιπα». Ήταν η εποχή που ανακάλυψα τους «Ντορς» και τους «Κουίν» και τους «Γιουράια Χιπ». Και λίγο μετά τους «Άιρον Μέιντεν» και τους Αξέπτ» και τους Μάνογουορ». Και τον Εμπειρίκο και τον Μαρκήσιο Ντε Σαντ και τον Έσσε. Και ύστερα χωρίς να το καταλάβω έφτασα στα δεκάξι. Τότε που είχα χωθεί για τα καλά στο περιθώριο και η τότε εικόνα μου δεν μου άρεσε. Πάλι εκείνη την εποχή. Και αποφάσισα να αλλάξω. Να αφήσω τον εαυτό μου να κολυμπήσει με το ρεύμα και όχι κόντρα σ’ αυτό. Και άφησα πίσω μου όλα τα υπόλοιπα. 

Τα μουσικά μου ακούσματα άλλαξαν, τα βιβλία εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας από τη ζωή μου και μπήκε δυναμικά ο αθλητισμός. Ήθελα να είμαι ωραίος, μοντέρνος, αρεστός και με κορμί. Και ύστερα όταν στα δεκαοκτώ έφυγα από την πατρογονική εστία για να αποκτήσω ένα πτυχίο της κακιάς ώρας (όπως αποδείχθηκε αργότερα) από δημόσιο τεχνολογικό ίδρυμα της περιφέρειας, ανακάλυψα την ευφορία και την ευτυχία που μου έδινε το γράψιμο. Είχε καταφέρει να με οδηγήσει σε άλλα μονοπάτια και να διευρύνει τους ορίζοντές μου. Και ξεκίνησα και πάλι το διάβασμα και πάλι η ροκ μουσική ακούστηκε στο δωμάτιο μου. 

Και ύστερα στα εικοσιπέντε σε μια νέα κρίση ταυτότητας τα πέταξα για άλλη μια φορά όλα στα σκουπίδια και νόμισα ότι σκοπός της ζωής μου ήταν να γίνω ένας κύριος. Φορώντας τα κουστούμια μου, έχοντας καλούς τρόπους, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι ήμουν ένα σκληρό αρσενικό, μια μίξη Σινάρτα και Μάρτιν και Μήτσαμ και Μπόγκαρντ. Αλλά και πάλι δεν ένιωσα ότι είχα την απόλυτη ικανοποίηση για αυτό που ήμουν. Και λες και χρόνος μετριόταν σε έτη φωτός βρέθηκα να πατάω και με τα δύο μου πόδια γερά στην τρίτη δεκαετία. Σε μια παρόμοια βόλτα σαν τη χθεσινή, δέκα και χρόνια πριν είπα στον εαυτό μου: «Άσε τις βλακείες. Άσε τις βλακείες. Ναι είσαι αυτό που πραγματικά θέλεις και όχι αυτό που νομίζεις ότι θέλουν να είσαι οι άλλοι». Γιατί στην ουσία αυτή ήταν η ουσία. 

 Ήθελα να μοιάσω σε κάποιον άλλον. Να μοιάσω σε κάποιον άλλον που μου έμοιαζε εμφανισιακά. Και εκείνη τη νύχτα άφησα τους πειραματισμούς. Μια για πάντα. Ήμουν ο Άγγελος και ήμουν καλά.

**Ο Άγγελος Χαριάτης είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το «Όταν ξημερώνει» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σιδέρης. Είχαν προηγηθεί το «Δάχτυλο» (εκδ. Πηγή) και Παράπλευρες Απώλειες (εκδ. Ιβίσκος), 25 Ιστορίες για ευτυχισμένους αστούς, Μαύρο-Κόκκινο. Το νέο του έργο είναι οι "Δέκα εντολές", το οποίο είναι e-book free

 Δείτε επίσης: Πρώτη φορά

Δείτε επίσης: Μπερδέματα

Διαβάστε επίσης: Χειμώνας

 

Διαβάστε επίσης: Ώστε θες να γίνεις συγγραφέας;

Διαβάστε επίσης: Περί ανάγνωσης

Διαβάστε επίσης: Απολογισμοί… διαφορετικού τύπου

Διαβάστε επίσης: Το βαρύ φορτίο του… «διαφορετικού»

Διαβάστε επίσης: Μπαμπάς