Ποιοι δημοσιογράφοι είναι συνένοχοι με το κατεστημένο

Αυλικοί – Ρουφιάνοι – Τσουτσέκια λύνουν και δένουν στον Τύπο

Σαν στημένες λεμονόκουπες πετιούνται τα νέα δημοσιογραφικά μυαλά

Στις εφημερίδες πάντα επικρατούσε ένα περίεργο κλίμα… Όπου και αν εργάστηκα σε όποιο μέσο πάντα υπήρχε αυτή η μυρωδιά του φόβου και πάντα ανασκουμπωνόσουν για αυτό που είπες αφού δεν ήξερες πως θα το μεταφράσει ο άλλος αλλά και πως θα το μεταφέρει στο Μεγάλο Κεφάλι ή Αδελφό δηλαδή το Αφεντικό σου.

Πηγαίναμε το πρωί με τα ρεπορτάζ μας, με την αγωνία μας και στήναμε από το 0 εφημερίδα.

Απλήρωτοι πολλές φορές, ταλαιπωρημένοι, δουλεύαμε με 40 βαθμούς σε ένα κλειστό χώρο χωρίς ανεμιστήρες και όμως σφίγγαμε τα δόντια και δουλεύαμε.

Δεν αναγνωρίστηκε ποτέ άλλωστε ζούμε στην εποχή που αυτοί που έχουν τη δύναμη και το χρήμα σε υποχρεώνουν να δουλέψεις για την επιβίωση σου κάτω από συνθήκες δύσκολες και αν δεν τα κατάφερνες η απάντηση στα χείλη του ενός από τους 7 παρατηρούντες –και μόνο- διευθυντές που είχες …ξέρεις πόσοι περιμένουν έξω στην πόρτα αγοράκι μου, χιλιάδες μη μας πρήζεις τον έρωτα και δούλεψε φέρε μου την είδηση, γράφτην και δούλεψε για την επόμενη. Δεν τον ένοιαζε αν ήσουν απλήρωτος τρεις μήνες, αν δεν είχες λεφτά πάνω σου όχι μόνο για ταξί να γυρίσεις σπίτι σου μετά τις 12 το βράδυ αλλά ούτε και για να αγοράσεις εισιτήριο αστικών συγκοινωνιών.

Άλλοι διαβάζοντας τις παραπάνω σειρές θα πείτε πως για να γίνεις καλός πρέπει να υπομένεις πολλά, όμως δεν ισχύει, εγώ είδα με τα μάτια μου ότι καριέρα έκαναν στο χώρο μόνο οι αδελφές και τα βύσματα… κανείς άλλος. Οι υπόλοιποι δουλέψανε και δουλεύουν σκληρά και μάλιστα στα 9 χρόνια που είμαι ας το πούμε στην πιάτσα μόνο δύο προχώρησαν σε κάτι καλύτερο που και εκεί τους βασάνιζαν με άλλους τρόπους.

Αλλά ας μην ξεφεύγω… θα επιστρέψω στις επόμενες παραγράφους.

Αυλικοί –διευθυντές-ρουφιάνοι

«Αλήτες ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», είναι ένα σύνθημα που ακούγεται στις πορείες. Ποτέ δεν θίχτηκα γιατί ποτέ δεν ένιωσα ρουφιάνος, κάθε άλλο μάλιστα και εγώ είχα δικαιώματα γιατί δούλευα. Πάνω στην πλάτη μου έβγαζαν εκατομμύρια έκαναν συμφωνίες και εγώ έγραφα έκανα λάντζα. Έκανα αυτά που γουστάρω τους ήρωες του πεζοδρομίου της διπλανής πόρτας. Όχι πολιτικά ποτέ δεν έγραφα. Δεν τα γούσταρα. Δεν γούσταρα τους πολιτικούς αλλά ούτε και τους πολιτικούς συντάκτες. Μέσα στην κύριλα να στο παίζει ιστορία. Στο ασανσέρ ήμουν εγώ μια συνάδελφος και μετράγαμε τα ψιλά για το φραπέ από το κυλικείο που θα παίρναμε και ταυτόχρονα ήταν μαζί μας ένας πολιτικός συντάκτης που το κουστούμι του ήταν οι τρεις μισθοί μου. Δεν με ενδιέφερε όμως γιατί εγώ ποτέ δεν πούλησα αυτά που ένιωθα και που νιώθω.

Όπως ανέφερα λίγο πριν είχαμε διευθυντές παρατηρητές. Τι ήταν αυτοί; Χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες σε γέρους που είχαν πάρει σύνταξη και έχωναν τη μύτη τους παντού… παράδειγμα : «Άκουσα στο ράδιο στον τάδε σταθμό –έναν άκυρο εν τω μεταξύ- αυτόν να κάνει δηλώσεις γι αυτό» και τρέχα εσύ μικρέ και βρες το γιατί ο έτερος υπεύθυνος διευθυντής ήταν απασχολημένος με τη «μικρή» που ήρθε για δουλειά. Και εντάξει έτρεχες γιατί ήταν δουλειά σου να βρεις τη δήλωση και να την κάνεις απομαγνητοφώνηση και την ώρα που τα έκανες όλα αυτά είχες φορτωθεί και του διευθυντή σου το θέμα, είχες και τα δικά σου, ξαφνικά ο διευθυντής του κάτω ορόφου ήθελε να παίξει στοίχημα. Τρέχα μαλάκα, γιατί αν δεν πήγαινες δε θα είχες δουλειά την επόμενη και όλος σου ο κόπος οι 7 μήνες που δούλευες χωρίς να πάρεις μισό ευρώ και 8 με 150 μηνιαίως πήγαινε χαμένος. Να υπηρετείς τους αλήτες του συνατξιούχους που έπαιρναν την σύνταξη τους και έπαιρναν και παχουλό μισθό από την εφημερίδα και εσύ απλήρωτος να τρέχεις να βρεις ανταγωνιστική ύλη για να καλύψεις σελίδες και να κάνει η εφημερίδα πωλήσεις. Οι τέσσερις διευθυντές από τους εφτά που είχα ήταν συνταξιούχοι. Ποιοι ήταν οι άλλοι τρεις….ΤΣΟΥΤΣΕΚΙΑ που έγλυφαν το Αφεντικό και κατηγορούσαν εσένα ότι καθόσουν και ξυνόσουν και αυτοί παρότι διευθυντές έτρεχαν και έγραφαν για το καλό της τσέπης του Αφεντικού τους. Θυμάμαι δε μια φορά που είχα πάει να δω την κοπέλα μου στην Καστοριά με άδεια που διακαιόμουν και το είχα ζητήσει και ενώ είχα πάρει το ΚΤΕΛ και είχα ανέβει πάνω με παίρνει τηλέφωνο το πρωί και μου την ανακαλεί. Αυτός δεν είχε ποτέ ορμές, δεν είχε κοπέλα, δεν είχε έναν άνθρωπο που ήθελε να πάει να δει. Αλλά τι λέω ή αν προτιμάτε τι γράφω. Αυτός ήταν μάγκας. ¨Ήταν διευθυντής με αρχίδια ή μήπως ήταν το αντίστροφο ένα αρχίδι που έγινε διευθυντής ; Αυτός μάλιστα είχε και ένα βοηθό εκεί…τον είχαν κάνει διευθυντή και αυτόν, χειρότερο ρουφιάνο δεν έχω συναντήσει στην ζωή μου και παραμυθά. Ερχόταν σου το έπαιζε και αυτός πονεμένος και θιγμένος και ότι του έλεγες τσουπ γραμμή πήγαινε και τα έλεγε όπου αυτός νόμιζε. Το χόμπυ του, ποιο ήταν; Κρυβόταν στις σκάλες για να ακούσει διαλόγους. Μπορεί να γελάτε όμως ήταν τραγικό. Σε ένα επάγγελμα που πρεσβεύει την ελευθερία του λόγου να κατακρίνεται αυτή πριν καλά-καλά στεγνώσει το μελάνι που είχαμε γράψει τα κείμενα.

Κι όλοι μαζί οι διευθυντές συνταξιούχοι ρουφιάνοι και ρουφιάνοι τσουτσέκια, έγλυφαν το αφεντικό. Ήταν αυλικοί του. Τους πέταγε τασάκια αυτός… Τα στρατιωτάκια προσοχή. Τους έφτυνε στο πρόσωπο και αυτοί αναζητούσαν και άλλη ροχάλα. Δεν είναι υπερβολές. Γινόντουσαν αυτά και υποψιάζομαι ότι γίνονται ακόμη.

Δεν βρέθηκε ποτέ ένας άνθρωπος αξιοπρεπής. Το έχω παράπονο ότι σε καμία μου δουλειά πέρα τις προσωπικές δεν συνάντησα έναν διευθυντή με αρχίδια να με ξεζούμιζε στη δουλειά αλλά να ήταν η ομπρέλα προστασίας μου, σε κάποιο λάθος μου, γιατί όταν δουλεύεις είναι φυσικό επακόλουθο να κάνεις και λάθη.

«Νεκρό Μπλογκ» και απάντηση σε αίτημα συνεργασίας του Πινακίου

Έφυγα από το χώρο αναζητώντας λύσης επιβίωσης μα με το βλέμμα πάντα στραμμένο στις εφημερίδες και στα περιοδικά, γιατί είναι κάτι που αγαπάω και ξέρω να το υπηρετώ με όλη μου τη ψυχή. Δούλεψα και δεν το κρύβω και δουλεύω ακόμη ταξί. Μόνο ένας άνθρωπος βρέθηκε να μου συστήσει μια δουλειά στα τρία χρόνια. Πήγα δεν τα βρήκα δεν έχει σημασία ,επειδή αυτός προσπάθησε να με βοηθήσει. Είναι από τους ελάχιστους του χώρου που αγαπάω πολύ και θεωρώ κέρδος μου ότι το συνάντησα κάπου στο ταξίδι στης ζωής μου και γι’ αυτό το λόγο βρέθηκα το περασμένο Σάββατο στο γάμο του γιατί ήθελα να ήμουν παρόν στην πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του. Είναι ο μόνος με αρχίδια δημοσιογράφος που γνώρισα, που κάθε φορά διαβάζω κείμενο του και ταξιδεύω, όμως και αυτός επειδή δεν είναι ρουφιανός και είναι καλός σαν άνθρωπος δεν τον αφήνουν να ξεδιπλώσει το ταλέντο τους και τις δυνάμεις του για να κάνει τη διαφορά στο Μέσο που θα επιλέξει. Τι να κάνουμε; Οι συνταξιούχοι ρουφιάνοι παππούδες δεν θέλουν άλλον μέσα στα πόδια τους γιατί φοβόνται.

Έψαχνα –και ψάχνω ακόμη δηλαδή- ένα τηλέφωνο ενός αναγνωρισμένου ηθοποιού για να δώσει συνέντευξη στο Πινάκιο. Ζήτησα βοήθεια από κάποιον υψηλά ιστάμενο στον Όμιλο το δημοσιογραφικό που δούλευα. Μου είπε πως το ΠΙΝΑΚΙΟ δεν λέει κάτι και θα κάνει ότι μπορεί για να μου βρει το τηλέφωνο. Την άλλη μέρα με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει. Δεν μπορώ να μιλήσω στον τάδε για να σου βάλει συνέντευξη –λες και του είπα να κάνει αυτό εγώ απλός το τηλέφωνο ζήτησα- είναι ένα «νεκρό μπλογκ» μου είπε και κόντεψε να μου φύγει το ακουστικό από τα χέρια. Αν θες να συνεργαστούμε να στο ανεβάσω μου είπε και του έκλεισα το τηλέφωνο.

Οπότε λέω και εγώ την δική μου απάντηση εκ μέρους και των άλλων δύο παιδιών που είμαστε το ΠΙΝΑΚΙΟ:

1- Δε σεβόμαστε κανέναν που δεν μας σέβεται

2- Δεν είμαστε νεκροί, όπως εύκολα διακρίνει κάποιος από τις ημερομηνίες είμαστε στον αέρα μόλις 10 ημέρες

3- Δεν είμαστε νεκροί γιατί είμαστε άνθρωποι της νέας γενιάς με μεγαλύτερο εμένα που είμαι 27 χρονών και οι άλλοι δύο συνεργάτες που είναι 24

4- Λέμε φρέσκες ειδήσεις. Το τόλμημα του Πινακίου απευθύνεται σε νέους κυρίως ανθρώπους και οι ειδήσεις που ανεβάζουμε δεν έχουν σχέση με ριραϊτινγκ και είναι δικές μας

5- Θέλουμε να προβάλουμε πρωταγωνιστές της διπλανής πόρτας όπως η τριταθλήτρια κόσμου του Τάεκβοντό και τον πατέρα της που κάθε μέρα δίνουν μάχη για να αναδειχθεί η πόλη τους, η χώρα μας γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν κάθονται να δίνουν εντολές και να το παίζουν πολύξεροι και μάγκες. Είναι άνθρωποι που πληρώνουν τους φόρους τους, που ζουν δύσκολα σε μια επαρχιακή πόλη. Που καμία εφημερίδα ποτέ δεν πρόβαλε ως πρώτο θέμα. Έχουμε επίσης στις αναρτήσεις μας ένα παιδί που ξεκίνησε από την Καστοριά με μια κιθάρα και ένα χαμόγελο και πήγε και κατέκτησε το Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης και έκανε τον Σπανό να κλάψει. Αυτούς τους ανθρώπους προβάλουμε εδώ στο Πινάκιο. Οπότε συνεργαζόμαστε με αυτούς και μόνο με αυτούς.

6- Γιατί εσείς ποτέ δεν μείνατε άνεργοι, ποτέ δεν κάνατε κάτι άλλο πέρα από αυτό που γουστάρατε

7- Και …3 χρόνια γιατί δεν πήρατε τηλέφωνο να πείτε όχι μόνο σε εμένα αλλά και σε άλλα παιδιά για μια δουλειά αλλά τώρα που βγήκε το Πινάκιο στον αέρα θέλετε συνεργασίες

8- Η νέα Γενιά είναι εδώ….. Ακόμη και άνεργοι ή κάνοντας οτιδήποτε άλλο για να επιβιώσουμε εμείς δεν συμβιβαζόμαστε και ας μπαίνουμε στο μπλογκ μόνο εμείς οι τρεις που το δημιουργήσαμε