Μαμάδες και συγγραφείς του Μεταιχμίου μιλούν για την πιο γλυκιά γιορτή

Τα βαθιά νοήματα της μητρότητας όπως τα αντιλαμβάνονται οι Μαριέττα Κόντου και  Μαριαλένα Σπυροπούλου

Δύο σπουδαίες παιδικές συγγραφείς αλλά και μαμάδες μιλούν στο Πινάκιο για την πιο γλυκιά γιορτή του κόσμου.  

Η Μαριέττα Κόντου και η Μαριαλένα Σπυροπούλου σκιαγραφούν τι σημαίνει να αγαπάς άδολα στον απόλυτο βαθμό, ως μητέρες και πως η μητρότητα άλλαξε την ζωή τους.

Μαριέττα Κοντού: Για τις γενναίες που αγκάλιασαν παιδιά

Το να μη θυμάσαι πως ήταν η ζωή σου πριν απ΄ αυτά, λες και από πάντα σου ήσουνα μαμά

Το να τρως ό,τι περισσεύει από το ψυγείο που άφησαν τα παιδιά σου και που πολλές φορές δεν σου αρέσει καν.

Το να ακουμπάνε πάνω σου ζευγάρια παγωμένες πατούσες για να ζεσταθούν και να μη νιώθεις το κρύο

Το να ξενυχτάς για να πέσει ο πυρετός και στο πρώτο 36,5 να βουρκώνεις από ανακούφιση και να ξεχνάς να μετρήσεις αγρύπνιες

Το να χτυπά η καρδιά σου στη πρώτη μέρα του δημοτικού, του γυμνασίου, του λυκείου και στις σχολικές του γιορτές τόσο δυνατά που να νομίζεις πως την ακούνε και οι γύρω σου

Το να μαζεύεις μαζί τους κοχύλια, βοτσαλάκια, αναμνήσεις, εικόνες και χαμόγελα σαν τον πολυτιμότερο θησαυρό που θα μπορούσες ποτέ να ονειρευτείς

Το να σβήνουν κάθε χρόνο το κεράκι των γενεθλίων τους και συ να θυμάσαι την πρώτη στιγμή που τα πρωτοαντίκρισες και τα ερωτεύτηκες για πάντα

Το να πιάνεις την ιδρωμένη τους παλάμη και να εύχεσαι να ήσουν μάγισσα για να εξαφανίσεις όλες τους τις αγωνίες με ραβδάκι

Το να μαθαίνεις ξανά μαζί τους αρχαία και μαθηματικά που έχεις ξεχάσει μόνο και μόνο για να μην παραδεχτείς ότι δε μπορείς πια να τα βοηθήσεις

Το να βγαίνουν το πρώτο τους ραντεβού και να εύχεσαι να μην τα πληγώσει ποτέ κανείς

Το να μακραίνουν χέρια, πόδια, μύτες, τρίχες, να βαραίνει η φωνή, να βγαίνουν σπυράκια και να ξέρεις πως κάπου εκεί μέσα υπάρχει και κρύβεται το μωρό που γεννήθηκε 2600 και 52εκ   

Το να βαριούνται πια να πηγαίνουν διακοπές μαζί σου γιατί οι φίλοι έχουν κερδίσει την παρτίδα και συ να νοσταλγείς τα περασμένα καλοκαίρια αλλά με τρυφερότητα να τους φτιάχνεις τη βαλίτσα των ξεχωριστών πια διακοπών τους

Το να μαζεύεις άπλυτα, σώβρακα και παπούτσια και ενώ μουρμουράς με απόγνωση γιατί είναι αδιόρθωτοι, να αναζητάς πατημασιές και χνάρια τους μέσα στο σπίτι για να έχεις τη χαρά να τους φροντίζεις

το να γίνεσαι μέσα από τα λάθη σου καλύτερη μαμά και να τα ευχαριστείς για την ευκαιρία που σου δίνουν να ανεβαίνεις πίστες και να νικάς δαίμονες και φαντάσματα που ούτε φανταζόσουν πως μπορούσες    

Όλα αυτά κι άλλα κι άλλα πολλά σημαίνει για μένα να είμαι μαμά. Η ίδια μα και τόσο αλλιώτικη από αυτό που ήμουν κάποτε.

Δεν πιστεύω σε επετείους και σε διεθνείς ή παγκόσμιες ημέρες υπενθύμισης, πιστεύω σε σχέσεις διαρκείας, σχέσεις ζωής, σχέσεις υπενθύμισης της ευγνωμοσύνης και καθημερινής ανανέωσης της αγάπης, όχι μόνο για εκείνες που κυοφόρησαν και είχαν την τύχη να ακούσουν τον χτύπο της καρδιάς του παιδιού τους από μέσα και εκείνο τη δική τους αλλά και για τις άλλες, εκείνες της όμορφές, τις γενναιόδωρες και τις γενναίες που αγκάλιασαν παιδιά που δε γέννησαν και τα έκαναν πέρα ως πέρα δικά τους…  

Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορούν τα βιβλία της Ο φίλος μου ο Γκρεγκουάρ, Τα μαγικά χέρια του Τσαγκαράκου(Βραβείο Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου 2016), Φτου ξελύπη και Η ιστορία μιας μουτζούρας.

Μαριαλένα Σπυροπούλου: Δεν υπάρχει τίποτα εξιδανικευμένο και εξωραϊσμένο στη μητρότητα

Για μένα η λέξη μητρότητα περιλαμβάνει δύο έννοιες. Την προσωπική σχέση με το παιδί μου και τη μητρική λειτουργία. Η πρώτη αφορά τη φαντασίωση, την επιθυμία και μετέπειτα την κυοφορία ενός παιδιού που έρχεται μέσα από τα σπλάχνα σου και γίνεται ο σύνδεσμος της σχέσης σου με τον άνδρα που αγαπάς και ζεις μαζί. Μετά τη γέννηση κατακτιέται σιγά σιγά και η σχέση. Η μητρότητα δεν περιλαμβάνει μόνο την αγάπη. Εκκινεί φυσικά και ποτίζεται καθημερινά από ένα αίσθημα που σε κατακλύζει και το ονομάζεις αγάπη. Την έγνοια για ένα πλάσμα του οποίου έχεις την ευθύνη και πρέπει καθημερινά να στοχάζεσαι για εκείνο, για εσένα και για τον περιβάλλοντα χώρο, το σπίτι, το σχολείο, την κοινωνία.

Η μητρική λειτουργία είναι μια πιο διευρυμένη μητρότητα. Εκπαιδεύτηκα για αυτήν και ακουμπά μέσα μου λόγω της ψυχοθεραπευτικής μου εργασίας. Αφορά πάλι τη δημιουργία ενός πλαισίου, τη φροντίδα ανθρώπων, την περίεξη, την ικανότητα να τους κρατάς κάθε στιγμή μέσα σου αλλά και να τους «φιλοξενείς» σε έναν χώρο μετάβασης, στη σκέψη σου, στο γραφείο σου, στο ασυνείδητό σου. Προκειμένου να μπορέσουν και εκείνοι μέσα από αυτήν τη σχέση να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να τον «υποδεχτούν » μέσα τους.

Το παιδί μου με άλλαξε με ποικίλους τρόπους. Καταρχάς με έκανε να κοιμάμαι λιγότερο. Με δοκίμασε σε ευαίσθητα σημεία μου, σε ανάγκες που είχα προκειμένου να είμαι ήρεμη. Όταν έχασα τον ύπνο μου για τα πρώτα τρία χρόνια της ζωής του παιδιού μου, που κοιμόταν αποσπασματικά, αισθάνθηκα ότι κάτι αλλάζει δραματικά και ανεπιστρεπτί. Εκείνα τα βράδια νομίζω μυήθηκα σιγά σιγά στον ενήλικο εαυτό μου, δοκίμασα αντοχές που δεν ήξερα ότι είχα, δοκιμάστηκαν τα νεύρα μου, η ψυχραιμία μου και κυρίως έμαθα να αγαπώ ένα πλάσμα που με παίδευε. Δεν υπάρχει τίποτα εξιδανικευμένο και εξωραϊσμένο στη μητρότητα. Είναι αλήθεια ότι τα παιδιά είναι λίγο σαν βαμπίρ. Ρουφούν ό,τι καλύτερο έχεις, και πρέπει να το έχεις διαθέσιμο για εκείνα για να μεγαλώσουν. Και μετά να επαγρυπνάς για τα όρια που θα τους κάνουν καλό. Κάποτε ένας επόπτης μου είχε πει ότι η καλή μάνα είναι σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα, σε στίβουν και μετά σε πετούν. Και συμπληρώνω έχοντας πλέον οχτώ πολύτιμα χρόνια κοινής ζωής με την κόρη μου, ότι πρέπει να αντέχεις και να σε στίβουν και μετά να αντέχεις να παραμερίζεις για εκείνα, να αντέχεις να σε πετάξουν για να πάνε μπροστά.

Από την άλλη δεν ξέρω αν θα γινόμουν ο άνθρωπος που γίνομαι κάθε μέρα αν δεν υπήρχε η Ήβη. Με δοκιμάζει στα ίσια, με τσεκάρει, με μαθαίνει και κυρίως πρέπει να μαθαίνω εγώ και να της μαθαίνω τα σημαντικά της ζωής. Την ικανότητα να είμαστε ανοιχτοί και διαθέσιμοι στην ανάγκη του άλλου, στον πόνο και στη χαρά του. Για μένα αυτό τελικά είναι η μητρότητα. Με ή χωρίς παιδιά.

Η Μαριαλένα Σπυροπούλου είναι ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας. Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορουν η νουβέλα «Ρου» και το παραμύθι «Ο μαγικός Καθρέφτης»