Τα ξεχαρβαλωμένα παράσημα στο μολυβένιο σου κορμί

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

Στα αζήτητα εδώ και χρόνια ζεις με αναμνήσεις στο σκοτάδι αιχμάλωτος σε εκείνη την παλιά την κασετίνα... αυτή που από σπίτι σου κατέληξε να είναι φυλακή…

Στο πάνω μέρος της οι στίχοι από το αγαπημένο της βιβλίο… στοίχειωσαν πια την ψυχή σου όπως το μελάνι στέγνωσε και αποτύπωσε το απόφθεγμα για να είσαι εσύ ο σύγχρονος Προμηθέας που κάθε φορά που τους διαβάζεις να χάνεις κομμάτια από την σάρκα σου… «Κάνει τόση παγωνιά. Κι αυτή η ψυχή μου, τι μανία, Να θέλει να ρίχνει τα όνειρα της στη φωτιά για να ζεσταθεί».

Τα ξεχαρβαλωμένα παράσημα στο ξύλινο κορμί σου είναι γεμάτα από σκόνη, σκόνη από την λήθη…το μολυβένιο πόδι σου ραγισμένο και το όπλο σου κολλημένο στο χέρι από την υγρασία και την απραξία είναι ανήμπορο να δεχθεί σφαίρα στην θαλάμη του για να δώσεις τέλος στο απόλυτο σκοτάδι που σε καταδίκασε ο χρόνος να μείνεις.

 Δεν είναι λίγες οι φορές που ανασύρεις αναμνήσεις και εικόνες από το παρελθόν, εκείνες που ήσουν στα χέρια της διαρκώς…που το μολυβένιο σου κορμί έμοιαζε με αυτό που έχουν οι φτερωτοί άγγελοι, αφού όταν σε κρατούσε ήσουν απόλυτα ευτυχής…και ας είχες μόνο ένα πόδι, αφού το άλλο το έχασες στην μάχη για να την διεκδικήσεις.

Εκείνη πάντα το θυμόταν, πάντα το εκτιμούσε και η πιο δύσκολη στιγμή της ημέρας της, ήταν όταν σε έβαζε για ύπνο σε αυτήν την κασετίνα.

Εσύ πάλι τότε ανυπομονούσες να μπεις να πλαγιάσεις, αφού το μολυβένιο κορμί σου είχε εξαντληθεί όλη μέρα στα χέρια της…

Όμως η συνθήκη της Ειρήνης που επιβλήθηκε δεν χωρούσε έναν στρατιώτη στην ζωή της, πόσο μάλλον ανάπηρο και μολυβένιο…Μια Ειρήνη συνώνυμη με διαζύγιο και φυλακή για εσένα…

Μια φυλακή που το περίβλημα της ήταν φτιαγμένο από ευφάνταστα πολύχρωμα σχέδια όπως οι στιγμές που έζησες μαζί της...

Άραγε είσαι ένα ξεχασμένο παιχνίδι απο την συλλογή της ή ένα κομμάτι της που φοβάται να αγγίξει γιατι ξέρει πως στο βλέμμα σου κρύβεται όλη η στοργή που μπορεί να κυριεύσει τις αισθήσεις της;

Μετά την πιο σκοτεινή νύχτα έρχεται η πιο όμορφη μέρα...αυτή θα είναι όταν ανοίξει ξανά το κουτί και σε κρατήσει στα χέρια της...Αξίζει λοιπόν η μέρα αυτή...τα πάντα γι’ αυτό φρόντισε τα παράσημα σου να λάμπουν σαν αστέρια για να μην σε κλειδώσει ποτέ ξανά μόνο σου!