Ζωή Λιάπη: Μια άρια ανάμεσα μας

-«Η ίδια η τέχνη είναι μια αντίδραση»

-«Οι καλλιτέχνες πρέπει να νοιώθουν ελευθερία έκφρασης, για να μας χαρίζουν βαθύτερα μηνύματα και μεγαλύτερο προβληματισμό»

-«Ο μόνος μας εχθρός είναι ο εαυτός μας. Ας μην αφήσουμε τους φόβους μας να μας κατακλύσουν και να μας εμποδίσουν να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας»

Αν ζούσε σε άλλη εποχή σίγουρα θα ήταν μία από τις νύμφες της Άρτεμης, καθώς όταν την ακούς μαγεύεσαι.
Η μελωδική φωνή της περνάει μέσα στο σώμα σου και παράλληλα εκτοξεύει τις αισθήσεις σου στα ύψη. 

Συνέντευξη στον  Λευτέρης Χ. Θεοδωρακόπουλο για το Πινάκιο

Ο λόγος, μα φυσικά για την υψίφωνο Ζωή Λιάπη. Η νεαρή καλλιτέχνης ζει και δραστηριοποιείται στην Θεσσαλονίκη και μιλά στο Πινάκιο για την πορεία της, τα όνειρα της αλλά και για την μεγάλη της αγάπη που δεν είναι άλλη από την μουσική.

Μιλώντας κανείς μαζί της αντιλαμβάνεται πως πέρα από το ταλέντο της και την μυθική φωνή της έχει «καλλιεργήσει» εντός της την μουσική Παιδεία της και μάλιστα σε πολύ υψηλό βαθμό.

Ζωή Λιάπη μια νέα καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2016…θα μας συστηθείς; Ποια είσαι; Τι κάνεις, με τι ασχολείσαι;

Είμαι λυρική καλλιτέχνης  -τραγουδίστρια και συγκεκριμένα υψίφωνος, δηλαδή τραγουδάω οτιδήποτε έχει να κάνει με την κλασσική μουσική και την όπερα. Η 1^η μου επαφή με τη μουσική έγινε στα 12 μου στο Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης. Ακολούθησε η φοίτησή μου στο Ωδείο Σαμαρά, όπου ασχολήθηκα με το πιάνο, την αρμονία και το κλασσικό τραγούδι, το οποίο και με κέρδισε. Από το 2015 παρακολουθώ μαθήματα μελοδραματικής στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης, στο τμήμα Όπερας. Παράλληλα με την φοίτησή μου έκανα τα πρώτα μου καλλιτεχνικά βήματα συμμετέχοντας σε συναυλίες σε διάφορα μέρη όπως το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών. Πρωτοεμφανίστηκα σε όπερα το 2014, στην σύγχρονη όπερα «Αϊσέ» του Καμπάνη Σαμαρά, σε Α’ εκτέλεση, στον ρόλο της «κοπέλας-αφηγήτριας». Ακολούθησε η εμφάνισή μου στο 4o φεστιβάλ παλαιάς μουσικής του Burgos, και συγκεκριμένα στο Opera Studio, όπου και ερμήνευσα την 3^η Μούσα και τη την 2^η Νύμφη στην όπερα “Gli amori di Apollo e di Dafne” του Francesco Cavalli στο Teatro Principal στο Burgos της Ισπανίας. Τη σεζόν του 2015 εμφανιζόμουν στο Θέατρο Κολοσσαίον, στην παιδική όπερα «Ο Ιππότης του Χιονιού» του Cesar Cui στο ρόλο της πριγκίπισσας. Για το 2017 ετοιμάζω τις τελικές διπλωματικές μου εξετάσεις στο τραγούδι, όπου θα παρουσιάσω ένα ρεσιτάλ με έργα διαφόρων συνθετών και εποχών».

Αλήθεια, τι είναι για σένα η μουσική; Τι σημαίνει για την ζωή σου;

«Για μένα η μουσική είναι ένας δρόμος για την αυτογνωσία και την ελευθερία. Μέσα από το τραγούδι έχω ανακαλύψει πολλές πλευρές του ποια είμαι τώρα και ποια θα ήθελα να είμαι στο μέλλον. Είναι το μέσον για να κατακτήσω την ελευθερία, την σωματική, την πνευματική, την ψυχική. Τον ίδιο μου τον εαυτό δηλαδή! Αυτή με οδηγεί στο μονοπάτι που ακολουθώ, και αυτό το μονοπάτι μου αποδεικνύει κάθε μέρα πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Αυτή με βοηθάει να αντιμετωπίζω τα εμπόδια και τα προβλήματα, που πολλές φορές η ίδια μου παρουσιάζει. Χαίρομαι πάρα πολύ που την έχω για οδηγό μου, μέχρι στιγμής δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ».

Πως προέκυψε η όπερα στην ζωή σου  και ποιες ήταν επιρροές σου;

«Από μικρή ασχολιόμουν με διάφορα είδη τέχνης, θέατρο, ζωγραφική, μουσική… Από το σχολείο ξεκίνησα να ακούω κλασσική μουσική και όπερα, και κατάλαβα ότι θέλω να ασχοληθώ με το κλασσικό τραγούδι. Την απόφαση όμως να επικεντρωθώ στην όπερα την πήρα αρκετά χρόνια μετά, ύστερα από μια μουσικοθεατρική παρουσίαση που έκανα στο πλαίσιο μιας συναυλίας. Από εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι η όπερα είναι το όνειρό μου, αυτό που συνδυάζει όλες τις τέχνες σε μία: μουσική, υποκριτική, χορός, ζωγραφική και γλυπτική … και πόσα άλλα ακόμα. Όσο για τις επιρροές μου, είναι τραγουδιστές που δίνουν εξίσου σημασία στη μουσική αλλά και στην υποκριτική ερμηνεία ενός ρόλου, όπως η Μαρία Κάλλας, πρωτεργάτης αυτού του κινήματος, η Joyce DiDonato, η Diana Damrau, η Anna Netrebko, η Mirella Freni, η Kathleen Battle, o Placido Domingo, και άλλοι φυσικά». 

Πότε ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκες στη σκηνή και  πως ήταν τα αισθήματα σου;

«Η πρώτη - πρώτη φορά ήταν στο Δημοτικό… ανεβάζαμε την Ειρήνη του Αριστοφάνη και είχα τον ρόλο του Τρυγαίου. Τότε κατάλαβα πόσο πολύ με ελκύει η σκηνή. Θυμάμαι ότι ένοιωθα πολύ μεγάλη άνεση και ευχαρίστηση και πραγματικά το απόλαυσα!!».

Η τέχνη έχει όρια και αν ναι μπορείς να τα οριοθετήσεις;

«Η τέχνη για να μπορέσει να σου μεταδώσει όλα της τα μηνύματα πρέπει εξ ορισμού να είναι ελεύθερη… είναι σαν να συζητάς με έναν άνθρωπο. Αν αυτός δεν νοιώθει ελευθερία λόγου, πώς είσαι σίγουρος ότι αυτό που θα σου πει είναι η αληθινή του άποψη, και όχι απλώς το κοινωνικά αποδεκτό; Για αυτό το λόγο και οι καλλιτέχνες πρέπει να νοιώθουν ελευθερία έκφρασης, για να μας χαρίζουν βαθύτερα μηνύματα και μεγαλύτερο προβληματισμό».

Εσύ μέχρι που θα έφτανες για την τέχνη σου;

«Θα έφτανα στα όρια των δυνατοτήτων μου. Άλλωστε, ο χρόνος και ο κόπος που αφιερώνεις στην τέχνη είναι ουσιαστικά κάτι που αφιερώνεις στον εαυτό σου. Αυτή η συνεχής ανατροφοδότηση αυξάνει κάθε φορά τα όριά σου και σε κάνει ικανό να γίνεσαι κάθε μέρα καλύτερος».

Το θέατρο, η μουσική και η όπερα κατά την άποψη σου είναι αντίδοτο κατά της κρίσης;

«Φυσικά. Κάθε ανθρωπιστική κρίση έχει ως άμεση λύση της τη δημιουργικότητα, τη φαντασία και τις πρωτότυπες ιδέες. Κάθε μορφή τέχνης διεγείρει τη φαντασία μας και μας εμπνέει να σκεφτούμε νέες ιδέες, ενώ η παιδεία μας παρέχει τα κατάλληλα εργαλεία για να τις πραγματοποιήσουμε(λογική, αριθμητική, κριτική σκέψη κ.λπ.). Έτσι, για μένα οι δυο πυλώνες της ανάπτυξης είναι η τέχνη και η παιδεία. Επίσης η τέχνη μπορεί να ευαισθητοποιήσει το κοινό της σχετικά με ανθρωπιστικά ζητήματα. Αλλά, το σημαντικότερο πράγμα που κάνει η τέχνη είναι να μας βοηθάει να αναπτύσσουμε τη σκέψη, την συνείδηση και την ευαισθησία μας, στοιχεία που μπορούν να μας εξελίξουν ατομικά, άρα και συλλογικά, ως κοινωνία».

Πιο πολύ τι είναι αυτό που σε τρομάζει στους ανθρώπους;

«Θα σου πω τι με τρομάζει και στους άλλους και σε μένα… ο φόβος. Ο φόβος είναι κάτι που πραγματικά σε παραλύει και σε αποπροσανατολίζει τελείως. Μερικές φορές μάλιστα σε οδηγεί σε τέτοια μονοπάτια από τα οποία πολύ δύσκολα βγαίνεις».

Υπάρχουν διέξοδοι για τους νέους σήμερα, για να αντιδράσουν ή το σύστημα έχει κλείσει καλά τις τρύπες του;

«Η ίδια η τέχνη είναι μια αντίδραση, διότι μέσω αυτής μπορείς να εκφράσεις πράγματα που διαφορετικά θα ήταν πολύ δύσκολο να εκφραστούν. Και αυτή η ανάγκη είναι πολύ μεγάλη στους νέους καλλιτέχνες, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συνεχώς όλο και περισσότερες καλλιτεχνικές ομάδες, ερασιτεχνικές και επαγγελματικές. Όσο οι νέοι καλλιτέχνες έχουν μέσα τους αυτή την δίψα για έκφραση, πιστεύω ότι υπάρχουν πάντα διέξοδοι».

Ποιο είναι το καλλιτεχνικό σου όνειρο;

«Το καλλιτεχνικό μου όνειρο είναι να τελειοποιήσω τις σπουδές μου στην όπερα και έπειτα να ταξιδέψω ερμηνεύοντας διάφορους ρόλους. Δεν με ενδιαφέρει αν θα είναι σε μεγάλες σκηνές ή όχι… μου αρκεί το να ταξιδέψω, να γνωρίσω ανθρώπους από όλο τον κόσμο και να ζω από αυτό που αγαπώ».

Σε ποια όπερα θα ήθελες να πρωταγωνιστήσεις ή να συμμετέχεις;

«Θα ήθελα να συμμετάσχω σε πολλές όπερες! Μια από αυτές είναι «Οι Γάμοι του Φίγκαρο» του W.A.Mozart. Η μουσική του Mozart είναι απαράμιλλη. Νοιώθω ότι ταυτίζομαι με τον ρόλο της Σουζάννας, της υπηρέτριας που κατά κάποιο τρόπο κινεί τα νήματα της ιστορίας. Επίσης θα μου άρεζε πάρα πολύ να συμμετάσχω στην όπερα «Ο Κουρέας της Σεβίλλης» του G. Rossini, στο ρόλο της Ροζίνας».

Στην Θεσσαλονίκη που ζεις πως είναι οι συνθήκες; Η πόλη έχει μαραζώσει;

«Η Θεσσαλονίκη είναι μια μαγική πόλη… δεν μαραζώνει ποτέ! Τα τελευταία χρόνια η πόλη έχει αρχίσει να ανακάμπτει καλλιτεχνικά. Δημιουργούνται όλο και περισσότερες καλλιτεχνικές ομάδες, γίνονται όλο και περισσότερες παραγωγές, παραστάσεις, όπερες. Και αυτό με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενη!».

Πως σκιαγραφείς την κατάσταση του προσφυγικού;

«Το προσφυγικό ζήτημα είναι μια κατάσταση που επαναλαμβάνεται μέσα στο χρόνο… το μόνο που αλλάζει είναι τα θύματα. Τώρα είναι οι Σύριοι, πριν ήταν οι Ιρακινοί, ακόμα πιο πριν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας. Δυστυχώς ο πόλεμος είναι αναπόφευκτο μέρος του κύκλου ζωής μιας κοινωνίας και μιας οικονομίας, χωρίς αυτό να τον κάνει λιγότερο τραγικό. Γι αυτό πιστεύω ότι πρέπει επιτέλους οι κοινωνίες να καταλάβουν ότι ενωμένοι μπορούμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα, κι έτσι να αποκτήσουν μια κοινή πολιτική απέναντι σε τέτοιες τραγωδίες. Η κοινή αυτή πολιτική θα μπορούσε να εφαρμοστεί από κάποιον ανεξάρτητο οργανισμό, ο οποίος θα προστατεύει τα θύματα πολέμου και τους ίδιους τους πρόσφυγες».

Τέλος, ποιο είναι το μήνυμα που στέλνεις στους ανθρώπους της δικής σου γενιάς;

«Ο μόνος μας εχθρός είναι ο εαυτός μας. Ας μην αφήσουμε τους φόβους μας να μας κατακλύσουν και να μας εμποδίσουν να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ένας καθαρός στόχος. Έχοντας τέτοιους στόχους, και με αργά και σίγουρα βήματα, μπορούμε να φτάσουμε – όπως θα λέγαμε κι εμείς οι ρομαντικοί καλλιτέχνες – «μέχρι και πέρα από τα άστρα».».