Στην ίδια καρέκλα…

 Της Τατιάνας Παπαδόπούλου

Στην ίδια καρέκλα... Τα απογεύματα της Κυριακής ,τη βρίσκουν πάντα καθισμένη στην ίδια καρέκλα. Σκέψεις περνούν από το μυαλό της, κοιτάζοντας από το παράθυρο τη φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Τα χέρια της είναι ακουμπισμένα στην καρέκλα, τα παρατηρεί και βλέπει πόσο μοιάζουν με τα κύματα της θάλασσας.

Έχουν ακόμα όρεξη και διάθεση να παλέψουν με τη ζωή, όσες δυσκολίες και αν της έχει φέρει.Το μυαλό της, ταξιδεύει μέσα από το παράθυρο,με συνοδοιπόρο την ίδια τη φύση. Προσπαθεί να ερμηνεύσει τα τερτίπια της.

Πως από την μια στιγμή στην άλλη, μετατρέπει τη φουρτούνα σε μπουνάτσα.

Πως τα μελτέμια σταματάνε ξαφνικά, το τρελό χορό με τα κύματα.

Πως ο ήλιος βυθίζεται μέσα στη θάλασσα και δίνει τη θέση του στο φεγγάρι. Συνειδητοποιεί, πόσο μοιάζει με την ίδια τη φύση, καθώς συμβαίνουν όλα αυτά τα ανεξήγητα και στη δική της ζωή. Δεν την τρομάζει αυτό, αντιθέτως της δίνει δύναμη για να ανακλύψει, όλα εκείνα που δεν έχουν κανόνες και πρέπει, όλα εκείνα που ούτε η ίδια η φύση μπορεί να εξηγήσει.

Ο ήχος του ρολογιού, την υπενθυμίζει πως πρέπει να σηκωθεί από την καρέκλα της, να πατήσει γερά στα πόδια της και να συνεχίσει να αφουγκράζεται την ησυχία και την ανησυχία της ζωής.