Η Δανάη Τασιούλη μας ξεναγεί στην Φέυμπλαντ

Σε έναν κόσμο παράλληλο την Φέυμπλαντ... ξετυλίγονται οι μύθοι και θρύλοι σαν κουβάρια και τυλίγουν ιππότες, βασιλιάδες, ξωτικά αλλά και θυμωμένους δράκους.

Όλα αυτά τα συναντά κανείς ξεφυλλίζοντας το πρώτο βιβλίο της νεαρής συγγραφέα Δανάης Τασιούλη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιβίσκος.

Η Δανάη Τασιούλη μιλά αποκλειστικά στο Πινάκιο για την πρώτη της συγγραφική απόπειρα αλλά και για τα όνειρα της. Τονίζει δε πως οι μεγάλοι έρωτες δεν τυραννιούνται από κατάρες ενώ εξηγεί γιατί «η οργή μιας πληγωμένης γυναικείας μορφής είναι μεγαλύτερη απ’ όλα τα δεινά».

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο

«Δίδυμοι Άγγελοι» …πως  και πότε «γεννήθηκε» αυτό το βιβλίο;

Η ιδέα για τους «Δίδυμους Αγγέλους» μου ήρθε πριν 10-11 περίπου χρόνια. Ήμουν 19 χρονών και έτσι ξαφνικά ένα πρωί μου ήρθε η ιδέα να γράψω μια ιστορία. Έγραψα το πρώτο κεφάλαιο και έπειτα είπα να το αφήσω γιατί δεν πίστευα πως η συγγραφή ήταν κάτι που μπορούσα να κάνω. Ανακοίνωσα στους φίλους μου πως θα σταματήσω και εκείνοι ήταν που με πίεσαν για να το συνεχίσω. Στην πορεία το είδα σαν αστείο που κράτησε περίπου 3 χρόνια έως ότου ολοκληρώσω το βιβλίο. Αυτό ήταν το πρώτο μου».     

Είσαι νεαρή και όμως ασχολείσαι με την συγγραφή, τι ήταν αυτό που σε ώθησε σε αυτήν;

«Αν και ξεκίνησα να γράφω στα 19 μου -σε αρκετά μικρή ηλικία πιστεύω- νομίζω πως αυτό που με ώθησε σε αυτό ήταν η ανάγκη για έκφραση. Ήθελα να φτιάξω κάτι δικό μου. Έτσι έφτιαξα μια ιστορία με καθαρά ΔΙΚΟ ΜΟΥ τρόπο έκφρασης. Αν και στις μέρες μας είναι δύσκολο να βρεθεί μια ιστορία ατόφια που να μην υπάρχει όμοια της μιας και λίγο πολύ έχουμε δει και διαβάσει τα πάντα. Όλα κάπου, κάπως τα έχουμε ξανά ακούσει, τα έχουμε ξανά διαβάσει, υπάρχουν ομοιότητες σε πολλά έργα πλέον. Όμως ήθελα μέσα στην ιστορία μου να υπάρχω εγώ. Ένας καθαρά δικός μου τρόπος έκφρασης… Κάτι που ελπίζω να πέτυχα».

Πως προέκυψε ο τίτλος «Δίδυμοι Άγγελοι»;

«Πραγματικά δεν θυμάμαι. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως είχα δώσει βαρύτητα στο "Δίδυμοι" μιας και στην ιστορία μου ο ήρωας μου είναι δίδυμος αδερφός του κακού του εαυτού. Αυτό μόνο».

«Με τον ερχομό της νύχτας οι Υάδες ξεπροβάλλουν στον ουρανό και τραγουδούν για να κάνουν όλοι ύπνο γαλήνιο….». Θεωρείς πως στην εποχή μας οι «Υάδες» έχουν εκλείψει; Και αν ναι γιατί συμβαίνει αυτό;

«Στην εποχή μας φυσικά και υπάρχουν "Υάδες" απλά είναι πολύ καλά κρυμμένες μιας και δεν "πουλάνε" πλέον. Δεν έχουν εκλείψει, υπάρχουν καμουφλαρισμένες, κρυμμένες ναι αλλά δεν έχουν εκλείψει.  Αυτό που έχει αρχίσει να χάνεται είναι η καθαρή αντίληψη ορισμένων πραγμάτων  και καταστάσεων, ίσως αυτό να φταίει που κάνει τις "Υάδες" να μοιάζουν πως έχουν χαθεί».

«Τελικά οι ρεαλιστές έχουν την ανάγκη των παραμυθιών πιο πολύ από κάθε άλλον»…Τι σε έκανε να το αναφέρεις αυτό στο βιβλίο σου;  Εκτιμάς ότι ισχύει και στην πραγματικότητα;

«Το ανέφερα στο βιβλίο μου καθαρά και μόνο για την μια ρεαλίστρια ηρωίδα μου, την Άννα. Διότι στην ιστορία μου που βλέπει την πραγματικότητα ως έχει. Δηλαδή είναι ένα παιδί που μοιάζει να έχει χάσει την παιδικότητα του. Γι' αυτο και είχε την ανάγκη των παραμυθιών, γιατί είναι σχετικά μικρή σε ηλικία για να τα βλέπει όλα τόσο σοβαρά κ αληθινά. Στην πραγματικότητα νομίζω πως ισχύει αλλά σε ελάχιστες περιπτώσεις».

 «Χωρίς το κακό δεν μπορείς να κατανοήσεις και να εκτιμήσεις το καλό. Έτσι είναι αυτά. Συνδέονται μεταξύ τους. Πρέπει να έχεις ανοιχτούς ορίζοντες έτσι ώστε να μπορείς να κρατάς ισορροπίες ανάμεσα τους»…ένα σχόλιο σου πάνω στην φράση του βιβλίου σου.

«Είναι μια αλήθεια. Το καλό χρειάζεται το κακό και το αντίθετο. Αυτό μόνο».

Είναι κάθε άνθρωπος αυτό που νιώθει; Επιβεβαιώνεται και στην αληθινή διάσταση η Ναντίν;

«Φυσικά και κάθε άνθρωπος είναι αυτό που νιώθει. Το καταλαβαίνει κανείς από το έργο που αφήνει πίσω του. Όσο και αν προσπαθεί κάποιος να καμουφλαριστεί η να δείξει κάτι άλλο στο τέλος οι ίδιες του οι πράξεις θα είναι αυτές που θα μαρτυρήσουν τα πραγματικά του αισθήματα. Το τι πραγματικά είναι και τι πραγματικά νιώθει. Όσο για την Ναντίν, ναι, επιβεβαιώνεται».

«Για μια στιγμή ένιωθε πως άγγιζε την ευτυχία, γιατί παρόλο που απέκτησε τις δυνάμεις των Ξωτικών και ορίστηκε ηγέτης, εκείνο που τον ένοιαζε ήταν να είναι μαζί με τη Μύριαμ. Αργότερα όμως έπεσε σε θλίψη, γιατί ενώ ήταν μαγεμένος και ερωτευμένος μαζί της, ήξερε πως ποτέ δεν θα την είχε δική του», περιγράφεις χαρακτηριστικά στο βιβλίο σου. Θεωρείς πως αυτή είναι η κατάρα των μεγάλων και των αληθινών ερώτων;

«Δεν υπάρχει "κατάρα" στους μεγάλους και αληθινούς έρωτες. Όλα είναι τερτίπια και παιχνίδια. Το να μην μπορείς ν έχεις το αντικείμενο του πόθου σου σε έναν έρωτα είναι ένα τερτίπι που σε κρατάει σε εγρήγορση, που σε βάζει στη διαδικασία της κατάκτησης. Στον έρωτα υπάρχει το πάθος και η λαχτάρα για κάτι που θες να κατακτήσεις και έτσι γίνεσαι μάχιμος. Αυτό δεν είναι κατάρα. Είναι μια μάχη που σου δίνει ζωή είτε χάσεις, είτε κερδίσεις. Είναι μια ευλογία. Κατάρα είναι μόνο όταν μιλάμε για μια μεγάλη και αληθινή αγάπη, εκεί είναι που πονάει πάρα πολύ».

«Παιδικά γέλια, σκανδαλιές και φωνές. Δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο ένα παιδικό χαμόγελο», το ασπάζεσαι αυτό;

«Εγώ, προσωπικά όχι. Δεν είμαι μάνα για να ξέρω πως είναι να σου χαμογελάει ένα δικό σου κομμάτι. Μια μητέρα σίγουρα θα το αισθάνεται διαφορετικά, αλλά νομίζω μπορώ να καταλάβω. Αυτό έχει να κάνει και με τον κάθε άνθρωπο διαφορετικά.  Εγώ προσωπικά δεν θα μπορούσα να συγκρίνω με τίποτα στον κόσμο το χαμόγελο του άντρα που αγαπάω, είναι κάτι που θα έβαζα πιο πάνω και από το χαμόγελο του παιδιού μας(σε περίπτωση και αν ποτέ γίνει κάτι τέτοιο). Είναι στον άνθρωπο».

Ο Γκαστόν στο βιβλίο σου είναι ένας σκιώδης ήρωας που από μέσα του ξεχειλίζουν αρνητικά και μαύρα αισθήματα. Αλήθεια υπάρχουν πολλοί σαν τον Γκαστόν στην ζωή μας;

«Όχι , υπάρχουν λίγοι, πολύ λίγοι απλά επειδή οι άνθρωποι είμαστε μιμητικά όντα οι περισσότεροι πλέον θέλουν να γίνουν έτσι διότι αυτή είναι η μόδα της εποχής μας. Κάποτε θα περάσει και αυτό».

Λες κάποια στιγμή, «Άσχημα συναισθήματα αγκάλιαζαν τις ψυχές των ανθρώπων χωρίς να έχουν λογική», τι κάνουμε εμείς για να προστατευτούμε από αυτά. Οι ήρωες σου τι έκαναν;

«Οι ήρωες μου είναι πολύ μικροί ηλικιακά για να αφήνουν άσχημα συναισθήματα να τους κυριαρχήσουν. Όταν είσαι παιδί όλα αυτά δεν σε προβληματίζουν ιδιαίτερα. Δεν γνωρίζω τι κάνουμε εμείς για να προστατευθούμε από αυτά. Νομίζω κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του μηχανισμούς άμυνας απέναντι σε αυτά».

«Η οργή μιας πληγωμένης γυναικείας μορφής είναι μεγαλύτερη απ’ όλα τα δεινά». Κατά πόσο ισχύει αυτό; Και γιατί μεγαλύτερη από όλα τα δεινά;

«Αυτό ισχύει πιστεύω 100%. Μεγαλύτερη γιατί η οργή δεν ξεθυμαίνει εύκολα σε μια γυναίκα ακόμη και όταν ο θυμός της έχει καταλαγιάσει. Κάνει κακό στον εαυτό της και στους γύρω της. Κάνει κακό στη ζωή της και έχει άσχημο αντίκτυπο. Η οργή είναι ύπουλη και μόνο καταστρέφει. Όλα τα υπόλοιπα  κάποια στιγμή καταλαγιάζουν η οργή όμως δεν καλμάρετε ούτε καν με την εκδίκηση. Είναι ένα ύπουλο συναίσθημα που μόνο καταστροφή φέρνει».

Ένας Βασιλιάς αλώβητος σε κάθε πόνο. Ο Βασιλιάς μας που προτιμά να πονά εκείνος παρά οι υπόλοιποι. Δεν γονάτισε ποτέ… Τέτοιοι ηγέτες υπάρχουν στις ημέρες μας;

«Κάπου θα υπάρχουν σίγουρα. Απλά όπως και οι "Υαδες" ξέρουν πολύ καλά να κρύβονται». 

Τέλος, γιατί κάποιος να επιλέξει να διαβάσει το βιβλίο σου, «Δίδυμοι Άγγελοι»;

«Γιατί είναι ελληνικό προϊόν και γιατί υπόσχομαι πως ο κάθε αναγνώστης θα νιώσει διάφορα συναισθήματα διαβάζοντας το. Έστω και κάτι λίγο αλλά κάτι θα νιώσει θα του δημιουργηθούν πολλές εικόνες».

Το γεγονός ότι αποτύπωσες τις σκέψεις σε ένα βιβλίο μπορεί να αποτελέσει μήνυμα ότι η γενιά σου έχει πολλά να πει…;

«Νομίζω πως ναι. Είμαστε η γενιά που την χτυπάνε κύματα από παντού. Είμαστε η γενιά που χτυπήθηκε από μια σκληρή οικονομική κρίση και πάνω από όλα από μια ηθική κρίση. Δεν γνωρίζω-ύστερα από όλα αυτά- τι θα καταφέρουμε να περισώσουμε και προ πάντων τι θα καταφέρουμε να μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές που ακολουθούν. Όμως παρ όλα αυτά έχω πίστη στη γενιά μου».

Και τι άλλο περιμένουμε από εσένα σε συγγραφικό επίπεδο;

«Έχω στα σκαριά κάποιες ιδέες. Ελπίζω κάποτε να υλοποιηθούν. Όμως σε γενικές γραμμές απλά πράγματα. Ιστορίες για να περνάει η ώρα. Απλά πράγματα δηλαδή. Αυτό μόνο».

                                                                                                                                   

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Υπάρχουμε και πάλι.
Είμαστε γύρω σου, δίπλα σου,
κοντά σου. Και θα είμαστε για πάντα!
Αρκεί μονάχα να μας αφήσεις,
και αν καταφέρεις να μας δεις,
τότε θα σε φέρουμε σε έναν κόσμο μαγικό.
Στον δικό μας κόσμο.
Στον κόσμο της Φέυμπλαντ...

Με τον ερχομό της νύχτας οι Υάδες ξεπροβάλλουν στον ουρανό και τραγουδούν για να κάνουν όλοι ύπνο γαλήνιο. Πιο πολύ όμως τραγουδούν για την Κυρά της Θάλασσας... Κανείς τους δεν θέλει να ξυπνήσει. Η σελήνη εκεί δεν είναι όπως εδώ. Εκεί έχει μορφή. Είναι μια μορφή που χορεύει στα αστέρια, σκορπίζει ασημόσκονη στα χιονισμένα βουνά και κολυμπάει γυμνή στη θάλασσα. Κάνει βουτιές από τον καταρράκτη και δεν φοβάται τίποτα. Είναι σαν μωρό παιδί που δεν φοβάται τίποτα. Μόνο ο ήλιος τη μαλώνει το πρωί για τις αταξίες της και εκείνη κρύβεται. Αλλά δεν του κρατάει κακία γιατί τον αγαπάει πολύ.

Αποσπάσματα από το βιβλίο

«Χρόνια πολλά πριν, αδέρφια δυο ολόιδια, σε καυγά βρεθήκαν αντιμέτωπα. Όλη η κακία και η αχαριστία βγήκε από μέσα τους και βλασφημίες ξεστόμιζαν χωρίς εγκράτεια να έχουν. Συνέπειες κανείς τους δεν λογάριαζε και ο καυγάς όλο και φούντωνε. Ακούγοντας τη βοή, εταίρα μάγισσα τους πλησίασε και τους κοίταζε χωρίς να τους χωρίσει. Και εκείνοι το αλόγιστο να έχουν. Ιερό και όσιο δεν υπολόγιζαν και για σταματημό λόγο δεν έκαναν. Τότε η μάγισσα τα πνεύματα γύρω της δεν μπόρεσε να ηρεμήσει και εξαγριώθηκαν μαζί τους. Του πάνω και του κάτω κόσμου πνεύματα, κατάρα έριξαν στους δυο τους. Μάρτυράς τους η μάγισσα, πως γενιές καταραμένων διδύμων θα ’ρθουν. Ο καλός πάντα να υποφέρει από τον ολόιδιο κακό του. Ο ένας να γκρεμίζει αυτά που ο άλλος με κόπο χτίζει. Σε δώδεκα χρόνους διαφορετικούς οι εκλεκτοί θα έρθουν και το τέλος τους θα γράψουν. Την υπεροχή ένας από τους δυο θα έχει, και τη μοίρα τους πλάσματα από παντού θα υποφέρουν. Τη μοίρα όλων, στα χέρια τους οι εκλεκτοί κρατούν. Αν ο κακός επικρατήσει, τη μοίρα όλων να λυπάστε. Καταστροφές, αλληλοσπαραγμός, τη θέση της λογικής η παράνοια θα πάρει και τρέλα θα επικρατήσει στους κόσμους, στους λαούς, στα πλάσματα παντού τριγύρω. Αφανισμός των όλων και γέννηση της πιο καταραμένης κόλασης θα έρθουν. Ευχή και κατάρα σας το καλό να επικρατήσει, και οι θυσίες σας γι’ αυτό βαριές ας είναι γιατί αξίζει. Πόνο και αν νιώσετε αβάσταχτο, μαχαίρια να στρίβουν μέσα σας, αλάτι σε πληγές να υποστείτε για το καλό που θα ’ρθει. Διαφορετικά, αυτό που θα σας περιμένει λογική δεν θα ’χει και ούτε γυρισμό».