Συνειδητοποίηση της αναπηρίας του παιδιού μας

Μια ημέρα διαφορετική από τις άλλες…Ημέρα που την τιμητική τους αυτοί που προσπαθούν να ξεπερνούν κάθε στιγμή τα όρια τους, τα όρια που η φύση τους έχει θεσπίσει άδικα. Παγκόσμια ημέρα ΑμεΑ σήμερα και η Τέρψη Πασχάλη δίνει μια άλλη οπτική γωνία στους αναγνώστες του Πινακίου…Διαβάστε το άρθρο που ακολουθεί

Έχεις ανάπηρο παιδί; Ε, και;

Της Τέρψης Πασχάλη

Η περίοδος της εγκυμοσύνης αποτελεί μια καταπληκτική εμπειρία για κάθε ζευγάρι!

Είμαστε χαρούμενοι, κάνουμε όνειρα για το μωρό μας, ετοιμάζουμε το παιδικό του δωμάτιο και, συνήθως, το μόνο που μας απασχολεί κυρίως είναι το φύλο του παιδιού και ποιο όνομα θα του δώσουμε.

Τα όνειρα… πολλά για την καινούργια ζωή που θα φέρουμε στον κόσμο, και αυτά τα όνειρα ποτέ δεν περιλαμβάνουν την πιθανότητα του ερχομού ενός ανάπηρου παιδιού!

Και ξαφνικά, όλα σβήνουν!

Αρχίζει ένας εφιάλτης, η διάγνωση της αναπηρίας σε βρίσκει τελείως απροετοίμαστο. Τα λόγια των γιατρών κοφτά και σταράτα, μικροί θεοί που μπορούν να σου περιγράψουν με ακρίβεια τι θα συμβεί στα χρόνια που ακολουθούν.

Οι γονείς, μόνοι, προσπαθούν να καταλάβουν το λόγο της καταστροφής.

Τι νιώθουμε;

Φόβο (για το αβέβαιο μέλλον)!

Ενοχές (ψάχνουμε να βρούμε τι κάναμε λάθος)!

Κατάθλιψη (γιατί να τύχει σ' εμάς)!

Απορρίπτουμε και τον εαυτό μας και το μωράκι μας!

Περιμένουμε το θαύμα (το παιδί μου θα γίνει καλά)!

Και έχουμε κάθε δικαίωμα να περάσουμε όλα αυτά τα στάδια συναισθημάτων.

Μετά, όμως; Θα παραμείνουμε μέσα στην κατάθλιψη και τη μιζέρια, θα συνεχίσουμε να λυπόμαστε τον εαυτό μας για αυτό που μας έτυχε;

Όχι! Η λύση είναι στο χέρι μας!

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την αναπηρία του παιδιού μας, να μην κρυβόμαστε πίσω από αυτήν.

Δεν είναι κάποιου είδους τιμωρία ένα ανάπηρο παιδί!

Οφείλουμε να πολεμήσουμε γι' αυτό, να αγωνιστούμε για τα δικαιώματά του και το μέλλον του.

Δεν ξεχνάμε πως είμαστε γυναίκες, πως δηλαδή έχουμε κακές μέρες κατά τις οποίες νιώθουμε ότι θέλουμε να πέσουμε στο πάτωμα και να μείνουμε εκεί, αλλά καταφέρνουμε να σηκωθούμε και να κάνουμε το σωστό!

Πρέπει να μάθουμε να χειριζόμαστε με χάρη τις δύσκολες στιγμές και να μη μας πληγώνουν τα αδιάκριτα βλέμματα, τα σχόλια και οι αγενείς παρατηρήσεις.

Πώς μπορούμε, όμως, να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να βγούμε έξω δείχνοντας ότι είμαστε πολύ καλά;

Ένα ανάπηρο παιδί είναι απλώς ένα διαφορετικό παιδί!

Εμείς, όταν κοιτάζουμε τα παιδιά μας, βλέπουμε τα σπουδαία παιδιά μας, και όχι παιδιά με εγκεφαλική παράλυση/αυτισμό/σύνδρομο down/αναπτυξιακές καθυστερήσεις ή οτιδήποτε άλλο.

Το κάθε παιδί έχει τη δική του προσωπικότητα, εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο!

 Ωστόσο, εμείς είμαστε αυτοί που καταλαβαίνουμε τα παιδιά μας καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, ακόμη και αν δεν μπορεί να μας μιλήσει, δεν μπορεί να δείξει αλλά και να μας κοιτάξει στα μάτια!

Το διαφορετικό παιδί μας χρειάζεται αγάπη, χάδια και πολλές-πολλές αγκαλιές.

Σε θέλει να είσαι εκεί για εκείνο, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, πάντα δυνατή και χαμογελαστή.

Είναι ένα παιδί που σου δίνει τη δυνατότητα να μην είσαι απλά μια μαμά, αλλά να γίνεσαι για χάρη του γιατρός, φυσιοθεραπευτής, λογοθεραπευτής, εργοθεραπευτής, νοσηλευτής, εκπαιδευτής, υποστηρικτής για τα δικαιώματά του.

Αγαπάμε το παιδί μας, το σεβόμαστε, συνειδητοποιούμε την κατάσταση και αναγνωρίζουμε την διαφορετικότητά του.

 Μαθαίνουμε, από την αρχή, να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή της μέρας,

να τονίζουμε τα θετικά και να απαλείφουμε τα αρνητικά. Επίσης, μαθαίνουμε πως έχουμε τόση υπομονή όση ποτέ δεν φανταζόμασταν, πως οι πολλές επαναλήψεις κάθε λέξης, κάθε κίνησης βοηθάνε.

Είμαστε πρόθυμοι να επαναλάβουμε κάτι 10 φορές, 100 φορές η 1000 φορές, αν αυτό χρειαστεί, ώστε τα παιδιά μας να μάθουν κάτι καινούργιο.

Οι πρακτικές δυσκολίες πολλές, η σωματική κούραση μεγάλη… Μετρήσαμε, όμως, ποτέ πόσες στιγμές του παιδιού μας χάσαμε βυθισμένοι στον οίκτο και την απόρριψη που εμείς οι ίδιοι επιβάλαμε στον εαυτό μας;

Αν, περιμένοντας κάτι άλλο, δεν χαίρεσαι τα μικρά, μα τόσο σημαντικά πράγματα που σου χαρίζει αυτό το πλάσμα, τότε έχεις χάσει πολλά και έχεις κερδίσει μονάχα λύπη.

Έχεις χάσεις το χαμόγελο στα λαμπερά του μάτια, την αγκαλιά και τα φιλιά του, με όποιο τρόπο και αν σου τα χαρίζει.

Αν στόχος σου είναι η προπαίδεια, θα χάσεις το πιάσιμο του μολυβιού!

Η συνύπαρξη με το ανάπηρο παιδί μας και η εκπαίδευσή του, παρά τις φανερές δυσκολίες, μπορεί να γίνει παράδεισος. Το να είσαι χαρούμενος είναι εύκολο, απλά επαναπροσδιόρισε αυτά που σου προσφέρουν τη χαρά.

Το “εγώ” μας, που συνήθιζε να ονειρεύεται την μπαλαρίνα ή τον ποδοσφαιριστή, ήρθε η ώρα να επικεντρωθεί σε νέους στόχους.

Να ζητήσει βοήθεια από ειδικούς, να συναναστραφεί άτομα με το ίδιο πρόβλημα, να μοιραστεί αγωνίες και προβλήματα.

Μην κλείνετε τα παιδιά σας μέσα, είναι τόσα πολλά τα ερεθίσματα που υπάρχουν έξω. Αναζητήστε συλλόγους δημιουργικής απασχόλησης αναπήρων, όπου δίνεται στα παιδιά μας η ευκαιρία να μάθουν, να δημιουργήσουν και πολύ περισσότερο να κοινωνικοποιηθούν!

Επίσης, υπάρχουν εθελοντικά προγράμματα, όπου επίσης είναι καλό να συμμετέχουμε.

Και, τότε, νομίζω πως όλα θα γίνουν πιο εύκολα!

Είχα την χαρά με αφορμή τον Μπάμπη μου να γνωρίσω από κοντά τους  εθελοντές του Κ.Δ.Α.Π  -ΑμεΑ  Δράση για το κάτι άλλο. Ένας  φωτεινός χώρος στη Κάτω Τούμπα Θεσσαλονίκης. Ένας χώρος γεμάτος από ,αγάπη για τα παιδιά μας, χαμόγελα και την θετική  ενέργεια νέων ανθρώπων.

Η προσφορά τους στο χώρο της αναπηρίας είναι ανεκτίμητη, είναι οι ΦΙΛΟΙ των παιδιών μας!!

Θέλουν να μας βοηθήσουν με κάθε τρόπο, εκπαιδεύουν, κοινωνικοποιούν, φροντίζουν και το κυριότερο διασκεδάζουν τα ανάπηρα παιδιά όλων των ηλικιών.

Έχουμε τόσα πολλά εμείς, οι γονείς, να κερδίσουμε από τα παιδιά μας.

Αξίζουν την προσπάθειά μας για την εξασφάλιση μιας ευτυχισμένης ζωής!

Συνήθως, παραπονιόμαστε για τον κοινωνικό αποκλεισμό των παιδιών μας, πως μας κοιτάζουν παράξενα, πως μας αποφεύγουν κ.λπ. Δεν έχουμε άδικο, είναι η πραγματικότητα! Όμως, εμείς τι κάνουμε για να το διορθώσουμε αυτό;

Δεν φταίνε μόνο οι γύρω μας που δεν γνωρίζουν τι είναι ένα ανάπηρο παιδί, τι προβλήματα αντιμετωπίζει.

Είναι υποχρέωση δική μας, με χαρά και υπομονή, να ενημερώνουμε το περιβάλλον μας για το θέμα, να απαντάμε στις απορίες τους ώστε να μπορέσουν να μας πλησιάσουν, να μας γνωρίσουν και ίσως να μας βοηθήσουν!

Έτσι κι αλλιώς, εάν εμείς οι ίδιοι δεν αποδεχθούμε την αναπηρία του παιδιού μας, πώς έχουμε την απαίτηση να την αποδεχθούν οι άλλοι;