Η αγκαλιά δύο Ελλήνων αδερφών που χώρεσε τα παιδιά της Ουγκάντα

 Η Μαριλένα Μαραγκού και ο Κωνσταντίνος- Λουκιανός  Μαραγκός μοιράζουν γνώσεις και αγάπη στα παιδιά της Αφρικής

 -Τι λένε στο Πινάκιο για την εμπειρία τους -Πως τους υποδέχθηκαν τα παιδιά

«Τα μικρά παιδιά δεν έπαιζαν αλλά σκάβανε και κουβαλούσαν τούβλα προσπαθώντας να βοηθήσουν στο χτίσιμο του σπιτιού τους. Άλλα κουβαλούσαν καλάμια, προσπαθώντας να φτιάξουν αυτοσχέδιες καλύβες, για να μείνουν», ήταν μια από τις εικόνες που αντίκρισαν στην Ουγκάντα οι  Μαριλένα και Κωνσταντίνος - Λουκιανός Μαραγκός. Τα δυο αδέρφια βρίσκονται αυτή την στιγμή στην Ουγκάντα όπου θα διδάξουν τα μικρά παιδιά.  

Μιλάνε στο Πινάκιο για την εμπειρία τους αυτή, για το ρόλο του πατέρα Αντώνιου στην απόφαση τους και για την ιδέα του ιδέα του H-Ug project. Πριν διαβάσετε την συνέντευξη που ακολουθεί, να σημειώσουμε πως η Μαριλένα και ο Κωνσταντίνος δείχνουν τον δρόμο της ανθρωπιάς, δείχνουν τα πραγματικά θέματα που ταλανίζουν και βασανίζουν τον κόσμο σήμερα.  Μακριά από την Ευρώπη αλλά και γενικότερα των κόσμο όπως τον έχουν ορίσει οι Τράπεζες τα δύο αδέρφια από την Καλλιθέα με όπλα το χαμόγελο τους και την πίστη τους αξιοποιούν την Παιδεία τους και την μεταλαμπαδεύουν σε παιδάκια στην Ουγκάντα. Ο σκοπός; Να ανοιχτεί ένα παράθυρο σε έναν κόσμο μακριά από κακουχίες… 

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο για το   Πινάκιο

Στην άλλη άκρη της γης, στην Ουγκάντα θα βρεθείτε για να μάθετε Αρχαία Ελληνικά στα παιδιά. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να πάρετε την απόφαση αυτή;

«Η απόσταση δεν αποτελεί εμπόδιο για μας, καθώς ταξιδεύουμε αρκετά και σε χώρες εκτός Ευρώπης. Αρχικά, δεν πάμε να διδάξουμε αρχαία ελληνικά στα παιδιά της Ουγκάντα. Πάμε να μεταλαμπαδεύσουμε τις γνώσεις μας κυρίως στο κομμάτι της πληροφόρησης για ευκαιρίες σπουδών στην Ευρώπη και συγκεκριμένα και στην  Ελλάδα. Το πρόγραμμα εστιάζει στον τομέα της εκπαίδευσης και εκτείνεται από την πρωτοβάθμια εως την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δίνουμε μεγάλη βαρύτητα στην παιδεία, διότι πιστεύουμε ακράδαντα πως μόνο μέσω της μόρφωσης μπορούμε να έχουμε βλέψεις για ένα καλύτερο αύριο. Θα μπούμε σε τάξεις δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου να διδάξουμε. Κυρίως όμως, θέλουμε να τους ανοίξουμε τα μάτια για τις ευκαιρίες που έχουν να σπουδάσουν και να μορφωθούν!

Το σκεφτόμασταν εδώ και καιρό το ταξίδι στην Ουγκάντα, μέχρι που πριν λίγους μήνες πήραμε την τελική απόφαση. Αποτελεί ακόμη προσωπική πρόκληση και για τους 2 μας. Από κει και πέρα, καλλιεργήσαμε την ιδέα του H-Ug project, καθώς θεωρούμε πως μπορούμε να μεταβιβάσουμε αυτά που γνωρίζουμε στα παιδιά της Ουγκάντα».

Πως προέκυψε η ιδέα αυτή;

«Εδώ και 4 χρόνια είμαστε σε επαφή με τον πατέρα Αντώνιο του Μόντε, έναν σπάνιο Άνθρωπο, ο οποίος μαζί με τη γυναίκα του Χαριτίνη αφιερώνουν τις ζωές τους στην κοινότητα του αγίου Αντωνίου. Πρόκειται για ένα τεράστιας εμβέλειας ανθρωπιστικό έργο. Προσπαθούν με κάθε μέσο να εξασφαλίσουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους κατοίκους του χωριού. Απώτερος στόχος του πατέρα Αντωνίου είναι να περάσει στα νέα παιδιά το μήνυμα της παιδείας. Σε αυτό το σημείο συναντώνται οι σκέψεις μας και αυτές τις μέρες, όσο βρισκόμαστε στην Ουγκάντα, προσπαθούμε να μετουσιώσουμε σε πράξεις τους κοινούς μας στόχους. «Η Γνώση είναι Δύναμη»».

Ποια θεωρείτε πως θα είναι τα οφέλη τόσα για εσάς όσο για τα παιδιά;

«Ευελπιστούμε πως θα βγούμε κερδισμένοι αμφότεροι. Τόσο εμείς, όσο και τα παιδιά. Ήδη από την πρώτη μέρα, ο κόσμος μας έχει ανοίξει την αγκαλιά του. Το γεγονός ότι θα τους ενημερώσουμε για ευκαιρίες σπουδών στη χώρα μας και γενικά στην Ευρώπη αποτελεί ευκαιρία ζωής γι’ αυτούς.

Έχουμε επισκεφτεί ήδη δύο δημοτικά  σχολεία και ένα ορφανοτροφείο.

Η υποδοχή ήταν κάτι παραπάνω από θερμή. Μας υποδέχτηκαν με χορούς και τραγούδια! Τους μοιράσαμε γραφική ύλη και δώσαμε κάποια δώρα στις διευθύνσεις του σχολείου. Ήταν πραγματικά ευγνώμονες για την επίσκεψη μας! Κι εμείς αισθανθήκαμε μοναδικά!  Στην συνέχεια επισκεφτήκαμε τον Μητροπολίτη Ιωνά Lwanga, με τον οποίο συζητήσαμε για το H-Ug project.  Η επόμενη συνάντησή μας ήταν με τον πρόξενο της Ελλάδας στην Ουγκάντα, κ. Νικολαϊδη, ο οποίος προθύμως συζήτησε μαζί μας για το H-Ug project, δίνοντας έμφαση στον αυτοσχέδιο οδηγό πρόσβασης αλλοδαπών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα. Μας έδωσε συμβουλές τόσο για την παραμονή μας εδώ όσο και για την εξέλιξη του πρότζεκτ μας. Στις 26/07 πραγματοποιήσαμε εκπαιδευτικό σεμινάριο στην διοίκηση του Πανεπιστημίου του Νdejje για το πρόγραμμα Erasmus+. Η υποδοχή του πανεπιστημίου ήταν πραγματικά θερμή, ειδικά όταν συνειδητοποίησαν ότι και οι ίδιοι έχουν δικαίωμα συμμετοχής στο πρόγραμμα Erasmus+. Συζητήσαμε για μελλοντικές συνεργασίες του πανεπιστημίου με πανεπιστήμια στην Ελλάδα και δώσαμε ραντεβού για σήμερα, ημέρα Τετάρτη 27/07. Σε λίγο θα ενημερώσουμε και τους φοιτητές του Πανεπιστήμιου του Ndejje στο Kampala Campus για το πρόγραμμα Erasmus+!

Ακόμη, στο τέλος της εβδομάδας πάνω από 300 παιδιά ηλικίας 14 έως 20 μας περιμένουν εναγωνίως στο σχολείο του χωριού Monde, για να περάσουμε ώρες μαζί τους. Στο πρόγραμμά μας περιλαμβάνονται κάποιες ώρες διδασκαλίας, δραστηριότητες εκτός τάξης, ελληνικά τραγούδια και χοροί και κυρίως η παροχή πληροφοριών για σπουδές και η παρουσίαση του αυτοσχέδιου οδηγού πρόσβασης αλλοδαπών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα.

Τα δικά μας οφέλη αντικατοπτρίζονται στα χαμογελαστά πρόσωπα των παιδιών».

Ο πολιτισμός και η γνώση είναι οι καλύτερες αποσκευές για ένα ταξίδι;

«Κατά τη γνώμη μας, δεν υπάρχει ισχυρότερο όπλο από τη γνώση. Είναι προσωπικό κεφάλαιο του καθενός να την αποκτήσει, είναι όμως προσωπική επιλογή να τη μοιραστεί. Έχουμε μάθει να δίνουμε και να μοιραζόμαστε, χωρίς να περιμένουμε κάποιο αντάλλαγμα. Ένα ειλικρινές «ευχαριστώ» είναι αρκετό για μας. Έτσι λοιπόν, σε αυτό το ταξίδι οι αποσκευές μας ήταν γεμάτες με τα δικά μας όπλα για τη γνώση και την παιδεία. Οι βαλίτσες μας γέμισαν με χάρτες, τετράδια, μολύβια, στυλό, γόμες, ξύστρες, χάρακες, μπλοκ ζωγραφικής και πολλά άλλα είδη γραφικής ύλης. Το πιο σημαντικό είναι ότι πολύς κόσμος ευαισθητοποιήθηκε από την προσπάθειάς μας και μας προσέφερε απλόχερα αυτά τα είδη. Όσο για τον πολιτισμό, αποτελεί βασικό κομμάτι της δράσης μας. Ο πλούσιος ελληνικός πολιτισμός και η κουλτούρα αξίζουν να μεταβιβάζονται σε καθε γωνιά της γης. Νιώθουμε περήφανοι γι’ αυτό και περιμένουμε τη στιγμή, που θα χορέψουμε παραδοσιακούς χορούς και θα τραγουδήσουμε μαζί με τα παιδιά της Ουγκάντα!».

Πριν λίγα χρόνια και συγκεκριμένα το 2010 είχε λάβει χώρα στην Νότια Αφρική το Μουντιάλ. Εκεί δαπανήθηκαν πολλά χρήματα για γήπεδα ενώ ο κόσμος ζει σε ακόμη σε παραγκούπολεις και χωρίς πόσιμο νερό. Σας εξοργίζει αυτό;

«Παρατηρώντας από κοντά τις ανάγκες των εν Ουγκάντα κατοίκων σε καθημερινό επίπεδο, είναι πραγματικά στενάχωρο να δαπανούνται χρήματα σε διοργανώσεις, όπως το Μουντιάλ. Από τη στιγμή τουλάχιστον που τα χρήματα αυτά δεν προσέφεραν μακροχρόνια αποτελέσματα. Και στην Ελλάδα του 2016 και της κρίσης σκεφτόμαστε ξανά πόσα χρήματα φαίνεται να δαπανήθηκαν μόνο για το χτίσιμο γηπέδων, για να καλυφθούν οι ανάγκες των ολυμπιακών αγώνων του 2004; Πόσα από αυτά αξιοποιούνται σήμερα;

Στο δρόμο για το χωριό Μόντε είδαμε πρωτόγνωρες κατατάσεις, που μόνο αν τις δεις με τα ίδια σου τα μάτια, μπορείς να τις κατανοήσεις. Άνθρωποι ξυπόλυτοι κουβαλούσαν την πραμάτεια τους σέρνοντας κάρα. Γυναίκες και παιδιά περπατούσαν χιλιόμετρα μέχρι να βρουν ένα ρυάκι ή μια γεώτρηση και να εξασφαλίσουν το νερό για τη μέρα. Τοποθετούσαν τα μπιτόνια του νερού στο κεφάλι και προχωρούσαν στο δρόμο. Πεζοδρόμια δεν υπάρχουν και ο κίνδυνος ατυχήματος είναι μεγάλος. Κάποιοι προνομιούχοι χρησιμοποιούσαν για τη μετακίνησή τους ποδήλατα, τα οποία ήταν υπερφορτωμένα στο πίσω μέρος μεταφέροντας μπανάνες. Κάποιοι άλλοι οδηγούσαν μηχανάκια μεταφέροντας 3 ή 4 άτομα πάνω. Τα μικρά παιδιά δεν παίζαν αλλά σκάβανε και κουβαλούσαν τούβλα προσπαθώντας να βοηθήσουν στο χτίσιμο του σπιτιού τους. Άλλα κουβαλούσαν καλάμια, προσπαθώντας να φτιάξουν αυτοσχέδιες καλύβες, για να μείνουν».

Ο Έλληνας παρά την κρίση που βιώνει είναι ευαισθητοποιημένος;

«Το φιλότιμο χαρακτηρίζει ακόμα τον Έλληνα, παρά την κρίση και τα όποια προβλήματα. Νιώθουμε μεγάλη χαρά, όταν συνειδητοποιούμε πως υπάρχουν πολλά άτομα, τα οποία είναι ευαισθητοποιημένα και θέλουν να προσφέρουν με την καρδιά τους. Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι δεν υπάρχουν και οι Έλληνες, οι οποίοι θα κοιτάξουν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον. Αλλά το να καθολικεύουμε καταστάσεις δεν είναι ασφαλές. Εξαρτάται από την προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου το αν θα βοηθήσει ανιδιοτελώς.

Μέσα από τη δράση μας, συναντήσαμε σπουδαίους ανθρώπους, οι οποίοι μας προσέγγισαν και θέλησαν πραγματικά να μας βοηθήσουν στο εγχείρημά μας.

Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν μεγαλύτερη απ’ όσο περιμέναμε και αυτό μας ικανοποιεί ιδιαίτερα».

Αν όλα τα παιδιά της γης κρατούσαν τα χέρια ο κόσμος θα γινόταν πιο μεγάλος;

«Για να αλλάξει ο κόσμος χρειάζεται ομαδική συνεργασία, ο καθένας μπορεί να λειτουργεί ως μονάδα αλλά για να έχουμε περισσότερα αποτελέσματα χρειάζεται να ενώσουν τα χέρια όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αγωνίζονται για να αλλάξει αυτός ο κόσμος, να γίνει καλύτερος και ενώνοντας τα χέρια θα μπορέσουν να βοηθήσουν όλο και περισσότερα άτομα. Αυτό δεν είναι εύκολο γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν συναντιούνται πάντα αλλά όταν κάνεις κάτι για καλό, χωρίς να περιμένεις να κερδίσεις κάτι απο αυτό τότε ως δια μαγείας όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα βρεθούν στο δρόμο σου...έτσι έγινε ως δια μαγείας και με εμάς...»