Είναι κάποια βράδια που δεν θέλεις να τελειώσουν
ποτέ… που οι δείκτες του ρολογιού γίνονται αμείλικτοι εχθροί σου… και τα
δευτερόλεπτα τρέχουν σαν δαιμονισμένα… ίσως επειδή είναι μοναδικά όχι για το
χωρόχρονο αλλά για την ζωή σου.
Προσπαθείς να μαζέψεις εικόνες, να συγκρατήσεις
αρώματα και όμως δεν μπορείς να το κάνεις γιατί είσαι σε άλλη διάσταση… ίσως
μαγική, ίσως παραμυθένια …δεν ξέρεις με σιγουριά… το μόνο που ξέρεις είναι ότι
ταξιδεύεις κοιτώντας την στα μάτια, χαϊδεύοντας της τα μαλλιά…
Το μόνο που σε προσγειώνει στην πραγματικότητα είναι
τα παλιά ερωτικά τραγούδια που δραπετεύουν χαμηλά από τα ηχεία…τραγούδια όμως που
έχουν ιδιαιτερότητα καθώς η χροιά του
τραγουδιστή παραμένει αναλλοίωτη από την στιγμή που την έπαιξε στο πρώτο πικ-απ…
Πιάνεσαι από αυτό και για να ξεπεράσεις την αμηχανία σου…της αποκρίνεσαι «Πάμε
μέχρι την άκρη του ουρανού;»…εκείνη σου κλείνει το στόμα γιατί δεν θέλει να
ακούσει άλλες μεγάλες κουβέντες, μάλλον τις έχει ακούσει πολλές φορές στο
παρελθόν και δυσκολεύεται να σε πιστέψει… με τον τρόπο της σου δείχνει πως
θέλει σιωπηλά να απολαύσει το τραγούδι μαζί σου… το ίδιο θες και εσύ
μετανιωμένος που η φωνή σου επισκίασε για λίγο αυτή του Πάριου. Και εκεί είναι
που συνειδητοποιείς πως αν ο έρωτας είχε φωνή σίγουρα θα ήταν αυτή που σας σκέπαζε
εκείνα τα δευτερόλεπτα…Δεν διέκοψες ξανά…γιατί ό ουρανός ήταν στην αγκαλιά σου
και η άκρη του ήσουν εσύ…όνειρο που κράτησε μια στιγμή μόνο…αλλά ήταν υπέροχη…
Γιατί σε πήρε μαζί στο πέταγμα της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου