Ο παραβάτης των ΚΤΕΛ…στην θέση #17#

Κείμενο - Φωτογραφία: Λευτέρης Χ. Θεοδωρακόπουλος

Όρκο έχω δώσει πως δεν θα ξαναμπώ ποτέ!

Με ταλαιπώρησε πολλές φορές, με κούρασε, με ζάλισε,

Και με έκανε ανυπόμονο γιατί αυτό κατάπινε αργά και βασανιστικά

τα χιλιόμετρα για να βρεθώ κοντά σου…

Όταν σταματούσε μετά από ώρες, που φάνταζαν ατελείωτες, άνοιγε η  πόρτα του και έπεφτε απότομα στο πρόσωπο μου το κρύο το τσουχτερό της Βόρειας Ελλάδας σαν πρώτο καλωσόρισμα στην γη της επαγγελίας του έρωτα μου…

Δευτερόλεπτα αργότερα όταν βυθιζόμουν στην αγκαλιά σου, και πνιγόμουν από τα φιλιά σου, λίγα μέτρα παραπέρα η μηχανή του ΚΤΕΛ άδεια από πετρέλαιο ήταν τόσο ζεστή όσο και το κορμί σου εκείνη την στιγμή λες και αυτό να σιγόκαιγε 8 ώρες όσες το ταξίδι μου για να έρθω να σε βρω.

Από τα ξημερώματα του Σαββάτου μέχρι το απόγευμα της Κυριακής ο χρόνος που κυλούσε στην κλεψύδρα χύθηκε απότομα στον πάτο και εγώ βρέθηκα πάλι στην θέση #17#  να σε βλέπω κολλημένη στο τζάμι και όταν ο πόρτα έκλεισε τα πρώτα δάκρυα σου μπερδεύτηκαν με τις σταγόνες της βροχής πάνω στο πρόσωπο σου. Το πρόσωπο που ερωτεύτηκα γιατί με γαλήνευε μόνο που το άγγιζα…μια αίσθηση που θα με ακολουθεί όσο αναπνέω.

Κρατούσα κι εγώ με μεγάλη δυσκολία τα δάκρυα μου, άλλωστε ο αντρικός άγραφος νόμος το έλεγε ξεκάθαρα, όχι δάκρυα…τον παραβίασα, όταν από τα ακουστικά μου άκουσα τους στίχους υπό την φωνή του Παντελή Θαλάσσινού
Σ’ έχω ώρες ώρες μα τω  Θεώ, τόσο πολλή ανάγκη,που τρέχουν απ’ τα μάτια μου,θάλασσες και πελάγη, Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι.που καίγομαι και λιώνω
που μ’ έκανες και σ’ αγαπώ και τώρα μαραζώνω…

Και ξάφνου τα μάτια μου εκτέλεσαν την διαταγή και έσταξαν θάλασσες…

Ήταν μαρτύριο όλο αυτό… και όμως το ζούσα στον απόλυτο βαθμό. Όσο σε άφηνα πίσω η θλίψη ήταν αυτή που με κυρίευε γιατί να μην σε έχω δίπλα μου…

Έφτασα στη βάση μου, μα η σκέψη μου είχε μείνει πάνω σου…

Ο καιρός πέρασε, δεθήκαμε κατέβηκες κι εσύ και οι παραπάνω στιγμές εναλλάχθηκαν και με εσένα πρωταγωνίστρια, μόνο που εσύ έβαλες τελεία σε όλο αυτό….κάποια στιγμή. Όταν μπήκες στο ΚΤΕΛ πήρες τηλέφωνο και είπες μια λέξη βαριά σαν αμόνι που με καταπλάκωσε…είπες «τέλος»… Η μόνη μου ερώτηση (από αμηχανία) ήταν άκυρη για σένα, καρμική για εμένα…σε είχα ρωτήσει που καθόσουν. Μου απάντησες στην θέση #17# και έκλεισες το τηλέφωνο… Εσύ δεν έκανες την υπέρβαση τελικά…Καλό σου ταξίδι!