Ο θάνατος των σχημάτων του λόγου…

Του Αλέξη Γούδα

Αδιαμφισβήτητα ζούμε στην εποχή των επανεκτελέσεων .Παντού διασκευές ,παντού covers,tribute bands,αφιερωματικές βραδιές , απόπειρες νέων προσεγγίσεων παλαιών τραγουδιών , επανεκδόσεις remastered κ.τ.λ Ολόκληρες μπάντες στημένες ρεπερτοριακά αλλά και αισθητικά πάνω σε παλιές ορχήστρες ή σε ξεχωριστές καλλιτεχνικές περσόνες.

Από swing μέχρι ρεμπέτικο , παραδοσιακό μέχρι stoner , new wave μέχρι hard rock όλα ένα αναμάσημα.

Να συμφωνήσουμε στο ότι δεν υπάρχει στην τέχνη τίποτα καινούριο που να μην είναι παλιό και πιο παλιό απ το παλιό και πως κάθε γενιά οφείλει να σκαλίζει ό,τι παρέλαβε.

Είναι χρέος της να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο της παράδοσης και των τραγουδιών που λειτούργησαν σαν κοινή συνείδηση στην κοινωνία  κάποτε , με σημερινούς συσχετισμούς .Κάθε εποχή πρέπει να ακούει πώς ηχούν τα παλιά στα δικά της αυτιά αλλά και να συντηρεί τον μουσικό πλούτο . Ως εκεί όλα καλά .
Τί θα γίνει όμως με την πρωτότυπη δημιουργία ;
Πότε το τραγούδι θα ανασάνει και θα ποτιστεί ώστε να δώσει νέους καρπούς ;
Πότε η γλώσσα θα φρεσκαριστεί με καινούριες ρίμες απροσδόκητες ;
Θαρρείς και ό,τι ήταν να γραφτεί γράφτηκε στο τραγούδι . Και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό . Μια περιήγηση στο you tube και βρίσκεσαι προ χιλιάδων remakers .Βέβαια πολλοί από αυτούς με εξαιρετικές ιδέες και καταρτισμένοι μουσικά σε εντυπωσιακό βαθμό. Μα δίχως κάτι δικό τους .Φορώντας μόνο  το παλιό κοστούμι αξίας που βρήκαν στο μπαούλο του παππού τους . Και με χιλιάδες funs που και αυτοί ακολουθούν την τάση . Πουλάνε μάλιστα τις επανεκτελέσεις στο διαδίκτυο σαν δικές τους δημιουργίες με πολλά έσοδα . Και με την- κατά πάσα πιθανότητα- συνωμοτική συγκατάβαση των ίδιων των δημιουργών οι οποίοι δρέπουν  δάφνες συνταξιούχου . Χαζοί είναι ;

Στην Ελλάδα 

Στην Ελλάδα πάλι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων  το τραγούδι ασθμαίνει .Δεν ξέρω αν φταίει η συγκυρία της γενιάς μου που προ κρίσης πασάλειβε τον εγκέφαλό της με προβλήματα lifestyle .Ακόμα κ μετά κρίσης όμως αδυνατεί να σκιαγραφήσει μουσικά και στιχουργικά τον κοινό τόπο . Τον κοινό ψυχισμό . Πιο πολύ σέρνεται πίσω από αστικές εκφράσεις πασχίζοντας να εκπροσωπήσει με το στανιό το γενικό αίσθημα . Και στα φοιτητομπαράκια ακόμα ή στις μουσικές σκηνές στυλοβάτες των προγραμμάτων είναι τα παλιά τραγούδια . Αυτά προσφέρουν την ασφάλεια στην σχέση κοινό - καλλιτέχνης . Μια πρώτη εξήγηση είναι το ότι τα καλά τραγούδια δεν τυγχάνουν μεγάλης προβολής . Ισχύει .Είναι ο πρώτος πόλος του προβλήματος .
Μια δεύτερη  εξήγηση και ο άλλος πόλος που  σχετίζεται με τον πρώτο  είναι φυσικά το επείγον της εποχής . Η βιασύνη που επιβάλλει . Το κατά american music industry NEXT BIG THING.

Αυτό που μάταια οδηγεί την μουσική παραγωγή να λειτουργεί με όρους fast food και τον κόσμο να καταναλώνει με ανάλογη λαιμαργία . 

Αντ' αυτού θα πρεπε μια χώρα ποιητών , μια χώρα πανίσχυρου γλωσσικού υποστρώματος , μια χώρα σπουδαίων δημιουργών να αντιτείνει την βραδύτητα . Την διάρκεια , τον συνεχή διάλογο ενός έργου με το κοινό του επ αόριστων ..Η λυρική ποίηση των αρχαίων που τόσο πολύ σχετίζεται με το σημερινό μόρφωμα που λέγεται τραγούδι ορίστηκε από τον Paul Valery ως'' η ανάπτυξη ενός επιφωνήματος'' . Αυτό το ακαριαίο τρίλεπτο που λύνεται κ δένεται το νόημα του κόσμου όλου . Η μουσική , η σύνθεση και η στιχουργία είναι πολύ σοβαρά ζητήματα . Εμπεριέχουν όλη την ψυχογλωσσολογία ενός λαού και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται .
Διαφορετικά θα ζήσουμε το θάνατο των σχημάτων λόγου . Και θα ακολουθήσουν και άλλοι πιο επώδυνοι θάνατοι . . .

Διαβάστε το θέμα και από την πηγή