Πρώτη φορά

Του Άγγελου Χαριάτη*

Η πρώτη φορά είναι μαγική. Πολλές φορές και μαγεμένη.
Η πρώτη φορά είναι δυνατή. Πολλές φορές και αδύναμη.
Η πρώτη φορά μοιάζει με τον παράδεισο. Πολλές φορές μοιάζει με την κόλαση.
Η πρώτη φορά μοιάζει με ανάσα. Πολλές φορές μοιάζει και με άπνοια.
Η πρώτη φορά μένει αξέχαστη. Πολλές φορές θέλεις να την ξεχάσεις.
Η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα ήταν ένα κορίτσι στη δευτέρα δημοτικού. Δεν μπορούσα φυσικά να προσδιορίσω ποιο ήταν αυτό το συναίσθημα που ένιωθα για εκείνη. Ήταν μαγικά. Όπως επίσης ήταν και μαγεμένη. Γιατί νόμιζα ότι ένιωθε και εκείνη τα ίδια (απροσδιόριστα φυσικά) συναισθήματα με εμένα. Και έβλεπα να κάνει παρέα μόνο με τον Κώστα. Και έμαθα (μου το είπε για την ακρίβεια) ότι αγαπούσε τον Κώστα. Δεν ήξερα τι ακριβώς σήμαινε αγαπάω. Ακόμη και σήμερα είναι δύσκολο να το προσδιορίσεις, να το μετρήσεις.

Η πρώτη φορά που έκανα έρωτα ήταν δυνατή.  Με ένα κορίτσι φερμένο από τη Σουηδία στην Ελλάδα για ένα καλοκαίρι. Παράξενο αλλά δεν ένιωσα ούτε αγάπη, ούτε έρωτα, ούτε τίποτα. Μια σαρκική επαφή. Για να λέω αλήθειες, πολλές σαρκικές επαφές. Με την ατσαλοσύνη ενός πρωτόβγαλτου. Ήταν τελικά μια αδύναμη στιγμή. Χωρίς την ένταση που προσφέρει το συναισθηματικό δέσιμο, αυτό που κάποιοι ονομάζουν αγάπη και άλλοι συντροφικότητα και άλλοι έρωτα.

Η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα ήταν παράδεισος. Νόμιζα ότι μπορούσα να ακούσω τα βήματα των αγγέλων στο διπλανό συννεφάκι από αυτό που βρισκόμουν. Και ύστερα λίγο πριν τερματίσουμε τη σχέση μας, μπορούσα να νιώσω την κάψα της κόλασης, μπορούσα να νιώσω την ουρά από το μαστίγιο του βελζεβούλη που χαράκωνε την πλάτη μου. Ήταν μια κόλαση.
Η πρώτη φορά που κατάφερα να γράψω κάτι δικό μου. Σαν ανάσα ζωής, σαν γέννηση. Η πρώτη απόρριψη κειμένου από εκδοτικό οίκο. Άπνοια, ασφυξία, βίαιος θάνατος.
Η πρώτη φορά που έγινα πατέρας. Αξέχαστη. Εμπειρία μοναδική. Συνήθως. Και εγώ θέλησα να την ξεχάσω μόλις πέρασαν τα δύσκολα. Με τη γυναίκα μου να ισορροπεί ανάμεσα στον γνωστό και στον άγνωστο κόσμο. Με το παιδί σε μηχανική υποστήριξη για ένα μήνα. Η πρώτη φορά που ήθελα να ξεχάσω τα πάντα. Μέχρι και το όνομά μου. Μέχρι και το ποιος ήμουν.


Δεν τις θαυμάζω, ούτε τις κατηγορώ τις πρώτες φορές. Όλες είναι μοναδικές. Τις αγαπάω και τις μισώ. Τις επαναφέρω στη μνήμη μου και τις αφήνω να βουλιάξουν στη λήθη του χρόνου.
Είναι δικές μου και με καθόρισαν είτε θετικά, είτε αρνητικά σαν άνθρωπο. Δημιούργησαν τον χαρακτήρα μου, τον όποιο χαρακτήρα μου. Πεποιθήσεις, στερεότυπα, «κόκκινες» γραμμές, συμπεριφορές, έχουν ξεκινήσει από τις πρώτες φορές.
Είναι όμορφο να αγαπάς τις πρώτες φορές. Όπως όμορφο είναι να μισείς τις πρώτες φορές. Γιατί; Μα γιατί σε κάνουν και νιώθεις. Και όταν νιώθεις είσαι τελικά άνθρωπος.

**Ο Άγγελος Χαριάτης είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το «Όταν ξημερώνει» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σιδέρης. Είχαν προηγηθεί το «Δάχτυλο» (εκδ. Πηγή) και Παράπλευρες Απώλειες (εκδ. Ιβίσκος), 25 Ιστορίες για ευτυχισμένους αστούς, Μαύρο-Κόκκινο. Το νέο του έργο είναι οι "Δέκα εντολές", το οποίο είναι e-book free


Δείτε επίσης: Μπερδέματα

Διαβάστε επίσης: Χειμώνας

 

Διαβάστε επίσης: Ώστε θες να γίνεις συγγραφέας;

Διαβάστε επίσης: Περί ανάγνωσης

Διαβάστε επίσης: Απολογισμοί… διαφορετικού τύπου

Διαβάστε επίσης: Το βαρύ φορτίο του… «διαφορετικού»

Διαβάστε επίσης: Μπαμπάς