Η θυσία του άστρου

Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

Στην νύχτα του κόσμου αναζητάς σε έναστρους ουρανούς το δικό σου σημάδι, αυτό που θα σε οδηγήσει στην πριγκίπισσα που ονειρεύτηκες.

Ένα όνειρο αέναο αλλά τόσο ισχυρό που σαν άλλα οντότητα έδωσε πνοή στην σκονισμένη από την λήθη ψυχή σου.

Ορκίστηκες να την βρεις, να την φέρεις στο βασίλειο σου, να την νοιάζεσαι και να χάνεσαι στα μάτια της. Στου δρόμου τα μισά χάθηκες... Βλέπεις οι καθρέφτες στο δάσος σε παγίδευσαν, όσο ο Μορφέας την φυλάκιζε κάτω από το μαγικό πέπλο του.

Όσο βαρύ και αν ήταν το πέπλο του, όσο ανίσχυρος και να φάνταζες μπροστά του έπρεπε να τηρήσεις τον όρκο σου.

Το τίμημα πίσω από τον καθρέφτη ήταν άνισο για τον έρωτα σου καθώς ο θάνατος παραμόνευε. Δεν δίστασες, αφού τα ζύγιζες...η καρδιά σου φτερούγιζε και σου έδειχνε τον δρόμο και η καύτρα από το τσιγάρο σου φώτιζε το μονοπάτι προς εκείνη στο σκοτεινό δάσος.

Τα θρύψαλα από τους καθρέφτες πλήγωσαν ακόμη και την ξύλινη ασπίδα σου, μα όχι την πίστη σου για την πριγκίπισσα σου. Η νύχτα μεγάλη και εσύ μικρός πολύ, το μονοπάτι χανόταν μα τα αστέρια που έλαμπαν με όλη τους την δύναμη για να βρεις εκείνη χάραζαν τις συντεταγμένες στην λασπωμένη γη... Βλέπεις οι Θεοί σε ήθελαν μακριά της, γιατί ζήλευαν την αγάπη που σου προκαλούσε δάκρυα στην σκέψη της, και γι' αυτό το λόγο ο Δίας έστελνε εκατομμύρια σταγονίδια σαν άλλους στρατιώτες για να σε εμποδίσουν. Και εκεί που έχανες τις ελπίδες σου, ένα αστέρι πήρε την μεγάλη απόφαση...αυτοκτόνησε για να πέσει κάτω στην γη για να σου αποδείξει πως οι μεγάλες αγάπες είναι αυτές που υπερνικούν τον θάνατο... Χάρις την θυσία του άστρου κατάφερες να παραμερίσεις Θεούς και δαίμονες και να αγκαλιάσεις για πάντα το αέναο σου -μέχρι εκείνη την στιγμή- όνειρο.