ΚΑΙ ΜΕΤΑ… ΣΙΩΠΗ

Λένε ότι όταν βρέχει, είναι σαν να κλαίει ο ουρανός.

Κείμενο - Φωτογραφίες: Ερωδίτη Παπαποστόλου

Τα ασταμάτητα δάκρυά του μετατρέπουν σε ποτάμια τους δρόμους της γκρίζας πόλης. 

Η ομίχλη κατεβαίνει χαμηλά, τυλίγει τη ζωή, κι εξαφανίζεται σιγά σιγά, εισχωρώντας στις ψυχές. 

Η θλίψη γίνεται παγωμένο χαλάζι που μαστιγώνει. Ο πόνος γίνεται βροχή, που ξεπλένει τα χρώματα των ανθρώπων. Οι δρόμοι γεμίζουν με τις πολύχρωμες ασπίδες προστασίας τους μεταμφιεσμένες σε ομπρέλες.

 Τα τζάμια των κτιρίων θολώνουν από τα δάκρυα και δεν μπορείς να δεις καθαρά. Βλέπεις συγκεχυμένα σχήματα, χωρίς περιγράμματα που μοιάζουν απόκοσμα και τρομακτικά. Βλέπεις ακαθόριστες φιγούρες να τρέχουν μέσα στο χαμό. 

Σαν τις σκέψεις σου, που ξυπνούν κάθε βράδυ λίγο πριν κοιμηθείς και σε παρασύρουν στη ρουφήχτρα τους.

Και τότε η ζωή σταματάει απότομα. Σαν ένα αυτοκίνητο που φρενάρει απροειδοποίητα. Ένας συνωστισμός, από κορναρίσματα και φωνές. Τα φώτα των αυτοκινήτων μοιάζουν με χλωμά φανάρια, παραταγμένα σε σειρά, έτοιμα να διασχίσουν το παράταιρο ποτάμι, σχίζοντας στη μέση τα νερά του. Και τότε, το συντριβάνι ξεχειλίζει και η δυστυχία πλημμυρίζει τον κόσμο σου. Τα δάκρυα του ουρανού τρυπούν την ασπίδα σου. Κι εκείνη πέφτει. Την παρασύρει ο ορμητικός χείμαρρος. Γίνεσαι και πάλι παιδί, τότε που κρατιόσουν σφιχτά από το χέρι της μητέρας σου κι εκείνη σε τραβούσε μακριά από τον πλημμυρισμένο σου κόσμο.

Ο ουρανός συνεχίζει να κλαίει. Και οι χοντρές σταγόνες, πέφτουν στο πρόσωπό σου και κατρακυλούν. Μοιάζουν με δάκρυα που βγαίνουν από τα μάτια σου. Το κλάμα του ηχεί δυνατά μέσα στα αυτιά σου, μέχρι να καταλάβεις ότι αυτό που ακούς, είναι το δικό σου κλάμα. Μέχρι να καταλάβεις ότι είσαι εσύ που ξεσπάς. Μέχρι να καταλάβεις, ότι όλοι αυτοί που τρέχουν γύρω σου να ξεφύγουν, είναι εσύ. Είναι όλες οι στιγμές της ζωής σου που ένιωσες την απελπισία να σε πνίγει. Και τώρα τρέχουν, μαζεμένες μπροστά στα μάτια σου. 

Οι στιγμές που έψαχνες ένα χέρι να κρατηθείς, να σε τραβήξει από το χείμαρρο, πριν η θλίψη σου σε παρασύρει μακριά. Οι στιγμές που έψαχνες απεγνωσμένα σωτηρία. 

Οι στιγμές, που όντως κάποιος σε κράτησε, και οι στιγμές που όλοι σε προσπερνούσαν, κι εσύ πάλεψες μόνος προσπαθώντας με αγωνία να μην παρασυρθείς από το ρεύμα.

Λένε πως πριν το τέλος, βλέπεις σαν ταινία τη ζωή σου. Λένε πώς όταν ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση, αρχίζεις να νιώθεις πως όλα πέρασαν, πως είσαι πλέον καλά. Μια τελευταία αναλαμπή, πάντα πριν το τέλος, που πάντα ξεγελά. 

Και τότε, τη στιγμή που όλοι νομίζουν ότι πνίγεσαι, εσύ ακούς τον ήχο της ψυχής σου που σπάει τα δεσμά της και πετάει ψηλά, ενώ το βλέμμα σου καρφώνεται στο άπειρο, ενώ η τελευταία σου ανάσα αφήνει έναν απαλό ψίθυρο.

 Τόσο ήρεμα, τόσο σιγανά. Κι αρχίζεις να τρέχεις μακριά. Η αντανάκλαση σου τρέχει μαζί σου, και μοιάζει σαν να υπάρχει ένας ανάποδος κόσμος μέσα στον δικό σου. Ένας ανάποδος κόσμος όπου τίποτα δεν είναι λάθος, όπου όλα είναι σωστά.

Τη νύχτα πριν να φύγεις έβρεχε.

Και μετά, η μπόρα σταμάτησε.

Αν θέλετε να δείτε περισσότερες φωτογραφίες μπείτε στην ακόλουθη σελίδα www.facebook.com/Eroditi.P.View