Γενοκτονία Ποντίων 100 χρόνια μετά: Συγκλονιστικές μαρτυρίες και μνήμες

Ο χρόνος σταμάτησε, ο ήλιος της 19^ης Μαΐου του 1919 δεν ήθελε να βγει, δεν ήθελε να ξημερώσει για να μη φωτίσει το μεγάλο κακό που ερχόταν. 

Φωνές σπαρακτικές, αίματα, και φόβος μύριζε στον μαρτυρικό Πόντο την ώρα που οι Τούρκοι έγραφαν την πιο απάνθρωπη σελίδα στην παγκόσμια Ιστορία.

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου για το Πινάκιο

Λυγμοί μανάδων που έβλεπαν τα παιδιά τους να σφάζονται μπροστά στα μάτια τους και στην συνέχεια δεν ένιωθαν το σπαθί που διαπερνούσε τα σπλάχνα τους.

Η σημερινή ημέρα είναι ημέρα μνήμης . Ένα αφιέρωμα ιστορικό διαφορετικό από τα άλλα. Δίνουμε το Βήμα στους απόγονους των ανθρώπων που επέζησαν της γενοκτονίας, μιας γενοκτονίας που δεν έχει αναγνωριστεί από την διεθνή κοινότητα 100 χρόνια μετά.

Μια γενοκτονία η οποία δειλά-δειλά ήρθε ως θέμα δυο δεκαετίες πριν στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Διακεκριμένοι Πόντιοι επιστήμονες μιλάνε σήμερα στο Πινάκιο.

Μιλάνε για το θέμα της αναγνώρισης αλλά και για τον κίνδυνο της λήθης. 

Ξεχωρίζει η κατάθεση ψυχής, η μαρτυρία της δημοσιογράφου Πόπης Τσαπανίδου.  Για το πώς ο παππούς της σώθηκε.

Από την πλευρά της η Ολυμπιονίκης μας Βούλα Πατουλίδου υπογραμμίζει τη σημασία της αναγνώρισης προς ανακούφιση του αβάσταχτου πόνου.

Η συγκλονιστική μαρτυρία της Πόπης Τσαπανίδου

Η Πόπη Τσαπανίδου μιλώντας στο Πινάκιο έκανε λόγο για την σημερινή ιδιαίτερη ημέρα, για την ιστορία, την μνήμη αλλά και την συνείδηση μας. Η 19^η Μαΐου του 1919  οι Έλληνες του Πόντου υπέστησαν γενοκτονία. «Πρέπει τα νέα παιδιά να θυμούνται τι έγινε εκείνη την ημέρα να μην περάσει στην λήθη και χαθεί. Μην μπει στο χρονοντούλαπο. Η Γενοκτονία πρέπει να αναγνωριστεί», στην συνέχεια μοιράζεται μαζί μας μια συγκλονιστική μαρτυρία, «Ο Παππούς μου, δηλαδή ο πατέρας του πατέρα μου βρέθηκε την ημέρα της μεγάλης καταστροφής μόνος του από τους Τσαπανίδηδες, οι οποίοι και τον υιοθέτησαν παίρνοντας τον μαζί τους στην Ελλάδα. Μέσα στο χάος ένα παιδί, ένα μωρό ήταν μόνο του και οι επιζήσαντες το πήραν μαζί τους για να το σώσουν. Έναν αιώνα μετά δεν ξέρω αν η οικογένεια του παππού μου σώθηκε και είναι κάπου…», λέει συγκινημένη.

Σίγουρα κάθε οικογένεια που σώθηκε από τους ακραίους βανδαλισμούς έχει να διηγηθεί μια ιστορία που συγκλονίζει.

Στέφανος Τανιμανίδης, Επίτιμος Πρόεδροςτης ΠΟΠΣ : Να σπάσουμε το απόστημα της λήθης 

Εκατό χρόνια μετά την έναρξη, (19 Μαΐου 1919),  της δεύτερης φάσης της Γενοκτονίας που σχεδιάστηκε μεθοδευμένα από τον Κεμάλ Μουσταφά Πασά και τους Γερμανούς στρατηγούς επιτελείς του και  υλοποιήθηκε σε βάρος την Ελλήνων του Πόντου λόγω της φυλετικής και θρησκευτικής διαφορετικότητας τους, από τον αιμοσταγή Τοπάλ Οσμάν και τους εγκληματίες Τσέτες του, η Τουρκία αρνείται να συμβιβαστεί με το ιστορικό της παρελθόν. Αρνείται δηλαδή να αποδεχθεί ότι τα όσα συνέβησαν την περίοδο (1914-1923) αρχικά από τους Νεότουρκους και στην συνέχεια από τους Κεμαλιστές σε βάρος Αρμένιων, Συρίων και Ελλήνων της Ανατολής, επιβεβαιώνεται από τις χιλιάδες διηγήσεις αυτών που επέζησαν από τις σφαγές, τις δολοφονίες και τις πορείες θανάτου και ήρθαν πρόσφυγες στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τους εκτός από τα Iερά, τα Όσια και ό,τι για τρία χιλιάδες χρόνια δημιούργησαν οι πρόγονοι τους και 353.000 χιλιάδες άταφους νεκρούς.                    Τεκμηριώνεται από τα εκατοντάδες επίσημα διπλωματικά έγγραφα ξένων χωρών, που άξιοι Έλληνες και ξένοι ιστορικοί και ερευνητές έφεραν στη δημοσιότητα.

 Από την έκθεση Προόδου της Τουρκίας για ένταξη της στην Ε.Κ, της ολομέλειας του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου του 2006, με την οποία όλες οι χώρες της Ε.Ε. καλούσαν την Τουρκία να συμβιβαστεί με το ιστορικό της παρελθόν ζητώντας συγνώμη για τα όσα έκανε σε βάρος Αρμένιων, Συρίων και Ποντίων.  

Από το πόρισμα του 2007, της «Διεθνούς Επιτροπής μελετητών των Γενοκτονιών»,  που ύστερα από πολύχρονη επιστημονική μελέτη των ντοκουμέντων που είχε στην διάθεση της και σχετικών επιστημονικών ημερίδων που πραγματοποίησε, αποφαίνεται ότι τα όσα συνέβησαν σε βάρος των Χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής την περίοδο 1914 - 1923, αποτελούν πράξεις που εμπίπτουν στις προϋποθέσεις που ορίζει η απόφαση του 1948 του ΟΗΕ, για να θεωρηθούν πράξεις Γενοκτονίας .         

Όμως παρά τις δεκάδες αναγνωρίσεις της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, πολιτικών – περιφερειακών - δημοτικών Κοινοβουλίων από όλο τον κόσμο, μόνον τρία εθνικά κοινοβούλια εκτός της Ελλάδας, της Σουηδίας, της Κύπρου και της Αρμενίας, λόγω και της ολιγωρίας των Ελληνικών κυβερνήσεων, την έχουν αναγνωρίσει. 

Θεωρώ ότι το ζήτημα της διεθνοποίησης της Γενοκτονίας, ως Εθνικό θέμα και προτεραιότητα,  πρωτίστως αποτελεί υποχρέωση και καθήκον των εκάστοτε Ελληνικών κυβερνήσεων και των Δημοκρατικών πολιτικών σχηματισμών της πατρίδας μας.

Θα πρέπει πέρα από μικροκομματικές σκοπιμότητες, να  αποδεχθούν και να υποστηρίξουν την  πρόσφατη πρόταση του ΚΙΝΑΛ προς το προεδρείο της Βουλής, για την συγκρότηση μόνιμης διακομματικής επιτροπής για την χάραξη ενιαίας εθνικής  γραμμής και την προώθηση του θέματος στους Διεθνείς  οργανισμούς και την Ε.Ε.

 Οι ηγεσίες των ποντιακών οργανώσεων, από όσο προκύπτει από τις μέχρι σήμερα ενέργειές τους, αναλώνονται σε διασπαστικές ενέργειες ανούσιες αντιπαραθέσεις, στην μονοκαλλιέργεια του χορού, και απ’ όσο φαίνεται δεν είναι ικανοί να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να συνεργαστούν για να τιμηθούν τα (100) χρόνια της ημέρας μνήμης, να  αφήσουν στο περιθώριο τις παθογένειες του παρελθόντος, να συνειδητοποιήσουν την ανεπάρκεια τους επί του θέματος, αλλά και την πολιτική διάσταση του ζητήματος και  να κατανοήσουν ότι η υπόθεση της αναγνώρισης είναι μια μαραθώνια σκυταλοδρομία της Εθνικής των Ποντίων ομάδας.

Οι ηγεσίες των Ευρωπαϊκών κρατών που αναπτύχθηκαν με τις αρχές του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη του Αλεξάνδρου, του Βησσαρίωνα και του Ρήγα, η Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών, των αξιών, της αλληλεγγύης και του σεβασμού της διαφορετικότητας, του Σούμαν, του Μονέ, του Αντενάουερ, του Σπινέλλι, του Μπράντ, του Μπερλνγκουέρ, του Μιτεράν , του Σμίτ, του Καραμανλή και του Παπανδρέου, δεν πρέπει να συνεχίζουν και να ανέχονται τον «Κεμαλισμό» με ολίγο «νέο Οθωμανισμό» που εφαρμόζεται σήμερα στην Τουρκία από τον κ. Ερντογάν, με συνεχείς προκλήσεις σε βάρος γειτονικών του λαών, αλλά και Τούρκων προοδευτικών πολιτών. Στον άξονα και τον πυρήνα  του, αυτή η πολιτική έχει τον ιμπεριαλισμό, την καταπάτηση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων, τη Γενοκτονία και το θάνατο.                             

   Εμείς οι επιζήσαντες, απόγονοι των Ελλήνων προσφύγων από τα παράλια του ΕΥΞΕΙΝΟΥ Πόντου, φορείς πανανθρώπινων αξιών της ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της ανεκτικότητας και του σεβασμού στη διαφορετικότητα, εφοδιασμένοι με το πνεύμα του Αριστοτελικού Ορθολογισμού και μπολιασμένοι με τη διδασκαλία του ΙΗΣΟΥ, της αγάπης του πλησίον υψώνουμε το ανάστημα και τη φωνή μας,  φωνάζοντας 

« ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΑΛΛΕΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ»

Όμως και « ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ», όχι για να πάρουμε εκδίκηση για τα όσα σε βάρος των προγόνων μας  έκαναν Νεότουρκοι και Κεμαλιστές, αλλά για να σπάσουμε το απόστημα της λήθης  που δημιουργήθηκε από την σιωπή που κάποιοι προσπάθησαν να μας επιβάλλουν. Για να υπηρετήσουμε την αλήθεια και την δικαιοσύνη και να φωτίσουμε αυτές τις μαύρες σελίδες της ιστορίας. Για να δώσουμε την ευκαιρία στις σύγχρονες Τούρκικες ηγεσίες να ζητήσουν συγνώμη για τα όσα σε βάρος των συμπατριωτών μας έκαναν στο παρελθόν οι πρόγονοι τους και να ελευθερωθούν και οι ίδιοι από τις ενοχές που χρόνια τους ακολουθούν. Για να μην επαναλάβουν τα ίδια εγκλήματα , που εκατό χρόνια μετά   συνεχίζουν ανερυθρίαστα να κάνουν και σε βάρος άλλων λαών. 

 

Θεοφάνης Μαλκίδης, Δρ. Κοινωνικών Επιστημών:  Εκατό χρόνια μετά την κορύφωση της Γενοκτονίας ο αγώνας συνεχίζεται

Η Γενοκτονία των Ελλήνων αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα σχέδια εξόντωσης που γνώρισε η ανθρωπότητα και έμελλε να αποτελέσει και πρότυπο για τη Γενοκτονία των Ελλήνων και αργότερα για το Ολοκαύτωμα. Άλλωστε αυτοί που μελέτησαν την Γενοκτονία έχουν επισημάνει τις εκπληκτικές ομοιότητες με άλλα μαζικά εγκλήματα, αναφέροντας τον Μουσταφά Κεμάλ ως  «δάσκαλος» του Χίτλερ.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων στοίχισε τη ζωή σε 1.000.000 και δημιούργησε αμέτρητους πρόσφυγες που κατέφυγαν σε όλον τον κόσμο.

Είναι βέβαιο ότι χωρίς τους Έλληνες αγωνιστές της αλήθειας και τους συναθλητές τους σε όλον τον πλανήτη, η περιοχή που γνώρισε πολλά και συνεχή εγκλήματα, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος θα μάθαινε τη συρρικνωμένη εκδοχή της Ελληνικής ιστορίας. Και το χειρότερο: θα γνώριζε την Νεοτουρκική και τη Κεμαλική της εκδοχή, δηλαδή το φασισμό, τον ολοκληρωτισμό και την ιδεολογία του θανάτου.

Ο αγώνας για την αναγνώριση της Γενοκτονίας παρότι διεξάγεται σε δύσκολους καιρούς, έφερε αποτελέσματα και θα φέρει και άλλα.  Εκατό χρόνια μετά την κορύφωση της Γενοκτονίας ο αγώνας συνεχίζεται. Η ιστορία, το δίκαιο και η αλήθεια θα νικήσει!

Νίκος Ασλανίδης: Η Γενοκτονία της μνήμης

Έναν αιώνα μετά τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, ζούμε μια δεύτερη Γενοκτονία. Τη Γενοκτονία της… μνήμης. Το τραγικό με την ιστορία των προγόνων μας είναι ότι όσο ζούσαν οι επιζώντες (πρόσφυγες της πρώτης γενιάς) κανείς δεν τολμούσε να αμφισβητήσει τη Γενοκτονία. Μετά από 100 χρόνια -και ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των επιζώντων έφυγε από τη ζωή- εμφανίστηκαν οι αρνητές της Γενοκτονίας όχι μόνο στην Τουρκία αλλά και επί… ελληνικού εδάφους!!! Αν αυτές οι φωνές ακούγονται σήμερα τι θα γίνει άραγε στα επόμενα 100 χρόνια; Τότε όχι μόνο δεν θα υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες αλλά ούτε και αυτήκοες... Γι αυτό πρέπει η ιστορία μας να μπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ στα σχολικά βιβλία.

Βούλα Πατουλίδου, Ολυμπιονίκης, υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος:

Είναι γενοκτονία ρε!

Εκατό χρόνια εγκλωβισμένοι μέσα στο πένθος απώλειας που δε τη χωρά ανθρώπινος νους. Δε μπορούμε και δε πρέπει να κουβαλάμε άλλο μέσα μας αυτή τη τρομακτική βία. Πρέπει να ζήσουμε, να προχωρήσουμε στο μέλλον. Να πιαστούμε από κάπου για να βρούμε τη δύναμη να αναμετρηθούμε με τα τραύματα μας.

Εκατό χρόνια πόνου που δεν ανακουφίζεται. Αναγνώριση ζητάνε όσοι επέζησαν, όσοι ακόμα ξυπνάμε τη νύχτα με εφιάλτες, επειδή ακούσαμε μόνο μία από τις χιλιάδες ιστορίες φρίκης.

Ταυτόχρονα έχουμε να αντιμετωπίσουμε εκατό χρόνια προσχεδιασμένης εκστρατείας εξόντωσης της μνήμης, όχι μόνο από τα οθωμανικά κτήνη, αλλά και από (ούτε τολμώ να το γράψω) «Έλληνες» .

Είναι γενοκτονία ρε!

Δεν έσφαξαν τους  Έλληνες του Πόντου από θρησκευτικό φανατισμό αλλά από ωμό Τουρκικό Εθνικισμό. Δεν μας έσφαξαν γιατί ήμασταν Χριστιανοί. Αλλά γιατί ήμασταν Έλληνες!

Μια μέρα σαν τη σημερινή, η μνήμη καίει. Μία μέρα σαν την 19η Μαΐου, η μνήμη σε γυρίζει πίσω σ' ένα παρελθόν, δυστυχώς όχι ένδοξο, αλλά αιματοκυλισμένο.

Αναγνώριση ζητάμε. Για να ανακουφίσουμε τον πόνο. Για να αναγεννηθούμε. Για να μη τολμήσει κανείς στο μέλλον καμιά αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών.

Είναι γενοκτονία ρε!

Παναγιώτης Χωλόπουλος, τραγουδιστής: Η φωνή μας θα ακούγεται πάντα

Φίλοι μου δυστυχώς πέρασαν 100 χρόνια και ακόμα αυτό το θέμα της αναγνώρισης μας, της αναγνώρισης της γενοκτονίας μας ταλαντεύεται και δεν αναγνωρίζεται.

 Με λυπεί και με θλίβει αλλά ένα είναι σίγουρο.

 Όσο υπάρχει φωνή δική μας πάντα θα ακούγεται και ας ενοχλεί πολλούς.

Σοφία Καλιφατίδου, εικαστικός: Η γενοκτονία των προγόνων μου είναι μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας

Η γενοκτονία των προγόνων μου, αδιαμφισβήτητα είναι μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του ελληνισμού, αλλά και της ανθρωπότητας.

Ο ποντιακός λαός θανατώθηκε, βασανίστηκε και εκδιώχθηκε.

Ξεκληρίζοντας οικογένειες, καίγοντας ζωές και  όνειρα , χάθηκαν πατρίδες.

Και, ίσως είναι αυτός ο πόνος που φωλιάζει στις ψυχές όλων μας των ποντίων, οι χαμένες πατρίδες.

Έργο της Σοφίας Καλιφατίδου για τον Πόντο

Και όπως λένε κ οι στίχοι ενός ποντιακού τραγουδιού, (σε ελεύθερη μετάφραση)

«Πατρίδα μου σε ψάχνω σαν καταραμένος, στα ξένα είμαι Έλληνας και στην Ελλάδα,  ξένος»

Δρ Αθανάσιος Ε.Δρούγος, Διεθνολόγος-Γεωπολιτικός Αναλυτής: Απαιτείται αναγνώρισης της Ποντιακής γενοκτονίας για ιστορικούς αλλά και ανθρωπιστικούς λόγους

Τέλος το αφιέρωμα στην γενοκτονία των Ποντίων από το Πινάκιο κλείνει με τοποθέτηση του ο καταξιωμένος Διεθνολόγος-Γεωπολιτικός Αναλυτής Δρ. Αθανάσιος Δρούγος ο οποίος τονίζει ότι οφείλει η παγκόσμια κοινή γνώμη να αναγνωρίσει τα τραγικά γεγονότα στον μαρτυρικό Πόντο.

Συγκεκριμένα λέει:

«Τα τραγικά γεγονότα στον μαρτυρικό Πόντο πριν ένα αιώνα απαιτούν για λόγους ιστορικούς και ανθρωπιστικούς να τύχουν ευρύτερης καταγραφής και ανάλυσης, όπως έχει συμβεί διαχρονικά με άλλες περιπτώσεις γενοκτονιών και μαζικών εκτοπίσεων πληθυσμών. Είναι μείζον θέμα σεβασμού προς την ιστορική μνήμη, καθώς και για ευρύτερη ενημέρωση των νεότερων γενιών ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον παρόμοιες καταστάσεις..

Κακώς έχει καθυστερήσει τόσες δεκαετίες η περίπτωση της Ποντιακής γενοκτονίας να γίνει γενικότερα  γνωστή. Σε όλες τις ηπείρους είναι απαραίτητο να πραγματοποιηθούν ειδικές εκδηλώσεις   και παράλληλα να επιδιωχθεί η υποστήριξη διαφόρων ισχυρών  διεθνών παραγόντων στην κάλυψη ενός τέτοιου κορυφαίου συμβάντος. Παράλληλα θα πρότεινα διευρυμένη  παρουσίαση του Παντιακού ξεκληρίσματος από τις πατρογονικές τους εστίες , στα ΜΜΕ, στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης καθώς και ενισχυμένη Κοινοβουλευτική διπλωματία  και ενημέρωση στις ξένες πρωτεύουσες και στα ξένα Κοινοβούλια. Τέλος να χρησιμοποιηθούν  εμπειρίες από παρόμοιες περιπτώσεις γενοκτονιών  και πως αυτές έγιναν ευρύτερα γνωστές».

Δείτε μια από τις εκπομπές του Νίκου Ασλανίδη, "Αληθινά Σενάρια" για τον Πόντο