Η Ελληνίδα αμαζόνα Γραμματούλα Χριστίδου άλωσε το Μεξικό

Πάλεψε σαν θηρίο και παρότι τραυματισμένη κέρδισε την τρίτη θέση του κόσμου

Του Λευτέρη Χ Θεοδωρακόπουλου

Οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν θηρία αλλά τα θηρία σαν Έλληνες, είχε πει ο Ουίνστον Τσώρτσιλ και φαίνεται πως εξήντα πέντε χρόνια μετά οι Έλληνες δεν ξέχασαν να πολεμούν και να μάχονται.

Τρανή απόδειξη η μόλις 17χρονη Γραμματούλα Χρηστίδου η οποία παρότι τραυματισμένη κατάφερε και κατέκτησε την τρίτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ταεκβοντό

Η νεαρή κοπέλα από την Πτολεμαϊδα έλαβε μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων/Νεανίδων, στην πόλη Τιχουάνα του Μεξικού και κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα +68 παρά το γεγονός ότι αγωνίστηκε τραυματισμένη.

Η Χριστίδου συνέτριψε στον πρώτο αγώνα την Αλεξάντρα Λούκουις από το Πουέρτο Ρίκο11-1, στα προημιτελικά επικράτησε με 5-4 της Μαρία Ντελογκλάν.

Η τριταθλήτρια κόσμου μιλώντας στο Πινάκιο επισήμανε πως συνοδοιπόρους στην έως τώρα πορεία της έχει την οικογένεια της και τον προπονητή της που είναι ο πατέρας της, Χρήστος Χριστίδης, ενώ μοναδική στιγμή στη ζωή της μας αποκαλύπτει πως ήταν όταν είδε την ελληνική σημαία να κυματίζει μες στο στάδιο του Μεξικού.

Είσαι μόλις 17 χρονών και έχεις κατακτήσει την 3^η θέση σε ολόκληρο στον κόσμο, έχεις συνειδητοποιήσει το μέγεθος της επιτυχίας σου;

-«Είμαι 17 χρονών, ήταν κάτι που το ήθελα πάρα πολύ και προσπάθησα. Δεν μπορείς εύκολα να συνειδητοποιήσεις μια τέτοια διάκριση, δεν μπορώ να σας περιγράψω αυτό που νιώθω».

Πόσο δύσκολο ήταν να φτάσεις εδώ;
-«Με προσπάθεια, θέληση και αγάπη γι’ αυτό που κάνεις όλα γίνονται. Αλλά πάνω απ’ όλα θέλει προπόνηση και να πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις».

Είχες ταλαιπωρηθεί από τραυματισμούς κι επανήλθες λίγες εβδομάδες πριν το πανελλήνιο, πως τα κατάφερες;
-«Φέτος ήμουν πιο αποφασισμένη από κάθε χρόνια, αυτό το πανελλήνιο ήταν η αρχή της μεγάλης μου επιτυχίας στο Μεξικό. Ένας τραυματισμός μπορεί να σε ταλαιπωρεί αλλά εκείνη την στιγμή δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο παρά μόνο το παιχνίδι».

Στο Μεξικό αγωνιζόσουν τραυματισμένη; Πιστεύεις πως αν δεν ήσουν θα πετύχαινες παραπάνω πράγματα;
-«Στο Μεξικό τραυματίστηκα στο πρώτο παιχνίδι αλλά δεν με εμπόδισε να συνεχίσω. Σε ένα τέτοιο επίπεδο αγώνων όλοι οι αθλητές είναι πολύ καλή, αλλά αν δεν υπήρχε ο τραυματισμός πιστεύω πως θα πήγαινα καλύτερα. Η 3^η θέση είναι μια πολύ καλή διάκριση και είμαι ευχαριστημένη».

Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας σου, η σκληρή δουλεία, η προπόνηση;
«Σε κανένα άθλημα δεν υπάρχει μυστικό της επιτυχίας. Θέλει σκληρή δουλειά, πολύ προπόνηση και συνεργασία με τον προπονητή και τους συναθλητές. Κάθε παιχνίδι είναι μοναδικό και έχει κάτι διαφορετικό, την στιγμή που ξεκινάει ένα παιχνίδι τα ξεχνάς όλα»!

Η οικογένεια σου είναι δίπλα σου;
«Ο προπονητής μου είναι και πατέρας μου .Όλα αυτά τα χρόνια οι οικογένεια μου είναι δίπλα μου και με στηρίζουν πολύ σε ότι κάνω. Δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος σου».

Πόσο εύκολο είναι να συνδυάζεις προπόνηση και σχολείο;
«Αν υπάρχει θέληση όλα μπορούν να γίνουν, βέβαια είναι πολύ δύσκολο γιατί και τα δύο χρειάζονται χρόνο. Αν υπήρχαν ακόμα τα προνόμια των αθλητών θα είχα ακόμα πιο πολύ χρόνο για να ασχοληθούμε με αυτό που αγαπάμε-το άθλημα μας- θα αφιερώναμε χρόνο και θα είχαμε μεγαλύτερες διακρίσεις. Τώρα αναγκάζουν έναν αθλητή να σταματήσει στην Τρίτη λυκείου για να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις. Το καλοκαίρι ψηφίστηκε ο νέος νόμος για τους αθλητές και καταργούν όλα τα προνόμια των αθλητών. Ενώ ένας αθλητής οποιουδήποτε αθλήματος που κατακτούσε μέχρι και 8^η θέση σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα περνούσε σε οποία σχολή ήθελε τώρα με μια θέση στα μετάλλια δεν μπορούμε να περάσουμε ούτε στα ΤΕΦΑΑ, έχουμε μοροιοδότηση 18%. Μ’αυτό τον τρόπο δεν ‘χτυπάν’ το ντόπινγκ αλλά τους αθλητές. Αν ήθελαν πράγματι να σταματήσουν το ντόπινγκ υπάρχουν πολλοί τρόποι να το καταφέρουν. Με τόσες ώρες προπονήσεις πως ένας αθλητής μπορεί να τα καταφέρει και στα δυο;;;»

Οι φίλοι σου και οι συμμαθητές αλλά και οι καθηγητές σου, τι σου είπαν μετά την τελευταία σου διάκριση;
-(γέλιο) «Απ’ όλους είχα θερμή υποδοχή και τους ευχαριστώ. Όλο αυτό το διάστημα με στήριξαν όλοι από τους φίλους μου μέχρι και τους καθηγητές μου. Έχουν και αυτοί ένα ρόλο στην επιτυχία μου. Μου έδωσαν να καταλάβω ότι χάρηκαν και αυτοί με την διάκριση μου» .

Πως ήταν η εμπειρία σου στο Μεξικό;
«Μόνο η συμμέτοχη σε μια τέτοια διοργάνωση και τον κόσμο που γνωρίζεις φτάνει για να ανταμείψει τους κόπους τόσων χρόνων. Όπως είπα στην διοργάνωση υπήρχαν αθλητές υψηλού επιπέδου και ήταν μια από της καλύτερες διοργανώσεις.
Δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά όλο ταξίδι. Μέσα από το άθλημα μου έζησα και γνώρισα πολλούς τόπους, έμαθα να σκέφτομαι αλλιώς (το ταξίδι) αλλά κατάφερα αυτό που είχα όνειρο από μικρή ( ο προορισμός)».

Πως ένιωσες όταν ανέβηκες στο βάθρο;
«Αυτό που ένιωσα εκείνη την στιγμή δεν μπορώ να το περιγράψω…
Είναι το πιο ωραίο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ένας αθλητής, είναι η δικαίωση των κόπων και εύχομαι να την ζήσουν όλοι οι αθλητές.
Εκείνη την ώρα βλέπεις να σηκώνετε η ελληνική σημαία οι συναθλητές μου να φωνάζουν ΕΛΛΑΣ να ακούγεται σε όλο τον κόσμο η Ελλάδα, ανάμεικτα συναισθήματα, ανακούφιση και χαρά»

Χρήστος Χριστίδης: «Είμαι περήφανος για την κόρη μου»

Ο πατέρας της και προπονητής της Γραμματούλας ( Τούλας), Χρήστος Χριστίδης μιλάει αποκλειστικά στο Πινάκιο για το πόσο δύσκολο είναι να προπονεί την ίδια του την κόρη και να την κάνει πρωταθλήτρια κόσμου, αλλά και πως κατάφερε να κάνει το ταεκβοντό μόδα σε μια πόλη όπως η Πτολεμαϊδα, καθώς ο σύλλογος που έχει ιδρύσει και ηγείται τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστεί στα εντός και εκτός συνόρων τουρνουά αποσπώντας μετάλλια και διακρίσεις.

Πόσο εύκολο είναι να προπονείς το ίδιο σου το παιδί;

«Πράγματι είναι δύσκολο γι ατί εξωτερικεύεις όλο το πάθος και τα συναισθήματα σου σαν προπονητής με αγάπη προς το άθλημα που διδάσκεις (TKD) ώστε έτσι να είσαι ο πρώτος δέκτης στη στρατηγική που εφαρμόζει το κάθε παιχνίδι που αγωνίζεσαι. Αυτό είναι ένα ρίσκο το οποίο με μια λάθος εντολή να χάσει ένα κρίσιμο πόντο (που πόντος εδώ ισοδυναμεί και με πόνο) ή ακόμα κ έναν αγώνα. Έτσι κατά κάποιο τρόπο γινόμαστε ακόμη πιο υπεύθυνοι γιατί εδώ τα λάθη δε χωράνε. Θέλει πολύ προπόνηση μες στο σύλλογο, πολύ υπομονή- επιμονή για να γίνεις παγκόσμιος πρωταθλητής.

Η Τούλα αλλά και η Βάσω εί ναι παιδιά μου όταν είμαστε στο σπίτι μας και συζητάμε και παίζουμε….

Αλλά για να πετύχουμε πράγματα πρέπει να δουλέψουμε σαν δάσκαλος και αθλητής, χωρίς να ξεφεύγουμε από τα πλαίσια της οικογένειας। Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο μέσα στο σύλλογο την Εορδαϊκή Δύναμη όλοι οι αθλητές είν αι και παιδιά μου».

Πως αισθάνθηκες όταν είδες την κόρη σου στο βάθρο;

«Αυτό που βιώσαμε στο Μεξικό δεν μπορώ να το περιγράψω। Οι λέξεις δεν στέκουν ικανές να αποδώσω τα συναισθήματα μου. Ήμουν τόσο περήφανος, δεν ήξερα τι να κάνω να γελάσω από τη χαρά μου να κλάψω, δεν ήξερα πραγματικά. Το μόνο που βγήκε από τα χείλη μου ήταν «μπράβο κορίτσι μου». Όλη η ελληνική αποστολή ένιωθε υπέροχα, ήμασταν μια μεγάλη αγκαλιά, μια οικογένεια. Εδώ θα μου επιτρέψετε να ευχαριστήσω και την Ελληνική Ομοσπονδίας Ταεκβοντό και τους ομοσπονδιακούς προπονητές που προσπαθούσαν κάθε στιγμή γι αυτήν την επιτυχία όπως και για κάθε επιτυχία στο Ταεκβοντό)»

Έχεις παράπονα από την Πολιτεία;

«Δεν μπορεί ένας αθλητής ή μια αθλήτρια (μόλις 16-17 χρονών) παγκοσμίου επιπέδου με δεκάδες διακρίσεις σε πανελλήνιο και σε παγκόσμιο επίπεδο να φοιτά στην Τρίτη Λυκείου και να μη μπορεί να περάσει στο Πανεπιστήμιο ούτε καν στα ΤΕΦΑ (Γυμναστική Ακαδημία).

Μιλάμε για μαθητές του 17 και του 18 να περιμένουν τι και ποιος να τους εξετάσει στα αγωνίσματα, που αυτά τα παιδιά αγωνίζονται εδώ και χρόνια και καταφέρνουν να καταξιωθούν σαν αθλητές. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μερικά από τα παιδιά αυτά έχουν κατορθώσει με τον ιδρώτα τους, τις στερήσεις τους, τις σκληρές και τις ιδιαίτερα επίπονες προπονήσεις τους να φέρουν διάκριση για τη χώρα τους.

Μήπως πρέπει κάποια στιγμή η Πολιτεία να είναι λίγο πιο κοντά σε αυτά τα ελληνόπουλα και τους προπονητές τους…»