Όταν τα όνειρα δεν χωράνε στα μάτια

Κείμενο - Φωτογραφίες: Ερωδίτης Παπαποστόλου

Όπως λέει και μία φράση, «Όταν τα όνειρα δεν χωράνε στα μάτια, γίνονται δάκρυα και πέφτουν». Όταν είμαστε παιδιά, κάνουμε τα πιο παιδιάστικα και ταυτόχρονα πιο αληθινά όνειρα. Όταν όμως μεγαλώνουμε, τα αφήνουμε πίσω, τα ξεχνάμε, και κάνουμε μεγαλύτερα, πιο ρεαλιστικά και πιο επικίνδυνα. 

Οι κούκλες είναι το πιο παλιό και χαρακτηριστικό παιχνίδι των παιδιών. Αντιπροσωπεύουν τα όνειρα και την αθωότητα. Καθρεφτίζουν την αγνή ψυχή των παιδιών που λαχταρούν να πραγματοποιήσουν τους πιο κρυφούς τους πόθους.  Όλοι έχουμε κρατήσει στα χέρια μας την κούκλα με την ανοιχτή αγκαλιά, κι έχουμε παρακολουθήσει παράσταση με μαριονέτες. Όσο όμως τα χρόνια περνούν, κι αρχίζουμε να ζούμε στον κόσμο των μεγάλων, πολλές φορές γινόμαστε εμείς οι ίδιοι μαριονέτες του συστήματος και των καταστάσεων. Σταματάμε να φερόμαστε αυθόρμητα και καλοκάγαθα, παύουμε να βλέπουμε τη θετική πλευρά. Αφήνουμε τις αποτυχίες και το φόβο να μας καθοδηγήσουν και να ορίσουν τις πράξεις μας..

Αν αντικρίζαμε τώρα τα παιχνίδια μας, θα διαπιστώναμε ότι έχουν αλλάξει μορφή... Κρύβουν μέσα τους την αντανάκλαση του καινούριου ενήλικου εαυτού μας, εκείνου που πλέον δεν ονειρεύεται, εκείνου που έχει ξεχάσει τι σημαίνει ξεγνοιασιά, εκείνου που τα παρατάει πολύ εύκολα και δεν προσπαθεί να διορθώσει ότι έχει χαλάσει. 

Η ίδια κούκλα που παλιότερα κρατούσαμε στην αγκαλιά μας, τώρα μετατρέπεται σε δήμιο, που τυλίγει με αλυσίδες τα υπόλοιπα παιχνίδια μας και τα οδηγεί στη σφαγή. Ο άλλοτε χαρούμενος και πολύχρωμος κλόουν, πλέον μοιάζει λυπημένος, αφού κανείς δεν έχει ανάγκη το χαμόγελό του. Ένα μωρό σπαράζει στο κλάμα δίπλα στο σβηστό, μαύρο κερί της αθωότητάς μας. Και μια αλλόκοτη ξανθιά κούκλα μας κοιτά με το κενό βλέμμα της, προσπαθώντας να παρασύρει στην άβυσσο τα ελάχιστα όνειρα που μας έχουν απομείνει, ενώ η κακιά μάγισσα των παραμυθιών που έχανε πάντα στο τέλος, τώρα γελάει χαιρέκακα, αφού οι πράξεις μας ορίζουν τη νίκη της. 

Πολλές φορές τα όνειρά μας μοιάζουν με πορσελάνινες κούκλες που κρέμονται ανέκφραστα στον κρύο, υγρό τοίχο. Εξωτερικά είναι περίτεχνα στολισμένες με καπέλα, λουλούδια και κορδέλες. Τα μάτια τους άδειες κόγχες που μας καταπίνουν και βυθίζουν στην άβυσσο όσα συναισθήματα προσπαθούν να παραμείνουν ζωντανά. Τα χαμόγελά τους ψυχρά, σε μια έκφραση απόλυτης ηρεμίας. Οι αναμνήσεις μας έχουν γίνει ένα κουβάρι μπλεγμένο σε έναν ιστό, ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα όπως μπλέκονται τα άψυχα μαλλιά τους. Οι σκέψεις μας παγωμένες πίσω από σκληρά προσωπεία που είναι αδύνατο να σπάσουν. Ο πόνος μας φυλακισμένος, ανίκανος να βγει στην επιφάνεια, ανίκανος να γίνει δάκρυα για να μας ελευθερώσει.

Το μόνο που μπορεί να μας σώσει, είναι να ψάξουμε βαθιά μέσα μας, να νιώσουμε και πάλι σαν παιδιά, να θυμηθούμε τα όνειρά μας, και να τα φέρουμε στην επιφάνεια....Κι αυτά να γίνουν δάκρυα, διάφανα, μαγικά, διαμαντένιες σταγόνες που θα πλέξουν το μονοπάτι της ελευθερίας μας…